Pierwsze objawy wścieklizny po ukąszeniu kota, podstawy leczenia i profilaktyki

Objawy wścieklizny

Kiedy wirus dostanie się do organizmu, zaczyna aktywnie przenikać do różnych narządów. Większość patogenów znajduje się w tkance nerwowej i gruczołach ślinowych. Okres inkubacji zależy od wielu czynników. Określa się ją od 10 do 90 dni. Zdarzały się rzadkie przypadki, gdy pierwsze objawy choroby pojawiły się 3-5 lat po zakażeniu. Wszystkie oznaki pojawiają się po zakończeniu okresu inkubacji, kiedy liczba wirusów staje się wystarczająca do prowadzenia działań destrukcyjnych.

Klasyczna wersja choroby ma trzy okresy lub etapy.

Okres zwiastunowy trwa od 1 do 3-4 dni. Wraz z nim odnotowuje się następujące objawy:

• Gorączka subfiril (wzrost temperatury ciała do + 37,0 ... + 37,55 ° C).
• Depresja układu nerwowego z objawami częściowego odhamowania.
• Ból w miejscu, w którym wirus wnika do organizmu.

Wysokość choroby. Wykazuje klasyczne objawy wścieklizny:

• Przeczulica (nadwrażliwość).
• Fobie (aerofobia, hydrofobia).
• Produktywne stany urojeniowe.
• Pobudzenie wyższej aktywności nerwowej wraz z rozwojem zachowań agresywnych.
• Nadmierne ślinienie (ślinienie się).

Okres paraliżu charakteryzuje się następującymi warunkami:

• Niedowład kończyn, a następnie paraliż.
• Ciężka encefalopatia (choroba mózgu).
• Senność (senność).
• Śpiączka.
• Porażenie mięśni oddechowych, które jest główną przyczyną śmierci.

Objawy pierwszego etapu

Okres prodromalny rozwija się wraz ze wzrostem liczby wirusów, których żywotna aktywność staje się zauważalna dla organizmu. Zwykle zajmuje to od 1 do 3 dni.

W tym okresie następuje pierwsza znacząca odpowiedź układu odpornościowego na wprowadzenie wirusów. Ilość wytwarzanych przeciwciał osiąga poziom, gdy stężenie markerów infekcji (interleukin-2) we krwi osiąga próg wpływu na podwzgórze. Temperatura ciała wzrasta do liczby subfibryli (+ 37 ... + 37,5° C).

Fizjologiczne znaczenie interleukin polega na przyciąganiu komórek układu odpornościowego do ognisk zapalnych. Reakcja temperaturowa zwiększa szybkość ich ruchu, przepuszczalność ścian naczyń, co przyczynia się do lepszego uwalniania komórek z krwi do tkanki.

U pacjentów po szczepieniu okres ten może być całkowicie nieobecny, ponieważ ilość przeciwciał jest już na etapie penetracji wirusa na tyle wysoka, że ​​sami, nie wytwarzając dużej ilości interleukin, mogą sobie z tym poradzić. Populacja czynników zakaźnych nie ma czasu, aby osiągnąć klinicznie istotny poziom.

Kolejnymi objawami pierwszego etapu są ogólne objawy mózgowe. Pacjent jest przygnębiony, apatyczny. Na ogół występuje łagodna pobudliwość i zaburzenia snu w postaci bezsenności. Objawy te występują nie tylko z powodu działania wirusów na neurony. Ogromne znaczenie ma stopień wrażliwości neuronów na zmniejszenie ilości tlenu i składników odżywczych (procesy troficzne). Tak zwana kora nowa (kora mózgowa odpowiedzialna za wyższą aktywność nerwową) jest najbardziej wrażliwa. Jednocześnie podstawowe działy (struktury wewnętrzne, „podkora”, które są również odpowiedzialne za aktywność ruchową) są mniej zależne od zmian w procesach troficznych.

Bolesne odczucia w miejscu wprowadzenia wirusa są związane z uszkodzeniem receptorów i neuronów czuciowych. Wynika to z faktu, że mikroorganizmy preferują przede wszystkim układ nerwowy.

Objawy drugiego etapu

Objawy tego rodzaju są związane z aktywnym rozwojem wirusów w tkance nerwowej (komórki otaczające neurony są niszczone) i gruczołach ślinowych. Ten rozkład jest uważany za przystosowanie organizmów do reprodukcji.

Eksperymenty na szczurach wykazały, że zakażone zwierzęta w drugim etapie (kiedy są najbardziej zakaźne) tracą zdolność odczuwania zapachu kotów. Biopsja tkanek zmarłych gryzoni wskazuje, że najwięcej wirusów jest wydzielanych ze śliny i mózgu. Biologicznym następstwem tego jest zwiększenie prawdopodobieństwa zjedzenia zarażonego gryzonia.

U bardziej rozwiniętych ssaków (kotów, lisów, wilków) i ludzi uszkodzenie mózgu przyczynia się do rozwoju agresywności. W tym samym czasie gruczoły ślinowe zaczynają wytwarzać więcej wydzieliny. Zwiększa się prawdopodobieństwo pogryzienia przez takie zwierzęta. Na przykład właściciel zauważa zmianę zachowania swojego zwierzaka, podczas gdy osoba postronna może tego nie widzieć. Dlatego w Rosji wśród wszystkich przypadków infekcji przeważają ataki zwierząt domowych. Objawy wścieklizny są szczególnie powszechne u ludzi po ugryzieniu przez kota lub psa. Wynika to z faktu, że przebieg choroby tych zwierząt pozwala im pozostać aktywnymi aż do śmierci. Są też bardziej skłonni do kontaktu z ludźmi niż inni.

Objawy trzeciego etapu

Wszystkie oznaki są wynikiem niszczącej aktywności wirusów z powodu uszkodzenia neuronów. Pacjent zaczyna tracić różne funkcje motoryczne. Im większa zmiana, tym bardziej widoczne są te objawy.

W pierwszych etapach dochodzi do zaburzeń w neuronach odpowiedzialnych za pracę mięśni szkieletowych. Ze względu na niekonsekwentne „wyłączanie” ruchowych i hamujących komórek nerwowych mogą wystąpić drgawki.

Śmierć następuje, gdy rozwija się paraliż mięśni oddechowych i/lub następuje zniszczenie ośrodka oddechowego mózgu.

Leczenie i środki zapobiegawcze

Do 2005 roku leczenie wścieklizny na wszystkich etapach ograniczało się do leczenia objawowego. Nie było skutecznych metod walki z wirusem. Przez kilka tysiącleci (choroba znana jest od czasów Hipokratesa) było tylko 6 przypadków wyleczenia wścieklizny po wystąpieniu jej objawów. Wszyscy pojawili się po 2005 roku.

Następnie w Stanach Zjednoczonych lekarze poinformowali o udanym wyleczeniu 15-letniej Giny Gis. Najpierw poprosiła o pomoc w szczytowym momencie choroby. Ale dzięki sztucznej śpiączce i dużym dawkom leków przeciwwirusowych pacjent został wypisany po kilku tygodniach (ponad 1,5 miesiąca) zdrowy do domu.

Następnie zarejestrowano tylko 5 przypadków skutecznego leczenia metodą sztucznej śpiączki. Większość chorych zmarła. Dlatego dziś jedyną niezawodną metodą jest terminowe szczepienie. Iniekcje podaje się w pierwszym dniu po ugryzieniu, po 3 dniach, po 1 tygodniu, pod koniec 2, 30 i 90 dni. Wprowadzenie szczepionki kończy się po 7 dniach, jeśli zaatakowane zwierzę jest monitorowane i pozostaje przy życiu po 10 dniach.