Szopy pracze (łac. Prosjon)

Szopy pracze (łac. Prosyon) to rodzaj reprezentowany przez mięsożerne ssaki należące do rodziny Raccoon. Takie zwierzęta mają swoją nazwę od indyjskiego słowa „Arakun”, co oznacza „ten, który drapie się własnymi rękami”.

Opis szopa pracza

W wielu krajach azjatyckich i europejskich szop pracz jest dosłownie nazywany „niedźwiedziem pasiastym” i „niedźwiedziem myjącym”. Pomylenie szopa pracza z jakimkolwiek innym dzikim lub domowym zwierzęciem jest prawie niemożliwe. Łacińską nazwę Prosyon można przetłumaczyć jako „pre-dog” lub „przed psem”, co wynika z charakterystycznego wyglądu bestii.

Wygląd, kolor

Zewnętrznie wyglądają szopy pracze jenoty, mają krępe ciało, krótkie nogi z ruchomymi i długimi palcami, a także ostre i nie chowane pazury. Część podeszwowa łap jest naga. W trakcie stania zwierzę stara się oprzeć na całej powierzchni podeszwy, a podczas ruchu tylko na palcach, dzięki czemu ślady szopów przypominają odcisk ludzkiej ręki.

Głowa zwierzęcia jest wystarczająco szeroka, z krótką i ostrą kufą, małymi i zaokrąglonymi uszami. Ogon jest puszysty. Futro jest długie i grube, tworzące bardzo osobliwe „zbiorniki” po bokach głowy. Formuła dentystyczna charakteryzuje się obecnością siekaczy 3 i 3, kłów 1 i 1, przedtrzonowców 3-4 i 3-4, trzonowców 2 i 2-3. Całkowita liczba zębów to 36-42 sztuki.

To interesujące! Charakterystyczną, charakterystyczną cechą futra jenota, poza jego specyficznymi cechami, jest specjalny skład, reprezentowany przez 90% bardzo gęstego lub grubego podszerstka, mający na celu ochronę zwierzęcia przed zimną wodą.

Sierść wyróżnia żółtawo-szary kolor z domieszką czerni. Od strefy czołowej do czubka nosa widoczny jest pasek czarno-brązowego zabarwienia. Wokół oczu pojawiają się czarno-brązowe plamy. Na ogonie szopa pracza odnotowuje się obecność szerokich pierścieni w kolorze czarno-brązowym lub szaro-żółtym. Samce szopów są zauważalnie cięższe i wyraźnie większe niż samice.

Charakter i styl życia

Charakter szopa, niezależnie od gatunku, jest niezwykle spokojny i przyjacielski, bardzo aktywny i dociekliwy. Takie zaradne zwierzę ma wysoką inteligencję, jest całkiem zdolne do uczenia się rozwiązywania prostych problemów i wykonywania dość prostych sztuczek. Absolutnie nieagresywne zwierzę nie różni się tchórzostwem, dlatego może się bronić przez gryzienie i drapanie, a także groźnym warczeniem. W niektórych przypadkach zwierzę woli się wycofać lub udawać martwe, aby uniknąć walki.

Mimo życzliwości szopy pracze preferują samotność, dlatego łączą się w grupy wyłącznie w okresie hibernacji. Ssak najczęściej utrzymuje dobre relacje z sąsiednimi kongenerami, dlatego obszary żerowania takich zwierząt mogą się przecinać. Tolerancja ma pozytywny wpływ na zagęszczenie szopów na wielu terytoriach. Komunikacja między sobą wyraża się w dudnieniu, ćwierkaniu i swego rodzaju skrzeczeniu.

To interesujące! Przeciętny czas hibernacji szopa pracza zależy od długości okresu chłodu, ale najdłużej w tym stanie są szopy kanadyjskie, które potrafią spać przez pięć miesięcy.

Ssak preferuje zmierzchowo-nocny tryb życia, dlatego w ciągu dnia zwierzęta śpią w swojej jamie i wychodzą w poszukiwaniu pożywienia dopiero o zmierzchu. Jednak w razie potrzeby szopy pracze są w stanie zmienić ustaloną codzienną rutynę. Na przykład dieta i nawyki żywieniowe szopów przybrzeżnych są w dużej mierze zależne od przypływów i odpływów, podczas gdy szopy pręgowane zamieszkujące północne szerokości geograficzne najpierw tuczą się dwa lub trzy razy, po czym przechodzą w stan hibernacji, trwając dotkliwe zimno.

Jak długo żyją szopy pracze?

Obecnie najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem jest tradycyjnie szop pracz, średnia odnotowana długość życia w warunkach naturalnych z reguły nie przekracza pięciu do sześciu lat. W niewoli ssak żyje do piętnastu lat, ale na długość życia domowego szopa pracza ma wpływ bardzo duża liczba czynników, w tym charakterystyka gatunku, warunki stworzone do trzymania, dieta i przestrzeganie profilaktyki chorób.

Gatunek szopa pracza

Rodzajowi Raccoon przypisuje się cztery główne typy:

• Szopy w paski (Prosyon lotor), reprezentowane przez 22 podgatunki - ssaki mięsożerne, które są jednym z nielicznych gatunków, które rozwijają się w procesie postępującego oddziaływania antropogenicznego i uprawy ziemi. Zwierzę o długości ciała w granicach 45-60 cm i ogonie nie większym niż ćwierć metra. Ma krótkie nogi i dość gęste brązowo-szare futro;
• Szopy pracze (Prosion cancrivorus), z puszystym ogonem i wzorem wokół oczu, który tworzy rodzaj „maski bandyty”. Różni się bardziej opływowym ciałem w zakresie 40-60 cm, z długością ogona 20-42 cm. Futro z tyłu i po bokach jest brązowe, a na brzuchu szare;
• Szopy Cozumel (Procyon pygmaeus) należą do rzadkich gatunków o długości ciała 60-80 cm, z ogonem wielkości ćwierć metra. Średnia masa ciała osoby dorosłej może wahać się od 3,0 do 4,0 kg. Gatunek wyróżnia brązowo-szara sierść, obecność żółtego odcienia na ogonie i czarnej maski na kufie;
• Szopy z Guadalupe (Prosjon minor) należą do gatunków zagrożonych i charakteryzują się zewnętrznym podobieństwem do szopa pracza. Długość ciała 51-60 cm. Ogon futrzany ma pięć lub sześć czarnych pierścieni, a ciało pokryte jest gęstym futrem. W okolicy głowy charakterystyczna „czarna maska”.

To interesujące! Obecnie szczególnie pospolity szop pracz jest reprezentowany przez dwa tuziny podgatunków, w tym kilka endemitów typu wyspowego.

Do gatunku szopa pracza należy wyspiarski, bardzo rzadki podgatunek - szop pracz barbados (łac. Prosyon lotor gloveralleni), żyjący na wyspie na Morzu Karaibskim, a także dość duży podgatunek – szop pracz Tresmarias (Prosyon lotor insularis) oraz ssak drapieżny – szop bahamski (łac. Prosyon lotor mayardi).

Powierzchnia, dystrybucja

• Szop pracz Co - endemiczny dla małej karaibskiej wyspy u wybrzeży Quintana Roo. Siedliska przyrodnicze obejmują namorzyny i lasy deszczowe w lasach wyspiarskich, a także plaże i pola uprawne.
• Szopy z Guadalupe - zwierzęta lądowe żyjące głównie w wilgotnych regionach Gwadelupy. Szopy pracze tego gatunku preferują tereny podmokłe, ale mogą również żyć w suchych obszarach leśnych w pobliżu rzek lub jezior.
• Aguara lub szop pracz - zwierzę pochodzące z bagien i dżungli, osiedlające się na terenie Ameryki Południowej i Środkowej, w tym Tobago i Trynidadu. Nocne samotne zwierzę woli przebywać w pobliżu strumieni, jezior i rzek.
• amerykański lub szop pracz - drapieżnik powszechny w Ameryce Północnej, od Przesmyku Panamskiego po prowincje w południowej Kanadzie, a także we Francji i innych krajach europejskich.

Dorosłe szopy mieszkają blisko wody, wybierając w tym celu dziuplę w drzewie, znajdującą się na wysokości 30 cm od poziomu gruntu. Znalezienie szopa pracza w domu nie jest trudne - kora na pniu drzewa jest mocno porysowana, z wystarczającą liczbą włosów. Oprócz głównego siedliska szopy pracze przygotowują dla siebie kilka bardziej niezawodnych schronień, ale najczęściej do spania używają głównego zagłębienia.

W przypadku braku odpowiedniej dziupli ssak jest w stanie osiedlić się w szczelinach między kamieniami lub ściętych pniach drzew, a nawet w zaroślach. Czasami zwierzę znajduje dziurę o odpowiedniej wielkości i porzuconą przez inne zwierzęta, co wynika z niemożności samodzielnego kopania domu przez szopy. Szopy pracze przystosowują się niezwykle łatwo i szybko, dlatego dość często drapieżniki osiedlają się niedaleko osad, w pobliżu sadów owocowych i terenów parkowych. Wybrane terytorium rzadko jest opuszczane przez zwierzęta, ale w razie potrzeby szop pracz jest w stanie oddalić się od niego o około półtora kilometra.

Dieta szopa pracza

Ulubione biotopy szopów praczy reprezentowane są przez strefy starych lasów mieszanych z bagnami i stawami. Na takim obszarze występuje duża liczba dziuplastych drzew, co pozwala szopowi na odpoczynek w ciągu dnia. Ssak ma dobrze rozwinięte widzenie w nocy, co pomaga zwierzęciu poruszać się w kosmosie o zmroku i polować. Ponadto szopy mają wrażliwe wibrysy, które rosną na prawie całej powierzchni ciała, w tym na głowie, klatce piersiowej i brzuchu, wewnętrznej powierzchni nóg i obszarach skóry w pobliżu pazurów.

Szop pracz należy do kategorii wszystkożernych, ale jego główna dieta jest silnie uzależniona od cech czasu i miejsca. Jedyny członek rodziny zimujący na wiosnę potrzebuje znacznej ilości bardzo pożywnego pokarmu. Po hibernacji, w okolicach lutego lub marca, dojrzałe płciowo szopy rozpoczynają aktywne rozmnażanie, dlatego potrzebują wysokiej jakości pokarmu białkowego, reprezentowanego wyłącznie przez paszę dla zwierząt.

To interesujące! Czynniki antropogeniczne, zagrażające życiu i liczebności wielu zwierząt, nie mogły wyrządzić znacznej szkody szopom, dlatego zwierzęta te łatwo przystosowują się do życia w pobliżu ludzi i często dostają pożywienie na wysypiskach lub w śmietnikach.

Szopy pracze są w stanie łapać duże owady, a także polować na żaby i niezbyt duże gryzonie. Umiejętność zręcznego wspinania się po drzewach pozwala zwierzęciu niszczyć gniazda ptaków. Czasami żywią się wężami, jaszczurkami i różnymi zwierzętami wodnymi, które mogą być reprezentowane przez kraby, raki i ryby. Wraz z nadejściem jesieni szopy przestawiają się na racje roślinne w postaci jagód i orzechów, żołędzi i owoców różnych roślin uprawnych. Na niektórych obszarach szopy pracze stały się prawdziwą katastrofą, co tłumaczy się częstymi nalotami na plantacje owocowe, rolnicze i melonowe.

Reprodukcja i potomstwo

Okres rykowiska szopów rozpoczyna się wraz z nadejściem wiosny. Przez cały okres godowy samce szukają potencjalnych małżonków, a terytorium zamieszkiwane przez bestię aktywnie się powiększa. Gotową do krycia samicę rozpoznaje szop po zapachu. Po zakończeniu procesu kojarzenia samiec opuszcza zapłodnioną samicę i natychmiast wyrusza na poszukiwanie nowej dziewczyny. Samce szopów wolą żyć w samotności, więc nigdy nie biorą bezpośredniego udziału w wychowaniu potomstwa.

Samica szopa pracza, pozostawiona sama po kryciu, rodzi potomstwo. Bezpośrednio przed narodzinami małych szopów zachowanie ciężarnej samicy staje się agresywne i nieprzewidywalne. Ciąża trwa nieco ponad dwa miesiące. Nowonarodzone szopy pracze są głuche i niewidome, a ich średnia waga to około 70-75 gramów. Młode zaczynają dojrzewać dopiero w wieku trzech tygodni. W pierwszych dniach po urodzeniu małe szopy żywią się wyłącznie mlekiem matki, a gdy pojawiają się zęby mleczne, młode zwierzęta płynnie zaczynają przestawiać się na pokarmy stałe. Samica jest w stanie wykarmić rosnące potomstwo prawie co godzinę.

Ważny! W przypadku nagłego niebezpieczeństwa samica szop pracz przygotowuje około dziesięciu specjalnych nor-schronisk, pozwalających bardzo szybko przemieścić cały lęg, a także uchronić potomstwo przed śmiercią.

Samica rodzi średnio cztery lub pięć młodych rocznie. Futro takich maluszków aktywnie rośnie i rozwija się już od pierwszego dnia życia, a między innymi charakterystyczne czarno-białe ślady pojawiają się na pysku młodych niemal natychmiast.

Komunikacja niemowląt z matką odbywa się za pomocą specjalnych dźwięków, reprezentowanych przez gwizdy i przeraźliwe krzyki, a także niezbyt głośne pomruki i pomruki. Na uwagę zasługuje również fakt, że starsze zwierzęta komunikują się nie tylko znacznie rzadziej, ale też zauważalnie ciszej, wymieniając raczej przytłumione dźwięki.

Naturalni wrogowie

Szopy pracze należą do kategorii bardzo odpornych dzikich zwierząt, praktycznie odpornych na wiele powszechnych chorób o charakterze zakaźnym i inwazyjnym. Między innymi taki ssak potrafi agresywnie bronić się przed większością drapieżników w warunkach naturalnych. Należy jednak zachować szczególną ostrożność, ponieważ sam szop pracz może przenosić bardzo poważne choroby zakaźne.

To interesujące! Na terenie niektórych krajów bardzo popularne są tak zwane polowania sportowe specjalnie na szopy pracze, podczas których strzela się około dwóch lub trzech milionów osobników w ciągu dwunastu miesięcy.

W naturalnych warunkach szopy pracze mogą być atakowane przez wiele dość dużych drapieżników, w tym kojoty, Wilk, czerwony ryś, ilka, aligatory a nawet sowa. Węże często polują na niedojrzałe młode szopy. Na terenie Ciscaucasia ogólna liczebność ssaków jest dość dobrze regulowana przez szakala pospolitego, który obok szopa pracza jest jednym z gatunków inwazyjnych.

Populacja i status gatunku

Na terytorium Ameryki szopy pracze są gatunkiem handlowym, aw północnych częściach kraju, w optymalnych warunkach, ich całkowita gęstość wynosi trzysta osobników na tysiąc hektarów, co powoduje ruinę pól, sadów i winnic, melonów i kurczaków kurniki, farmy. Takie zwierzę jest bardzo skutecznie hodowane w niewoli, ale jednocześnie zwierzęta, które mają oznakę samsonizmu z niewystarczająco dobrym rozwojem, są koniecznie zabijane.

Nieco ponad dwadzieścia lat temu szop bahamski został sklasyfikowany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody jako podgatunek zagrożony ze względu na niską całkowitą liczbę osobników dorosłych. Obecnie nie są podejmowane skuteczne działania mające na celu zachowanie tego podgatunku.

Film o szopach pracz