Mykoplazmoza u kotów

Specyficzna bakteria zwana mykoplazmą pasożytuje na czerwonych krwinkach, których zniszczenie wyzwala silną i potencjalnie szkodliwą odpowiedź układu odpornościowego. Mamy nadzieję, że przekazane informacje pomogą w stworzeniu idei mykoplazmozy i pozwolą zapewnić zwierzęciu niezbędną w odpowiednim czasie opiekę medyczną.

Opis mykoplazmozy

Mykoplazmoza jest chorobą zakaźną o charakterze zakaźnym. Może wyrażać się w dysfunkcjach układu oddechowego lub moczowego, rozwoju zapalenia spojówek, uszkodzeniu stawów itp.P., lub może przebiegać bezobjawowo. Dlatego mykoplazmoza jest trudna do zdiagnozowania.

Zakażenie mykoplazmą jest najczęstszą przyczyną nieprawidłowego funkcjonowania czerwonych krwinek. To zaburzenie nazywa się autoimmunologiczną anemią hemolityczną. Bakterie te atakują czerwone krwinki, które wysyłają sygnał do układu odpornościowego zwierzęcia. Z kolei układ odpornościowy rozpoznaje czerwone krwinki jako potencjalnie niebezpieczne, zainfekowane i podejmuje różne kroki w celu usunięcia ich z krążenia i całkowitego ich zniszczenia. Opisano trzy typy mykoplazm:

• m. hemofelis
• m. hemominuta
• m. turicensis

Mycoplasma haemofelis jest największym z trzech reprezentowanych gatunków. Najczęściej mikroorganizmy z tej grupy przyczyniają się do rozwoju powyższych chorób u kotów. Szczególnie podatne na rozwój mykoplazmozy są zwierzęta z osłabionym układem odpornościowym lub te, które przeszły silny stres lub dolegliwości.

Jednak niektórzy eksperci wskazują na związek między rozwojem mykoplazmozy a innymi współistniejącymi zakażeniami - jest to albo wirusowa białaczka kotów (VLK) i / lub wirus niedoboru odporności kotów (VIC).

Naturalna droga zakażenia nie została jeszcze ustalona. Pchła kocia Ctenocephalides felis jest potencjalnym wektorem przenoszenia. Przenoszenie choroby z kota na kota może nastąpić poprzez bliskie lub agresywne interakcje. Może to obejmować ugryzienia, zadrapania lub stosunek seksualny. Przenoszenie mykoplazmozy może również nastąpić poprzez dożylną transfuzję krwi od zakażonego zwierzęcia. Mykoplazmy są przekazywane z matki na potomstwo przez kanał rodny.

Objawy mykoplazmozy u kotów

Objawy kliniczne tej choroby są niespecyficzne i rozproszone. Mogą to być: letarg, utrata masy ciała, blade dziąsła, zmniejszony lub całkowity brak apetytu, przyspieszony oddech, obfite łzawienie, zapalenie spojówek, ślinotok. Objawy z czasem stają się bardziej złożone. Włosy mogą zacząć wypadać, upławy stają się ropne, pojawiają się problemy z oddawaniem moczu, pojawiają się problemy z trawieniem, zwierzę cierpi na ból w żebrach. Mykoplazmoza może zaatakować jednocześnie kilka układów narządów, dlatego we wczesnych stadiach łatwo pomylić ją z inną dolegliwością. Na przykład z przeziębieniem.

Żaden z powyższych objawów nie może definitywnie i nieodwołalnie wskazywać na rozwój mykoplazmozy. Jednak obecność przynajmniej jednego powinna skłonić właściciela do natychmiastowego zabrania zwierzaka do kliniki weterynaryjnej na dodatkowe badania. Lekarz weterynarii musi dokładnie przejrzeć historię medyczną pacjenta i przeprowadzić pełne badanie fizykalne.

Ważny! Dotknięte zwierzęta mogą mieć zażółcenie skóry i białek oczu. Może również wystąpić przyspieszone bicie serca lub częstość oddechów. W wyniku mykoplazmozy może również wystąpić powiększenie śledziony.

m. hemominutum nie pozwala na rozwój istotnej choroby klinicznej bez jednoczesnej infekcji retrowirusowej. Czynniki ryzyka choroby obejmują zwierzęta z osłabioną odpornością immunologiczną organizmu oraz osoby z wirusową białaczką i/lub wirusem niedoboru odporności, w połączeniu z zakażeniem mykoplazmozą hemotropową.

Przyczyny mykoplazmozy, grupa ryzyka

Grupa ryzyka obejmuje zwierzęta z obniżoną odpornością, a także kocięta w wieku poniżej 2 lat. Koty z chorobami przewlekłymi również mogą być zagrożone. W warunkach środowiskowych mykoplazmy nie mogą istnieć przez długi czas. Zarażenie się z zewnątrz jest prawie niemożliwe. Inne koty, zwłaszcza te w ostrej fazie choroby, mogą być nosicielami.

Diagnostyka i leczenie

Weterynarz po zapoznaniu się z historią zwierzęcia i wynikami badania fizykalnego powinien przepisać nieinwazyjną, a w szczególności pełną morfologię krwi. Wyniki dostarczą szczegółowych informacji o stanie czerwonych, białych krwinek i płytek krwi. Koty z mykoplazmozą hemotropową mają tendencję do anemii (niska liczba czerwonych krwinek).

Ten obraz wynika z faktu, że szpik kostny wytwarza więcej czerwonych krwinek niż zwykle, z powodu odpowiedzi kompensacyjnej. Czerwone krwinki mogą się zlepiać – proces zwany autoaglutynacją – pośrednio wskazuje na aktywację układu odpornościowego. Twój lekarz weterynarii może zalecić przesłanie próbki krwi w celu zidentyfikowania określonego rodzaju markera, w którym oznaczono czerwone krwinki. Zalecane jest również badanie przesiewowe.

Obecnie preferowanym testem diagnostycznym jest reakcja łańcuchowa polimerazy. Można również zastosować specjalną analizę zwaną cytometrią przepływową. Wraz z tym ważna jest analiza błon śluzowych genitaliów i wymazu błony oka.

Ważny! Skuteczne leczenie mykoplazmozy na początkowym etapie wymaga antybiotyku. Aby to zrobić, należy wykonać test wrażliwości na domniemany lek.

Pacjenci z ciężką anemią wymagający transfuzji krwi. Leczenie objawowe można również prowadzić za pomocą leków przeciwbólowych, przeciwwymiotnych i ściągających. Leki i suplementy pomagają w utrzymaniu czynności wątroby. Probiotyki stosuje się również w celu poprawy funkcjonowania przewodu pokarmowego. Ważne jest również stosowanie środków immunomodulujących. Wyznaczeniem leków, harmonogramem przyjmowania i dawkami zajmuje się bezpośrednio weterynarz, w zależności od konkretnego przypadku.

Po odbyciu niezbędnych wizyt, jeśli leczenie przyniesie pozytywne rezultaty, można je kontynuować w domu. Aby zapewnić skuteczność planu diagnostyczno-terapeutycznego, błony śluzowe zwykle przemywa się i leczy w domu, zakopuje się oczy i nos.

Całkowite usunięcie infekcji jest trudne do potwierdzenia, ponieważ drobnoustroje mogą ukrywać się w wątrobie, śledzionie lub płucach u pacjentów z ujemną liczbą krwinek. Przewlekle zakażone zwierzęta mogą doświadczać nawrotu objawów klinicznych i nadal są nosicielami choroby. Oczywiście najlepszym rozwiązaniem jest całkowity brak mykoplazm w ciele zwierzęcia, ale ich obecność bez wyraźnych klinicznych objawów rozwoju choroby jest również zadowalającym wynikiem.

Dieta na czas leczenia

Dieta Twojego kota musi zostać zmieniona. Ważne jest, aby dietę Twojego pupila wzbogacać wszelkiego rodzaju witaminami i składnikami odżywczymi, które pomogą wątrobie w skuteczniejszym regenerowaniu się i zwalczaniu skutków choroby oraz przyjmowaniu antybiotyków. Aby to zrobić, możesz kupić kompleks witamin dla kotów lub suplementy mineralne.

Metody zapobiegania

Chociaż nie istnieją szczepienia przeciwko mykoplazmozie, terminowe szczepienie zwierzęcia zgodnie z planem opracowanym przez lekarza weterynarii na inne dolegliwości można nadal przypisać środkom zapobiegawczym. Ważne jest również, aby zwracać odpowiednią uwagę na odporność zwierzęcia, ponieważ to osłabienie mechanizmów obronnych organizmu umożliwia postęp choroby.

Dlatego staraj się narażać swojego pupila na mniejszy stres, zorganizuj mu zbilansowaną, regularną dietę i odpowiednio aktywny tryb życia. Od czasu do czasu należy podawać suplementy witaminowo-mineralne. Nie zapominaj, że zapobieganie chorobom jest o wiele łatwiejsze niż leczenie.

Zagrożenie dla ludzi

Zagrożenie dla ludzi nie jest jednoznaczne. Niektórzy eksperci uważają, że ludzie i koty są dotknięci różnymi typami mykoplazm. Oznacza to, że czynniki wywołujące choroby kotów nie są niebezpieczne dla ludzi. Mimo to większość zdecydowanie zaleca zachowanie wszelkich środków ostrożności w kontaktach ze zwierzęciem w ostrej fazie rozwoju choroby.

Oznacza to, że nie można całkowicie wyeliminować ryzyka infekcji, dlatego ważne jest, aby wykluczyć bliski kontakt z chorymi zwierzętami, zwłaszcza z osobami zagrożonymi. A są to małe dzieci, osoby cierpiące na ostre choroby wirusowe, bakteryjne lub inne lub mające osłabiony układ odpornościowy.

Film o mikroplazmozie u kotów