Objawy i leczenie panleukopenii (nosówki) u kotów

Panleukopenia jest niebezpieczna, ponieważ choroba postępuje szybko, towarzyszy jej zapalenie żołądka i jelit oraz odwodnienie organizmu zwierzęcia. Najbardziej podatne na tę chorobę są kocięta, kotki w ciąży oraz zwierzęta o słabej odporności. Najbardziej uderzającymi objawami są objawy zapalenia jelit – utrata apetytu, nawracające wymioty i biegunka z domieszką krwi, gorączka. W domu leczenie tej choroby u kotów można prowadzić zarówno za pomocą leków, jak i środków ludowych.

Krótki opis choroby

Czynnikiem sprawczym choroby jest parwowirus zawierający DNA. Choroba ma charakter sezonowy, ogniska najczęściej obserwuje się latem i późną jesienią, co wiąże się z utratą odporności matczynej u nowego pokolenia kociąt o tej porze roku i wzrostem liczby kontaktów z zarażonymi zwierzętami na ulicy.

Objawy choroby nie pojawiają się od razu, okres inkubacji trwa od 2 dni do 2 tygodni. Kiedy dostanie się do ust lub nosa, wirus najpierw wnika do migdałków, węzłów chłonnych i rozmnaża się. Następnie rozprzestrzenia się przez krew w całym ciele, zaczyna się ogólne odurzenie. Najbardziej dotknięta jest błona śluzowa jelit, narządy limfatyczne, tkanka mięśnia sercowego i szpik kostny, co prowadzi do leukocytozy - zmniejszenia liczby leukocytów we krwi. Przy nieskomplikowanym przebiegu choroby rokowanie jest korzystne, a powrót do zdrowia następuje w 5-7 dniu. Jeśli kot cierpiał przez pierwsze trzy dni, szanse na jej wyzdrowienie znacznie wzrastają.

U osłabionych zwierząt na tle panleukopenii często pojawia się wtórna infekcja bakteryjna. Zwiększa to prawdopodobieństwo zgonu (25-75% wszystkich przypadków w ostrej postaci choroby). Nabyta odporność utrzymuje się 3-4 lata po chorobie. Niektóre zwierzęta stają się stałymi nosicielami i przenoszą do środowiska parwowirusa przez całe życie.

Objawy

Objawy choroby zależą od wieku kota, stanu jego odporności i zjadliwości patogenu. W zależności od charakteru przebiegu choroby występują następujące objawy:

U dorosłych kotów możliwa jest bezobjawowa postać choroby. Najbardziej niebezpieczna jest postać nadostra choroby i charakteryzuje się wysoką śmiertelnością (do 90-95%). Najczęściej spotykane u nieszczepionych kociąt w wieku od jednego do trzech miesięcy, po osłabionej odporności otrzymanej od matki kotki. W starszym wieku objawy są mniej wyraźne. Temperatura ciała chorego kota może okresowo rosnąć i spadać do 37 stopni, co wskazuje na ciężki przebieg infekcji.

Nosówka u kotów może być płucna. Jednocześnie w oskrzelach i płucach zaczyna się stan zapalny. Objawy tej postaci choroby to kichanie, kaszel i duszność.

Biegunka zwykle pojawia się w późnym stadium choroby i może minąć kilka tygodni, zanim kot zacznie wypróżniać się prawidłowo. W wyniku procesów zapalnych w jelitach dochodzi do zmian tkankowych, których nie można przywrócić przez długi czas. W wyniku odwodnienia skóra kota staje się sucha, a sierść potargana i matowa. Błony śluzowe stają się niebieskawe.

Jeśli kocięta są zarażone parwowirusem od matki w czasie ciąży, to 2-3 tygodnie po urodzeniu pojawiają się konsekwencje niedorozwoju embrionalnego zakażonego móżdżku - pogarsza się ich koordynacja ruchów, pojawiają się drżenia, drżenie, wysoka temperatura. Możliwe zaburzenia widzenia spowodowane uszkodzeniem nerwu wzrokowego i zwyrodnieniem siatkówki, a także wodogłowiem (opadnięcie mózgu). Kiedy matka kotka zostaje zarażona w początkowej fazie ciąży, dochodzi do samoistnych poronień.

W warunkach laboratoryjnych wykrywa się leukopenię (liczba leukocytów we krwi spada do 500 jednostek na 1 metr sześcienny. mm.) na etapie gorączki. Objawy choroby są podobne do objawów zatrucia, zapalenia żołądka i jelit, toksoplazmozy i mięsaka limfatycznego, dlatego w celu dokładnej diagnozy konieczne jest przeprowadzenie badań wirusologicznych krwi, moczu, kału, wymazów z nosogardzieli.

Jak przenoszony jest wirus?

Choroba przenoszona jest przez chore lub chore koty na trzy sposoby:

1. Doustnie - jeśli dostanie się do ust przez skażoną żywność, kał, wymiociny, mocz lub ślinę, nieumyte ręce właściciela.
2. Przenośne – przez krew i limfę z ukąszeniami owadów i kleszczy wysysających krew.
3. Transpla&nieśmiało-centryczna (domaciczna) - od chorej matki.
4. Aerogenny - przez inhalację.

Parwowirus może zachować żywotność przez kilka lat (szczególnie w niskich temperaturach), co wyjaśnia jego powszechne występowanie u zwierząt.

Wirus panleukopenii kotów nie przenosi się na psy i nie stanowi zagrożenia dla ludzi, tylko koty, szopy pracze, fretki i norki mogą zostać zarażone.

Leczenie choroby

Leczenie kota w domu powinno być prowadzone kompleksowo, gdyż choroba charakteryzuje się ciężkim przebiegiem i wysoką śmiertelnością wśród zwierząt. Stosowane są różne leki w celu zwiększenia odporności organizmu kota, zapobiegania dodaniu infekcji bakteryjnej i pojawieniu się powikłań, leki eliminujące objawy. Największy efekt osiąga się przy iniekcyjnej metodzie podawania leku. Przyjmowanie doustne (doustnie) komplikuje fakt, że koty mogą mieć silne wymioty i całkowity brak apetytu.

Nie ma skutecznego swoistego leczenia tej ciężkiej choroby wirusowej. Najlepszym sposobem ochrony kota przed panleukopenią jest regularne szczepienie przeciwko chorobie.

Farmakoterapia

Ponieważ choroba rozwija się bardzo szybko, ważne jest, aby w pierwszych godzinach po wykryciu objawów rozpocząć leczenie kota w domu. Głównymi środkami są globuliny, immunomodulatory, antybiotyki i preparaty witaminowe. Inne leki mają na celu utrzymanie osłabionego ciała kota. Czas trwania leczenia może wynosić 2-3 tygodnie.

Ponieważ wątroba i serce zwierzęcia są dotknięte infekcją parwowirusem, wymagana jest terapia wspomagająca:

W przypadku silnych wymiotów stosuje się leki przeciwwymiotne: Cerucal, Raglan lub Metoklopromid. Są podawane w postaci wstrzyknięć podskórnych, domięśniowych lub dożylnych. Dawka dla kotów wynosi 0,2-0,4 mg na kilogram wagi zwierzęcia.

Wymioty i biegunka powodują silne odwodnienie u kotów, dlatego należy podjąć kroki w celu przywrócenia równowagi elektrolitowej:

• W ostrym stadium choroby roztwór soli fizjologicznej Ringera podaje się podskórnie (jeśli to możliwe w domu - dożylnie). Przy wstrzyknięciu podskórnym maksymalna dawka wynosi 2 ml, dożylnie można podać znacznie więcej - do 50 ml roztworu. Ta procedura jest przeprowadzana 1-2 razy w ciągu dnia.
• W fazie rekonwalescencji, po ustaniu biegunki, bardzo skuteczne są lewatywy 50 ml ze specjalnego wieloskładnikowego roztworu:

Lewatywa powinna być wykonywana dwa razy dziennie w odstępie 12 godzin. Czas trwania leczenia - do czasu przywrócenia apetytu kota.

Aby usunąć toksyczną zawartość z jelit kota, można wykonać oczyszczającą lewatywę z nadmanganianem potasu (kolor roztworu jest jasnoróżowy) lub z furacyliną (1 tabletka na 1 litr wody). Objętość lewatywy w zależności od wagi zwierzęcia od 20 do 200 ml.

Aby złagodzić cierpienie zwierzęcia, koty otrzymują środki przeciwbólowe:

Immunomodulatory, globuliny i preparaty witaminowe

Na początku choroby bardzo skuteczne jest stosowanie kompleksowych immunoglobulin: Vitafel i Globfel, otrzymywanych z surowicy krwi zwierząt, którym wstrzyknięto osłabione szczepy wirusów panleukemii, opryszczki i kalcywirusa. Przed wprowadzeniem tych leków należy w ciągu 15 minut wykonać domięśniowe wstrzyknięcie leku przeciwhistaminowego (difenhydramina lub Suprastin, dawka 0,3 ml dla kociąt i dorosłych kotów), ponieważ możliwa jest reakcja alergiczna.

Dawkowanie immunoglobulin:

W przypadku braku możliwości zakupu specjalistycznych leków weterynaryjnych, zamiast dostępnego w aptekach Vitafelu można użyć normalnej ludzkiej immunoglobuliny. Dawkowanie leku jest takie samo.

Aby aktywować osłabioną odporność, stosuje się immunomodulatory:

Jeśli nie masz umiejętności podawania zastrzyków domięśniowych lub dożylnych, możesz podać lek Fosprenil w domu. W takim przypadku dawka jest podwojona od zalecanej w tabeli.

Zaleca się codzienne uzupełnianie diety kota o multiwitaminy: Gamavit, Catosal i inne.

Antybiotyki

Antybiotyki nie są w stanie powstrzymać wirusów. W leczeniu panleukopenii u kotów stosuje się je w przypadku infekcji bakteryjnej z powodu osłabionej odporności lub w celu zapobiegania chorobom bakteryjnym. Klęska błony śluzowej jelit podczas choroby prowadzi do tego, że rozpoczyna się aktywne namnażanie bakterii, pojawiają się współistniejące powikłania.

Podczas stosowania antybiotyków ważne jest przestrzeganie dawkowania, ponieważ ich nadmiar może zaszkodzić zdrowiu zwierzęcia.

Ponieważ choremu kotu trudno jest podawać leki doustnie, antybiotyki generyczne najlepiej podawać w formie zastrzyków:

Jeśli nie ma możliwości wstrzyknięcia, można podawać kotu Ftalazol tabletki: 0,1-0,2 g/kg, 2 razy dziennie przez 5-7 dni.

Tradycyjne metody

Istnieją alternatywne metody leczenia panleukopenii u kotów. W ostrej fazie choroby można zastosować dwa przepisy:

1. Wymieszaj jedną łyżeczkę wytrawnego czerwonego wina z 2 łyżkami. ja. gotowana woda. Pij zwierzę 2-3 razy dziennie. To rozwiązanie ma działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne.
2. Dokładnie wymieszaj jedną łyżkę wódki z surowym jajkiem kurzym. Tę mieszankę należy podawać 3 razy dziennie po 1 łyżce. ja. Wódka jest używana w tym przepisie jako środek dezynfekujący, a jajko służy do pokrywania błony śluzowej jelit. Ta metoda leczenia jest znana od dawna, ale może zaszkodzić zwierzęciu z ciężkim zapaleniem jelit z krwawiącymi nadżerkami. Istnieje również ryzyko zarażenia salmonellą z surowego jaja, co pogorszy stan chorego zwierzęcia i może doprowadzić do jego śmierci.

Na etapie rekonwalescencji (4-5 dni), przy nasilonej biegunce, kotom można podawać naturalne środki ściągające - wywary na bazie kwiatów rumianku, owoców czeremchy, kory dębu i sadzonek olchy. Aby przygotować bulion, musisz wziąć 1 łyżkę. ja.suche surowce, zalać 1 łyżką. wrząca woda, dusić pół godziny. Schłodzony i odcedzony bulion podaje się kotom w 1 łyżce. ja.trzy razy dziennie po 20 minut. przed karmieniem.

Jako oczyszczające lewatywy możesz użyć wywarów z rumianku, dziurawca i podbiału.