Puszyste rasy kotów

Nie wszystkie rasy kotów puszystych (nawet te ukochane i poszukiwane) mogą pochwalić się oficjalnym statusem, potwierdzonym przez główne stowarzyszenia felinologiczne.

Ile ras futrzastych rozpoznaje FIFe, WCF, CFA

Obecnie nieco ponad sto gatunków kotów jest prawnie określanych mianem ras. Prawo to otrzymali dzięki trzem renomowanym organizacjom:

• World Cat Federation (WCF) - zarejestrowanych 70 ras;
• Międzynarodowa Federacja Kotów (FIFe) – 42 rasy;
• Stowarzyszenie Miłośników Kotów (CFA) – 40 ras.

Liczby nie są uważane za ostateczne, ponieważ często rasy (pod różnymi nazwami) są duplikowane, a nowe są okresowo dodawane do listy uznanych.

Ważny! Koty długowłose stanowią niewiele mniej niż jedną trzecią - 31 ras, których przedstawiciele są dopuszczeni do hodowli, mają własny standard i pozwolenie na działalność wystawienniczą.

10 najlepszych puszystych kotów

Wszystkie koty, w tym te o wydłużonej sierści, dzielą się na kilka dużych grup - rosyjskich aborygenów, brytyjskich, wschodnich, europejskich i amerykańskich. Tylko kot perski (i bliski mu egzotyczny) jest naprawdę długowłosy, podczas gdy inne są półdługowłose, nawet jeśli nazywa się je długowłosymi.

W rodzimym Rosjaninie to kot syberyjski, u Brytyjczyków to długowłosy kot brytyjski, w Europie to norweski leśny, na wschodzie to turecka angora, kot birmański, turecki van i japoński bobtail.

W grupie kotów amerykańskich wydłużona sierść występuje u ras takich jak:

• kot balijski;
• Maine Coon;
• Czekolada York;
• kot orientalny;
• Nibelung;
• szmaciana lalka;
• obdartus;
• Somali;
• selkirk rex.

Ponadto tak znane rasy jak American Bobtail i American Curl, Himalayan, Javanese, Kimr i Neva Masquerade koty i munchkin, laperma, Napoleon, Pixiebob, Chantilly Tiffany, Szkot i Highland Fold.

Kot perski

Rasa, której ojczyzną jest Persja, jest uznawana przez FIFE, WCF, CFA, PSA, ACF, GCCF i ACFA.

Jej przodkowie to azjatyckie koty stepowe i pustynne, w tym manula. Europejczycy, a właściwie Francuzi, poznali koty perskie w 1620 roku. Zwierzęta miały klinowate kagańce i lekko ścięte czoła.

Ważny! Nieco później Persowie wkroczyli do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczęto prace nad ich selekcją. Perski długowłosy to prawie pierwsza rasa zarejestrowana w Anglii.

Najważniejszym punktem rasy jest szeroki i zadarty nos. Niektóre koty perskie ekstremalnego typu, żuchwa/nos są ustawione tak wysoko, że właściciele zmuszeni są karmić je rękoma (ponieważ zwierzęta nie są w stanie chwytać pokarmu pyskiem).

Kot syberyjski

Rasa zakorzeniona w ZSRR jest uznawana przez ACF, FIFE, WCF, PSA, CFA i ACFA.

Rasa została oparta na dzikich kotach, które żyły w trudnych warunkach z długimi zimami i głębokim śniegiem. Nic dziwnego, że wszystkie koty syberyjskie są doskonałymi myśliwymi, którzy z łatwością pokonują przeszkody wodne, leśne zarośla i przeszkody śnieżne.

Wraz z aktywnym rozwojem Syberii przez człowieka, koty aborygeńskie zaczęły mieszać się z przybyszami, a rasa prawie straciła swoją indywidualność. Podobny proces (zanikanie pierwotnych cech) miał miejsce ze zwierzętami wywożonymi do europejskiej strefy naszego kraju.

Zaczęli systematycznie przywracać rasę dopiero w latach 80., w 1988 przyjęto pierwszy wzorzec rasy, a kilka lat później koty syberyjskie doceniony przez amerykańskich hodowców.

Kot Norweski Leśny

Rasa, której ojczyzną jest Norwegia, jest uznawana przez WCF, ACF, GCCF, CFA, FIFE, TICA i ACFA.

Według jednej wersji przodkami rasy były koty zamieszkujące norweskie lasy i wywodzące się od długowłosych kotów sprowadzonych niegdyś z gorącej Turcji. Zwierzęta przystosowały się do nowego dla nich klimatu na północy Skandynawii, zdobywając gęstą wodoodporną wełnę i rozwijając mocne kości/mięśnie.

To interesujące! Koty norweskie leśne prawie zniknął z pola widzenia hodowców, zaczynając masowo kojarzyć się z kotami europejskimi krótkowłosymi.

Hodowcy postawili barierę dla chaotycznego kojarzenia się, rozpoczynając ukierunkowaną hodowlę rasy w latach 30. ubiegłego wieku. Norweskie Leśnictwo zadebiutowało na wystawie w Oslo (1938), po czym nastąpiła przerwa do 1973, kiedy skogkatt został zarejestrowany w Norwegii. W 1977 roku Norweskie Leśnictwo zostało uznane przez FIFe.

kot Kimriana

Rasa swój wygląd zawdzięcza Ameryce Północnej, uznanej przez ACF, TICA, WCF i ACFA.

Są to gęste i okrągłe zwierzęta, z krótkim grzbietem i muskularnymi biodrami. Kończyny przednie są małe i szeroko rozstawione, ponadto są zauważalnie krótsze od tylnych, przez co powstaje skojarzenie z królikiem. Istotną różnicą w stosunku do innych ras jest brak ogona w połączeniu z długimi włosami.

Początek selekcji, do której wybrano długowłosego manxa, nadano w USA/Kanadzie w drugiej połowie ubiegłego wieku. Rasa została oficjalnie uznana najpierw w Kanadzie (1970), a znacznie później w USA (1989). Ponieważ długowłose manxy znajdowano głównie w Walii, nowej rasie przypisano przymiotnik „walijski” w jednym z jego wariantów „cymric”.

amerykański curl

Rasa, której ojczyzna jest jasna z nazwy, jest uznawana przez FIFE, TICA, CFA i ACFA. Charakterystyczną cechą są wygięte do tyłu małżowiny uszne (im wyraźniejsze zgięcie, tym wyższa klasa kota). Kocięta z kategorii wystawowej mają ucho w kształcie półksiężyca.

Wiadomo, że rasa rozpoczęła się od ulicznego kota z dziwnymi uszami, znalezionego w 1981 roku (Kalifornia). Shulamith (tzw. podrzutek) przyniosła miot, w którym niektóre kocięta miały matczyne uszy. Podczas krycia Curl ze zwykłymi kotami w potomstwie muszą być obecne kocięta ze skręconymi uszami.

amerykański curl wprowadzony do szerokiej publiczności w 1983 r. Dwa lata później oficjalnie zarejestrowano długowłosą, a nieco później krótkowłosą wersję loków.

Maine Coon

Rasa, której ojczyzną są Stany Zjednoczone, jest uznawana przez WCF, ACF, GCCF, CFA, TICA, FIFE i ACFA.

Rasa, której nazwa jest tłumaczona jako „szop pracz”, jest podobna do tych drapieżników tylko w pasiastym kolorze. Felinolodzy są pewni, że przodkowie maine coon obejmuje koty orientalne, brytyjskie krótkowłose, a także rosyjskie i skandynawskie długowłose.

Założyciele rasy, zwykłe wiejskie koty, zostały sprowadzone na kontynent północnoamerykański przez pierwszych kolonistów. Z biegiem czasu Maine Coon nabyły gęste włosy i nieznacznie zwiększyły swój rozmiar, co pomogło im przystosować się do surowego klimatu.

Publiczność zobaczyła pierwszego Maine Coona w 1861 roku (Nowy Jork), wtedy popularność rasy zaczęła słabnąć i powróciła dopiero w połowie ubiegłego wieku. CFA zatwierdziła wzorzec rasy w 1976 roku. Teraz ogromne puszyste koty są poszukiwane zarówno w ojczyźnie, jak i za granicą.

Szmaciana lalka

Rasa urodzona w USA uznana przez FIFE, ACF, GCCF, CFA, WCF, TICA i ACFA.

przodkowie szmaciane lalki ("Ragdolls") to para producentów z Kalifornii - kot birmański i biały długowłosy kot. Hodowca Ann Baker celowo wybrała zwierzęta o łagodnym usposobieniu i niesamowitej zdolności do rozluźniania mięśni.

Ponadto ragdolle są całkowicie pozbawione instynktu samozachowawczego, dlatego potrzebują zwiększonej ochrony i pielęgnacji. Rasa została oficjalnie zarejestrowana w 1970 roku, a dziś jest uznawana przez wszystkie największe stowarzyszenia miłośników kotów.

Ważny! Amerykańskie organizacje wolą pracować z ragdollami o tradycyjnych kolorach, podczas gdy europejskie kluby rejestrują koty czerwone i kremowe.

Kot brytyjski długowłosy

Rasa, która powstała w Wielkiej Brytanii, jest ironicznie ignorowana przez prymitywnych angielskich hodowców, którym wciąż nie wolno hodować kotów noszących gen długiej sierści. Solidarność z hodowcami brytyjskimi wykazuje także amerykański CFA, którego przedstawiciele są przekonani, że koty brytyjskie krótkowłose powinny mieć wyjątkowo krótką sierść.

Jednakże, brytyjski długowłosy uznawany przez wiele krajów i klubów, w tym Międzynarodową Federację Kotów (FIFe). Rasa przypominająca charakterem i budową kota brytyjskiego krótkowłosego uzyskała prawo do występowania na wystawach felinologicznych.

turecka furgonetka

Rasa pochodząca z Turcji jest uznawana przez FIFE, ACF, GCCF, WCF, CFA, ACFA i TICA.

Charakterystycznymi cechami rasy są wyraźne pasy między palcami przednich łap, a także wodoodporna, cienka, wydłużona sierść. Miejsce narodzin tureckich furgonetek nazywa się obszarem przylegającym do jeziora Van (Turcja). Początkowo koty mieszkały nie tylko w Turcji, ale także na Kaukazie.

W 1955 zwierzęta sprowadzono do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczęto intensywne prace hodowlane. Pomimo ostatecznego wyglądu furgonetki, uzyskanego pod koniec lat pięćdziesiątych, rasa była przez długi czas uważana za eksperymentalną i nie została zatwierdzona przez GCCF do 1969 roku. Rok później turecki van zalegalizował i FIFE.

Obdartus

Rasa pochodzi ze Stanów Zjednoczonych i jest uznawana przez ACFA i CFA.

Ragamuffiny (z wyglądu i charakteru) bardzo przypominają ragdolle, różniąc się od nich szerszą paletą barw. Ragamuffiny, podobnie jak szmaciane lalki, pozbawione są naturalnych instynktów łowieckich, nie są w stanie zadbać o siebie (częściej po prostu się chowają) i spokojnie koegzystują z innymi zwierzakami.

To interesujące! Moment narodzin rasy przez felinologów nie jest dokładnie określony. Wiadomo tylko, że pierwsze próbne okazy ragamuffinów (z angielskiego. „Ragamuffin”) zostały uzyskane przez skrzyżowanie ragdoll z kotami na podwórku.

Hodowcy próbowali hodować ragdolle o ciekawszych kolorach, ale nieumyślnie stworzyli nową rasę, której przedstawiciele po raz pierwszy pojawili się publicznie w 1994 roku. CFA zalegalizowało rasę i jej wzorzec nieco później, w 2003 roku.

Nie ujęte w pierwszej dziesiątce

Jest jeszcze kilka ras, o których warto porozmawiać, biorąc pod uwagę nie tylko ich szczególną puszystość, ale także nieoczekiwane nazwy.

Nibelung

Rasa, której historia rozpoczęła się w USA, jest uznawana przez WCF i TICA.

Nibelung stał się długowłosą odmianą rosyjskiego kota niebieskiego. Długowłose bluesy pojawiały się sporadycznie w miotach krótkowłosych rodziców (od hodowców europejskich), ale były również regularnie odrzucane ze względu na surowe angielskie normy.

To interesujące! Hodowcy z USA, którzy znaleźli w stadach kocięta z długimi włosami, postanowili zamienić wadę rasy w godność i zaczęli celowo hodować długowłose koty rosyjskie niebieskie.

Główne cechy sierści były zbliżone do sierści kotów balijskich, z wyjątkiem tego, że była jeszcze bardziej miękka i miękka. Przypuszcza się, że rasa zawdzięcza swoją wojowniczą nazwę swojemu protoplastowi, kotu o pseudonimie Zygfryd. Oficjalna prezentacja Nibelungów miała miejsce w 1987 roku.

Laperma

Rasa, również pochodząca z USA, jest uznawana przez ACFA i TICA.

LaPerm - koty średnie i duże o włosach falowanych lub prostych. W pierwszym roku życia kociąt zmienia się kilkakrotnie sierść. Historia rasy rozpoczęła się w 1982 roku od zwykłego domowego kociaka, który ujrzał światło na jednej z farm w pobliżu Dallas.

Urodził się całkowicie łysy, ale przez 8 tygodni był pokryty niezwykłymi lokami. Mutacja została przekazana jego dzieciom i kolejnym spokrewnionym miotom. Przez 5 lat pojawiło się tak wiele kotów o pofalowanej sierści, że udało im się zostać przodkami rasy, znanej nam jako Laperm i pod tą nazwą rozpoznawanej w 1996 roku.

Napoleon

Rasa, której krajem pochodzenia są Stany Zjednoczone, jest uznawana przez TICA i Assolux (RF). W rolę ideologicznego ojca rasy wcielił się Amerykanin Joe Smith, który wcześniej z powodzeniem hodował psy gończe. W 1995 roku przeczytał artykuł o munchkin i postanowiłem ją ulepszyć, krzyżując ją z kotami perskimi. Persowie mieli nadać nowej rasie uroczą twarz i długie włosy, a munchkins - krótkie kończyny i ogólne zdrobnienie.

To interesujące! Praca była ciężka, ale po długim czasie hodowca wyprowadził jednak pierwsze Napoleony z niezbędnymi cechami i bez wad wrodzonych. W 1995 roku Napoleon został zarejestrowany przez TICA, a nieco później przez rosyjskie ASSOLUX.

Inne kluby felinologiczne nie rozpoznały rasy, przypisując ją odmianom Munchkin, a Smith zaprzestał hodowli, niszcząc wszystkie zapisy. Ale byli entuzjaści, którzy kontynuowali selekcję i otrzymali koty o uroczym dziecięcym wyglądzie. W 2015 roku Napoleon został przemianowany na Menuet (Kot Menuet).

Filmy o futrzanych kotach