Zabłocone akwarium, co robić?

Sposoby na wyeliminowanie mechanicznego zmętnienia w akwarium.

Preparaty do usuwania zmętnienia mechanicznego w akwarium.

Polecamy również materiał w spolerze poniżej:

Biologiczne uzdatnianie wody

Biologiczne oczyszczanie wody obejmuje najważniejsze procesy zachodzące w zamkniętych systemach akwariowych. Oczyszczanie biologiczne oznacza mineralizację, nitryfikację i dyssymilację związków zawierających azot przez bakterie żyjące w toni wodnej, żwirze i detrycie z filtrów. Organizmy pełniące te funkcje są zawsze obecne w grubości filtra. W procesie mineralizacji i nitryfikacji substancje zawierające azot przechodzą z jednej postaci w drugą, ale azot pozostaje w wodzie. Usuwanie azotu z roztworu następuje tylko podczas procesu denitryfikacji (patrz. Sekcja 1.3).

Filtracja biologiczna to jeden z czterech sposobów oczyszczania wody w akwariach. Poniżej omówiono trzy inne metody - filtrację mechaniczną, adsorpcję fizyczną i dezynfekcję wody.

Schemat oczyszczania wody pokazano na ryc. jeden.jeden., a cykl azotowy w akwarium, w tym procesy mineralizacji, nitryfikacji i denitryfikacji przedstawiono na ryc. jeden.2.

Ryż. jeden.jeden. Miejsce oczyszczania biologicznego w procesie uzdatniania wody. Od lewej do prawej - oczyszczanie biologiczne, filtracja mechaniczna, sedymentacja fizyczna, dezynfekcja.

Ryż. jeden.2. Obieg azotu w zamkniętych systemach akwariowych.

jeden.jeden.Mineralizacja.

Bakterie heterotroficzne i autotroficzne to główne grupy mikroorganizmów występujących w akwariach.

Notatka nie z książki autora.

Heterotrofy (dr.grecki.- "inne", "inne" i "żywność") - organizmy, które nie są w stanie syntetyzować materii organicznej z nieorganicznej na drodze fotosyntezy lub chemosyntezy. Do syntezy substancji organicznych niezbędnych do ich aktywności życiowej wymagają egzogennych substancji organicznych, czyli wytwarzanych przez inne organizmy. Podczas trawienia enzymy trawienne rozkładają polimery substancji organicznych na monomery. W społecznościach heterotrofy są konsumentami różnych porządków i rozkładającymi się. Prawie wszystkie zwierzęta i niektóre rośliny są heterotrofami. Ze względu na sposób pozyskiwania pożywienia dzielą się na dwie przeciwstawne grupy: holozoiczne (zwierzęta) i holofityczne lub osmotroficzne (bakterie, wiele protistów, grzyby, rośliny).

Autotrofy (dr.grecki. - sama + żywność) - organizmy, które syntetyzują substancje organiczne z nieorganicznych. Autotrofy tworzą pierwszy poziom piramidy żywieniowej (pierwsze ogniwa łańcucha pokarmowego). Są głównymi producentami materii organicznej w biosferze, dostarczając pokarm dla heterotrofów. Należy zauważyć, że czasami nie jest możliwe wytyczenie ostrej granicy między autotrofami a heterotrofami. Na przykład jednokomórkowy glon euglena green jest autotrofem w świetle i heterotrofem w ciemności.

Czasami pojęcia „autotrofy” i „producenci”, a także „heterotrofy” i „konsumenci” są błędnie identyfikowane, ale nie zawsze się pokrywają. Na przykład niebiesko-zielone (cyjanea) są w stanie samodzielnie wytwarzać materię organiczną za pomocą fotosyntezy, konsumować ją w postaci gotowej i rozkładać na substancje nieorganiczne. Dlatego są jednocześnie producentami i reduktorami.

Organizmy autotroficzne wykorzystują do budowy ciała substancje nieorganiczne z gleby, wody i powietrza. Jednocześnie dwutlenek węgla prawie zawsze jest źródłem węgla. Jednocześnie niektóre z nich (fototrofy) otrzymują niezbędną energię od Słońca, inne (chemotrofy) - z reakcji chemicznych związków nieorganicznych.

Gatunki heterotroficzne wykorzystują organiczne składniki odchodów zwierząt wodnych zawierające azot jako źródło energii i przekształcają je w proste związki, takie jak amon (termin „amon” odnosi się do sumy amonu (NH4 +) i wolnego amoniaku (NH3 ) jony, oznaczane analitycznie jako NH4-N ). Mineralizacja tych substancji organicznych jest pierwszym etapem oczyszczania biologicznego.

Mineralizacja związków organicznych zawierających azot może rozpocząć się od degradacji białek i kwasów nukleinowych oraz tworzenia aminokwasów i organicznych zasad azotowych. Deaminacja to proces mineralizacji, podczas którego następuje rozszczepienie grupy aminowej z wytworzeniem amonu. Przedmiotem deaminacji może być rozszczepienie mocznika z wytworzeniem wolnego amoniaku (NH3).

Taka reakcja może przebiegać w sposób czysto chemiczny, jednak deaminacja aminokwasów i towarzyszących im związków wymaga udziału bakterii.

jeden.2. Nitryfikacja wody.

Po przekształceniu związków organicznych w formę nieorganiczną przez bakterie heterotroficzne, oczyszczanie biologiczne wchodzi w kolejny etap, zwany „nitryfikacją”. Proces ten rozumiany jest jako biologiczne utlenianie amonu do azotynów (NO2-, definiowane jako NO2-N) i azotanów (NO3, definiowane jako NO3-N). Nitryfikacja prowadzona jest głównie przez bakterie autotroficzne. Organizmy autotroficzne, w przeciwieństwie do heterotroficznych, są w stanie przyswajać nieorganiczny węgiel (głównie CO2) do budowy komórek w swoim ciele.

Autotroficzne bakterie nitryfikacyjne w akwariach słodkowodnych, słonawych i morskich reprezentowane są głównie przez rodzaje Nitrosomonas i Nitrobacter. Nitrosomonas utlenia amon do azotynu, a Nitrobacter utlenia azotyn do azotanu.

Obie reakcje pochłaniają energię. Znaczenie równań (2) i (3) polega na przekształceniu toksycznego amonu w azotany, które są znacznie mniej toksyczne.Wydajność procesu nitryfikacji zależy od następujących czynników: obecność substancji toksycznych w wodzie, temperatura, tlen rozpuszczony w wodzie, zasolenie i powierzchnia filtra.

Substancje toksyczne. W pewnych warunkach wiele chemikaliów hamuje nitryfikację. Po dodaniu do wody substancje te albo hamują wzrost i reprodukcję bakterii, albo zakłócają wymianę wewnątrzkomórkową bakterii, pozbawiając je zdolności do utleniania.

Collins i inni., 1975, 1976) oraz Levine i Meade (1976) donieśli, że wiele antybiotyków i innych sposobów leczenia ryb nie wpływa na nitryfikację w akwariach słodkowodnych, podczas gdy inne są toksyczne w różnym stopniu. Nie przeprowadzono równoległych badań w wodzie morskiej, a przedstawionych wyników nie należy uogólniać na systemy morskie.

Dane podane w trzech wskazanych pracach przedstawiono w tabeli. jeden.jeden. Wyniki badań nie są do końca porównywalne ze względu na różnice w stosowanych metodach.

Tabela 1.jeden. Wpływ norm terapeutycznych rozpuszczonych antybiotyków i produktów leczniczych na nitryfikację w akwariach słodkowodnych (Collins eti glin., 1975, 1976, Levine oraz Meade, 1976).

Collins i wsp. badali wpływ leków w próbkach wody pobranych bezpośrednio z działających basenów z biofiltrami zawierających ryby. Levine i Mead używali do eksperymentów czystych kultur bakteryjnych. Stosowane przez nich metody najwyraźniej wyróżniały się wyższą czułością w porównaniu z metodami konwencjonalnymi. Tak więc w swoich eksperymentach formalina, zieleń malachitowa i nifurpirinol wykazywały umiarkowaną toksyczność dla bakterii nitryfikacyjnych, podczas gdy Collins i wsp. wykazali nieszkodliwość tych samych leków. Levine i Mead uważali, że rozbieżności są związane z wyższą zawartością bakterii autotroficznych w czystych kulturach, a próg inaktywacji byłby wyższy w obecności bakterii heterotroficznych i przy wyższym stężeniu rozpuszczonej materii organicznej.

Z danych w tabeli. jeden.jeden. widać, że erytromycyna, chlorotetracyklina, błękit metylenowy i sulfanilamid mają wyraźną toksyczność w słodkiej wodzie. Najbardziej toksycznym spośród badanych substancji był błękit metylenowy. Wyniki uzyskane podczas testowania chloramfenikolu i nadmanganianu potasu są sprzeczne.

Collins i wsp. oraz Levine i Mead zgadzają się, że siarczan miedzi nie hamuje znacząco nitryfikacji. Być może wynika to z wiązania wolnych jonów miedzi z rozpuszczonymi związkami organicznymi. Tomlinson i in., 1966) stwierdzili, że jony metali ciężkich (Cr, Cu, Hg) mają znacznie silniejszy wpływ na Nitrosomonas w czystej kulturze niż w osadzie czynnym. Zasugerowali, że wynika to z tworzenia kompleksów chemicznych między jonami metali a substancjami organicznymi. Długotrwała ekspozycja na metale ciężkie jest bardziej efektywna niż krótkotrwała, najwyraźniej dzięki temu, że wiązania adsorpcyjne cząsteczek organicznych zostały w pełni wykorzystane.

Temperatura. Wiele rodzajów bakterii może tolerować duże wahania temperatury, chociaż ich aktywność jest chwilowo zmniejszona. Okres adaptacji, zwany czasową inaktywacją temperatury (TTI), często występuje wraz z nagłymi zmianami temperatury. Zwykle VTI jest zauważalne przy ostrym ochłodzeniu wody - wzrost temperatury z reguły przyspiesza procesy biochemiczne i dlatego okres adaptacji może pozostać niezauważony. Srna i Baggaley (1975) badali kinetykę procesów nitryfikacji w akwariach morskich. Wzrost temperatury tylko o 4 stopnie Celsjusza spowodował przyspieszenie utleniania amonu i azotynów odpowiednio o 50 i 12% w porównaniu z poziomem początkowym. Przy spadku temperatury o 1 stopień Celsjusza szybkość utleniania amonu zmniejszyła się o 30%, a przy spadku temperatury o 1,5 stopnia Celsjusza szybkość utleniania azotynów zmniejszyła się o 8% w stosunku do warunków początkowych.

pH wody. Kawaii dr. (Kawai i inni., 1965) stwierdzili, że przy pH poniżej 9, nitryfikacja w wodzie morskiej jest bardziej tłumiona niż w wodzie świeżej. Przypisali to niższemu naturalnemu pH w słodkiej wodzie. Według Saeki (1958), utlenianie amonu w akwariach słodkowodnych jest hamowane wraz ze spadkiem pH. Optymalne pH do utleniania amoniaku 7,8 do utleniania azotynów 7,1. Seki uznał optymalny zakres pH dla procesu nitryfikacji na 7,1-7,8. Srna i Baggali wykazali, że morskie bakterie nitryfikacyjne były najbardziej aktywne przy pH 7,45 (zakres 7-8,2).

Tlen rozpuszczony w wodzie. Filtr biologiczny można porównać do ogromnego organizmu oddychającego. Prawidłowo eksploatowany zużywa znaczną ilość tlenu. Zapotrzebowanie organizmów wodnych na tlen mierzone jest w jednostkach BZT (biologiczne zapotrzebowanie tlenu). BZT filtra biologicznego jest częściowo zależny od nitryfikatorów, ale głównie ze względu na aktywność bakterii heterotroficznych. Harayama (Hirayama, 1965) wykazał, że duża populacja nitryfikatorów była aktywna przy wysokim biologicznym zużyciu tlenu. Przepuścił wodę morską przez warstwę piasku aktywnego filtra biologicznego. Przed filtracją zawartość tlenu w wodzie wynosiła 6,48 mg/l, po przejściu przez warstwę piasku o grubości 48 cm. spadła do 5,26mg/l. W tym samym czasie zawartość amonu spadła z 238 do 140 mg.równ./ l., i azotyny - od 183 do 112 mg.równ./ l.

Warstwa filtracyjna zawiera zarówno bakterie tlenowe (do życia potrzebny jest O2), jak i beztlenowe (nie wykorzystuje O2), jednak w dobrze napowietrzonych akwariach przeważają formy tlenowe. W obecności tlenu następuje zahamowanie wzrostu i aktywności bakterii beztlenowych, dzięki czemu normalny obieg wody przez filtr hamuje ich rozwój. Jeśli zawartość tlenu w akwarium spada, następuje albo wzrost liczby bakterii beztlenowych, albo przejście z oddychania tlenowego do oddychania beztlenowego. Wiele produktów metabolizmu beztlenowego jest toksycznych. Mineralizacja może również zachodzić przy zmniejszonej zawartości tlenu, ale mechanizm i produkty końcowe w tym przypadku są inne. W warunkach beztlenowych proces ten bardziej przypomina proces enzymatyczny niż utleniający, w którym zamiast zasad azotowych powstają kwasy organiczne, dwutlenek węgla i amon. Substancje te, wraz z siarkowodorem, metanem i niektórymi innymi związkami, nadają dławiącemu filtrowi zgniły zapach.

Zasolenie. Wiele gatunków bakterii może żyć w wodach, których skład jonowy ulega znacznym wahaniom, pod warunkiem, że zmiany zasolenia następują stopniowo. ZoBell i Michener (1938) odkryli, że większość bakterii wyizolowanych z wody morskiej w ich laboratorium może rosnąć w wodzie słodkiej. Wiele bakterii przetrwało nawet bezpośredni przeszczep. Wszystkie 12 gatunków bakterii uważanych za wyłącznie „morskie” zostało z powodzeniem przekształcone w wodę słodką poprzez stopniowe rozcieńczanie wodą morską (za każdym razem dodawano 5% świeżej wody).

Bakterie w filtrze biologicznym są bardzo odporne na wahania zasolenia, chociaż jeśli zmiany te są duże i nagłe, aktywność bakterii zostaje zahamowana. Srna i Baggaley (1975) wykazali, że 8% spadek zasolenia i 5% wzrost zasolenia nie wpływa na tempo nitryfikacji w akwariach morskich. Przy normalnym zasoleniu w systemach akwariów morskich aktywność nitryfikacyjna bakterii była maksymalna (Kawai et al., 1965). Intensywność nitryfikacji malała zarówno wraz z rozcieńczeniem, jak i wzrostem stężenia roztworu, chociaż pewna aktywność została zachowana nawet po podwojeniu zasolenia wody. W akwariach słodkowodnych aktywność bakterii była maksymalna przed dodaniem chlorku sodu. Zaraz po tym, jak zasolenie zrównało się z zasoleniem wody morskiej, nitryfikacja ustała.

Istnieją dowody na to, że zasolenie wpływa na szybkość nitryfikacji, a nawet na ilość produktów końcowych. Kuhl i Mann (1962) wykazali, że nitryfikacja była szybsza w akwariach słodkowodnych niż w akwariach morskich, chociaż w tych ostatnich powstawało więcej azotynów i azotanów. Kawaii i inni. (Kawai i inni., 1964) uzyskał podobne wyniki, które przedstawiono na ryc. jeden.3.

Ryż. jeden.3. Liczba bakterii w warstwie filtracyjnej w małych systemach akwariów słodkowodnych i morskich po 134 dniach (Kawai etiglin., 1964).

Powierzchnia filtra. Kawaii i inni. stwierdził, że stężenie bakterii nitryfikacyjnych w filtrze jest 100 razy wyższe niż w przepływającej przez niego wodzie. Świadczy to o znaczeniu wielkości powierzchni styku filtra dla procesów nitryfikacji, ponieważ umożliwia ona przyleganie bakterii. Największą powierzchnię złoża filtracyjnego w akwariach zapewniają cząstki żwiru (gleby), przy czym proces nitryfikacji zachodzi głównie w górnej części wsadu, co pokazano na ryc. jeden.4. Kawaii i inni. (1965) ustalili, że 1 gram piasku z wierzchniej warstwy filtra w akwariach morskich zawiera 10 w 5 stopniu bakterii - utleniaczy amonowych 10 w 6 stopniu - utleniaczy azotanowych. Na głębokości zaledwie 5 cm. liczebność drobnoustrojów obu typów została zmniejszona o 90%.

Ryż. jeden.4. Stężenie (a) i aktywność (b) bakterii nitryfikacyjnych na różnych głębokościach filtra w akwarium morskim (Yoshida, 1967).

Ważny jest również kształt i wielkość cząstek żwiru: małe ziarna mają większą powierzchnię do przyczepiania się bakterii niż ta sama masa gruboziarnistego żwiru, chociaż bardzo drobny żwir jest niepożądany, ponieważ utrudnia filtrowanie wody. Związek między rozmiarem a powierzchnią można łatwo zademonstrować na przykładach. Sześć kostek po 1 g każda. Mieć w sumie 36 jednostek powierzchni, a jedną kostkę 6g. Ma tylko 6 powierzchni, każda większa niż pojedyncza powierzchnia małego sześcianu. Całkowita powierzchnia sześciu jednogramowych kostek jest 3,3 razy większa od powierzchni jednej sześciogramowej kostki. Według Seki (Saeki, 1958), optymalny rozmiar cząstek żwiru (gleby) dla filtrów wynosi 2-5 mm.

Cząsteczki kanciaste mają większą powierzchnię niż zaokrąglone. Piłka ma najmniejszą powierzchnię na jednostkę objętości w porównaniu do wszystkich innych kształtów geometrycznych.

Nagromadzenie detrytu (Termin „detrytus” (z łac. detrytus - zużyty) ma kilka znaczeń: 1. Martwa materia organiczna czasowo wyłączona z biologicznego cyklu składników pokarmowych, na którą składają się szczątki bezkręgowców, wydzieliny i kości kręgowców itp.- 2. zestaw drobnych nierozłożonych cząstek organizmów roślinnych i zwierzęcych lub ich odchodów zawieszonych w wodzie lub osiadłych na dnie zbiornika) w filtrze zapewnia dodatkową powierzchnię i poprawia nitryfikację. Według Seki bakterie zamieszkujące detrytus odpowiadają za 25% nitryfikacji w systemach akwariowych.

jeden.3. Dysymilacja

Proces nitryfikacji prowadzi do wysokiego stopnia utlenienia azotu nieorganicznego. Dysymilacja, „oddychanie azotu” lub proces redukcji, rozwija się w przeciwnym kierunku, przywracając produkty końcowe nitryfikacji do niskiego stanu utlenienia. Pod względem całkowitej aktywności utlenianie azotu nieorganicznego znacznie przewyższa jego redukcję, a azotany kumulują się. Poza dyssymilacją, która zapewnia uwolnienie części wolnego azotu do atmosfery, azot nieorganiczny można usunąć z roztworu poprzez regularne zastępowanie części wody w układzie, dzięki asymilacji przez rośliny wyższe lub zastosowaniu żywic jonowymiennych.Ta ostatnia metoda usuwania wolnego azotu z roztworu ma zastosowanie tylko w wodzie słodkiej (patrz. Sekcja 3.3).

Dysymilacja to głównie proces beztlenowy, który zachodzi w warstwach filtra z niedoborem tlenu. Bakterie - denitryfikatory, posiadające zdolność regeneracji, zwykle albo kompletne (obowiązkowe) beztlenowce, albo tlenowce zdolne do przejścia na oddychanie beztlenowe w środowisku beztlenowym. Z reguły są to organizmy heterotroficzne, np. niektóre gatunki Pseudomonas potrafią redukować jony azotanowe (NO3-) w warunkach niedoboru tlenu (Painter, 1970).

Podczas oddychania beztlenowego bakterie dysymilujące przyswajają tlenek azotu (NO3-) zamiast tlenu, redukując azot do związku o niskim stopniu utlenienia: azotyn, amon, dwutlenek azotu (N20) lub wolny azot. Skład produktów końcowych zależy od rodzaju bakterii biorących udział w procesie odzyskiwania. Jeśli azot nieorganiczny jest całkowicie zredukowany, to znaczy do n2O lub n2, proces dyssymilacji nazywa się denitryfikacją. W postaci całkowicie zredukowanej azot można usunąć z wody i uwolnić do atmosfery, jeśli jego ciśnienie cząstkowe w roztworze przekroczy jego ciśnienie cząstkowe w atmosferze. Tak więc denitryfikacja, w przeciwieństwie do mineralizacji i nitryfikacji, obniża poziom azotu nieorganicznego w wodzie.

jeden.4. Akwarium „zrównoważone”.

„Akwarium zbilansowane” to system, w którym aktywność bakterii bytujących w filtrze jest zbilansowana ilością organicznych substancji energetycznych dostających się do roztworu. Po poziomie nitryfikacji można ocenić „równowagę” i przydatność nowego systemu akwariowego do utrzymania organizmów wodnych - organizmów wodnych. Na początku czynnikiem ograniczającym jest wysoka zawartość amonu. Zwykle w systemach akwariowych z ciepłą wodą (powyżej 15 stopni Celsjusza) zmniejsza się po dwóch tygodniach, a w wodzie zimnej (poniżej 15 stopni) - na dłużej. Akwarium może być gotowe na przyjęcie zwierząt w ciągu pierwszych dwóch tygodni, ale nie jest to jeszcze do końca zbilansowane, ponieważ wiele ważnych grup bakterii jeszcze się nie ustabilizowało. Kawaii i inni. opisał skład populacji bakterii morskiego systemu akwariowego.

jeden. Aerobik. Ich liczebność w 2 tygodnie po posadzeniu ryb wzrosła 10-krotnie. Maksymalna liczba organizmów to 10 do ósmego stopnia na 1 g. Piasek filtracyjny - zaznaczony dwa tygodnie później. Trzy miesiące później populacja bakterii ustabilizowała się na poziomie 10 do siódmej potęgi próbek na 1 g. Filtr piasku.

2. Bakterie rozkładające białko (amonifikatory).Gęstość początkowa (próbka 10 do 3 stopnia)./g) wzrosła 100 razy w ciągu 4 tygodni. Po trzech miesiącach populacja ustabilizowała się na poziomie 10 do IV stopnia osobników./ g. Tak gwałtowny wzrost liczebności tej klasy bakterii spowodowany był wprowadzeniem paszy (świeżych ryb) bogatej w białko.

3. Bakterie rozkładające skrobię (węglowodany). Początkowa populacja stanowiła 10% całkowitej liczby bakterii w systemie. Potem stopniowo wzrastał, a po czterech tygodniach zaczął spadać. Po trzech miesiącach populacja ustabilizowała się na poziomie 1% ogólnej liczby bakterii.

4. Bakterie nitryfikacyjne. Maksymalną liczbę bakterii utleniających azotyny zaobserwowano po 4 tygodniach, a formy „azotanowe” – po ośmiu tygodniach. Po 2 tygodniach było więcej form „azotynowych” niż „azotanowych”. Liczba ustabilizowała się na poziomie 10 do 5 stopnia i 10 do 6 stopnia. odpowiednio. Istnieje różnica czasowa między spadkiem zawartości amonu w wodzie a utlenianiem na początku nitryfikacji, ze względu na fakt, że wzrost Nitrobacter jest hamowany przez obecność jonów amonowych. Skuteczne utlenianie azotynów jest możliwe dopiero po przekształceniu większości jonów przez Nitrosomonas. Podobnie, maksymalna ilość azotynów w roztworze powinna pojawić się przed nagromadzeniem azotanów.

Wysoka zawartość amonu w nowym systemie akwariowym może być spowodowana niestabilnością liczebności bakterii autotroficznych i heterotroficznych. Na początku nowego systemu wzrost organizmów heterotroficznych przewyższa wzrost form autotroficznych. Wiele amonu powstałego podczas mineralizacji jest asymilowanych przez niektóre heterotrofy. Innymi słowy, niemożliwe jest wyraźne rozróżnienie między heterotroficznym i autotroficznym przetwarzaniem amoniaku. Aktywne utlenianie przez bakterie nitryfikacyjne pojawia się dopiero po zmniejszeniu i ustabilizowaniu liczebności bakterii heterotroficznych (Quastel i Scholefield, 1951).

Liczebność bakterii w nowym akwarium ma znaczenie tylko do czasu ustabilizowania się dla każdego typu. W dalszej kolejności wahania w podaży substancji energetycznych są kompensowane wzrostem aktywności procesów metabolicznych w poszczególnych komórkach bez wzrostu ich całkowitej liczby.

W badaniach Quastka i Sholefilda (1951) oraz Srna i Baggalii wykazano, że gęstość populacji bakterii nitryfikacyjnych bytujących na danym filtrze jest względnie stała i nie zależy od stężenia napływających substancji energetycznych.

Całkowita zdolność oksydacyjna bakterii w zrównoważonym akwarium jest ściśle związana z dziennym spożyciem utlenialnego podłoża. Nagły wzrost liczby zwierząt gospodarskich, ich masy, ilości zastosowanej paszy prowadzi do zauważalnego wzrostu zawartości amonu i azotynów w wodzie. Taka sytuacja utrzymuje się do momentu przystosowania się bakterii do nowych warunków.

Długość okresu zwiększonej zawartości amonu i azotynów zależy od wielkości dodatkowego obciążenia części technologicznej systemu wodnego. Jeżeli mieści się to w granicach maksymalnej produktywności systemu biologicznego, równowaga w nowych warunkach w ciepłej wodzie przywracana jest zwykle po trzech dniach, a w zimnej znacznie później. Jeżeli dodatkowe obciążenie przekroczy wydajność układu, zawartość amonu i azotynów będzie stale wzrastać.

Mineralizacja, nitryfikacja i denitryfikacja - mniej lub bardziej konsekwentnie zachodzą procesy zachodzące w nowym akwarium. W ustalonym - stabilnym systemie idą prawie jednocześnie. W zrównoważonym systemie zawartość amonu (NH4-N) jest mniejsza niż 0,1 mg/l, a wszystkie wychwycone azotyny są wynikiem denitryfikacji. Wspomniane procesy są skoordynowane, bez opóźnień, ponieważ wszystkie napływające substancje energetyczne są szybko przyswajane.

Ten materiał jest fragmentem Księgi C.Spotta "Utrzymanie ryb w systemach zamkniętych", w całości prezentuje link - tutaj.

Pomocny film o mętnej wodzie w akwarium +