Szpic wilczy (szpic wilczy)

Keeshond - najwięksi przedstawiciele chwalebnego bractwa szpiców niemieckich. Uroczy wygląd, wspaniała chmura luksusowego futra i lekki temperament sprawiły, że Keesam zyskała reputację ozdobnych psów do towarzystwa, nieustannie promieniujących entuzjazmem i pozytywnym nastawieniem. W rzeczywistości nie są to wcale psy kanapowe, ale raczej poważne psy z godną przeszłością i ciekawymi perspektywami.

Historia pochodzenia rasy

Keeshondy to przedstawiciele jednej z najstarszych ras psów w Europie, więc nie da się w pełni prześledzić ich pochodzenie. Wiadomo jednak, że podobnie jak inne szpice, Kees są potomkami kopalnego psa torfowego: świadczy o tym podobieństwo kształtu czaszki i formuły układu zębowego u współczesnych szpiców i ich dzikich przodków.

Pule pozornie podobnych, ale różniących się kolorem psów pojawiły się prawie jednocześnie w różnych regionach Europy Północnej. Na przykład Pomorze było terytorium dużych białych i miniaturowych rudych szpic. Małe, wilczo-szare i podpalane szpice można spotkać w Niemczech i Holandii. To oni stali się przodkami nowoczesnej linii rasy Keeshond.

To interesujące! Wzmianki historyczne, wymieniające je po raz pierwszy, pochodzą z XVI wieku. W przeciwieństwie do rozpieszczonych gryfów i kapryśnych mopsów, popularnych w tym czasie wśród zamożnej szlachty, Keeshondy zawsze byli robotnikami.

Pomagali chłopom wypasać bydło, pilnowali łodzi i barek rzecznych, jednocześnie eksterminując gryzonie, których było wiele na farmach i w portowych dokach. I nawet wtedy, wykazując cechy psa do towarzystwa przedstawicieli zwykłych ludzi, kochano ich za oddanie, niestrudzenie, zabawne usposobienie i czuły stosunek do dzieci. Prawdopodobnie dzięki nawigacji kiszki wzdłuż rzek i kanałów Ziem Dolnych rozprzestrzeniły się na resztę Europy, gdzie zaczęto je nazywać:

• chiens loup - we Francji;
• lupini - we Włoszech;
• wolfspitzen - w Niemczech.

Wydarzenia polityczne lat 80. XVIII wieku w Holandii służyły jednocześnie spopularyzowaniu rasy Kees i stały się punktem zwrotnym, który na prawie półtora wieku zdeterminował dalsze losy rasy. Ruch patriotyczny w kraju, którego celem były szeroko zakrojone reformy państwowe i społeczne, kierował Cornelius de Guiselard, który wszędzie pojawiał się ze swoim srebrno-czarnym szpicem. Dzięki imieniu psa lub ewentualnie zdrobnieniu imienia jego właściciela, imię „Kees`hund” stopniowo przypisywano szpicowi, który zaczął naśladować przywódcę współpracowników Giselara.

Kres wojny domowej, która wybuchła między Patriotami i Pomarańczami (zwolennikami partii rządzącej) położył najazd pruski w 1787 roku. Reformy zostały odwołane, większość zwolenników Patriotów uciekła z kraju, a zniszczeniu uległo wszystko, co mogło przypominać ruch protestacyjny. Keeshond również przeszedł barbarzyńską czystkę. Z dużej populacji przypadkowo przeżyło tylko kilka osobników.

Dopiero pod koniec XIX wieku. dzięki staraniom pasjonatów udało się nawiązać współpracę hodowcy z rasą i ożywić zainteresowanie nią. Keesy, występujący w Wielkiej Brytanii pod nazwą „Dutch Barge Dog”, zainteresowany handlem psami i amatorami. W 1926., jednocześnie z utworzeniem angielskiego Keeshond Club przywrócono rasie swoją pierwotną nazwę. Oficjalna rejestracja tych psów jest teraz możliwa tylko pod tą nazwą.

W Rosji Kees pojawił się w latach 80. ubiegłego wieku, najpierw jako artyści cyrkowi wykazujący się zręcznością i pomysłowością, a następnie jako obiekt hodowli. Dziś, gdy ugruntował się import producentów i nie ma zagrożenia depresją wsobną, Keeshondy rosyjskiej hodowli to populacja psów, która zachwyca miłośników rasy spektakularnym eksterierem i doskonałym zdrowiem.

Opis Keeshonda (szpic wilczy)

Są to psy średniej wielkości o harmonijnej, proporcjonalnej budowie i mocnej budowie. Optymalna waga dorosłego zwierzęcia to 30 kg. Wysokość w kłębie u samców jest równa długości ciała, co sprawia, że ​​składany format jest kwadratowy. U suk stosunek ten wynosi zwykle 1:1,1. Dymorfizm płciowy przejawia się w innych parametrach wyglądu zewnętrznego:

• uważa się, że idealne tempo wzrostu wynosi 45,7 cm dla samców i 43,2 cm dla suk (szacowany w Keeshond powyżej dwóch lat);
• pysk suki jest bardziej wdzięczny i węższy;
• szata ozdobna u samców jest grubsza i dłuższa.

Standardy rasy

Oprócz standardów przyjętych przez FCI, które jednoczą wszystkie szpice w jedną grupę, wyróżniając je wzrostem, Keeshonda osobno opisują przepisy AKC.

• Głowa mały w stosunku do ciała, oglądany z góry ma kształt klina. Spiczasty pysk, nadmierna lekkość jego obrysu nie jest występkiem dyskwalifikującym, ale też nie jest aprobowana przez normę.
• Nos małe, klasyczne kontury w kształcie litery U, z dobrze napigmentowanym czarnym płatem.
• Szczęki proporcjonalna do głowy, nie skrócona, z pełnym zestawem ciasno osadzonych zębów. Zgryz nożycowy.
• Usta cienka, bez drobinek, z ciemną pigmentacją.
• Kształt wypukły, z żywym połyskiem brązu oko blisko owalu. Ustaw je lekko skośnie. Połączony kolor futra, okalający oczy, tworzy charakterystyczny dla przedstawicieli rasy wzór, przypominający okulary. Wrażenie to dopełniają cienkie czarne paski schodzące po obu stronach kufy z zewnętrznych kącików oczu.
• Uszy schludny, trójkątny, dość szeroko osadzony i wysoko osadzony, lekko wysunięty do przodu. Chrząstka ucha średniej grubości, elastyczna.
• Ramka zwarty, jego sylwetka ma tendencję do kwadratu. Szyja i kłąb są wyraźnie zaznaczone. Grzbiet szeroki, krótki, muskularny, z umiarkowanie opadającym zadem. Brzuch podciągnięty, ale bez ostrego przejścia.
• Odnóża z mocnymi, dobrze rozwiniętymi złączami i szerokim wózkiem, proporcjonalna pod względem długości i grubości. Stawy skokowe i łokcie skierowane lekko do tyłu. Łapy zaokrąglone, łukowate, z ciasno splecionymi palcami.
• Zakrzywiony w dobrze zarysowany pierścień, wysoko osadzony ogon musi leżeć całkowicie na plecach.
• Ogólny kolor w odcieniach szarości i czerni. Jednocześnie gradacja odcieni podszerstka jest od kremowej do jasnoszarej, włos ochronny jest jasny u nasady i ciemny na końcach. Dopuszczalne są szare odcienie o dowolnej intensywności. Uszy, brwi, maska ​​na kufie, czubek ogona - czarny. Kołnierz ma jaśniejszy ton, przednie nogi znajdują się poniżej stawu łokciowego, a tylne nogi poniżej kolan. Srebrno-szara gama bryczesów i dolna część ogona kontrastuje z kolorem sierści na plecach.

Charakter psa

Otwarty, przyjazny, towarzyski postać Keeshondę można łatwo odgadnąć przede wszystkim po wyrazie twarzy: ze względu na wyraz pyska, którym wita ludzi zwierzak, często nazywany jest „uśmiechniętym Holendrem”. Pies odczuwa głębokie, szczere uczucia do wszystkich członków rodziny, w której żyje. Ale ze względu na swój żywy temperament Keeshond okazuje szczególną miłość do dzieci: jest jednocześnie obrońcą i nieodłącznym przyjacielem, uczestnikiem wszelkich zabaw i zabaw na świeżym powietrzu. Jeśli w domu znajdują się inne zwierzęta, Keeshond dobrze się z nimi dogaduje, nie wdając się w rywalizację, konflikty, niezgodę. Wprawdzie, jeśli mu wolno, nie będzie bez przyjemności gonić za cudzymi zwierzętami, ale w większym stopniu wykazując skłonność do psot niż demonstrowanie słabo rozwiniętego instynktu łowieckiego.

Jednocześnie nieśmiałość lub uległość nie są charakterystyczne dla Keesa. Wiele z nich, podobnie jak ich przodkowie, wykazuje doskonałe walory stróżujące, strzegąc domu i ostrzegając dźwięcznym szczekaniem o pojawieniu się intruzów. Ale keesa w ogóle nie są przeznaczone do aktywnej obrony z atakiem i zatrzymaniem.

To interesujące! Keeshond, bardzo reagujący na osoby potrzebujące opieki lub pomocy, są często używane w programach kanisterapii dla pacjentów hospicjów i osób niepełnosprawnych oraz jako przewodnik. Uważa się, że komunikacja z przedstawicielami rasy przyczynia się do łagodzenia stanów depresyjnych i panicznych, leczy nerwice.

Nie ma znaczących różnic w charakterze samców i samic rasy Keeshond. Zarówno ci, jak i inni bezgranicznie kochają właściciela, kontakt, pozbawiony skłonności do nieumotywowanej agresji. Należy jednak zauważyć, że zachowanie kees boys jest bardziej bezpośrednie i przewidywalne, w młodym wieku trudniej je kontrolować. Dziewczyny są bardziej elastyczne, pomysłowe i przebiegłe: za ich zewnętrznymi dobrymi uczynkami kryje się ciągła gotowość do psotnych sztuczek.

Długość życia

Uważa się, że średnia długość życia Keeshonda wynosi 12-15 lat, ale ten wskaźnik może się różnić, zarówno rosnący, jak i malejący. To zależy od:

• zdrowie odziedziczone po rodzicach;
• warunki przetrzymywania;
• jakość opieki.

Wśród kees są często „weterani” w wieku 16-17 lat. Jednocześnie nawet osoby, które osiągnęły wiek 12-14 lat są trochę chore i utrzymują dobrą aktywność fizyczną.

Treść Keeshonda

Keesy łatwo dostosowują się do różnych warunków, są prawie tak samo wygodne w mieszkaniach miejskich, jak i w wiejskich domach. Najważniejsza dla nich jest uwaga właściciela, możliwość bycia zawsze blisko niego.

Pielęgnacja i higiena

• Wszystkie trudności związane z pielęgnacją polegają na utrzymaniu zadbanego wyglądu luksusowego futra zwierzaka. Oprócz walorów estetycznych, znaczenie praktyczne mają również środki higieniczne. Podwójny płaszcz Keeshonda składa się z grubej warstwy wierzchniej i miękkiego, kręconego podszerstka. To dzięki unikalnej spiralnej strukturze włosa wtórnego powstaje pionowe ułożenie włosków ochronnych, co zapewnia doskonałą izolację termiczną zarówno w zimowym mrozie, jak i w letnim upale. Im dokładniej czesana jest wełna, tym lepsze są jej właściwości termoizolacyjne. Zbliżanie się do ideału szatę trzeba metodycznie wyczesać od samego nasady szczoteczką z długimi zębami codziennie. W okresach intensywnego linienia, które zdarza się raz w roku u samców i dwa razy u suk, podszerstek jest całkowicie odnawiany. Dlatego pielęgnację należy przeprowadzać kilka razy w ciągu dnia, usuwając martwe włosy.
• Do pokazania na ringu Keeshonda jest rozczesywana, prana, wełna stylizowana za pomocą suszarki do włosów przed każdą wystawą. Szczególną uwagę zwraca się na główną ozdobę psa - efektowną obszerną obrożę. Pielęgnacja w tym obszarze musi być prowadzona tak, aby linie sylwetki określone przez wzorzec rasy nie zostały naruszone. Ponadto zbyt starannie uczesana sierść może prowadzić do obniżenia ocen, ponieważ sędziowie oceniają tylko naturalne piękno psa. W okresie pierzenia Keeshonda starają się nie wystawiać.

To interesujące! Wyblakła wełna - najdelikatniejszy srebrzysty puch - może być zbierana i używana do przędzenia i dziania wspaniałych skarpet, pasków przeciw korzonku korzeniowym i nakolanników.

• Fryzura Keeshondu jest przeciwwskazany, gdyż narusza naturalną strukturę sierści, jej właściwości ochronne. Ponadto eksperci nie wpuszczają wyciętego psa na ring. W razie potrzeby tylko włosy szczególnie brudne podczas spacerów są przycinane wzdłuż konturów łap, stawów śródręcza, między palcami. Albo robią to przed pokazem na wystawie, nadając nogom zaokrąglony kształt zgodnie z wymogiem normy.
• Kąpać pies nie częściej niż 1-2 razy w roku lub z silnym zabrudzeniem. Możesz ograniczyć się do „prania” na sucho przy użyciu specjalnych produktów zwierzęcych lub ciepłych otrębów.

• Jeśli jest dużo kees i aktywnie chodzi po twardej nawierzchni, obrzynek niekoniecznie. W przypadkach, gdy same pazury nie ścierają się i zginając mogą powodować niedogodności, zranić łapę, nadmierną długość koryguje się za pomocą pazura gilotynowego, który zapewnia szybkie cięcie i zapobiega rozwarstwianiu się warstwy keratynowej.
• Należy bezwzględnie zadbać o dobrą kondycję dziąseł, gdyż przedstawiciele rasy mają predyspozycje do szybkiego odkładania się kamienia nazębnego. Płytkę nazębną należy usunąć ręcznie specjalną szpatułką dentystyczną, lepiej zapobiegać jej powstawaniu i myj zęby swojego zwierzaka przy pierwszym pojawieniu się złogów zębopochodnych.

Ważny! Wełna kołnierza może odpaść i zerwać się z noszenia przez długi czas, więc keeshond potrzebuje tylko tego akcesorium podczas chodzenia.

Najlepiej zastosować obrożę nylonową lub skórzaną o okrągłym odcinku, która dobrze trzyma psa i jednocześnie nie miażdży ani nie zaplątuje podszerstka.

Dieta Keeshonda

Wybór systemu zasilania - pasza przemysłowa lub świeżo przygotowane jedzenie z naturalnych produktów – robi sam właściciel, kierując się:

• zalecenia hodowcy;
• wiek, zdrowie i temperament zwierzaka;
• własne możliwości.

Zasady diety Keeshond w zasadzie nie odbiegają od zasad żywienia psów innych ras:

• główny udział (około 35%) w diecie stanowi żywność białkowa (mięso, produkty uboczne, ryby, twarożek), jeśli system żywieniowy jest determinowany produktami naturalnymi;
• dla porcji opartej na gotowych paszach powinny to być marki reprezentowane przez klasy „premium”, „super premium”, "Holistyczne".

Trzeba jednak wspomnieć o osobliwościach karmienia, związanych konkretnie z Keeshondem. Dzieciaki do 2 miesiąca życia jedzą 5-6 razy dziennie. Częstotliwość karmienia jest stopniowo zmniejszana tak, aby w wieku 9 miesięcy zapewnić zwierzęciu dwa posiłki dziennie. Dlatego przy wyborze żywienia produktami naturalnymi głównym zadaniem będzie: prawidłowe obliczenie diety.

Dzienne zapotrzebowanie na pokarm wynosi średnio 3% wagi psa. Przy zwierzęciu o wadze nieprzekraczającej 25 kg 750 g będzie uważane za optymalną ilość diety. Masywniejsze, ważące około 30 kg zwierzęta powinny otrzymywać 900 g karmy dziennie. W każdym indywidualnym przypadku należy wziąć pod uwagę styl życia psa, poziom aktywności fizycznej, wiek, stopień odżywienia. Jeśli Kees przybiera na wadze w obliczonej proporcji, porcja jest zmniejszana, jeśli traci na wadze, jest zwiększana.

Wartości udziału mięsa w diecie przy dziennym zapotrzebowaniu na produkt 10-20 g na 1 kg wagi psa przedstawia tabela:

Należy pamiętać, że przy intensywnym treningu i zimą zwiększa się udział mięsa w diecie.

Ważny! Niedopuszczalne jest przekarmianie Keeshondów, ponieważ są one podatne na otyłość, co prowadzi do dysfunkcji i chorób układu pokarmowego, sercowo-naczyniowego, mięśniowo-szkieletowego i hormonalnego.

Choroby, wady rasy

Keeshondy wyróżniają się doskonałym zdrowiem, stabilną odpornością, dlatego lista chorób, na które podatne są zwierzęta, nie jest duża.

Nadczynność tarczycy - zwiększona produkcja hormonów tarczycy. Choroba nigdy nie rozwija się samoistnie: stan jest konsekwencją poważnych zaburzeń układu hormonalnego. Choroba jest dziedziczna i najczęściej wykrywana jest u dorosłych zwierząt powyżej 7 roku życia. Objawy są charakterystyczne dla nadczynności tarczycy:

• odchylenia w nawykowym zachowaniu - apatia i letarg lub odwrotnie, zwiększony niepokój, pobudzenie;
• gwałtowne wahania wagi, pies o doskonałym apetycie i obfitym karmieniu może znacznie schudnąć;
• ciągłe pragnienie;
• cardiopalmus;
• wysoka temperatura;
• uciskany oddech;
• drżenie;
• zaburzenia trawienia;
• ostra utrata włosów poza okresem linienia;
• pogrubienie pazurów.

Taktyka terapii ustalana jest na podstawie badań i analiz przez lekarza weterynarii, samoleczenie w tym przypadku może spowodować śmierć zwierzęcia i jest absolutnie niedopuszczalne. Rokowanie w leczeniu jest korzystne, jeśli nadczynność tarczycy nie jest powikłana poważnymi chorobami innych układów i narządów lub obecnością nowotworu złośliwego, a także jeśli właściciel dokładnie i metodycznie przestrzega wszystkich zaleceń lekarza. Niekorzystny wynik z zaawansowaną chorobą, ogólnym ciężkim stanem psa i nowotworami tarczycy z przerzutami do innych narządów. Profilaktyka nadczynności tarczycy nie została jeszcze opracowana.

Nabyty dysplazja stawu biodrowego - patologia prowadząca do ubytku tkanek i deformacji tego stawu. Uważana za chorobę starszych psów. Główne objawy to:

• kalectwo;
• sztywność ruchów;
• obrzęk i ból w obszarze dotkniętego stawu.

Poza leczeniem chirurgicznym, które polega na rekonstrukcji stawu, nie ma innych metod leczenia choroby.

Czynnik VWD (pseudohemofilia, choroba von Willebrandta) - Choroba genetyczna. Objawy łagodnej postaci vWD - umiarkowane krwawienie błon śluzowych nosogardła i jamy ustnej, narządów wewnętrznych. W ciężkich przypadkach krwawienie jest rozległe i długotrwałe.

Ryzyko chorób dziedzicznych u zwierząt nabytych w specjalistycznych żłobkach jest minimalne: zidentyfikowani nosiciele chorób genetycznych są wykluczeni z programu hodowlanego.

Edukacja i trening

Keeshond to energiczny, mobilny pies o aktywnym temperamencie, co jest szczególnie widoczne u młodych zwierząt. Dlatego dopóki zwierzę nie osiągnie 3-5 lat, dopóki nie nauczy się kontrolować swoich działań i emocji, konieczne jest umożliwienie mu wyrzucenia impulsywności i energii w maksymalnych obciążeniach: długie spacery, gry. Keeshond wdraża doskonałe sportowe inklinacje w zajęciach agility i frisbee. Chętnie będzie towarzyszył właścicielowi w bieganiu czy podczas jazdy na rowerze, łatwo wytresować psa do ciągnięcia narciarza, jeździć na sankach z dziećmi.

To interesujące! Elastyczny intelekt, stabilna psychika, spryt Keeshonda sprawiają, że proces treningowy jest dostępny nawet dla początkujących.

Oprócz OKD w sekcji ochronnej może pracować dobrze wyszkolony pies, nie ustępujący pod tym względem przedstawicielom niektórych ras służbowych. Aby osiągnąć te wyniki techniki szkoleniowe powinny być zabawne i nietrywialne, by pupil czerpał przyjemność z ćwiczeń i sprawiał przyjemność właścicielowi wykonując nawet trudne sztuczki. Prawidłowa taktyka treningowa to wzmacnianie nagród. Niedopuszczalne jest okazywanie zniecierpliwienia, irytacji niegrzecznymi okrzykami lub czynami: reakcją keeshonda będzie uparta niechęć do wykonania polecenia.

szpic niemiecki

Kupując dziecko Kees, musisz dobrze wiedzieć, w jakim celu jest to robione: czy będzie to zwierzę hodowlane, przyszły mistrz ringu, czy po prostu urocze zwierzątko. Te okoliczności wpływają nie tylko na faktyczny wybór i cenę szczeniaka.

Czego szukać

• Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na warunki, w jakich trzymane są zarówno szczenięta, jak i dorosłe zwierzęta. Sumienny hodowca nigdy nie pozwoli sobie na umieszczenie psów w każdym wieku w ciasnym wspólnym wybiegu, gdzie ponadto nie jest zachowana czystość.
• Należy również zbadać matkę szczeniąt. Różnice w kondycji i zachowaniu suk karmiących i wystawowych są naturalne, ale pies nie powinien wyglądać na wyczerpanego, osłabionego, nerwowego.
• Jeśli w domu jest kilka psów, należy upewnić się, że reprezentują one matkę przyszłego pupila: im więcej informacji o niej - rodowód i krycie z pasującymi pieczęciami, certyfikatami, dyplomami - hodowca dostarczy, tym lepiej.
• Konieczne jest wyjaśnienie, czy oboje rodzice zostali przebadani pod kątem chorób genetycznych charakterystycznych dla Keeshonda - złośliwa nadczynność tarczycy, pseudohemofilia.

Oznaki złego stanu zdrowia szczeniąt i nieodpowiednia opieka nad nim:

• mętne oczy ze śladami żółtej lub białej wydzieliny;
• nos z suszoną skórką;
• brudna, lepka sierść ze śladami łupieżu;
• o ogólnej szczupłości - wzdęty, gęsty brzuch;
• luźne, płynne kał.

Pierwszym, który przyczynia się do procesu socjalizacji szczenięcia, kształtowania prawidłowego postrzegania otaczającego go świata, jest hodowca. Dlatego nerwowość, lękliwość lub apatia, niechęć maluchów do kontaktu z nową osobą świadczą o braku uwagi i złej pracy hodowcy w procesie wychowywania młodych.

Cena szczeniąt rasy Keeshond

Koszt szczeniąt rasy Keeshond zależy od ich klasy, płci, regaliów rodziców, perspektyw kariery wystawowej lub hodowlanej, poziomu i prestiżu hodowli.

Najdroższym, około 3500 $, zakupem będzie dziewczyna o doskonałej krwi, której celem w przyszłości jest udział w hodowli rasowej rasy Keeshond. Skromniejsza cena za szczenięta klasy wystawowej: od 500$ do 1000$. Zwierzę, które nie będzie mogło wystawiać się na ringu przy niewielkich odchyleniach zewnętrza od standardowych kosztuje od 100 do 500 USD.

Recenzje właścicieli

Jak wynika z obserwacji ekspertów, żaden z właścicieli Keeshonda nie jest rozczarowany, każdy kto wybrał tę rasę, miłość do jej przedstawicieli tylko przybiera na sile. Ale co mówią sami właściciele.

• Patrząc na szczeniaka Keesa, który wygląda jak ożywiona zabawka, aż trudno uwierzyć, że ten futrzany kok ma energię i szybkość torpedy. Jego zwinność i ciekawość przejawiają się tak aktywnie, że czasami wydaje się, że w domu nie mieszka jeden pies, ale aż pięć.
• Niezawodny przyjaciel i wieczny optymista, potrafiący przekazać swój stosunek do wszystkich wokół niego. To jest dokładnie ten pies, którego mówią „Ulybaka”.
• Keeshondas przypominają dzieciom swoją spontaniczność, szczerość i żywotność. Nic dziwnego, że tak dobrze się ze sobą dogadują. Nie da się nie kochać zarówno tych, jak i innych.
• Niezwykle inteligentne psy. Czasami wydaje się, że nie tylko rozumieją z pół rzutu oka, ale także potrafią przewidzieć intencje właściciela. Keeshond są zawsze na tej samej emocjonalnej fali z osobą.
• Idealny, bezproblemowy pies rodzinny. Utrzymanie czystości w domu, w którym mieszkają Kees, nie jest trudne: praktycznie nie pachną, są niezwykle czyste i mogą nawet myć się łapami, jak koty.

I wreszcie każdy właściciel rasy Keeshond jest przekonany, że jego uśmiech to nie tylko anatomiczna cecha budowy pyska, ale świadoma i bardzo dynamiczna ekspresja miłości i radości, która zawsze wypełnia serce tego niesamowitego psa.

Film o Keeshond