Zaznaczony kolor lub „wzór bez wzoru”

Teraz hodowcy szkockich szkockich prostych i klopsików nie uciekają się już do kojarzenia z kotami brytyjskimi, ponieważ jest już wystarczająco dużo producentów, kotów i kotów, z różnymi odmianami tego koloru nieodłącznymi. Do tej pory wszystkie wysiłki skierowane są na pracę nad ulepszeniem rodzajów Szkotów, przedstawicieli zaznaczonej grupy. W końcu podczas gdy pozostają w tyle liczebnie, a liderami rasy są bicolory, klasyczne kolory z bielą.

Sekrety genetyki

Praca z zaznaczonym kolorem nie jest łatwa, w jego genetyce są tajemnice i sprzeczności. Nikt jeszcze nie potrafił postawić kropki nad „i”, ale takie zadania wydają się profesjonalistom interesujące i ekscytujące.

Na chwilę obecną felinolodzy byli w stanie wyizolować dwa geny odpowiedzialne za występowanie tykania u kotów: gen tykania abisyńskiego i „powszechny” gen tykania.

Kiedy gen kleszcza abisyńskiego jest aktywny, wcześniej przyjmowano oznaczenie Ta, ciało zwierzęcia nie ma żadnego określonego wzoru, a powierzchnia ciała pokryta jest prążkowanym (pasiastym) stosem, z taką samą częstotliwością paski na każdym kosmku.

Idealny jest kolor z potrójnym strefowaniem włosów. Kufa, łapy i klatka piersiowa mogą mieć „naszyjniki”, oczy są otoczone „obręczą”, wymagany jest ciemniejszy pasek wzdłuż kręgosłupa.

Do niedawna istniało błędne przekonanie, że gen Ta jest dominującym allelem genu Tabby. Allele T i Ttb w tym genie determinują obecność wzoru tygrysiego i marmurowego na futrze zwierząt.

Jednak zgodnie z licznymi wynikami krzyżówek kotów tygrysich i marmurowych z kleszczami, stało się jasne, że istnieje osobny gen (lub geny) poza locus pręgowanego, który „usuwa” wzory z sierści zwierząt.

Za występowanie „ogólnego” tykania ma odpowiadać gen Unpatterned (U), który nie określa liczby pasków na włosach, ale wygładza różnice w nasyceniu koloru sierści.

Ale pod wpływem takiego genu manifestacja alleli locus Tabby jest maskowana tylko w przypadku koloru srebrnego. Homozygotyczna forma genu U jest w stanie ukryć wzór prawie całkowicie (wyjątkowo słabe markery na nogach i ogonie).

W formie heterozygotycznej na ciele często występuje „cieniowy” wzór, a na nogach i ogonie wyraźny wzór. Gen ten różni się od tykania abisyńskiego również tym, że zaczyna działać natychmiast od momentu narodzin kociąt.

Taki kociak rodzi się z wzorem, który w miarę dorastania stopniowo zaczyna zacieniać. Podobny efekt genów obserwuje się u innych członków rodziny kotowatych: młode lwy i pumy rodzą się również z plamami.

Istnieje również zaznaczony kolor szylkretowy - jest to wzór na niedwukolorowym tle koloru szylkretowego. Te barwy to torby (szylkret + pręgowany).

Hodowcy uważają, że cicha rywalizacja dwóch genów wygrywa gen Ta. Specjalny efekt tykania abisyńskiego, który objawia się „wymazaniem” wzoru na sierści absolutnie wszystkich kolorów, pomaga uzyskać bardzo niezwykłe rudo-kremowe odcienie kotów bez obecności pręgowanego.

Takiego wyniku nie da się osiągnąć przy pomocy genu U. Działanie genu tykania abisyńskiego jest bardziej przewidywalne i efektywne, dlatego hodowcy zwierząt, nawet z cieniowanym srebrem i złotem, którzy również używają genu „zwykłego” tykania, preferują pracę z genem tykania abisyńskiego.

To cykanie przyczynia się do nadawania elegancji i szyku wszelkim kolorom i ich odmianom, z wzorami lub bez, ze srebrem lub bez: czekoladowym, czarnym, niebieskim, cynamonowym.

Teraz wszystkie możliwe wariacje zaznaczonego koloru są mocno ugruntowane w modzie. Przede wszystkim są to oczywiście koty w kolorze złotym i srebrnym.

W międzyczasie trwają aktywne prace nad zaznaczonym jednolitym i wzorzystym kolorem. Dzięki naturalnemu pięknu i szlachetności koty te wkrótce przyciągną jeszcze więcej fanów z całego świata.