Małpa simiri

Martwa głowa - tak przerażającą nazwę otrzymały małpy saimiri z Aborygenów, które zauważyły ​​dziwny kolor ich pyska, który z daleka przypomina wyszczerzoną czaszkę.

Opis małpy saimiri

Ten rodzaj małp szerokonosych należy do rodziny ogoniastych i jest reprezentowany przez pięć gatunków:

• Saimiri oerstedii – saimiri czerwonogrzbiety;
• Saimiri sciureus - wiewiórka Saimiri;
• Saimiri ustus – saimiri z gołymi uszami;
• Saimiri boliviensis - boliwijskie saimiri
• Saimiri vanzolini - czarne saimiri.

Gatunki różnią się między sobą siedliskami, kolorem sierści i wielkością (nieznacznie).

Wygląd, wymiary

Są to małe małpy, dorastające do 30-40 cm i ważące 0,7-1,2 kg. Ze względu na wyraźny dymorfizm płciowy samce są zawsze większe niż samice. W tonacji dominują szarozielone lub ciemnooliwkowe odcienie, rozcieńczone białą wełną na uszach, bokach, gardle i szerokim białym obramowaniu wokół oczu. Ta ostatnia, w połączeniu z gęstym czarnym konturem wokół nosa/ust, tworzy słynną maskę zwaną martwą głową.

Sierść jest krótka, a przód kufy, okolice nozdrzy i warg praktycznie bezwłosy. Saimiri ma wydatny kark, wysokie czoło i duże, blisko osadzone oczy. W jamie ustnej są 32 zęby, kły są szerokie i długie.

To interesujące! Saimiri jest mistrzem wśród naczelnych pod względem stosunku mózgu (24 g) do masy ciała. W saimiri wygląda jak 1/17, a u ludzi - 1/35. Aby dorównać saimiri, człowiek musi mieć głowę trzykrotnie większą niż obecna masa mózgu, ważąca ponad 4 kg.

To prawda, że ​​​​wielkość mózgu nie wpłynęła na IQ małpy, ponieważ natura zapomniała wyposażyć go w zwoje. Małpy poruszają się na 4 smukłych kończynach, z których przednie są krótsze niż tylne. Saimiri mają wydłużone, wytrwałe palce, które pomagają trzymać się gałęzi. Na przednich nogach paznokcie są spłaszczone. Duży palec u nogi jest zwykle wyraźnie rozwinięty i w przeciwieństwie do reszty. Ogon, pełniący funkcję balansera, jest zawsze dłuższy od tułowia i osiąga 40-50 cm u różnych gatunków.

Charakter i styl życia

Małpy zwykle nie śpią w ciągu dnia, szukając pożywienia. Są zwierzętami społecznymi, które tworzą grupy od 10 do 100 osobników (czasem więcej). Społeczności są zmienne – ich członkowie albo rozpraszają się, albo łączą ponownie. Grupa małp pasie się na powierzchni od 35 do 65 hektarów. Mimo przewagi samic (ok. 60/40) należą one do średniej rangi, a drużynę prowadzą wytrawne samce.

Saimiri są w ciągłym ruchu, pokonując dziennie od 2,5 do 4,2 km, ao zmierzchu wspinają się na wierzchołki palm, aby nie przeszkadzały im drapieżniki. Przed pójściem spać małpy kłócą się o najlepsze miejsca, ponieważ nikt nie chce spać na krawędzi. Po zaśnięciu opuszczają głowy między kolana i przytulają się do siebie, przywierając stopami do gałęzi.

To interesujące! Bliskie uściski, w których przeplata się 10-12 małp, pomagają uciec przed chłodem nocy. W tym samym celu (aby się ogrzać) często używają długiego ogona, owijając go wokół szyi.

Saimiri są tak przerażeni, że boją się nawet ruszać w nocy, a za dnia uciekają przed najmniejszym niebezpieczeństwem. Nawigator jest zawsze liderem, który prowadzi krewnych w bezpieczne miejsce. Plan ucieczki nie zakłada drogi naziemnej – małpy ustawiają się w szeregu i odchodzą na górze, czepiając się gałęzi. Ruchy Saimiri są pełne zwinności i gracji. Naczelne nie tylko dobrze wspinają się na drzewa, ale także wykonują dalekie skoki.

Podczas spotkania członkowie grupy dotykają ust. Dźwięki są często używane w komunikacji: saimiri mogą piszczeć, gdakać, gwizdać i trąbić. Narzekające lub oburzone małpy zwykle kwiczą i krzyczą. Ulubiony sygnał mowy - pisk. Skrzeczenie małp słychać nie tylko rano i wieczorem, ale także w nocy, kiedy tchórzliwe saimiri wzdrygają się przy każdym podejrzanym szeleście.

Jak długo żyje Saimiri?

Gdyby nie choroby, pasożyty i drapieżniki, Saimiri dożyłyby co najmniej 15 lat. Przynajmniej w niewoli niektóre osobniki przeżyły nawet do 21 lat. Z drugiej strony te naczelne są trudne do utrzymania w ogrodach zoologicznych (zwłaszcza europejskich) ze względu na ich zwiększoną wrażliwość na zmiany klimatyczne. Saimiri nawet nie zakorzeniają się w swojej ojczyźnie, w Ameryce Południowej, gdy tylko dotrą ze swojej zwykłej strefy klimatycznej do innej, na przykład na step. Dlatego saimiri są bardzo rzadkie w ogrodach zoologicznych w Europie.

Siedlisko, siedliska

Saimiri są powszechne w Ameryce Południowej (głównie w jej środkowej i północnej części). W części południowej zasięg obejmuje Boliwię, Peru i Paragwaj (z wyjątkiem wyżyn w Andach). Zwierzęta wolą osiedlać się w odległych lasach tropikalnych rosnących wzdłuż brzegów rzek, spędzając dużo czasu w koronach drzew/krzaków i okazjonalnie schodząc na ziemię.

Dieta małp Simiri

W poszukiwaniu pożywienia stado małp rozbiega się po okolicy, aby przeczesać trawę. Komunikację z grupą wspiera krótkofalówka z sygnałami głosowymi przypominającymi ćwierkanie.

Dieta na wolności

Saimiri jedzą nie tylko różne części i rodzaje roślin, ale także białka zwierzęce. Małpie menu zawiera:

• kwiaty, pąki, pędy i liście;
• guma i lateks (sok mleczny);
• orzechy, nasiona i jagody;
• miód, owoce, bulwy i zioła;
• komary, pająki i muchy;
• koniki polne, motyle i mrówki;
• ślimaki, larwy chrząszczy, mięczaki i żaby;
• pisklęta, ptasie jaja i małe gryzonie.

Okresowo pustoszą plantacje owoców. Saimiri to rzadkie dziwki. Po zdobyciu owocu małpa łzy, ściska i ściska go stopami, aby później nacierać się sokiem.

To interesujące! Saimiri często noszą na sobie ślady zapachowe. Te ostatnie to nie tylko soki owocowe, ale także ślina, wydzieliny gruczołów płciowych/skórnych, mocz i kał. Zoolodzy nie ustalili jeszcze przyczyny tego zachowania.

Dieta w niewoli

Saimiri przyjmują jedzenie przednimi łapami, nieco rzadziej ustami. Na rynku dostępna jest karma handlowa (w tym dietetyczna) dla naczelnych, którą najlepiej namoczyć w wodzie przed podaniem.

Zalecane składniki do karmienia w niewoli:

• owoce (trochę, aby nie zabić apetytu);
• mięso z kurczaka (gotowane) i jajka przepiórcze - dwa razy w tygodniu;
• gotowane ryby i krewetki;
• liście sałaty i mniszka lekarskiego;
• zoofobus, karaluchy pastewne i szarańcza (okresowo);
• orzechy, nasiona i miód – rzadko.

Z owoców lepiej skupić się na owocach cytrusowych, ponieważ organizm Saimiri nie wie, jak wytwarzać witaminę C. Menu powinno być zróżnicowane, ale rozsądne?. Wyłączone są słodycze, frytki, pizze i wszelkie przysmaki kulinarne, które są szkodliwe dla zwierząt.

Reprodukcja i potomstwo

U większości gatunków saimiri okres godowy przypada na koniec pory deszczowej i trwa 3-4 miesiące. W tym czasie wszystkie dojrzałe płciowo samice zaczynają rować, a samce przybierają na wadze i stają się szczególnie nerwowe. Często opuszczają rodzime stado, próbując znaleźć żonę w cudzej, ale nieuchronnie napotykają opór lokalnych zalotników.

Jeśli nastąpiło poczęcie, samica rodzi dziecko przez około sześć miesięcy. Jedno (zdecydowanie rzadziej para dzieci) rodzi się z głową eliptyczną. To prawda, że ​​po kilku tygodniach głowa przybiera zwykły kształt kuli.

Ważny! Ledwo urodzona małpa przytula się mocno do piersi matki, nieco później przesuwa się na jej plecy, gdzie pozostaje, gdy matka śpi, szuka pożywienia lub wspina się po gałęziach. Samica z łydką na grzbiecie w razie potrzeby spokojnie leci na odległość do 5 m.

Inni saimiri włączają się w opiekę nad noworodkiem, gdy tylko skończy 3 tygodnie, a po 1,5 miesiąca staje się mniej lub bardziej niezależny. W wieku 2-2,5 miesiąca matka przestaje karmić piersią, a małpka dołącza do zabaw grupowych, ale ostateczne zerwanie z matką następuje po kilku latach. U dojrzewających samic płodność zaczyna się od 3 lat, u samców od 4-6 lat. Gdy tylko młode saimiri wkraczają w okres dojrzewania, inni członkowie stada zaczynają wykazywać wobec nich dużą sztywność i wymagania.

Naturalni wrogowie

Pomimo wrodzonej ostrożności, saimiri nie zawsze są w stanie uciec przed prześladowcami, a w naturze jest ich niewielu.

Naturalni wrogowie to:

• drzewiasta anakonda i harpia;
• boa (psiej głowy, pospolity i szmaragdowy);
• jaguar oraz jaguarundi;
• ocelot i dzikie koty;
• Człowiek.

Populacja i status gatunku

Każdy gatunek saimiri ma swój własny stan ochrony. Głusi Saimiri uważany za „bliski podatności”, ponieważ jego populacja zmniejszy się o jedną czwartą w ciągu 25 lat (liczenie rozpoczęło się w 2008 r.). Populacje są zagrożone powodziami podczas budowy elektrowni wodnych, rozbudowy gruntów rolnych i wylesiania lasów tropikalnych. Z powodu zniszczenia zwykłego siedliska i nielegalnych polowań cierpi także inny gatunek, simiri czarny. Otrzymał status „podatnego na zagrożenia”.

Sytuacja z saimiri czerwonogrzbiety, który zmienił swój status z „zagrożony” (przypisany w 2003 r.) na „podatny”. W latach 70. ubiegłego wieku jego populacja liczyła co najmniej 200 tys. głów, które w naszych czasach zmalały do ​​5 tys. Saimiry czerwonogrzbiete znikają z winy myśliwych, przemytników (handel zwierzętami) oraz z powodu działalności gospodarczej człowieka. Władze Kostaryki przyjęły formę pod ochroną państwa.

Winę za spadek ponoszą czynniki antropogeniczne, takie jak: Saimiri wiewiórka, co skończyło się w Międzynarodowa Czerwona Księga oznaczony jako „zmniejszona podatność”. Biolodzy są pewni, że ocalenie saimiri na planecie jest możliwe nie tylko dzięki środkom ochrony środowiska, ale także planowej hodowli w parkach zoologicznych.

Film o małpach saimiri