Petrels (procellariidae)

Petrels (Procellariidae) – rodzina obejmująca ptaki morskie należące do rzędu petrels. Kategoria petrel jest reprezentowana przez liczne gatunki i są to głównie ptaki średniej wielkości.

ogólna charakterystyka

Wraz z innymi petrelami, członkowie rodziny Petrel mają parę rurkowatych otworów zlokalizowanych w górnej części dzioba. Przez takie otwory odbywa się uwalnianie soli morskiej i soków żołądkowych. Dziób jest haczykowaty i długi, z ostrym końcem i krawędziami. Ta cecha dzioba pozwala ptakom trzymać zbyt śliską zdobycz, w tym ryby.

Wielkość przedstawicieli petrel jest bardzo zróżnicowana. Najmniejszy gatunek reprezentują małe petrele, których długość ciała nie przekracza ćwierć metra przy rozpiętości skrzydeł 50-60 cm i masie w zakresie 165-170 g. Znaczna część gatunku nie jest również zbyt duża pod względem wielkości ciała.

Wyjątkiem są petrele olbrzymie, które z wyglądu przypominają małe albatrosy. Średnia wielkość ciała dorosłego burzyka olbrzymiego nie przekracza metra, przy rozpiętości skrzydeł do dwóch metrów i wadze w przedziale 4,9-5,0 kg.

To interesujące! Absolutnie wszystkie dorosłe petrele latają bardzo dobrze, ale różnią się różnymi stylami lotu.

Upierzenie wszystkich petrel wyróżnia się kolorem białym, szarym, brązowym lub czarnym, dzięki czemu wszystkie gatunki z tej rodziny wyglądają dość niepozornie i prosto. Z reguły laikowi trudno jest samodzielnie rozróżnić gatunki, które są do siebie podobne.

Trudność w różnicowaniu wynika między innymi z braku widocznych u ptaków oznak dymorfizmu płciowego. Łapy ptaka są słabo rozwinięte, więc aby utrzymać się na lądzie, petrel musi dodatkowo podpierać się skrzydłami i klatką piersiową.

Klasyfikacja Petrela

Rodzina petrel (Procellariidae) dzieli się na dwie podrodziny i czternaście rodzajów. Podrodzinę Fulmarinae reprezentują ptaki o ślizgowym, ślizgowym stylu lotu. Pokarm jest pozyskiwany w najbardziej powierzchownych warstwach i aby go otrzymać, ptak siada na wodzie. Przedstawiciele tej podrodziny nie są przystosowani lub niewystarczająco przystosowani do nurkowania:

• petrel olbrzymi (Macronestes);
• fulmary (Fulmarus);
• Petrel antarktyczny (Thalassois);
• Gołębie Przylądkowe (Dartion);
• burza śnieżna (Pagodroma);
• burzyk błękitny (Halobaena);
• ptaki wielorybów (Rashyrtila);
• Tajfun Kerguelena (Lugensa);
• tajfun (Pterodroma);
• pseudobulweria;
• Tajfun maskareński (Pseudobulweria aterrima);
• bulwary tajfunowe (Bulweria).

Podrodzinę Puffininae reprezentują ptaki o stylu szybowcowym.

Podczas takiego lotu naprzemienne jest częste trzepotanie skrzydeł i lądowania na wodzie. Ptaki z tej podrodziny dość dobrze potrafią nurkować od lata lub z pozycji siedzącej:

• burzyk grubodzioby (Procellaria);
• Petrel Westland (Procellaria westlandisa);
• burzyk różnobarwny (Calonestris);
• prawdziwy petrel (Ruffinus).

To interesujące! Mimo dużej różnorodności gatunkowej na terenie naszego kraju gniazdują tylko dwa gatunki - fulmar (Fulmarus glacialis) i burzyk pstry (Calonestris leusomelas).

Rodzina Petrel jest najbogatsza pod względem liczby gatunków i bardzo zróżnicowana rodzina należąca do rzędu rurkowatych.

Siedlisko, siedliska

Obszar występowania i siedliska petrel zależą bezpośrednio od cech gatunkowych ptaka. Głupcy - ptaki wód północnych, rozproszone okołobiegunowe. Gniazduje na Oceanie Atlantyckim na wyspach na północny wschód od Ameryki Północnej, Ziemi Franciszka Józefa, Grenlandii i Nowej Ziemi, aż do Wysp Brytyjskich, a na Oceanie Spokojnym ptaki gniazdują od Czukotki po Wyspy Aleuckie i Kurylskie.

To interesujące! Cape Dove jest bardzo dobrze znany żeglarzom na południowych szerokościach geograficznych, który stale śledzi statki i wyposaża swoje gniazda na wybrzeżu Antarktydy lub okolicznych wysp.

Burzyk pospolity gniazduje na wyspach u wybrzeży Europy i Afryki, a gniazduje na Oceanie Spokojnym od Wysp Hawajskich po Kalifornię. Burzyki smukłe rozmnażają się w cieśninie Bass Islands, a także wokół Tasmanii i u wybrzeży Australii Południowej.

Petrel olbrzymi jest pospolitym mieszkańcem mórz na półkuli południowej. Ptaki tego gatunku najczęściej gniazdują na Szetlandach Południowych i Orkadach oraz na Malwinach.

Karmienie petrem

Petrels, wraz z burzliwymi, żywią się dość małymi rybami i wszelkiego rodzaju skorupiakami, które pływają w pobliżu powierzchni. W razie potrzeby ptaki te wykonują krótkie nurkowania. Znaczna część dużych petrelów pochłania ogromne ilości kałamarnic. Albatrosy rzadko zanurzają się i często lądują na wodzie, podobnie jak fulmary i petrele olbrzymie, które żerują z powierzchni wody.

W nocy takie ptaki bardzo chętnie żywią się kałamarnicami, które licznie wypływają na powierzchnię wody, a w dzień podstawą racji pokarmowej stają się gromadzące się ryby, śmieci z przepływających statków czy wszelkiego rodzaju padlina. Burzyki olbrzymie są prawdopodobnie jedynymi przedstawicielami fajnonosów, które mogą aktywnie atakować gniazda najmłodszych pingwinów i zjadać młode ptaki.

Reprodukcja i potomstwo

Zazwyczaj dorosłe petrele wracają na znajome tereny lęgowe, nawet jeśli są bardzo daleko. Zbyt ostra konkurencja istnieje na obszarach lęgowych w dużych i przeludnionych koloniach ptaków znajdujących się na małych wyspach.

W strefie przybrzeżnej między wszystkimi gniazdującymi przedstawicielami petreli odbywają się dość skomplikowane ceremonie, a same ptaki nie tylko walczą, ale także głośno krzyczą i chichoczą. Takie zachowanie jest typowe dla ptaków próbujących bronić swojego terytorium.

Typowe cechy ptasich gniazd mają pewne istotne różnice między burzykami i burzykami. Na przykład albatrosy wolą oczyszczać powierzchnię, a następnie budować kopiec gleby i roślinności. Petrele gnieżdżą się bezpośrednio na występach, a także na poziomie gleby, ale znaczna ich część, wraz z burzowymi, potrafi kopać specjalne nory w miękkiej glebie lub wykorzystywać naturalne szczeliny o odpowiedniej wielkości.

To interesujące! Zanim pisklę opuści swoje rodzime gniazdo, para rodzicielska odlatuje, by linieć do morza, gdzie w okresie głodu liniejące ptaki wyraźnie tracą na wadze.

Samce często pilnują gniazda przez kilka dni, podczas gdy samice żerują w morzu lub idą na żer regeneracyjny. Ptaki zjednoczone w parę nie żerują się nawzajem, lecz naprzemiennie wysiadują jajo przez 40-80 dni. Wyklute pisklęta w pierwszych dniach żywią się delikatnym i tłustym pokarmem w postaci na wpół strawionych organizmów morskich, zwróconych przez dorosłe ptaki.

Pisklęta Petrela rosną wystarczająco szybko, dlatego po pewnym okresie dojrzewania są w stanie pozostać bez opieki przez kilka dni. Młode małe gatunki zaczynają latać około półtora miesiąca po urodzeniu, podczas gdy większe gatunki wykonują swój pierwszy lot po około 118-120 dniach.

Naturalni wrogowie

Poza osobami odwiedzającymi ptasie gniazda petrele nurkujące mają niewielu wrogów naturalnych. Szczególne zagrożenie stanowi wydrzyk na biegunie południowym, który niszczy gniazda ptaków i może zjadać niedojrzałe pisklęta. Większość petreli broniących się przed zagrożeniem jest w stanie wypluć oleistą zawartość żołądka na odpowiednią odległość.

To interesujące! Burzyki pospolite to prawdziwa długa wątroba, na wolności wiek takiego ptaka może sięgać nawet pół wieku lub więcej.

U niektórych gatunków, w tym fulmarów, ten nawyk lub reakcja strachu znacznie ułatwia latanie. Odprowadzanie strumienia cuchnącej cieczy odbywa się około metra, z dostatecznie dużą dokładnością. Naturalnymi wrogami małych ptaków są ueka pasterz, a także wprowadzone na tereny wyspiarskie szczury i koty.

Populacja i status gatunku

W rodzinie petrelów pospolitych przedstawiciele różnią się nie tylko wielkością, ale także liczebnością populacji. Na przykład fulmary to bardzo liczne ptaki. Ich liczba na Atlantyku to około 3 miliony., a na Pacyfiku – około 3,9-4,0 mln. osoby fizyczne. Całkowita populacja petreli antarktycznych waha się od 10 do 20 milionów., a światowa populacja petrelli śnieżnych utrzymuje się na stabilnym poziomie około dwóch milionów.

Liczba gniazdujących petreli błękitnych na Wyspach Kerguelena nie przekracza 100-200 tys. par, a na Wyspach Crozet i Księcia Edwarda jest kilkadziesiąt tysięcy par tego gatunku. Formalnie produkcja petreli śródziemnomorskich była zakazana tylko we Włoszech i Francji, ale niektóre kolonie ptaków są również chronione na wyspach w pobliżu Korsyki.

Obecnie do kategorii rzadkich i zagrożonych wyginięciem gatunków z rodziny Procellariiform należą burzyk balearski (Ruffinus mauretanisus), burzyk rozovonogy (Ruffinus sreatorus), burzyk trynidadzki (Rterodroma arminjoniana), burzyk biały (Rterodroma alba), burzyk z Madery (Rteroandroma madeira), petrel (Рterоdromа sandwishensis) i kilka innych.

Film o petrelach