Poznaj właścicieli loków i jedwabistych kudli - najbardziej puszystych ras psów

Bearded Collie (Birdie) to średniej wielkości rasa wyhodowana w XII-wiecznej Szkocji jako pasterz. Przeznaczony do pracy przy stadach owiec i dużych bydłach chłopskich. Czuje się bardzo dobrze na zewnątrz i w mieszkaniu miejskim. Ma długi, miękki płaszcz z „przedziałem” na plecach. Kolor zmienia się niejednokrotnie wraz z wiekiem – z ciemnego na jasny – z czarnego i brązowego na szarawo-kremowy.

Pies wymaga ciągłego wysiłku. Na świecie pies nie jest zbyt powszechny. Posiada wysoką inteligencję. Zarządzając wypasem owiec potrafi wybiórczo odnieść się do rozwiązania sytuacji, nie licząc na sprawdzone polecenie właściciela.

Ogólnie zdrowie jest dobre, ale najpoważniejsze choroby - dysplazja stawu biodrowego i upośledzenie ruchowe nie są rzadkością. Szczotkuj sierść przynajmniej raz w tygodniu. Nie zaleca się wychodzenia bez komunikacji przez długi czas.

Spaniel tybetański

Rasa spaniel tybetański (Tibbi) jest wymieniana przez przewodników psów jako dana, utrzymywana w czystości przez górskie klasztory Tybetu od VIII wieku. Chińskie prawo zakazywało mieszania krwi w hodowli spanieli i wymagało trzymania psa poza murami klasztoru. Bardzo szybko, zaledwie kilkanaście wieków później, czworonożny pustelnik dotarł do odległej Europy. W 1905 roku „Tibby” podbił Londyn, a po pół wieku przepłynął ocean.

Na całym świecie celem psa jest bycie „towarzyszącym” przyjacielem osoby o dość dobrym intelekcie. Wieki spędzone w klasztorze nie poszły na marne. Tybetańscy mnisi obdarzyli stworzenie energiczną radością i radosnym niepokojem. Brak agresji i bezinteresowna życzliwość mogą poruszyć najtwardsze serca. Jest jednak nieufny wobec obcych i wrażliwie ostrożny w ochronie terytorium.

Papillon

Rasa Papillon ("motyl") jest znana w starej Europie od XI wieku. Kynolodzy uważają, że materiałem źródłowym do cudu francusko-belgijskiego był nie mniej znany rodowity hiszpańsko-włoski - spaniel karłowaty. W XI wieku papillon stał się nadwornym psem króla Francji Henryka III. Rewolucja francuska sprowadziła śmierć nie tylko na dwór królewski, ale także na jego podopiecznych. Bardzo rozgniewani ludzie eksterminowali spuściznę despotyzmu w czymkolwiek, ich zdaniem, przejawiło się.

„Motyl”, który żył w świecie dworu królewskiego, przetrwał tylko w Belgii. Dopiero w połowie XIX wieku papillon wrócił do Francji. Kynolodzy nie tylko ożywili dawną popularność uroczego zwierzaka, ale także wydobyli jego rodzaj - z wiszącymi uszami. Najinteligentniejsze puszyste psy najwyższej klasy zrobiły miejsce, ustępując papillonowi na ósmym miejscu podium. I słusznie, dziecko świetnie trenuje i na pierwszy rzut oka chwyta pragnienia właściciela.

Coton de Tulear

Coton de Tulear („Bawełna Tulear”) – rasa należąca do rodziny Bichon, sprowadzona na Madagaskar kilka wieków temu. Nazwa kojarzy się z tropikalnym portem Tulear i wełną przypominającą naręcze śnieżnobiałej bawełny. Drugie imię jest bardzo pretensjonalne - królewski pies Madagaskaru. Uważa się, że przodkami był francuski Bichon i włoski piesek, który przybył z europejskimi podróżnikami na statkach.

W świecie kynologicznym nie ma pełniejszych danych na temat rodowodu psa. Selekcja odbyła się pod wpływem krwi Madagaskaru lokalnego funduszu genetycznego. Popularność Coton de Tulear wzrosła, gdy zainteresowali się nim wpływowi przedstawiciele Madagaskaru. Najbardziej rasowi przedstawiciele zwierzęcia „bawełnianego” w latach 70. ubiegłego wieku dotarli do wybrzeży Ameryki i Europy.

Keeshond

Niemiecko-holenderska rasa Keeshond ma inną nazwę - "szpic wilczy". W Niemczech szpice te były nazywane wilkami ze względu na charakterystyczny kolor sierści. Od dawna używany przez holenderskich kapitanów barek do ochrony pokładu w kotwicowisku. Stąd przydomek: pies barkowy. W walce z królewską dynastią Niderlandów szpic wilczy, należący do przywódcy ruchu Keesa de Guiselera, bardzo pomógł. Stąd - Keeshond.

W świecie hodowli jest to jeden z psów, który miał najmniej ingerencji człowieka. Zwierzę należało kiedyś do klasy robotniczo-chłopskiej. A nieopłacalni z wyrafinowaną krwią arystokracji zachowali cechy przodków, które powstały w Europie w XVI wieku. Najmłodsze szczenięta są wprowadzane do społeczeństwa. Ich dzikość rozpuszcza się w komunikacji z ludźmi i zwierzętami. Keeshond jest ostrożny jako stróż, ale jest świetnym towarzyszem w rodzinie.

pies samojeda

Miejsce narodzin rasy psów Samoyed lub po prostu „Samoyed” to region syberyjski i północna Rosja. Od pierwszej wzmianki o zwierzęciu minęło kilka stuleci. Według niektórych stwierdzeń pochodzi od nienieckiego husky. Ludy północne używały psów w dużych saniach, polując, wypasając i chroniąc jelenie. Pies jest wszechstronny. Bardzo kochana w rodzinie - cudowna towarzyszka i "niania" dla dzieci. Sprowadzony do Wielkiej Brytanii w XIX wieku. Popularny wśród szlachty.

Na świecie istnieje siedem standaryzowanych gatunków Samoyed. Jest niezastąpionym uczestnikiem wystaw, skąd przywozi wiele medali. Nazwa pochodzi od „samoyad”. Tak nazywali się Nieńcy - największe plemiona Samoyedów. Pies średniej wielkości, mocna budowa. Ma łagodny charakter, nie ma absolutnie żadnej agresji, jednak jest pewna siebie i pełna godności. Nieformalnie dzieli się na trzy rodzaje głów: niedźwiedzia, wilka i lisa.

Bichon Frise

Rasa francuska Bichon Frise - mały pies od 15 do 30 cm w górę i taki sam w poziomie. Ma długą, miękką i kędzierzawą sierść. Zgodnie ze standardem dozwolony jest tylko kolor biały. Szczenięta mogą mieć czerwonawe i beżowe łaty. Pierwsze, bardzo stare wzmianki pochodzą z XIII wieku. Używany jako łapacze szczurów na statkach. Walka w ciasnej ładowni wynika z małej objętości psa, tak jak biel jego sierści tłumaczy się ochroną przed tropikalnym słońcem.

Bichon Frise zyskał popularność w arystokratycznym świecie wraz z nadejściem mody na małe psy. Francja, Włochy i Hiszpania zostały podbite przez urocze zwierzęta. Rejestracja Federacji Kynologicznej miała miejsce w 1933 r. Najmniejsze osobniki są bardzo zabawne, co sprawia dużo radości właścicielom i dzieciom. Nie można ignorować ich aktywnego błagania o uczucia. Opieka nad sierścią zwierzaka będzie wymagała opieki i wystarczającej ilości wolnego czasu (autor wideo - koty&psy).

chow chow

Chow Chow to wyjątkowa starożytna rasa. Ścieżka ewolucyjna zaczęła się od wilka stepowego na rozległych mongolskich pastwiskach i północnym regionie Chin. Wygląda na to, że wydarzyło się to ponad półtora wieku pne. Z biegiem czasu pies zaczął być wykorzystywany w ochronie, polowaniu, zaganianiu jeleni, a nawet w zespole. Mnisi buddyjscy bardzo dbali o zachowanie chow-chow. Prowadzili rejestry plemienne i odświeżali krew, wymieniając pulę genów między klasztorami.

Pierwszy w Europie, który spotkał się z chow-chow Marco Polo. Przywiózł z Tybetu opis „pies – kudłaty lew”. W latach 30. XIX wieku pierwszy osobnik pojawił się w Wielkiej Brytanii. Najlepsi hodowcy w królestwie zajmują się „polerowaniem” genetyki psów.

Chow Chow swój dzisiejszy wygląd zawdzięcza angielskim hodowcom. Jest bardziej majestatyczny i dekoracyjny niż jego starożytni chińscy przodkowie. Złożony charakter, skłonny do dominacji nad wszystkimi. Utrzymanie i szkolenie zwierzęcia jest zalecane dla doświadczonych hodowców psów.

pomorski

Nazwa rasy wzięła się od nazwy niemieckiego regionu na wybrzeżu Bałtyku - Pomorze. Rosjanie i Amerykanie nazywali te małe szpice krasnoludkami. W 1870 roku szpic pomorski pojawia się w Wielkiej Brytanii, gdzie wpada w ręce hodowców, którzy tworzą karłowatą sylwetkę i bardziej wyrafinowaną sierść. Okoliczność ta bardzo wpłynęła na kierunek hodowców w innych krajach, którzy jako standard przyjęli „pomorskie”.

Słodki pies od razu został zauważony w świecie osób dostojnych. Jednym z pierwszych właścicieli szpica była królowa Wielkiej Brytanii – Wiktoria.

Zwierzę przyciąga swoją zdrobniałością, pięknem eksterieru i wełny. A kiedy w grę wchodzi pies, nawet najpoważniejsi ludzie zaczynają się uśmiechać. Ruch i ćwiczenia są korzystne dla jej zdrowia. Pomorzanie dobrze reagują na szkolenie, a posiadając inteligencję, starają się zadowolić właściciela.

Amerykański pies eskimoski

Biały szpic niemiecki stał się punktem wyjścia do hodowli amerykańskiej rasy Eskimo. Istnieje część prawdopodobieństwa więzi rodzinnych z psem Samoyed. Po raz pierwszy zabrzmiał na ziemi amerykańskiej w 1913 roku, nazwa „niemiecki” szpic został zastąpiony przez „amerykański”, ze względu na niezgodność polityczną w kontekście tamtych czasów. Dziś te psy są sobie bardzo bliskie, choć określa się je jako zupełnie odrębne kierunki w hodowli.

Na świecie istnieje znaczna liczba okazów szpica amerykańskiego, ale jego oficjalne uznanie miało miejsce dopiero w 1995 roku. Eskimos jest dobry jako pies poszukiwawczy i dobry jako czujny strażnik. Z przyjemnością uczestniczy w agility i podobnych imprezach sportowych.

Wielka miłość do właściciela przejawia się w chęci zadowolenia go i okazywania czułości. Pies jest zabawny, nie ma nic przeciwko majstrowaniu przy dzieciach i jest dobrze wyszkolony w tym procesie.

Galeria zdjęć

Wideo „Duże psy bawią się z dziećmi”

W tym filmie zobaczysz, jak psy są przywiązane do dzieci swoich właścicieli (film Antony Pham).