Pierwsze objawy wścieklizny u psów. Czy przenoszona jest wścieklizna??

Każdy właściciel psa zdaje sobie sprawę z ryzyka zarażenia zwierzęcia wścieklizną. Jeśli Twój pies jest już zarażony tą chorobą, to niestety nie da się go uratować. Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest uśpienie go. Wścieklizna jest niebezpieczna nie tylko dla zwierząt, ale także dla ludzi. W przypadku braku szybkiej pomocy medycznej śmierć jest nieunikniona. Dlatego wściekliźnie należy wyłącznie zapobiegać, a każdy właściciel musi być poinformowany o drogach zakażenia, pierwszych oznakach wścieklizny u psa i metodach zapobiegania temu wirusowi.

Wirus wścieklizny został po raz pierwszy zarejestrowany przez ludzi ponad pięćset lat temu. Jednak szczepionka przeciwko niemu została opracowana dopiero w 1895 roku przez mikrobiologa Louisa Pasteura. Stosuje się go metodą wprowadzania do ludzkich tkanek miękkich. Skuteczność leczenia bezpośrednio zależy od jego skuteczności, czyli im mniej czasu minęło od ugryzienia, tym większe prawdopodobieństwo, że leki zneutralizują wirusa w organizmie.

Jak wirus zostaje zainfekowany?

Czym więc jest ten okropny wirus i jak przenoszona jest wścieklizna?? Wścieklizna to choroba zakaźna wywoływana przez wirus wścieklizny. Cząsteczki wirusa infekują komórki nerwowe w korze mózgowej. Wirus jest często przenoszony przez ugryzienie zarażonego zwierzęcia. Po dostaniu się do krwioobiegu infekcja natychmiast rozprzestrzenia się przez układ krążenia i dociera do mózgu, powodując poważne nieodwracalne uszkodzenia ciała.

Okres inkubacji wirusa wścieklizny u zwierząt waha się od 14 do 60 dni. Przypadki zostały zarejestrowane, gdy czas trwania osiągnął dwanaście miesięcy. Dlatego trzeba być ostrożnym w kontaktach z bezdomnymi, a tym bardziej dzikimi zwierzętami. Najczęstszymi nosicielami wścieklizny są lisy, nietoperze, borsuki, szopy pracze, wilki.

Psy myśliwskie są najbardziej narażone na infekcję. Jeśli Twój pies nie bierze udziału w polowaniu, nie oznacza to, że nie może się zarazić. Np. źródłem infekcji może być zwykły szczur lub kontakt z bezdomnym chorym zwierzęciem.

Jeśli podejrzewasz, że Twoje zwierzę może być zakażone wirusem wścieklizny, należy je odizolować w okresie inkubacji. Jeśli w ciągu 14 dni nie pojawi się ani jeden objaw wścieklizny, możemy założyć, że pies jest zdrowy, jednak lepiej od razu zabrać i zbadać zwierzę w szpitalu weterynaryjnym. Jeśli u psa zostanie wykryta wścieklizna, objawy nie będą trwały długo.

Formy przebiegu wścieklizny i ich objawy

Pierwsze oznaki infekcji mogą pojawić się u psa w ciągu kilku dni po kontakcie z chorym zwierzęciem lub przez kilka tygodni. Przebieg choroby bezpośrednio zależy od ogólnej kondycji psa i głębokości zadanego zgryzu. Wścieklizna rozwija się szybciej u młodych psów, ponieważ ich układ nerwowy jest nadal dość słaby.

Istnieją dwie główne formy wścieklizny:

• agresywny, czasami można znaleźć nazwę „gwałtowny” (ostatnie od 6 do 11 dni);
• paraliżujący lub cichy (okres wypływu od 2 do 4 dni).

Agresywna forma często ma trzy etapy przepływu.

Pierwszy etap choroby

Prodromalny - etap początkowy. Jej czas trwania wynosi od 1 do 4 dni. Pierwszym znakiem jest zmiana zachowania psa. W tym okresie może być niezwykle kapryśna i ostrożna, a także czuła.

Apatię u psa można nagle zastąpić aktywnością i zabawą. Zwierzę ma znacznie zaburzony apetyt i zaburzenia snu. Na tym etapie mogą rozpocząć się wymioty i obfite ślinienie. W miejscu ugryzienia można zaobserwować zaczerwienienie i obrzęk. Ponadto zwierzę może nie kontrolować oddawania moczu lub zwiększonego libido. Możesz zauważyć ciężki oddech u swojego zwierzaka.

Dzikie zwierzęta w tym okresie są absolutnie przestań się bać ludzi i przejdź do rozliczeń. Dlatego jeśli spotkasz lisa błąkającego się po wsi lub mieście, musisz natychmiast poinformować o tym stację weterynaryjną.

Drugi etap choroby

Pobudzenie. Ten etap trwa od 2 do 3 dni. To właśnie ta faza dała nazwę całej chorobie „wścieklizna”. Pies w tym momencie staje się wyjątkowo agresywny, wzmożony podekscytowany, może atakować ludzi lub zwierzęta, stara się unikać komunikacji, może gryźć ziemię lub inne przedmioty. Co więcej, w tym samym czasie przykładaj taką siłę, że może nawet połamać jej zęby.

Pies stara się nie krzyżować z nikim oczu. Jeśli pupil jest w takim stanie przywiązany lub zamknięty w wolierze, na pewno będzie próbował uciec, rzucić się na ściany, czy też zerwać smycz. W przypadku udanej ucieczki zwierzę może przebiec bardzo dużą odległość bez zatrzymywania się. Jego stan będzie wyjątkowo agresywny i najprawdopodobniej pies będzie rzucał się na nadjeżdżających ludzi i zwierzęta.

Na tym etapie pojawiają się konwulsje, które z czasem stają się coraz bardziej trwałe. Temperaturę ciała można zwiększyć do 40 stopni. Jeśli na poprzednim etapie wymioty mogły się jeszcze nie rozpocząć, to w tym momencie jest to nieuniknione. Pies może sparaliżować kończyny, krtań lub gardło i pojawi się zez. Dolna szczęka zwisa, co prowadzi do jeszcze bardziej niekontrolowanego wydzielania śliny, co prowadzi do odwodnienia. Szczeka staje się chrapliwa i stłumiona.

Klasycznym znakiem tego etapu jest lęk przed wodą w jakiejkolwiek formie. Przede wszystkim objawia się podczas picia. Następnie pies zaczyna się bać nawet odgłosów szmeru wody czy jej pluskania itp. P. Takie zachowanie może być również spowodowane światłem lub głośnym dźwiękiem.

Bardzo często na tym etapie u psa serce zatrzymuje się.

Trzeci etap choroby

Faza paralityczna lub depresyjna. Jest ostatnim stadium choroby. Trwa od 2 do 4 dni. Główną oznaką tej fazy jest całkowity spokój psychiczny. Pies przestaje reagować na bodźce i boi się wody, światła, głośnych dźwięków. Zwiększona agresja i drażliwość znikają. Zwierzę może nawet próbować jeść i pić. Jednak letarg i ślinotok są tylko zaostrzone.

Dzieje się całkowite wyczerpanie zwierzęcia. Paraliż postępuje od kończyn tylnych do tułowia i kończyn przednich. Temperatura ciała gwałtownie spada. Pies umiera w ciągu 20 godzin od wystąpienia powyższych objawów.

Forma paralityczna różni się tym, że przebiega bez drugiej fazy - podniecenia. Przebiega znacznie szybciej niż agresywnie i trwa od 2 do 4 dni. Zwierzę wpada w depresję, kończyny szybko paraliżują, śmierć następuje błyskawicznie.

Wczesne oznaki wścieklizny zmieniły się znacząco w ciągu ostatnich 10 lat. Naukowcy wywnioskowali nawet trzecią postać przebiegu choroby - nietypową. Wiąże się z niewłaściwymi objawami choroby, takimi jak załamanie nerwowe, dysfunkcja innych narządów i układów organizmu, letarg psa, zaburzenia przewodu pokarmowego. Choroba w tej formie może zająć od 2 do 3 miesięcy.

Nietypowa postać przebiegu choroby wciąż nie jest do końca poznana. Nie można jednoznacznie powiedzieć, że spowoduje to śmierć. Metody leczenia takiego przebiegu wirusa nie zostały opracowane, jednak zwierzę nadal będzie musiało zostać poddane eutanazji. Pies jest wielkim zagrożeniem dla ludzi.

Zapobieganie wściekliźnie u zwierząt

Jak wspomniano wcześniej, wścieklizna u psów nieuleczalne. Aby zapobiec wirusowi wścieklizny, każdy właściciel powinien szczepić swojego zwierzaka raz w roku. Lekarz weterynarii wykonujący zabieg zobowiązany jest do wpisania odpowiednich danych w paszporcie weterynaryjnym zwierzęcia. Jeśli zignorujesz szczepienia, narażasz siebie i swoje środowisko.

Pies nieposiadający odpowiedniego szczepienia nie może brać udziału w konkursach, wystawach i wielu innych imprezach. Ponadto nie będziesz mógł podróżować z nią poza granice kraju.

Szczenię musi otrzymać pierwsze szczepienie przeciwko wściekliźnie w wieku 3 miesięcy, a wszystkie kolejne szczepienia nie częściej niż 1 raz w roku.

Mity dotyczące wścieklizny

• Mit 1. Tylko agresywne zwierzęta stanowią zagrożenie dla ludzi lub zwierząt. Ustalono, że objawy wścieklizny u psów mogą nie pojawić się od razu, a agresja nie zawsze jest oznaką choroby.
• Mit 2. Atakującego psa trzeba zabić. Aby ustalić, czy była zarażona, czy nie, należy ją odizolować i wezwać lekarza weterynarii. Jeśli pies umrze, jego szczątki również podlegają badaniom.
• Mit 3. Wścieklizna jest wyleczona. Niestety psa nie da się wyleczyć, choć i tak warto skonsultować się z lekarzem. Aby uchronić ją od agonii, lepiej ją uśpić. Osobie można pomóc, ale tylko wtedy, gdy natychmiast zwrócił się do instytucji medycznych.