Najbardziej złe koty

Internet jest pełen wszelkiego rodzaju list najbardziej złych zwierząt, a koty nie są wyjątkiem. Jednak większość z tych klasyfikacji ma bardzo pośredni związek z rzeczywistością, ponieważ niesłuszne jest mówienie o rasie jako gwaranta pewnego zestawu cech charakteru zwierzęcia. Ponadto gniew u kotów i gniew u ludzi to zupełnie inne pojęcia, między którymi nie można umieścić znaku równości. Gniewne można nazwać dzikimi kotami, które nie pozwalają człowiekowi, a także domowymi, rozpieszczonymi przez własnego pana. Porozmawiamy dalej o tym, kim są najbardziej złe koty i jaki jest powód agresji kotów.

Nie ma jednak sensu mówić o charakterze zwierzęcia jako o czymś, co wynika z jego rasy. Słowa, że ​​koty syjamskie są mściwe, koty brytyjskie są prymitywne, brzmią raczej naiwnie i są niczym innym jak uogólnieniem. Dlatego jeśli stajesz przed wyborem kota, takie cechy nie powinny przyciągać całej twojej uwagi.

Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy kot jest indywidualny i będzie się rozwijał, zaczynając od relacji z tobą, tak jak ze swoim właścicielem. Wyjątkiem są dzikie koty, które pierwotnie nie były przeznaczone do życia obok ludzi.

W innych przypadkach Twój zwierzak może stać się rozgoryczony i szkodliwy z powodu niewłaściwego obchodzenia się z kotem i innych powodów związanych z niewłaściwie skonstruowaną interakcją z kotem. Oczywiście zdarzają się chwile, kiedy kociak wpada w Twoje ręce już zrzędliwy i zamknięty, ale zdarza się to dość rzadko, a ponadto podlega późniejszej korekcie umiejętnym obchodzeniem się ze zwierzęciem.

Najbardziej złe rasy kotów

Uważa się, że za najbardziej uparte i trudne w obsłudze uważa się następujące rasy:

• Maine Coon;
• kot balijski;
• kot brytyjski;
• kot szkocki;
• kot Pallas;
• Kot dżungli;
• Sawanna.

Maine Coon

Ostatnio bardzo popularne stały się koty tej rasy. Najprawdopodobniej wynika to z niezwykłego wyglądu zwierzęcia i dużych wymiarów (w porównaniu do przeciętnego kota podwórkowego), które pozwalają porównać przedstawiciela rasy z psem.

Niestety bardzo niewielu właścicieli jest w stanie poradzić sobie z Maine Coonem. Powodem niezgody nie są negatywne cechy charakteru zwierzęcia, ale jego oczywista różnica w stosunku do kota domowego. Przedstawiciele rasy mają następujące cechy:

• Maine Coony potrzebują okresowych spacerów. Z natury są myśliwymi, dlatego ważne jest, aby pozbyć się nagromadzonej energii;
• Maine Coony nie będą wygrzewać się na kolanach właściciela, emitując przyjemne dudnienie, choćby dlatego, że nie zmieszczą się na nich;
• Maine Coon uwielbiają zabiegi wodne, więc czasami nie mają nic przeciwko próbie kąpieli w misce z wodą lub rozpryskiwaniu jej po całym mieszkaniu;
• Maine Coon jak psy uwielbiają kopać ziemię lub wszystko, co dostanie się pod łapę, niezależnie od tego, czy jest to tapicerka sofy, czy tapeta.

Osoba, która myśli o zakupie Maine Coona, powinna zawczasu pomyśleć o szkodach materialnych, jakie może mu wyrządzić zwierzę.

kot balijski

Koty balijskie są uważane za urodzonych ekstrawertyków i odkrywców. Interesuje ich wszystko, co dzieje się wokół nich, pozostawanie w cichej samotności, której takie zwierzęta wcale nie lubią. Kluczową cechą Balijczyków jest ich gadatliwość. Spędzając czas z tymi zwierzętami, prędzej czy później nauczysz się rozpoznawać całe szerokie spektrum emocjonalne ich okrzyków.

Koty balijskie nie będą tolerować obojętności właściciela na jego osobę. Będą potrzebować dość dużej uwagi, aby czuć się komfortowo i nie mścić się na swoim właścicielu. W związku z tym nie zaleca się rozpoczynania balinezova dla osób, które pozostają w pracy przez długi czas i nie mają wolnego czasu.

Również przedstawiciele tej rasy wyróżniają się nadpobudliwością. Mogą podbić te wyżyny w Twoim mieszkaniu, które wydawały się całkowicie niedostępne. W związku z tym, pozostawiając balijczyk w mieszkaniu na jeden dzień, wskazane jest usunięcie wszystkich tłukących się, łamiących i odcinających przedmiotów.

Aby uzyskać więcej informacji na temat funkcji treści koty balijskie znajdziecie w osobnym artykule na naszym portalu.

Kot brytyjski

Postać Koty brytyjskie ma cechy tajemniczości i nieprzewidywalności. Zachowanie rasy jest bardzo trudne do opisania w pigułce. Jeśli wybierzesz zestaw cech, które najdokładniej charakteryzują Brytyjczyków, niech będą to następujące definicje:

• niezależny;
• nieobliczalny;
• dumny;
• powściągliwy;
• cierpliwy;
• obliczenie;
• uparty.

Wszystkie powyższe cechy nie powinny Cię odstraszyć. Przy odpowiednim podejściu kot brytyjski będzie zadowolony z Twojego towarzystwa i z wielką przyjemnością spędza czas na rękach lub kolanach właściciela. Jednak to w przypadku Brytyjczyków poczucie proporcji staje się niezwykle ważne. Przedstawiciele rasy nie będą tolerować obsesji z Twojej strony, dlatego w relacjach z takimi kotami ważne jest przestrzeganie granic osobistych, a wtedy Brytyjczycy z pewnością odwdzięczą się tym samym.

Powściągliwość Brytyjczyków, mylona ze sztywnością, czyni je idealnymi pupilami dla właścicieli, którzy nie mylą kota z pluszową zabawką, którą można w każdej chwili przytulić. Koty brytyjskie przychodzą do właściciela dokładnie wtedy, kiedy chcą go zobaczyć i potrzebują jego uwagi. Demonstracja absolutnie nie jest charakterystyczna dla tych zwierząt, a u właściciela chcą zobaczyć przede wszystkim przyjaciela, z którym można komunikować się na równych warunkach.

tak poza tym! Uważa się, że długowłose koty brytyjskie są bardziej uległe niż koty krótkowłose.

kot szkocki

Pomimo tego, że wielu hodowców określa koty szkockie jako prawdziwe anioły, rzeczywistość jest bardziej prozaiczna. Dlatego legendę, że Szkoci w ogóle nie są w stanie doświadczyć agresji, należy od razu odrzucić jako bajkę niemożliwą do zrealizowania. Należy zauważyć, że recenzje dotyczące przedstawicieli rasy wyróżnia ich niespójność. W związku z tym pytanie, jaką postacią będzie kupiony przez Ciebie kot, pozostanie otwarte.

Wśród negatywnych cech większość szkockich właścicieli kotów wyróżnia:

• demonstracyjność - Szkoci uwielbiają, gdy uwaga publiczności jest przykuta tylko do nich, a w przypadku jej braku uciekają się do różnych sztuczek;
• rywalizacja – każdy kot lub inne zwierzę, które jest z nim pod jednym dachem, Szkot weźmie za rywala w walce o podziwiające spojrzenia i „brawa”. Dlatego właścicielom posiadającym kilka zwierząt będzie to bardzo trudne;
• uczucie - jeśli Brytyjczycy dużo wiedzą o granicach osobistych, niektóre szkockie koty mogą całkowicie zignorować tę zasadę i wszędzie iść za właścicielem;
• wytrwałość - niektórzy Szkoci potrzebują naprawdę twardych, ale uczciwych właścicieli, którzy uczą zwierzaka słowa "nie". W przeciwnym razie przedstawiciele rasy dorastają jako zepsute i skandaliczne „osoby”.

Kot Pallas

Przed przystąpieniem do opisu cech charakteru tego zwierzęcia należy od razu wspomnieć o tym, że manul nie podlega udomowieniu. Nie bierze osoby za swojego pana i może wykazywać wobec niego agresję, co grozi dostatecznymi obrażeniami właściciela. Co więcej, zwierzęta te utożsamiają osobę z wrogiem, w związku z czym kot Pallas zaczyna nieprzejednanie bronić swoich terytoriów, nawet jeśli formalnie nie grozi im żadne niebezpieczeństwo.

W niewoli kot Pallas jest trzymany w ogrodach zoologicznych lub rezerwatach, w których koty dobrze się czują i aktywnie rozmnażają. W przypadku braku niebezpieczeństwa przedstawiciele rasy nie charakteryzują się zwiększoną agresją - są to spokojne zwierzęta, które nie lubią zamieszania i hałaśliwych firm, wolą robić wszystko samemu (nawet znosić choroby). Koty Pallas prowadzą samotny tryb życia, jak wiele dzikich kotów, robiąc wyjątek tylko w przypadku krycia raz w roku.

Charakterystyczne cechy tej rasy to:

• każdy manul ma swoje terytorium, które jest gotowe do obrony do samego końca. Te dzikie koty nie będą tolerować obcych;
• Kot Pallas żywi się głównie mięsem, czy to gryzonie, ptaki czy zające;
• samice mają doskonałe instynkty macierzyńskie, podczas gdy samce opuszczają je natychmiast po kryciu. Kot Pallas rodzi jeden miot od dwóch do sześciu kociąt.

O tym, jak to możliwe udomowienie kota Pallas można przeczytać w osobnym artykule na naszym portalu.

Kot z dżungli

Wraz z kotem Pallas jest również egzotycznym przedstawicielem rodziny kotów, która prawie nie podlega udomowieniu. Rasa ta jest wymieniona w Czerwonej Księdze, dlatego niezwykle trudno jest zdobyć jej przedstawiciela. Co więcej, nie znajdziesz kotów dżungli od oficjalnych hodowców, ponieważ nie wolno ich hodować na sprzedaż.

Dzikie koty dżungli są bardzo trudne do przyzwyczajenia się do właściciela, jeśli w ogóle. Podobnie jak w przypadku kota Pallasa, koty dżungli nie są w stanie dostrzec właściciela w osobie. Ponadto warunki prywatnych domów, a tym bardziej mieszkań, nie są odpowiednie dla przedstawicieli rasy, przyzwyczajonych do obszernych brzegów rzek i jezior porośniętych krzakami.

Jeśli chcesz zatrzymać kota dżungli, potencjalny właściciel napotka szereg trudności:

• koty dżungli będą nieustannie dążyć do ucieczki na wolność. Jeśli są trzymane w strefie podmiejskiej, utrzymanie ich będzie dość trudne;
• nie ma gotowej suchej karmy przeznaczonej dla przedstawicieli tej rasy. W związku z tym właściciel zwierzęcia będzie musiał stale dostarczać mu świeże surowe mięso. Co więcej, porcje wymagane przez kota błotnego są znacznie większe niż porcje spożywane przez zwykłe osobniki domowe;
• koty dżungli osiągają około metra długości, co utrudnia trzymanie ich na małych obszarach;
• jest mało prawdopodobne, aby weterynarze byli w stanie zapewnić odpowiednią opiekę kotu dżungli, którego nigdy nie spotkał.

Sawanna

W żyłach kotów rasy Savannah płynie krew zarówno dzikich, jak i udomowionych przodków, ponieważ przedstawiciele rasy są gdzieś pośrodku między buntowniczością a oswojeniem. W związku z tym, pomimo tego, że Savannah pozwala na obecność osoby w pobliżu, najlepiej nadaje się do zawartości woliery, co pozwala zachować niezbędną odległość.

Wielu właścicieli Savannah woli porównywać te koty z psami, ponieważ bezwzględnie potrzebują spaceru, podczas którego zwierzę może wydać zgromadzoną energię. Przedstawiciele rasy szybko przyzwyczajają się do smyczy i nie starają się jej przegryźć. Biorąc pod uwagę, że koty te potrafią skakać na wysokość dwóch i pół metra, warunki życia są dla nich zupełnie nie do pomyślenia.

Osoba, która zabiera kota Savannah do swojego domu, musi być przygotowana na następujące nawyki:

• kot nie przyzwyczaja się szybko do ludzi i ma nieufność do każdego nieznajomego. Dlatego jeśli często przyprowadzasz gości do domu, może to powodować stres i desperackie próby obrony swojego terytorium przed zwierzęciem;
• w miarę dorastania sawanna nabiera coraz więcej cech dzikiego zwierzęcia i może wchodzić w konflikt z niektórymi członkami rodziny;
• ze względu na ich nieprzewidywalne zachowanie koty savannah kategorycznie nie są polecane rodzinom z małymi dziećmi;
• trudno też przewidzieć wynik znajomości kota rasy Savannah ze szczeniakiem lub kociakiem. W najgorszym przypadku przedstawiciel rasy może zachowywać się jak myśliwy i zacząć gonić młode.

Cechy przejawu agresji

Niedoświadczony właściciel kota musi również zdać sobie sprawę, że jego zwierzak nie będzie zły bez powodu, po prostu dlatego, że jest szkodliwy. Koty mają tendencję do bycia agresywnymi w pewnych okolicznościach, które mogą stanowić dla nich bezpośrednie zagrożenie lub odwoływać się do ich uśpionych instynktów łowieckich.

Rodzaje kociej agresji

Rodzaje agresji u kotów nie oznaczają żadnej jednoznacznej klasyfikacji, jest to raczej zestaw typowych codziennych sytuacji, w których zachowanie zwierzęcia zmienia się w kierunku negatywnym dla właściciela. Sytuacje te obejmują:

• agresja wewnątrzgatunkowa;
• przekierowana agresja;
• agresja podczas uczucia;
• agresja podczas gry;
• agresja oparta na strachu;
• agresja spowodowana bólem.

O każdym z tych typów omówimy w kolejnych rozdziałach.

Agresja wewnątrzgatunkowa

Ten rodzaj agresji polega na rywalizacji dwóch kotów, której celem jest konkretny cel. Agresję tę można wyrazić zarówno bezpośrednio w walce, jak i pośrednio (gdy bezpośredni kontakt jest niemożliwy). Zdarza się też, że kot domowy „załatwia rachunki” z podwórkiem, wpatrując się w niego w skupieniu z okna. Nie dochodzi do kłótni, ale stres, który narasta u Twojego pupila po takich „ćwiczeniach” z pewnością da się odczuć.

Głównymi przyczynami agresji wewnątrzgatunkowej są:

• pojawienie się nowego kota w mieszkaniu lub domu;
• spotkanie z kotem, którego Twój pupil dawno nie widział i zapomniał;
• rywalizacja o dowolny zasób: żywność, terytorium, samice.

Przekierowana agresja

To właśnie ten rodzaj agresji okazuje się niezrozumiały dla większości niedoświadczonych właścicieli. Wydawałoby się, że nie było powodów do konfliktu, ale nagle zwierzak złapał cię za rękę lub nogę i nie puścił. Powodem takiej agresji jest frustracja, która może wynikać z tej samej niemożności spotkania się z kotem podwórkowym, o którym pisaliśmy powyżej i tak naprawdę „uporządkuj sprawy”. W wyniku tej niemożności kot musi się stłumić i przekierować swoją energię na inny kanał, „odzyskać”.

Agresja podczas pieszczot

Wielu właścicieli doskonale zdaje sobie sprawę z sytuacji, gdy kilka sekund temu dudniący i wylegujący się na kolanach zwierzak zaczyna gryźć i drapać dłonie, pieszcząc je. Powodem tego „oszustwa” nie jest złośliwość zwierzęcia, ale jego ograniczona potrzeba kontaktu cielesnego. Z nadmiaru dotyku kot może łatwo się nadmiernie podniecić i nie kontrolować swoich impulsów, chociaż nie życzy nikomu krzywdy. Dlatego ważne jest, aby słuchać potrzeb swojego pupila i pozostawać w jego strefie komfortu.

Głównymi przyczynami agresji podczas lakierowania paznokci są:

• obecność bolesnych plam u kota, z którymi właściciel przypadkowo zetknął się. Jeśli zauważysz stałą negatywną reakcję zwierzęcia, gdy dotkniesz jego brzucha, warto zabrać kota do weterynarza;
• przesada właściciela. Niektórzy właściciele mogą bawić się ze zwierzakiem godzinami, a jeśli im się to spodoba, to taka rozrywka może być dla kota męcząca, a nawet nie do zniesienia. Trzeba zrozumieć, że nie tylko ludzie mają granice osobiste, ale także zwierzęta;
• wrodzona nadwrażliwość. Niektóre koty po prostu nie są stworzone do kontaktu dotykowego i nie mogą stać się dla właściciela puszystą bryłą, którą można głaskać godzinami. Wszystko, co pozostaje do zrobienia w takiej sytuacji, to pogodzić się z tą cechą zwierzaka.

Agresja podczas gry

Ten rodzaj agresji jest wystarczająco nieszkodliwy i wyraża się na różne sposoby:

• kot podbiega do ciebie od tyłu i uderza łapą w nogę, po czym szybko ucieka;
• kot próbuje wskoczyć w ręce osoby;
• kot biega tam iz powrotem bez określonego celu;
• kot znika z pola widzenia, po czym nagle wyskakuje na ciebie z ukrycia.

Z pewnością właściciel każdego kota spotkał się z przynajmniej jednym z powyższych zjawisk. Z zewnątrz takie zachowanie wydaje się bez znaczenia, ale w rzeczywistości jest to przejaw instynktu łowieckiego zwierzaka w zabawny sposób. Czasami zdarza się też, że kot zostaje zapomniany i przystępuje do prawdziwego ataku, który trzeba nauczyć się rozpoznawać i zatrzymywać w czasie.

Agresja oparta na strachu

Koty, u których rozwija się ten rodzaj agresji, są właśnie uważane za zwierzęta z natury złe, niewdzięczne, niezdolne do otrzymywania ciepła i opieki ze strony właściciela. Ale, jak już powiedzieliśmy, twój zwierzak nie może po prostu być zły, potrzebuje pewnych motywów. Koty rozwijają reakcje na zagrożenia od najmłodszych lat i są w dużym stopniu zależne od relacji z matką.

Jeśli kociak w pierwszych miesiącach życia czuł się bezpieczny, to najprawdopodobniej będzie miał mniej powodów do doświadczania agresji w kontakcie z ludźmi lub innymi zwierzętami. Kociak, który z wielu powodów musiał zbyt wcześnie usamodzielnić się, często staje się nieufny i zamknięty, niechętny do nawiązywania kontaktu. Na przykład nieufność bezpańskich kotów.

Następnie taka nieufność do otaczającego świata przejawia się na różne sposoby:

• agresja kota skierowana na lekarza weterynarii;
• próby „usuwania” gości i innych nieznajomych z domu;
• trudny proces przyzwyczajania się do nowego zwierzaka lub małego dziecka w domu.

Agresja spowodowana bólem

Jak powiedzieliśmy w rozdziale o agresji podczas głaskania, koty mogą ostro reagować na dotykanie określonych części ciała, gdy pojawia się pewna patologia. Ponieważ zwierzęta nie mają możliwości słownego opisania swoich objawów właścicielowi, muszą poprzez agresję informować o swoim złym stanie zdrowia.

Ta agresja jest również często mylona z nieuzasadnioną, co czasami prowadzi do nasilenia objawów. Dlatego jeśli zauważysz, że Twój kot nagle „pogorszył się charakter”, obserwuj go i zobacz, czy nie ma innych bolesnych objawów w postaci zmniejszonego apetytu, osłabienia, temperatury i innych ogólnych objawów choroby.

Agresja spowodowana niestabilnością psychiczną

W bardzo rzadkich przypadkach kocia agresja nie ma obiektywnych przyczyn i wiąże się z zaburzeniami w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego zwierzęcia. Inspekcją takich zwierząt powinien zająć się weterynarz, ponieważ nawet najzdolniejszy właściciel sam nie poradzi sobie z niezrównoważonym kotem. Przed udaniem się do specjalisty ważne jest, aby zrobić krótką historię, która pozwoli lekarzowi na stworzenie pełnego wycisku zwierzęcia. Poniżej podano punkty odniesienia, które ułatwią pisanie anamnezy.

Jak rozpoznać agresję kota

Łatwo zrozumieć, że kot nie jest w tej chwili w najlepszym nastroju, jeśli przeanalizujesz zewnętrzne cechy jego zachowania. Listę znaków charakterystycznych dla kota w momencie agresji przedstawia poniższa tabela.

Tabela 1. Oznaki agresywnego ataku kota

WełnaPowstaje na końcu. Ten stan nazywa się piloerekcjąUczniowierozszerzają sięWzrokWzrok kota skierowany jest bezpośrednio na obiekt ataku. W momencie największego napięcia zwierzę przestaje mrugać. W innych sytuacjach zwierzę może wręcz przeciwnie odwrócić oczy na bokUszyPrzytul się do głowyPozaPlecy wyginają się w łuk, a samo zwierzę upada na ziemię, wydając charakterystyczne dudnienie

Ważne jest, aby zrozumieć, że agresywnego kota nigdy nie należy uspokajać ani odpychać. Najlepszym wyjściem z tej sytuacji jest danie pupilowi ​​możliwości bycia samemu i odzyskania zmysłów. Jeśli atak agresji nastąpił bardzo gwałtownie, warto owinąć zwierzę kocem, aby zablokować wszelkie możliwe bodźce zewnętrzne. Z czasem zwierzak się uspokoi.

Wideo - Najbardziej złe i niebezpieczne rasy kotów