Norweska łajka

Skarb narodowy i jeden z symboli Norwegii, prawdziwy skarb północy, norweska Łajka, czyli Elkhound, ucieleśnia ideę inteligentnego, nieustraszonego, wytrzymałego, niemal idealnego psa myśliwskiego. Wszystko zasługuje na podziw i szacunek w niej: wielowiekowa historia rasy, rzadkie walory użytkowe, niezwykłe oddanie człowiekowi.

Dla pasterzy i pasterzy były to psy stróżujące i priorytetowe. W rezultacie łajka norweska w naturalny sposób nabyła i zachowała charakterystyczne, typowe cechy zewnętrzne i behawioralne.

Początek celowej pracy hodowcy z rasą to druga połowa XIX wieku. Elkhounds zostały po raz pierwszy wprowadzone w 1877 roku. na wystawie zorganizowanej przez Norweski Związek Łowców. Niedługo potem sprawdzono sporządzone wcześniej rodowody, wymieniono pierwsze ogiery, sporządzono księgę rodowodową i wzorzec rasy.

W 1879 r. została doceniona najpierw przez Norweski Związek Kynologiczny, a następnie przez Szwedzki Związek Kynologiczny. Pod koniec XIX wieku. prace nad poprawą rasy były już dość aktywne. Choć na Półwyspie Skandynawskim istniało wówczas niewiele naprawdę dużych hodowli, entuzjastyczni hodowcy rasy Elkhound wnieśli znaczący wkład w jej rozwój.

Dziś norweska łosia Łajka znana jest nie tylko w swojej historycznej ojczyźnie. Elkhoundy cieszą się zasłużoną popularnością w Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie. W krajach WNP praca rodowodowa z Elkhounds niestety praktycznie nie jest prowadzona, nie ma dużych wyspecjalizowanych żłobków i profesjonalnych hodowców skupionych na hodowli tej rasy.

Wygląd zewnętrzny i standardy

Norweski Łoś Łajka to zwarty, proporcjonalny i solidnie zbudowany pies o prawie kwadratowym formacie. Różnice między płciami przejawiają się w stopniowaniu wysokości w kłębie u samców i suk: odpowiednio 52 i 49 cm.

Średnia waga dorosłego psa to od 15 do 20 kg. Nazwa „Norwegian Elkhound” łączy dwie linie ras łosia husky - szarą (gra) i czarną (odmiana). Szara norweska rasa Elkhound znana jest od setek lat. Jego współczesna wersja, czarny elkhound, jest znacznie młodsza: praca hodowców z nim rozpoczęła się dopiero w pierwszej dekadzie XIX wieku. Głównym celem hodowli obu ras jest polowanie na grubą zwierzynę. Chociaż te psy są bardzo podobne pod względem budowy ciała, główną różnicą jest kolor.

Gras Elkhounda ma odcienie szarości, a końcówki zdobiących włosów są czarne.

W związku z tym kolor odmiany Elkhound charakteryzuje się czarnymi tonami o różnej intensywności.

W obu odmianach dopuszczalne białe znaczenia.

Niewielkie różnice obserwuje się w konstytucji: w szarym husky budowa ciała jest zbliżona do kwadratu, u czarnego jest bardziej elastyczna i łatwiejsza do ułożenia. Pomimo niemal identycznego podobieństwa tych dwóch psów, nie są one uważane przez FCI za jedną rasę.

Tabela 1. Główne różnice w wyglądzie szarych i czarnych norweskich psów husky.

GłowaSzeroki z tyłu, z niezbyt długą kufą, zwężającą się równomiernie od nasady do końca. Przejście od czoła do pyska jest dobrze zaznaczoneSucha, lekka, zwężająca się ku końcowi kufy w klin, o prostym profilu i stosunkowo dużej przestrzeni między uszamiUszySzpiczasty, wysoko osadzony, o wysokości nieco przekraczającej szerokość u nasadyBardzo mobilny, wysoko osadzony, wyraźnie dłuższy niż szeroki u podstawyKolor pyska i uszuZnacznie ciemniejszy niż głównyZbiega się z głównymRamkaKrótki, mocny, nieco beczkowaty na całej długości, z lekkim „pęknięciem”Krótka, dobrze rozwinięta, lekko beczkowata klatka piersiowa i muskularny lędźwie. Sacrum tworzy linię prostą

Pozostałe wymagania normy są takie same dla przedstawicieli obu ras.

• Oczy są brązowe, ich krój jest lekko skośny. Otwarty wygląd, pogrubienie.
• Nos jest czarny.
• Suche usta, dobrze przylegające do żuchwy.
• Szczęki głębokie, zgryz nożycowy, pełny zestaw zębów.
• Elastyczna szyja średniej długości.
  

  Łajka Norweska - Champion

• Obie pary kończyn o mocnym kośćcu, mocne.
• Kompaktowe łapy owalne, zebrane w kulkę. Wilcze pazury nie są dozwolone.
• Ogon tworzy ciasny pierścień i jest ściągnięty do tyłu.
• Sierść z dużą ilością włosów ochronnych, bujna, średniej długości, o gęstej fakturze. Na szyi i ramionach - stojący i dłuższy niż na reszcie tułowia. Na głowie włosy krótkie, o gładkiej teksturze.
  

  Szary elkhound

Dla szarego husky norweskiego norma przewiduje jaśniejszy niż główny kolor na klatce piersiowej, „szale” (poprzeczny pasek za łopatkami), brzuch, przednie części kończyn, falbany, spód ogona. Wszelkie inne odchylenia od szarego koloru są niedopuszczalne.

Natura i wychowanie norweskiego husky

Charakterystyczną cechą Elkhounda, ważną dla kształtowania charakteru psa, jest zrównoważony układ nerwowy. Dlatego elkhound:

• nieustraszony, ale nie nadmiernie agresywny;
• umiarkowanie przyjazny, ale potrafiący w razie potrzeby chronić siebie i właściciela;
• natychmiast i na zawsze mocno przywiązany do właściciela, ale jednocześnie nigdy nie przeklina z osobą.
  

  Norweski husky można przydzielić do opieki nad dzieckiem

Ogólnie rzecz biorąc, norweska łajka wykazuje wszystkie cechy charakterystyczne dla doskonałego psa do towarzystwa, szczerze kocha wszystkich członków rodziny, w której mieszka, i jest szczególnie dobra dla dzieci.

To interesujące! Wytrwałość, oddanie właścicielowi, czujność tkwią w przedstawicielach obu ras. Jednak czarny Elkhound ma bardziej energiczny temperament w porównaniu z potulnym i spokojnym szarym norweskim husky.

Relacje z innymi zwierzętami mogą być trudne. Pragnienie przywództwa w hierarchii może przybrać formę zazdrości, gdy w domu, w którym mieszka dorosły Elkhound, pojawiają się nowe zwierzęta. Można tego uniknąć, zabierając inne czworonożne dzieci w tym samym czasie, co szczeniaka rasy norweskiego husky. Dorastając razem, będą postrzegać się nawzajem jako członków jednego społeczeństwa.

Norweskie husky należy uczyć posłuszeństwa od najmłodszych lat. Bardzo bystre, te psy dobrze rozumieją, czego się od nich wymaga i będą dążyć do zdobycia pochwał za wykonanie zadania. Podczas treningu elkhound niedopuszczalne jest bycie niegrzecznym, okrutnym. Podczas treningu miękka siła, spójność i system nagród z większym prawdopodobieństwem przyniosą pożądany rezultat.

Funkcje zasilania

Łajka norweska to jedna z najbardziej niewymagających ras psów myśliwskich. Wynika to z wielowiekowego stylu życia Elkhoundów, który charakteryzuje się stałymi ograniczeniami żywieniowymi. Ale to nie znaczy, że dieta psa powinna być skromna i prymitywna: ciągłe złe odżywianie niekorzystnie wpływa na zdrowie, jakość pracy i budowę zwierzęcia. Jaki rodzaj karmy - naturalny czy gotowy przemysłowy - preferować, decyduje właściciel psa, w oparciu o swoje możliwości.

Jeśli jako główną rację wybrano suchą karmę, nie powinna ona być niższa niż klasa „premium”. Najlepszym wyborem do regularnego żywienia są gotowe karmy klasy „super premium” i „holistyczne”, uwzględniające cechy wieku i stan fizjologiczny psa. Nie zawierają składników syntetycznych, oprócz niezbędnych składników odżywczych, zbilansowanych pod względem składu jakościowego i ilościowego, w ich recepturze znajdują się suplementy witaminowo-mineralne.

Debata o tym, czy karmić psa karmą przemysłową, nie ucichła od wielu lat. Tak czy inaczej, po ocenie wszystkich zalet i wad, wyboru dokonuje tylko właściciel zwierzęcia. Możesz dowiedzieć się więcej o tym, jak przyuczyć psa do suchej karmy w naszym oddzielnym artykuł.

Oprócz klasy paszy liczy się jej etykietowanie: w okresach dużego obciążenia pracą lub zawodów wskazane jest kupowanie jedzenia dla Elkhounda z napisem "Energia" na opakowaniu.

Doświadczeni hodowcy uważają, że naturalna karma jest lepsza dla rodzimych psów pracujących. W takim przypadku podstawą codziennej diety dorosłego zwierzęcia jest:

• białka - 400 g;
• węglowodany złożone - 350 g;
• tłuszcz zwierzęcy - 15 g;
• błonnik - 150-200 g.

Należy pamiętać, że zawartość składników należy dostosować w zależności od pory roku:

• zimą, aby zrekompensować zwiększone koszty energii, zwiększają udział białka i zmniejszają ilość błonnika;
• latem, gdy apetyt jest zmniejszony, do psiego jadłospisu dodawane są kolejne źródła błonnika – warzywa, jagody, owoce.

Zaleca się drobno zmielić wszystkie produkty przeznaczone do karmienia Elkhounda: w ten sposób przygotowana karma wchłania się szybciej i lepiej, a pies będzie mógł być aktywny niemal natychmiast po jedzeniu. Objętość pojedynczej porcji w trybie normalnym nie powinna przekraczać 3% wagi samego psa.

Ta średnia ilość jedzenia podczas polowania wzrasta o około 1/3. Aby zwierzę mogło rozwinąć normalne nawyki żywieniowe, ucieka się do regularnego karmienia: dorosły norweski husky jest zwykle karmiony 2 razy dziennie. Bez względu na rodzaj wybranej diety, czysta woda powinna być zawsze dostępna dla psa.

Treść norweskiego husky

Norweski Elkhound to aktywny pies o żywym, dociekliwym charakterze. Nieznaczne ograniczenie obszaru, w którym husky jest zmuszony się poruszać, negatywnie wpływa na jego zdrowie i jakość pracy. Dlatego bardzo odradza się trzymanie norweskiego Elkhounda w mieszkaniu miejskim. Najlepszą opcją na zapewnienie przestrzeni życiowej dla zwierzaka jest wyposażenie woliery w budkę na przestronnej ogrodzonej działce ogrodowej.

Młodzież i dorośli nie powinni być trzymani na smyczy. Łajka norweska to jedna z tych ras, u których ostre ograniczenie wolności prowokuje rozwój różnych chorób i zwyrodnień, kończących się niezdolnością do długiej, ciężkiej pracy rybackiej i utratą najcenniejszych instynktów łowieckich.

Rasa ta nie jest również odpowiednia dla ziemniaków kanapowych: nawet trzymany na zewnątrz Elkhound potrzebuje od dwóch do trzech godzin codziennych spacerów. Jest to szczególnie ważne dla psów powyżej trzeciego roku życia w celu zapobiegania otyłości i zaburzeniom metabolicznym.

Pielęgnacja i higiena

Elkhoundy są dość czyste, więc pielęgnacja psów jest łatwa. Ich sierść ma dwie warstwy - grubą teksturę okrywy zewnętrznej i bardziej miękki, ale raczej gęsty, puszysty podszerstek. Pielęgnacja zazwyczaj polega na cotygodniowym czesaniu i szczotkowaniu. W okresach sezonowego linienia zabieg przeprowadza się częściej, aby uniknąć tworzenia się kołtunów. Wiosną i latem po każdym spacerze psa należy zbadać pod kątem kleszczy.

Kąpiel Elkhound tylko z bardzo silnym lub rozległym zanieczyszczeniem. Ogólnie rzecz biorąc, futro norweskiego husky jest doskonale czyszczone samo podczas chodzenia po wysokiej, zroszonej trawie lub głębokim śniegu.

Ważny! Zaletą i cechą Elkhounda jest to, że pies nie ma charakterystycznego nieprzyjemnego zapachu psa.

Oczy i uszy są czyszczone w razie potrzeby. W przypadku braku ciemnego lub mętnego wydzieliny z oczu i płytki nazębnej na wewnętrznej powierzchni uszu pielęgnacja tych stref sprowadza się do tego, że raz w tygodniu przeciera się je specjalnym kremem zoo lub wilgotną szmatką.

Recenzje właścicieli

Właściciele norweskich psów husky są zgodni w swojej opinii na temat pupili:

• Elkhounds są podatne na szkolenie i już w dość młodym wieku są gotowe do pracy w trudnych warunkach: w wieku 8–10 miesięcy prawidłowo zsocjalizowany szczeniak, który otrzymał pierwsze umiejętności łowieckie, może zostać zabrany przez myśliwego na polowanie;

• przedstawiciele rasy mają rozwinięty intelekt, w pracy nad bestią potrafią działać intuicyjnie, nie czekając na polecenie właściciela;
• są idealnymi pomocnikami w polowaniu na grubą zwierzynę - łosia, dzika, a nawet niedźwiedzia: Elkhoundy nie wykazują nadmiernej złości, zachowują się zgrabnie, ale wyraźnie, utrzymując zwierzynę w miejscu, co daje myśliwemu możliwość spokojnego podejścia do niej ;

• Norweskie husky mają doskonały instynkt, dobre wyszukiwanie i wyraźny, pouczający głos, dobrze słyszalny z daleka. Bezpretensjonalność łączy się w tych psach z niezwykłą wytrzymałością, która pozwala im długo gonić i trzymać zwierzę.

Musisz jednak pamiętać o kilku punktach, które mogą być trudne dla właściciela norweskiego husky:

• wysoka cena szczenięcia: jego koszt zaczyna się od 700 do 1500 euro;
• złożoność formalności w RORS-
  

  O „Certyfikacie na psa myśliwskiego” pojedynczej próbki

• w związku z rzadko przeprowadzanymi badaniami certyfikacyjnymi husky norweskich RFOS i RKF konieczne staje się zabranie psa na badania za granicę;
• niewielki obszar dystrybucji w Rosji łosia, głównego obiektu polowań z norweską łajką, a także wysoki koszt licencji strzeleckiej.

Jednak wszystkie te trudności rekompensuje fakt, że Norweżka Łajka jest namiętnym i wytrawnym myśliwym, doskonałym towarzyszem i inteligentnym pomocnikiem, lojalnym i niezawodnym przyjacielem.

Wideo - jak wybrać szczeniaka husky