Dwupaskowy wąż gruczołowy

Dwupaskowy wąż gruczołowy należy do pospolitej rodziny boleni. Jest jednocześnie niemożliwie pięknym i niezwykle niebezpiecznym stworzeniem. W artykule porozmawiamy więcej o jego zachowaniu i danych zewnętrznych.

Opis dwupasmowego węża gruczołowego

Dwupasmowy gruczoł - jeden z najbardziej imponujących węży na wolności. Gatunek ten jest dość powszechny w głębokich południowych górach Tajlandii i Malezji. Wąż ten można łatwo pomylić z Calamaria schlegeli, występującą również w Malezji, Singapurze, Bali, Jawie i Sumatrze. Tajowie nazywają ją ngoo bik stringi dang.

Wygląd zewnętrzny

Dwupasmowy wąż gruczołowy dorasta do 180 centymetrów. Jego średni rozmiar to zwykle około 140-150 centymetrów. Ta długość jest uważana za średnią. Jej głowa, brzuch i ogon są jaskrawoczerwone. Otrzymała nazwę dwupasmową dzięki parze jasnoniebieskich pasków umieszczonych po bokach wzdłuż całego jej ciała. Patrząc na jasność tego zwierzęcia, należy zrozumieć, dlaczego natura go nim obdarzyła. Im jaśniejszy wąż, tym jest bardziej niebezpieczny. Jej kolorowe ciało zdaje się mówić: „Uważaj, trucizna!". Nos jest gruczołowy, dwupasmowy, tępy, co pozwala jej przeszukiwać szczątki liściaste, w których spędza większość czasu. Oczy są raczej małe, szeroko rozstawione po bokach głowy.

Ogólnie wąż wygląda bardzo atrakcyjnie, ma chwytliwy wygląd, podkreślony jaskrawymi kontrastującymi kolorami, w tym połączeniem pomarańczowego, czerwonego, niebieskiego i czarnego. Jej skóra pokryta jest gładkimi, lśniącymi łuskami. „Tytuł” ​​gruczołu jest również nadawany wężowi z jakiegoś powodu. Gruczoły tego zwierzęcia zawierają niezwykle niebezpieczną truciznę, która może być śmiertelna dla ludzi. Wielkość samego gruczołu jest znacznie wyższa niż średnie wskaźniki innych węży. Nie kończą się na poziomie głowy, ale ciągną się wzdłuż ciała, zajmując około jednej trzeciej jego całkowitej długości. Działanie trucizny ma działanie ukierunkowane i atakuje przede wszystkim ośrodkowy układ nerwowy.

To interesujące! Ze względu na specyfikę budowy gruczołu jadowitego węża, inne narządy wewnętrzne również zostały zmuszone do przesunięcia. Na przykład serce przesunęło się nieco w dół w stosunku do swojego tradycyjnego położenia u innych węży. Ponadto gruczołowy wąż dwupaskowy nie ma jednego płuca. Ta cecha jest charakterystyczna dla wszystkich węży z rodziny aspidów.

Szczególnie niebezpiecznie wyglądają zęby zwierzęcia, przez które wypuszcza truciznę na swoją ofiarę. Są zauważalnie większe niż reszta uzębienia, a także są nieco przesunięte do przodu. Aby ofiara nie mogła się tak łatwo uwolnić, są lekko zgięte do wewnątrz, co po ugryzieniu tworzy mały zakrzywiony haczyk. Podczas ataku tylko jeden ząb wstrzykuje truciznę. Drugi pełni rolę swoistej „rezerwy”, aby w okresie odnowy, gdy wypadnie pracujący ząb, ten spełniał swoją funkcję. I tak dalej w kolejności priorytetów.

Charakter i styl życia

Gruczołowego węża dwupaskowego można spotkać dość rzadko, pomimo jego dość różnorodnego koloru. Chodzi o to, że te zwierzęta są przeważnie skryte. To jest ich sposób na życie. Ponadto węże te wychodzą z ukrycia tylko w nocy podczas polowania na zdobycz. W ciągu dnia wolą ukrywać się przed oczami ludzi. Jedynymi wyjątkami są dni pochmurne i deszczowe. Zawsze starają się unikać osoby jako potencjalnego zagrożenia. Nawet spotkanie z tym wężem może nie być niebezpieczne, ponieważ jeśli zwierzę nie zostanie dotknięte, prawdopodobnie będzie próbowało uciec niż zaatakować.

Dwupasmowe użądlenia gruczołów tylko w przypadku bezpośredniego zagrożenia. Jednocześnie dwutorowy boleń to wirtuozowski „artysta”. Na oczach niebezpieczeństwa będzie się wiercił, skręcał, wstawał, próbując zmylić napastnika. Wąż będzie się wił tak, że w zamieszaniu zamiast głowy, zamieni wroga na inną, mniej ważną część ciała. W starożytności wierzono nawet, że te węże mają dwie głowy. Ich wizerunkami ozdobiono sztandary i inne honorowe przedmioty.

Mimo dużej jadowitości węże te są dość bezbronne. Nie widzą praktycznie nic i bardzo źle słyszą. Nie wiedzą, jak szybko się poruszać, a uciekając przed sprawcą, stawiają niewyobrażalnie niezręczne kroki. W ciemnościach dość łatwo natknąć się na dwupasmowy sumator i nadepnąć na niego. Nawiasem mówiąc, właśnie dlatego zdarza się większość ukąszeń ludzkich węży. Ugryzionemu należy pilnie pomóc, gdyż z szybkością może umrzeć z uduszenia.

Jak długo żyje wąż?

Niezwykle trudno jest obliczyć wiek konkretnego gatunku węża. Dokładna długość życia tego gatunku nie została wiarygodnie ustalona, ​​ponieważ trzymanie ich w terrariach jest prawie niemożliwe, co uniemożliwia obserwację. Żmija jest uznawana za ugruntowaną i utrwaloną długą wątrobę wśród węży. Na wolności żyje do 12 lat.

To interesujące! Na długość życia węży mają wpływ takie czynniki, jak choroby dziedziczne, liczba naturalnych wrogów i ograniczone siedlisko (węże zazwyczaj nie poruszają się dalej niż 100 metrów).

Serpentolodzy twierdzą, że szacowany maksymalny wiek życia zależy bezpośrednio od wielkości zwierzęcia. Im większy wąż, tym dłużej żyje. Na przykład pytony żyją do trzydziestu lat, a węże średnio do dziesięciu.

Dymorfizm płciowy

Dymorfizm płciowy nie jest wyraźny.

Siedlisko, siedliska

Węże te uwielbiają osiadać na szczytach klifów wśród głębokich gruzu wilgotnych, opadłych liści drzew. Takie warunki są typowe dla miejscowości krajów Azji Południowo-Wschodniej. Na przykład takie jak Kambodża czy Tajlandia. Spotkasz ich również w Laosie. Ich rozmieszczenie jest również charakterystyczne dla wysp Sundajskich w Indonezji. Dwupasmowy wąż może ulokować swój dom bezpośrednio na gruntach rolnych lub w głębi lasu. Nie akceptuje otwartych przestrzeni. Przyciągają ją miejsca, w których łatwo się zgubić, nawet przy tak jasnym wyglądzie. Najczęściej są to zarośla krzewiaste lub drzewiaste.

To interesujące! W przypadku schronień wąż ten nie buduje własnych gniazd, ale chętnie zajmuje cudze dziury lub szczeliny w ziemi i skałach. Potrafi schować się w zacienionej części między kamieniami.

Wąż gruczołowy lubi obszary położone w pobliżu zbiorników wodnych, nie lubi też środkowych wzniesień. Musi być albo 600-800 metrów wyżej, albo zajmować nisko położone miejsca. Pierwotnie dwupaskowy wąż gruczołowy był mylony z gatunkiem półzakopującym się ze względu na jego upodobanie do zakopywania się. Z radością przekopuje się w liściastych nasypach, ziemi pod drzewami, drobnych kamyczkach czy piasku.

Dieta dwupasmowego węża gruczołowego

Pokarm oparty jest na zdobyczach innych węży, jaszczurek, żab i małych ptaków. Oprócz głównej diety zwierząt, wśród przedstawicieli tego gatunku powszechny jest kanibalizm. Nie żywią się jednak najbliższymi krewnymi. Rzadko pozwalają sobie na pożywienie kogoś innego niż kalmaria czy karłowaty wąż.

Reprodukcja i potomstwo

To jajorodny gatunek węży, w sprzęgle, w którym z reguły znajduje się od jednego do trzech jaj. Jaja są skórzaste na zewnątrz, typowe dla węży. Bardziej szczegółowe informacje na temat procesu rozmnażania dwupasmowych węży gruczołowych mają charakter hipotetyczny, ponieważ nie zostały jeszcze zaobserwowane w sztucznym terrarium. Dlatego można tylko spekulować. Nie da się przewidzieć zachowania samca i samicy w okresie godowym.

Przypuszczalnie gniazdo budowane jest w siedlisku samicy, wyselekcjonowane z odpowiednim wypełnieniem roślinnym. Większość węży, podobnie jak wąż dwupasmowy, nie monitoruje bezpieczeństwa i losu potomstwa po jego urodzeniu. Jednak teoretycznie samica nadal chroni lęg jajami.

Naturalni wrogowie

Dwupasmowy wąż gruczołowy praktycznie nie ma wrogów. Jednak ona sama może nieść ogromne zagrożenie dla wszystkich żywych istot. Wszystkie węże koralowe należy uznać za potencjalnie śmiertelne, jednak wiele osób ma z nimi swobodny kontakt na własne ryzyko i ryzyko. Śmierć człowieka następuje w wyniku ukąszenia węża i wstrzyknięcia trucizny. Świat zna przypadki, kiedy ludzie ukąszeni przez gruczołowego węża dwupaskowego umierali pięć minut po tym, jak trucizna dostała się do organizmu. Dlatego należy bardzo uważać, aby nie nadepnąć lub po prostu nie zbliżać się do tego węża na wolności, a ponadto nie należy trzymać go w rękach.

To interesujące! Nie wolno nam zapominać, że wąż to nie futrzany zwierzak, to prawdziwy drapieżnik. W najlepszym razie postrzega osobę jako ciepłe drzewo. Jeśli takie zwierzę wyczuje zbliżające się zagrożenie, następuje błyskawiczna reakcja.

Trucizna neurotoksyczna, która dostaje się do krwiobiegu bez powodowania bólu, niemal natychmiast działa na organizm, blokując impulsy nerwowe przekazywane do mięśni całego ciała.Trudności z oddychaniem pojawiają się, gdy jad wyłącza skurcze mięśni – przepony i innych głównych grup mięśni. Niestety nie ma antidotum na jad tego węża.

Głównymi objawami diagnostycznymi jadowitego gruczołowego węża dwupasmowego są miejscowe bolesność i początek paraliżujących wrażeń. Ukąszenie musi zostać jak najszybciej zdiagnozowane i sklasyfikowane jako zagrażające życiu, dlatego natychmiastowa opieka i hospitalizacja są obowiązkowe.

Populacja i status gatunku

Obecnie brak jest wiarygodnych danych na temat populacji dwupasmowych węży gruczołowych, ponieważ zwierzęta te prowadzą nadmiernie skryty tryb życia. Gatunek nie jest zagrożony ani niebezpiecznie mało liczebny.

Film o dwupasmowym wężu gruczołowym