Ca de bou - odtworzona rasa

Ca de Bo lub Major Mastiff (cat. Ca de Bou - "bull dog", hiszpański. Perro de Presa Mallorquin, ang. Ca de Bou to rasa psa pochodzącego z Balearów. Po II wojnie światowej rasa praktycznie zniknęła, a kilka ocalałych psów zostało skrzyżowanych z owczarkiem majorem, buldogiem angielskim i hiszpańskim Alano. Niemniej jednak rasa jest uznawana przez największe organizacje kynologiczne, w tym FCI.

Streszczenia

• Te psy żyły na Balearach przez setki lat, ale w XIX wieku prawie zniknęły.

• Aby przywrócić używaną rasę buldogi angielskie, główny pasterz i hiszpański alano.

• Niemniej jednak rasa jest uznawana przez największe organizacje kynologiczne.

• Rasę wyróżnia ogromna siła fizyczna, nieustraszoność i przywiązanie do rodziny.

• Z natury nieufni wobec obcych, są doskonałymi strażnikami i obrońcami.

• Ich zalety są kontynuowane przez wady - dominację i upór.

• Rasy tej nie można polecić początkującym, ponieważ obchodzenie się z takim psem wymaga doświadczenia.

• Rosja stała się jednym z ośrodków chowu i hodowli, według różnych źródeł w naszym kraju jest więcej psów tej rasy niż w domu.

Historia rasy

Często im rzadsza rasa psów, tym mniej wiadomo o jej historii. Ten sam los jest z Ca de Bo, istnieje wiele kontrowersji dotyczących pochodzenia rasy. Niektórzy uważają ją za potomka wymarłego już aborygeńskiego psa hiszpańskiego.

Inne, że pochodziła z ostatnich Buldogów Majorki. Ale wszyscy zgadzają się, że Baleary są miejscem narodzin tych psów.

Baleary to archipelag czterech dużych wysp i jedenastu małych wysp na Morzu Śródziemnym u wschodniego wybrzeża Hiszpanii. Największym z nich jest Majorka.

W pierwszym tysiącleciu p.n.e. ech. Baleary stały się punktem tranzytowym dla Fenicjan, kupców morskich ze wschodniej części Morza Śródziemnego, których długie rejsy docierały do ​​Kornwalii w południowo-zachodniej Anglii. Wydaje nam się, że w tamtych czasach narody były odizolowane od siebie, ale tak nie jest.

Aktywny był handel między Egiptem a innymi krajami basenu Morza Śródziemnego. Fenicjanie przewozili towary z Egiptu wzdłuż całego wybrzeża, uważa się, że to oni przywieźli psy na Baleary.

Miejsce Fenicjan zastąpili Grecy, a następnie Rzymianie. To Rzymianie przywieźli ze sobą mastify, które były szeroko stosowane w wojnach. Psy te krzyżowały się z aborygenami, co wpłynęło na wielkość tych ostatnich.

Przez prawie pięćset lat Rzymianie rządzili wyspami, potem upadło imperium i przybyli Wandalowie i Alanowie.

Byli nomadami, którzy podróżowali za swoimi stadami i używali dużych psów do ich pilnowania. Od tych psów wywodzi się współczesny hiszpański Alano. I te same psy skrzyżowane z mastifami rzymskimi.

Swój wpływ na rasę miały również mastify iberyjskie, które przybyły na wyspy wraz z wojskami hiszpańskiego króla Jakuba 1.

W 1713 r. Brytyjczycy zdobyli władzę nad wyspami w wyniku traktatu pokojowego w Utrechcie. Prawdopodobnie w tym czasie pojawia się termin Ca de Bou. Z katalońskiego słowa te są tłumaczone jako buldog, ale z gruntu nie należy rozumieć tych słów dosłownie.

Rasa nie ma nic wspólnego z buldogami, więc psy zostały nazwane w podobnym celu. Ca de Bo, podobnie jak buldog staroangielski, brał udział w bul-baitingu, okrutnej rozrywce tamtych czasów.

Przed przybyciem Brytyjczyków miejscowi używali tych psów jako psów pasterskich i stróżujących. Prawdopodobnie ich wielkość i wygląd różniły się w zależności od przeznaczenia. Stare Ca de Bestiar były największe, potężniejsze od współczesnych i bardziej przypominały swoich przodków – mastify.

Brytyjczycy przywieźli ze sobą swoje psy i okrutny sport - bull-baiting. Uważa się, że aktywnie krzyżowali psy rodzime i importowane, aby uzyskać silniejszą rasę.

Brytyjczycy opuścili Majorkę w 1803 roku, aw 1835 Bull Beating został zakazany w Anglii. W Hiszpanii pozostał legalny do 1883 r.

Trzeba zrozumieć, że nawet w tym czasie nie było ras, zwłaszcza wśród psów z plebsu. Miejscowi dzielili swoje psy nie ze względu na wygląd, ale cel: psy stróżujące, pasterze, bydło.

Ale w tym czasie wyróżnia się już osobny pies pasterski - Owczarek Major lub Ca de Bestiar.

Dopiero w XIX wieku Ca de Bo zaczął formować się jako rasa, nabierać nowoczesnych cech. Bulbaiting to już przeszłość, ale pojawiła się nowa rozrywka - walki psów. W tym czasie Baleary stały się częścią Hiszpanii, a lokalna rasa psów została nazwana - Perro de Presa Mallorquin. Te psy były nadal wielofunkcyjne, w tym walczyły w boksach. Walki psów zostały zakazane w Hiszpanii dopiero w 1940 roku.

Pierwsza pisemna wzmianka o rasie pochodzi z 1907 roku. W 1923 roku zostali wpisani do księgi hodowlanej, a w 1928 po raz pierwszy wzięli udział w wystawie psów rasowych.

I i II wojna światowa nie przyczyniły się do rozwoju rasy, dopiero w 1946 roku powstał wzorzec rasy. Jednak do 1964 roku FCI nie rozpoznało jej, co doprowadziło do jej zapomnienia.

Zainteresowanie rasą odrodziło się dopiero w 1980 roku. Owczarek major był używany do rekonwalescencji, ponieważ psy na wyspach są nadal podzielone pod względem funkcjonalności, Bulldog Angielski oraz alano.

Zarówno Ca de Bestiar, jak i Ca de Bous mają swoje szczególne cechy i często są krzyżowane. Hodowcy po prostu zaczęli wybierać szczenięta, które bardziej przypominają Ca de Bo niż pasterza.

W latach dziewięćdziesiątych moda na te psy rozprzestrzeniła się poza wyspy. A w czołówce znalazły się Polska i Rosja, gdzie fundusz hodowlany jest lepiej reprezentowany niż w ojczyźnie rasy.

W innych krajach nie osiągnęła takiej popularności i jest prawie nieznana w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.

Dziś nic nie zagraża przyszłości rasy, zwłaszcza w naszym kraju. Ca de Bou, stał się również znany jako Major Mastiff, stał się popularny i dość sławny.

Opis

Pies średniej wielkości, o mocnym i lekko wydłużonym tułowiu, typowy mastif. Dymorfizm płciowy jest wyraźnie wyrażony. Samce mają większą głowę niż suki, średnica głowy jest większa niż średnica klatki piersiowej.

Sama głowa ma prawie kwadratowy kształt, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Oczy są duże, owalne, jak najciemniejsze, ale odpowiadają kolorowi sierści.

Uszy są małe, w kształcie „róży”, wzniesione wysoko nad czaszką. Ogon jest długi, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi.

Skóra jest gruba i przylega do ciała, z wyjątkiem szyi, gdzie może tworzyć lekkie podgardle. Sierść jest krótka i szorstka w dotyku.

Typowe kolory: pręgowany, płowy, czarny. W pręgowanych kolorach preferowane są ciemne odcienie. Dopuszczalne białe plamki na klatce piersiowej, przednich nogach, kufie pod warunkiem, że nie zajmują więcej niż 30%.

Dopuszczalna czarna maska ​​na twarzy. Plamy o dowolnym innym kolorze są znakami dyskwalifikującymi.

Wysokość w kłębie psy 55-58 cm, suki 52-55 cm. Waga dla samców 35-38 kg, dla suk 30-34 kg. Ze względu na swoją masywność wydają się być większe niż w rzeczywistości.

Postać

Jak większość mastifów, pies jest bardzo niezależny. Rasa stabilna psychicznie, spokojna i powściągliwa, nie wymagają stałej uwagi właściciela. Będą godzinami relaksować się u stóp właścicielki, wygrzewając się w słońcu.

Ale jeśli pojawi się niebezpieczeństwo, zgromadzą się za sekundę. Naturalna terytorialność i nieufność do obcych sprawiają, że rasa jest doskonałym psem stróżującym i stróżującym.

Ich dominujący charakter wymaga treningu, socjalizacji i mocnej ręki. Właściciele Perro de Presa Mallorquin muszą pracować ze szczeniętami od pierwszego dnia, ucząc je posłuszeństwa.

Dzieci są uwielbiane i otoczone opieką w każdy możliwy sposób. W ciepłym klimacie i latem pożądane jest trzymanie go na podwórku, ale dobrze przystosowują się do trzymania w domu.

Pierwotnie te psy były hodowane, aby sprostać każdemu wyzwaniu. Surowe metody szkolenia nie przyniosą niczego dobrego, przeciwnie, właściciel powinien pracować z psem w pozytywny sposób. Major Mastiffy pozostają niesamowicie silne i empatyczne, co jest dziedzictwem ich bojowej przeszłości.

Jako pies stróżujący i stróżujący są świetne, ale wymagają dyscypliny i doświadczonego lidera, który jest spokojny i stanowczy. W rękach niedoświadczonego właściciela Ca de Bou może być uparty i dominujący.

To, czego brakuje początkującym, to zrozumienie, jak być liderem w grupie, nie będąc agresywnym ani niegrzecznym.

Rasy nie można więc polecić osobom, które nie mają doświadczenia w utrzymywaniu dużych i samowolnych psów.

Opieka

Jak większość psów krótkowłosych nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Wszystko jest standardowe, tylko chodzenie i trening wymaga większej uwagi.

Zdrowie

Ogólnie bardzo silna i wytrzymała rasa, zdolna do życia w palącym słońcu Florydy i w śniegach Syberii.

Jak wszystkie duże rasy, są podatne na choroby układu mięśniowo-szkieletowego (dysplazja itp.).mi).

Aby uniknąć problemów, musisz zwracać uwagę na odżywianie i aktywność fizyczną.