Objawy tocznia u psów i leczenie

Takie kompleksy immunologiczne antygen-przeciwciało można znaleźć w nerkach, mazi stawowej i błonach torebek stawowych, skórze, naczyniach krwionośnych. Dlatego coraz częściej celem choroby jest skóra, tkanki łączne, nabłonek, stawy.

Przyczyny choroby

Choroba ta może mieć dwie formy u psa, różniące się pochodzeniem:

1. Toczeń rumieniowaty krążkowy ma przyczyny autoimmunologiczne;
2. Toczeń rumieniowaty układowy jest chorobą genetyczną.

Obie postacie choroby mogą mieć podobne objawy, dlatego diagnostyka różnicowa jest często nieskuteczna.

Czynniki zwiększające ryzyko takiej czy innej postaci choroby to:

• procesy zapalne w ciele o charakterze bakteryjnym, grzybiczym lub wirusowym;
• przedłużona ekspozycja na bezpośrednie działanie promieni słonecznych;
• stosowanie niektórych leków;
• choroby krwi (białaczka);
• stresujące sytuacje.

Choroby są szczególnie podatne na starsze kobiety w wieku powyżej 5 lat, zarówno sterylizowane, jak i nie.

Niektóre rasy psów są bardziej podatne na choroby. Można to powiedzieć o owczarkach niemieckich. Ale jest jeszcze kilka ras, u których przedstawicieli dość często odnotowuje się podobne objawy:

• kollia;
• pudle małe i średnie;
• psy afgańskie;
• setery irlandzkie.

Główne objawy

Główne objawy tocznia rumieniowatego objawiają się w narządzie i układzie, którego tkanki są najbardziej uszkodzone i gdzie zlokalizowane są kompleksy immunologiczne. Choroba zwykle dotyczy skóry, układu mięśniowo-szkieletowego i hormonalnego, nerek, węzłów chłonnych. Zastanów się, jak choroba objawia się w każdym przypadku.

Skóra i tkanka łączna

Objawy skórne tocznia rumieniowatego układowego u psów przypominają objawy tocznia rumieniowatego układowego. Najczęściej są dwustronne. Są to owrzodzenia na skórze lub błonach śluzowych, zaczerwienienie, rumień, depigmentacja, nadżerki, łuski, wypadanie włosów. Przede wszystkim zlokalizowane są w okolicach nosa, ust, oczu czy odbytu.

Kiedy tkanka łączna jest uszkodzona, wszystkie narządy są stopniowo zaangażowane w proces patologiczny, w którym znajduje się tkanka łączna - błony serca, przewód pokarmowy, układ nerwowy, stawy.

Układ mięśniowo-szkieletowy

Układ mięśniowo-szkieletowy cierpi na toczeń rumieniowaty układowy. W tym przypadku kompleksy immunologiczne są zlokalizowane w błonach maziowych i na wewnętrznych powierzchniach stawów.

Odnotowuje się uszkodzenia sparowanych stawów: zwiększają się, stają się bolesne, przekrwione. Deformacja stawów prowadzi do nienaturalnego ułożenia nóg. Bóle mięśni dołączają później.

Nerki i wątroba

Jest to najniebezpieczniejsza postać choroby, w której istnieje systematyczne zagrożenie życia, ponieważ w proces zaangażowany jest cały organizm. Przy tej postaci choroby można zaobserwować hepatonefromegalię (nieprawidłowe powiększenie wątroby i nerek). Cierpi układ krwiotwórczy, ponieważ krwinki - erytrocyty, płytki krwi i leukocyty stają się autoantygenami. Węzły chłonne puchną i stają się bolesne. Destrukcyjne działanie limfocytów może być skierowane na dowolny narząd lub układ.

Toczeń rumieniowaty u większości psów jest ostry, ale czasami przechodzi w stan przewlekły. Choroby poprzedzone krwawieniem z nosa, naprzemiennie z zaczerwienieniem skóry. Uważny gospodarz nie powinien ignorować tych niepokojących objawów. Podjęte na czas środki pomogą złagodzić obraz przebiegu choroby.

W początkowych stadiach można zaobserwować krótkotrwałe remisje, ale później przebieg choroby staje się ogólnoustrojowy.

Diagnoza choroby

Toczeń rumieniowaty odnosi się do chorób trudnych do zdiagnozowania. Przy stawianiu diagnozy wykorzystuje się dane z badania zewnętrznego, wywiad i wyniki rozszerzonej analizy biochemicznej krwi i moczu. Bardzo ważne jest, aby właściciel wiedział, kiedy u pupila pojawiły się pierwsze sygnały ostrzegawcze, co poprzedzało ich wystąpienie, jak szybko pojawiły się objawy.

Główne kryteria postawienia diagnozy to:

• obecność fotodermitów;
• wysypki skórne;
• symetryczne uszkodzenie stawów;
• obecność napadów;
• zmiany w zachowaniu;
• zmniejszona zawartość cząstek krwi (leukopenia, trombocytopenia, limfopenia);
• upośledzona czynność nerek.

Techniki terapeutyczne

Nie ma całkowitego wyleczenia choroby. Leczenie może zmniejszyć agresję autoimmunologiczną i poprawić ogólny stan pacjenta. Technika jest wybierana przez lekarza w zależności od tego, które narządy i układy są zaangażowane w proces patologiczny. W zaawansowanych przypadkach pies trafia do szpitala, w lżejszych przypadkach leczenie odbywa się w trybie ambulatoryjnym.

Glikokortykosteroidy (prednizolon) są stosowane w leczeniu tocznia rumieniowatego. Dawkę dobieramy indywidualnie, biorąc pod uwagę wiek pacjenta i charakter choroby. W przypadku objawów zewnętrznych stosuje się maści zawierające hormony. Są chwile, kiedy terapia hormonalna jest przepisywana na całe życie.

Toczeń krążkowy można z powodzeniem leczyć lekami modulującymi odporność (Lewamizol).

Chory pies musi mieć specjalny styl życia:

• Warto drastycznie ograniczyć ekspozycję psa na słońce. Aby to zrobić, możesz chodzić tylko wczesnym rankiem lub wieczorem, kiedy spada aktywność słoneczna.
• Jeśli dotyczy to stawów, nie można ich załadować. W tym celu zaleca się ograniczenie ruchów zwierzęcia. Pies powinien być trzymany w ciasnej przestrzeni - w klatce lub w małym pomieszczeniu.
• Aby odciążyć nerki, pies potrzebuje specjalnej diety o ograniczonej zawartości białka.

Zapobieganie i nadzór

Głównym środkiem zapobiegawczym jest wykluczenie z programu hodowlanego zwierząt z dziedzicznymi postaciami choroby, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zaburzeń genetycznych na potomstwo.

Zwierzęta podatne na choroby nie powinny być wypuszczane na ulicę w czasie, gdy działanie promieniowania ultrafioletowego jest szczególnie aktywne. Promienie słoneczne są silnym czynnikiem predysponującym do choroby. Dieta psa powinna być bogata w białko, minerały i witaminy.

Chore zwierzęta wymagają stałego monitorowania, ponieważ metoda leczenia polega na długotrwałym tłumieniu odporności. W okresie aktywnego leczenia zwierzę jest przyprowadzane na badanie weterynaryjne co 7 dni. Częstotliwość kolejnych wizyt ustala lekarz prowadzący.