Giardioza u kotów objawy, leczenie i zagrożenie dla ludzi

Kim są lamblia??

To nie jest robak, bakteria ani wirus. Lamblia (Giardia) to jednokomórkowy pierwotniakowy wiciowy mikroorganizm, jeden z najczęstszych pasożytów różnych gatunków zwierząt (kotów, psów, gryzoni) i ptaków. Ta osoba też jest na ich liście.

Giardia mają dwa jądra i dwa zestawy organelli - cztery pary wici, dwa ciała przyśrodkowe - wszystko do prostego rozmnażania przez podział podłużny na pół, co robią. Swoją drogą na zdjęciu to nie są oczy, a tylko rdzenie

Korpus giardii ma kształt gruszki – przednia część jest zaokrąglona i poszerzona, tył spiczasty. Główną cechą Giardii jest tarcza ssąca na dolnej powierzchni korpusu. Z jego pomocą przyczepia się do mikrokosmków jelita cienkiego i zaczyna prowadzić pasożytniczy tryb życia, żywiąc się strawionym pokarmem gospodarza. Ten - trofozjod (stadium wegetatywne) lamblia. To właśnie ta forma jest inwazyjna, patogenna, zdolna do reprodukcji. Jest bardzo wrażliwa na warunki zewnętrzne i natychmiast umiera, gdy się zmieniają.

Dlatego lamblia ma również drugą formę istnienia - cysty. Ta tymczasowa forma charakteryzuje się osłoną ochronną (mikroorganizm wydaje się „przepoczwarzyć”), dzięki czemu jest bardziej odporny na niekorzystne czynniki. Cysty Giardia są odporne na niskie temperatury, ale po ugotowaniu natychmiast umierają. Torbiele uwielbiają wilgoć, suszenie ich w powietrzu przez jeden dzień prowadzi do całkowitej śmierci.Może żyć w glebie i wodzie przez kilka miesięcy. Torbiele są odporne na promieniowanie UV i chlor.

Jest to forma „torbielowata”, która służy do „transportowania” pasożyta. Giardia, przedostając się z jelita cienkiego do jelita grubego, z trofozoidów zamieniają się w cysty i odchodzą wraz z kałem.

Obie formy przedostają się do środowiska zewnętrznego, ale przeżywają tylko cysty!

Diagnostyka

Rozpoznanie giardiozy u psów i kotów opiera się na wykrywaniu ruchliwych trofozoitów w świeżym kale lub popłuczynach dwunastnicy, a także na wykrywaniu cyst metodą flotacji lub białek lamblia metodą ELISA. Roztwór siarczanu cynku jest najbardziej odpowiednim medium do obrazowania cyst (szczególnie po odwirowaniu), ponieważ inne roztwory mogą je deformować. Co najmniej trzy testy stolca należy wykonać w ciągu 7-10 dni przed wykluczeniem lambliozy.

Niektóre techniki ELISA do analizy stolca (np. SNAP, Giardia Test, Idexx Laboratories) są bardzo czułe i łatwiejsze w użyciu niż flotacja. Popłuczyny ze światła dwunastnicy (uzyskiwane endoskopowo lub chirurgicznie poprzez wstrzyknięcie do światła 5-10 ml soli fizjologicznej, a następnie pobranie 5-10 ml soli) lub badanie cytologiczne błony śluzowej dwunastnicy czasami ujawnia Giardia, gdy inne techniki nie są w stanie. Trofozoity Giardia.

Rokowanie giardiozy u kotów

Rokowanie giardiozy u kotów jest pozytywne, jeśli leczenie rozpoczęto na czas. Należy rozumieć, że lamblia to pasożyty, które uszkadzają organizm zwierzęcia. Jeśli zignorujesz objawy i nie zaczniesz leczyć, kotek może umrzeć.

Gdy pojawią się pierwsze oznaki choroby, warto zabrać zwierzę do weterynarza. Umożliwi to terminowe zdiagnozowanie choroby i rozpoczęcie leczenia. W niektórych przypadkach choroba ustępuje bez objawów klinicznych. Dlatego konieczne jest przeprowadzenie systematycznego badania przez lekarza weterynarii. Należy rozumieć, że lamblioza nie zawsze jest podatna na leczenie za pierwszym razem. Czasami na drodze do wyzdrowienia konieczne jest odbycie więcej niż jednego kursu.

Oczywiście niewiele osób poświęca swojemu zwierzęciu wystarczająco dużo czasu i uwagi. W takim razie po co go uruchamiać? Kot musi być monitorowany i leczony na czas. W przeciwnym razie zwierzę może zostać zgubione. Giardioza u kotów jest dziś dość powszechna, dlatego trzeba ją szybko i skutecznie wyeliminować.

Objawy lambliozy u kotów

Niektóre z głównych objawów giardiozy to przewlekła biegunka i wymioty. Trofozoity przyczepiając się do ściany jelita cienkiego zaburzają wchłanianie składników odżywczych przez ścianę, co prowadzi do złego trawienia pokarmu, złego wchłaniania płynów i składników odżywczych. Ponadto odporność zwierzęcia aktywnie reaguje na obce organizmy w jelicie, co prowadzi do szybkiego odrywania się, śmierci komórek jelitowych i zwiększonej ruchliwości jelit. Niedokładnie strawiony materiał dostaje się do jelita grubego z jelita cienkiego, w wyniku czego w analizie kału można zaobserwować wysoką zawartość tłuszczu, stolec może mieć specyficzny zapach, mieć zanieczyszczenia śluzem, rzadziej krew.

Jednak często zwierzęta zakażone giardioza nie wykazują żadnych objawów klinicznych, ponieważ ich odporność jest w stanie zwalczać pasożyty i utrzymać prawidłowe funkcjonowanie przewodu pokarmowego. Około 15-20% bezpańskich kotów jest zarażonych lambliozą, jednak nie mają one żadnych objawów i żyją spokojnie z tą chorobą.

Jak przebiega infekcja giardiozy??

Bardzo prosto – metodą fekalno-oralną (poprzez skażoną wodę lub pokarm, przez mycie i lizanie łap kota po wizycie w kuwecie, z której również korzystało chore zwierzę).

Kot zaraża się lambliozą po połknięciu cyst pasożyta. Kwas żołądkowy osłabia ich błonę, a w jelicie cysty są z powrotem przekształcane w trofozoidy. Ta aktywna forma przyczepia się do ściany jelita i zaczyna odżywiać się i rozmnażać przez rozszczepienie. Wraz z nagromadzeniem wystarczającej ilości lamblii pojawiają się kliniczne objawy infekcji.

Drogi infekcji

Wraz z kałem chorego zwierzęcia w środowisku zewnętrznym pojawiają się zarówno cysty, jak i wegetatywne formy lamblii, ale te ostatnie szybko umierają. Torbiele, w sprzyjających warunkach wilgotnościowych, są w stanie długo przebywać w środowisku zewnętrznym, zanim dostaną się do organizmu nowego żywiciela. Kot pijący wodę lub spożywający skażoną żywność i połykający cysty zaraża się sam. U zwierząt istnieje duże prawdopodobieństwo ponownego samozarażenia, gdy kot zaczyna lizać łapy po skorzystaniu z toalety.
Gdy torbiel dostanie się do żołądka, jej błona stopniowo rozpuszcza się pod wpływem soku żołądkowego i rozpoczyna się nowa wegetatywna (ruchoma) faza rozwoju lamblii. Pasożyt zaczyna się dzielić i rosnąć. Gdy liczba pierwotniaków osiągnie określoną ilość (dla każdego zwierzęcia jest indywidualne), zaczynają pojawiać się objawy lambliozy.

Najbardziej podatne na infekcje są koty żyjące w przeludnieniu, zwłaszcza w budach i schroniskach, a także zwierzęta spacerujące swobodnie po ulicy. Zagrożone są koty z osłabionym układem odpornościowym, ich choroba jest cięższa.

Znalezienie kota bez lamblii jest prawie niemożliwe: nawet niewidomy kociak może zarazić się od matki. Śmieszne stworzenia rozrzucają wełnę po całym domu, ślinią się, swędzą, trzęsą się z łupieżem, a po nich wszędzie pozostają niewidoczne ślady.

Wielu ekspertów uważa, że ​​trudno jest wyleczyć psy zarażone przez koty mieszkające w pobliżu, ponieważ infekcja występuje wielokrotnie, jeśli zwierzęta nie są leczone i nie są podejmowane środki zapobiegawcze. Są chwile, kiedy koty nie mają lamblii, ale są to rzadkie wyjątki. Większość ich właścicieli jest stale zagrożona zarażeniem lambliozą.

Większość kotów ma niewyraźne objawy kliniczne, więc ich właściciele nie są świadomi choroby zwierzęcia.Twierdzenie europejskich lekarzy, że giardia jest sprawcą chorób skóry, nie znajduje potwierdzenia w praktyce. W badaniach klinicznych zidentyfikowano tylko dwa gwarantowane objawy: biegunkę i wymioty.

Dzieci są bardziej podatne na zarażenie, ponieważ dorośli są higieniczni, a dzieci nie. Poznając otaczający ich świat, starają się dotykać rękoma wszystkiego, także zwierząt. Bawią się w piaskownicach, skąd ogromna ilość pasożytów przenika bez przeszkód przez brudne ręce.

Kot zaraża się lamblią, połykając pasożyta w kształcie cysty. Torbiel po dostaniu się do jelit kota przybiera postać trofozoitu i przykleja się do ścian jelit. Jeśli do organizmu dostanie się wystarczająca ilość lamblii, pojawią się kliniczne objawy uszkodzenia jelit.

Giardia jest powszechnym pasożytem jelitowym u ludzi i może potencjalnie być przenoszona z kotów na ludzi. Jeśli u Twojego kota zdiagnozowano lambliozę, musisz zdezynfekować jego otoczenie i przestrzegać zasad higieny osobistej

W szczególności osoby z chorobami nowotworowymi, niedoborami odporności lub przechodzące chemioterapię powinny obchodzić się z kotem i jego kałem ze szczególną ostrożnością

Do dezynfekcji w domu można użyć wybielacza chlorowego rozcieńczonego w wodzie w proporcji 1:32 lub 1:16. Należy jednak upewnić się, że powierzchnie nie ulegną zniszczeniu po wybielaniu. Dezynfekcję można również przeprowadzić za pomocą czwartorzędowych związków amoniowych (parwozol itp.). Cysty Giardia nie przetrwają dobrze w suchym środowisku, więc utrzymuj atmosferę w domu tak suchą, jak to możliwe.

Dlaczego lamblioza jest niebezpieczna?

Giardia przyklejając się do ściany jelita drażni jego warstwę nabłonkową, zaburza funkcje wydzielnicze i motoryczne, zaburza wchłanianie tłuszczów, węglowodanów i innych substancji. Pasożyty zmuszając organizm do przyswajania produktów swojej życiowej aktywności wywołują reakcje toksyczno-alergiczne.

Wraz ze wzrostem liczby lamblii, uraz ściany jelita stopniowo pojawia się wraz z powstawaniem mikroerezji z obecnością stanu zapalnego. Powoduje to naruszenie wchłaniania białek, glukozy, tłuszczów i rozpuszczalnych w tłuszczach, co z kolei prowadzi do niedoboru witamin, rozwoju dysbiozy i pojawienia się biegunki.

Czasami z powodu mechanicznej blokady przewodów trzustki i wątroby dochodzi do zapalenia trzustki.

Nagromadzenie lamblii pogorszy sytuację.

Jak traktować

Zauważając objawy choroby, właściciel natychmiast zaczyna myśleć o tym, co robić, czy można leczyć kota w domu, czy pilnie potrzebuje wykwalifikowanej pomocy. Należy pamiętać, że Giardia cati to nie robaki. Leczenie choroby często wymaga stosowania antybiotyków, enterosorbentów w celu usunięcia toksyn oraz probiotyków w celu przywrócenia mikroflory jelitowej.

Najczęściej leczenie prowadzi się metronidazolem przez 5-7 dni. Czasami lekarzom weterynarii przepisuje się fenbendazol, tinidazol lub furazolidon. Często zdarza się, że koty przechodzą wielokrotne kursy. Po leczeniu przeprowadzają drugą analizę. W zaawansowanych przypadkach kot wymaga podtrzymującej terapii witaminowej przez miesiąc.

Leczenie

Jeśli jednak choroba lamblii u kotów nabrała ostrego charakteru, leczenie powinno być kompletne i złożone, aby usunąć bakterie z organizmu bez konsekwencji. Trudno to zrobić na późniejszym etapie, kiedy choroba nie została od razu zauważona, a lamblia rozmnożyła się na ogromną skalę. Jednocześnie bakterie przyklejają się do jelit od wewnątrz, co jeszcze bardziej utrudnia ich pozbycie się. Warto zauważyć, że lekarstwo nadal nie istnieje. Nikt nie może zagwarantować stuprocentowego wyniku. Jednak wyrównanie jest najczęściej korzystne, zwłaszcza jeśli kot nie miał czasu na złapanie groźniejszej choroby podczas stresu i osłabionej odporności.

Sama bakteria jest w stanie przystosować się do zagrożeń i czynników drażniących, dlatego wiele leków ma tylko tymczasowe działanie. Ale po tygodniu mniej lamblia rozwija odporność i nie odczuwa działania leku. Dlatego kluczem jest wiek. Jeśli kociak jest młody, leki mogą pomóc organizmowi w walce z chorobą. Jeśli jest stary, to ten efekt nie działa.

Tak czy inaczej, choroba musi być wykryta przynajmniej z powodu, aby nie zarazić bakterii innymi zwierzętami, na które może jeszcze bardziej zaatakować. Musisz także monitorować stan kota i nie pozwolić zachorować na inne infekcje.

Tylko doświadczony lekarz weterynarii może pomóc. Potrafi zidentyfikować chorobę za pomocą kilku szybkich testów i testów, które wykona w twoim domu. Następnie zostanie przepisany przebieg leczenia, który najczęściej trwa około 1-2 tygodni. Uważa się, że zwierzę jest zdrowe tylko wtedy, gdy po wykonaniu nowych badań lamblia w ogóle nie jest widoczna.

Zalecenia

Podczas leczenia zwierzęcia ważne jest, aby w pełni przestrzegać przebiegu i schematu podawania przepisanych leków, w przeciwnym razie skuteczność leczenia nie będzie gwarantowana. Ponadto, aby zapobiec ponownemu zakażeniu, zaleca się traktowanie tacy dla kota, misek, mieszkania środkami dezynfekcyjnymi zawierającymi chlor. Nie należy pić wody z kranu, aby zapobiec kontaktowi z bezdomnymi zwierzętami, zaleca się trzymanie kota tylko w domu.

Badanie skatologiczne i dekodowanie analizy kału kota

Program zakłada badanie fizykalne, mechaniczne i mikroskopowe oraz pozwala na wykrycie obecności endopasożytów, dysbakteriozy, wrzodziejących lub innych zmian w tkankach przewodu pokarmowego u zwierzęcia, w celu stwierdzenia dysfunkcji wątroby. Przeprowadza się również badanie skatologiczne w celu oceny wchłaniania paszy, które dostarcza wystarczających danych do uzyskania ogólnego obrazu procesów metabolicznych i może wskazywać na rozwój jednego lub drugiego stanu patologicznego.

W dekodowaniu analizy kału u kotów można znaleźć takie wskaźniki, jak:

• Strawione i częściowo strawione włókna mięśniowe
  Odchylenie od normy wskazuje na naruszenie trawienia białek, co może wskazywać na achilię, zapalenie jelit, upośledzoną aktywność enzymatyczną trzustki.
• Obecność neutralnych tłuszczów, kwasów tłuszczowych i mydeł
  Zdrowe ciało kota prawie całkowicie przyswaja tłuszcz i kwasy tłuszczowe z pożywienia, dlatego zwykle nie jest wykrywane w analizie kału u kotów. Jeśli zostaną znalezione tłuszcze obojętne, oznacza to zaburzenie pracy przewodu żołądkowo-jelitowego. Przyczyną niedoboru tych pierwiastków może być niedostateczne wydzielanie żółci (problemy z jej wejściem do przewodu pokarmowego), zaburzenia pracy trzustki. Może być również objawem zapalenia jelit.
• Skrobia
  Podobnie jak tłuszcze, skrobia praktycznie nie występuje w kale zdrowego zwierzęcia. Jeśli zostanie znaleziony powyżej normy, oznacza to biegunkę.
• Błonnik (niestrawny i strawny)
  Odszyfrowanie analizy strawnego włókna u kotów może również wskazywać na przyspieszone wydalanie kału.
• Krew i śluz
  Zawartość śluzu i krwi w kale zwierzęcia (w tym utajonego) wskazuje na uszkodzenie tkanek przewodu pokarmowego - np. obecność wrzodów lub krwawienia. Mogą istnieć również inne powody, które należy wyjaśnić z doświadczonym lekarzem weterynarii.

Badanie skatologiczne polega na analizie kału oraz właściwości fizyko-mechanicznych (konsystencja, barwa, zapach), które mogą dać specjalistom nie mniej danych o stanie zdrowia czworonożnego pacjenta. Ale jednocześnie lepiej powierzyć dekodowanie analizy kału u kotów weterynarzowi: wykwalifikowany pracownik może ocenić nie tylko stopień odchylenia od normy wszystkich wskaźników, ale także na podstawie tych danych, uzyskać dokładny obraz kliniczny, zdiagnozować chorobę lub ocenić skuteczność wybranego przebiegu leczenia.

Prawidłowe pobranie kału może mieć wpływ na dokładność wyniku. Do badania koprologicznego weterynarze zalecają pobranie najświeższego kału.