Jak nauczyć psa komendy głosowej

• To polecenie z pewnością potrzebne do wykrywania min psów. Z głośnym szczekaniem powiadamiają o odkryciu ładunku wybuchowego. Ponadto polecenie „Głos” powinno być znane psom uczestniczącym w poszukiwaniach narkotyków, a także ratującym zwierzęta, które znajdują ludzi pod gruzami;
• Psy przewodnicy muszą być szkoleni w komendzie „Głos”. Podnosząc głośne szczekanie na prośbę właściciela, mogą ogłosić innym, że jest zły lub potrzebuje pomocy;
• W życiu codziennym zespół Golos może pomóc osobie z psem uchronić się przed złymi życzeniami. Na ulicy lub w pomieszczeniu zwierzę na polecenie właściciela wyda hałas, który odstraszy złodzieja lub maniaka;
• Zwierzęta, które z reguły znają komendy „Głos” i „Fu”, nie szczekaj bez powodu. Właściciele zawsze mogą kontrolować swoje zachowanie wokalne;
• Psy pracujące w cyrku, musi również znać polecenie „Głos”, aby nadać przemówieniom efekt specjalny;
• ORAZ psy myśliwskie muszą być w stanie udzielić głosu na polecenie właściciela, nawet jeśli znajdują się w przyzwoitej odległości od niego.

W jakim wieku rozpocząć naukę

Zaleca się rozpoczęcie nauki szczekania szczenięcia na prośbę właściciela w młodym wieku, około 4-5 miesięcy. Bardzo pożądane jest, aby mały piesek do tego czasu znał już najprostsze podstawowe polecenia („Siedź”, „Fu”, „Do mnie”, „W pobliżu” itp.P.). Ale co, jeśli zwierzę już dawno skończyło szczenię?? Możliwe jest również nauczenie dorosłego psa komendy głosowej, ale właściciel może stawić czoła uporowi ze strony swojego czworonożnego zwierzaka.

Sześć sposobów uczenia poleceń głosowych

Nie jest tak trudno przyzwyczaić psa do komendy „Głos”. Po dostrojeniu się w odpowiednim nastroju właściciel zwierzęcia musi zachowywać się jak cierpliwy i mądry nauczyciel. Agresja, bicie, zaostrzony stan w tej sprawie są kategorycznie niedopuszczalne. Wymieńmy sześć sposobów na szybkie nauczenie psa wymaganego polecenia głosowego:

Metoda 1

Dla niego trzeba będzie przygotować smaczny poczęstunek i smycz z obrożą. Proces uczenia się w tym przypadku będzie prowadzony na ulicy. Główne działania pierwszej metody są następujące:

1. Przywiąż smycz psa do drzewa lub słupka;
2. Odsuń się na odpowiednią odległość od psa i wyjmij smakołyk z kieszeni lub torby. Pies musi wyczuć, że w rękach właściciela jest coś jadalnego. Ważne jest, aby podczas skoku zwierzę nie mogło wyrwać smakołyków z rąk;
3. Po kilku bezużytecznych próbach odebrania właścicielowi smakołyka piesek najprawdopodobniej zacznie szczekać. I w tym momencie właściciel musi głośno wypowiedzieć komendę „Głos!". Po wypowiedzeniu polecenia zwierzę należy chwalić i leczyć;
4. Stopniowo zwierzę z pewnością zrozumie związek swojego szczekania ze słowem „Głos. Takie szkolenie można przeprowadzić w ciągu 30-40 minut dziennie lub co drugi dzień.

Metoda 2

Każdy pies jest przywiązany do swojego właściciela (pod warunkiem, że dobrze ją traktuje). A to można wykorzystać podczas treningu różnych komend, w tym komendy „Głos”. Do tej metody ponownie będziesz potrzebować delikatności:

1. Zwierzę trzeba zabrać na spacer. Ważne jest, aby zaangażować psa w grę, na przykład biegając z nim lub bawiąc się w łapanie piłki. Pies powinien być wystarczająco pobudzony po ciekawym spacerze;
2. Następnie musisz założyć obrożę i smycz na swojego zwierzaka. Smycz będzie musiała być przywiązana do drzewa (słupek, jakaś poprzeczka itp.).P.);
3. Wtedy właściciel powinien zacząć odchodzić od swojego psa. Możesz wykrzyczeć imię zwierzaka w ruchu, jakby wołając go do ciebie, a także polecenie „Głos!";
4. Pies będzie drgał, ale nie będzie mógł dogonić właściciela z powodu smyczy. Najprawdopodobniej zwierzę zacznie szczekać;
5. Jak tylko właściciel usłyszy szczekanie, powinien wrócić i dać psu coś smacznego.

Metoda 3

Nauczenie psa komendy głosowej w domu jest dość proste. Aby to zrobić, oprócz smakołyków będziesz musiał przygotować zabawkę, która może zainteresować psa (możesz zwrócić uwagę zarówno na starą ulubioną zabawkę, którą zwierzę ciągle się bawi, jak i na zupełnie nową zabawkę). Następnie opisujemy proces przyzwyczajania zwierzaka do nowej komendy:

1. Posadź psa na podłodze;
2. Wyjmij zabawkę z kieszeni lub powiedzmy z szuflady biurka. Drażnij tym psa;
3. Gdy tylko zwierzę spróbuje zabrać zabawkę, należy ją demonstracyjnie ukryć i powiedzieć kilka razy głośno: „Głos!";
4. Kiedy pies szczeka, trzeba go pochwalić i leczyć, a potem dać zabawkę. Szkolenie trzeba będzie powtarzać codziennie, aż zwierzę zacznie szczekać po wydaniu tylko jednej komendy bez pokazywania zabawki.

Metoda 4

W tej metodzie nauczycielem psa nie jest jego właściciel, ale inny pies, który bardzo dobrze zna komendę „Głos”. Ale skąd wziąć takiego czworonożnego nauczyciela? Możesz zapytać innych hodowców psów na terenach spacerowych, czy ich podopieczni wiedzą, jak wydać głos na polecenie. Możesz też rzucić okrzyk wśród przyjaciół i znajomych, sąsiadów, kolegów z pracy (ktoś zapewne będzie miał wyszkolonego psa). Przebieg tego szkolenia jest bardzo prosty:

1. Dwóch właścicieli (każdy z własnym psem) stoi naprzeciwko siebie (jeden pies zna komendę „Głos”, drugi musi się jej tylko nauczyć);
2. Obaj właściciele wydają swoim pupilom komendę „Głos”. Po czym wytresowane zwierzę zaczyna szczekać, a właściciel natychmiast go traktuje;
3. Pies, niewyszkolony w dowodzeniu, początkowo milczy i przygląda się temu, co się dzieje, widząc, że inne zwierzę szczeka i otrzymuje smakołyk dopiero na sygnał od właściciela;
4. Jak tylko „uczeń” zaszczeka choć raz, trzeba go pochwalić i pieścić, warto też skorzystać z poczęstunku;
5. W ten sposób możesz nauczyć psa komendy głosowej w zaledwie 3-4 dni.

Metoda 5

Najłatwiejszą metodą nauczenia psa wykonywania poleceń głosowych jest:

1. W domu lub na ulicy musisz poczekać, aż zwierzę zacznie szczekać (na przykład pukanie do drzwi w mieszkaniu lub innego psa na ulicy);
2. Gdy pies szczeka, właściciel musi stale wypowiadać komendę, możesz i przezwisko jego ulubiony („Głos, Tuzik, głos”);
3. Zaraz po szczekaniu właściciel powinien dać zwierzęciu coś smacznego;
4. Po kilku dniach takiego szkolenia można spróbować sprawdzić, jak pies nauczył się polecenia. W spokojnej atmosferze właściciel musi podejść do zwierzęcia i powiedzieć wyraźnie i głośno: „Głos!". Pies odpowiedział? Powinieneś mu podziękować (przywiązanie i poczęstunek).

Metoda 6

W przypadku tej metody właściciel psa będzie musiał wezwać pomoc jakiegoś pomocnika (na przykład sąsiada lub przyjaciela). Ważne jest, aby zwierzę albo w ogóle nie znało tej osoby, albo traktowało ją z nieufnością. Istota metody jest następująca:

1. Przywiąż smycz psa do słupka lub gałęzi drzewa (pomocnik nie powinien być tym razem pokazywany);
2. W niewielkiej odległości od psa połóż kawałek mięsa, aby miał możliwość zobaczenia jedzenia, ale nie było możliwości jego zjedzenia (pożądane jest, aby zwierzę było w tym momencie wystarczająco głodne);
3. Właściciel powinien wyjść poza zasięg wzroku psa;
4. Teraz kolej na pomocnika. Musi podejść do zwierzęcia i spróbować podnieść mięso (nie należy brać mięsa w ręce, wystarczy się do niego pochylić). Pozornik może również drażnić psa, machając przed nim chusteczką lub krzycząc;
5. Gdy tylko pies zacznie szczekać, właściciel powinien opuścić schronienie ze słowami „Głos, głos!". Po tym, jak musisz dać zwierzęciu smakołyk;
6. W momencie pojawienia się właściciela pomocnik musi odejść.

Smakołyki do nauki zespołowej

Osobno chciałbym omówić, jakie przysmaki należy wykorzystać w procesie uczenia psa polecenia „Głos”. Najlepiej odmówić leczenia swojego zwierzaka wszelkiego rodzaju szkodliwymi rzeczami, takimi jak kiełbaski lub kiełbaski. Ostre kości też nie są najlepszym wyborem.

Aby pobudzić psa do wykonania polecenia głosowego, możesz użyć gotowych przysmaków szkoleniowych (na przykład Mnyams Soft Meat and Grain Snack Assorted lub Happy Dog Chewy Tripe Sausages itp.). Alternatywnie można użyć kawałków gotowanego lub suszonego w piekarniku mięsa (wołowina, kurczak, indyk) lub kawałków podrobów (płuca, wątroba, żołądek), małych kostek chudego sera, ciastek mięsnych (w tym mielone mięso, jajko i mąka) lub krakersy posypane olejem roślinnym. A niektóre psy też będą zadowolone z kawałków surowego lub warzywa (dynia, marchewka, ogórek itp.).