Horntooth: opis ryb z zębami płucnymi i cechy ich życia

Na świecie jest wiele niesamowitych zwierząt, które zadziwiają ludzkość swoimi cechami zewnętrznymi i fizjologicznymi. Należą do nich ryby dwudyszne, w tym te z zębami bydlęcymi. Pierwsze wzmianki o wyjątkowym stworzeniu pojawiły się zaledwie kilkadziesiąt lat temu, a ichtiolodzy i naukowcy z całego świata wciąż nie potrafią rozwiązać niektórych zagadek tej ryby.

Opis klasy

Ryby płetwiaste z nadrzędnych płuc są uważane za jedno z najbardziej tajemniczych stworzeń na świecie, które mają zarówno skrzelowe, jak i płucne układy oddechowe. To jest ich główna różnica w stosunku do innych klas. Współcześni ichtiolodzy dzielą podklasę na dwa rzędy:

1. Zęby rogowe.
2. Dwunożny.

Tylko nielicznym udaje się spotkać takie stworzenie na wolności, ponieważ uważa się je za niezwykle rzadkie. Niemniej jednak w niektórych wodach Afryki, Australii i Ameryki Południowej te niesamowite zwierzęta są czasami pokazywane.

Oprócz skrzeli właściwych innym mieszkańcom wody, horntooths mają również płuca (ich liczba waha się od jednego do dwóch). Zasadniczo organizm jest wyspecjalizowany pęcherz pławny, przez ściany, przez które przechodzi powietrze i odbywa się wymiana gazowa. Osoba dosłownie połyka świeży strumień powietrza, unosząc się na powierzchnię wody, a następnie przechodzi przez przegrodę w przedsionku.

Z kolei krew zaczyna krążyć z narządów i wchodzić do lewej strony serca. Natlenione cząsteczki są kierowane do tych naczyń, które przechodzą przez skrzela do głowy i innych ważnych narządów. Reszta konsystencji również przechodzi przez skrzela i trafia bezpośrednio do naczynia, które prowadzi do płuc. W rezultacie różne składy krwi są częściowo mieszane w naczyniach i sercu, co przypomina prymitywny analog dwóch kręgów krążenia krwi.

Starożytne stworzenia

Przedstawiciele grupy ryb oddychających płucami są uważani za jedno z najstarszych zwierząt na Ziemi. Badając ich szczątki, naukowcy byli w stanie ustalić, że stworzenia istniały w okresie dewonu (epoka paleozoiczna). Przez długi czas naukowcy nie mogli potwierdzić istnienia takich zwierząt, ponieważ wszystkie dostępne informacje były przechowywane tylko w skamieniałych szczątkach. Jednak w 1835 roku doszło do jednego globalnego odkrycia: wtedy można było potwierdzić, że protopter zamieszkujący akweny Afryki należy do ryb dwudysznych.

Podklasa obejmuje sześć typów:

1. Australijski horntooth - należy do rzędu jednopłuc.
2. Łuskowata amerykańska - oddział dwóch płuc.
3. Cztery gatunki dwukulmonarnych Protopterus.

Największym znaleziskiem dla ichtiologów był horntooth australijski. W naturze można go było zidentyfikować w ograniczonych wodach dorzecza rzeki Mary i Burnett, które znajdują się w północno-wschodniej części kontynentu australijskiego. Wielkość ryb często sięga 175 centymetrów, a waga przekracza 10 kilogramów.

W bocznej części róg ząb jest lekko spłaszczony i pokryty dużymi łuskami. Duże sparowane płetwy przypominają płetwy, a kolor ciała prezentują czerwono-brązowe i niebiesko-szare odcienie. Jednocześnie brzuch pozostaje lekki.

https: // youtube.com / zegarek?v = eS3ofi5Vvp0

Szukając miejsca do zamieszkania, horntooth preferuje powolną wodę z dużą ilością powierzchniowych i podwodnych zarośli. Kiedy rybie zabraknie powietrza w płucach, szybko unosi się na powierzchnię wody i przywraca utracone rezerwy. Procesowi temu towarzyszy intensywny hałas i wybuch. Dodatkowo pojawia się specyficzny dźwięk, przypominający jęk lub chrząknięcie. Słychać ten dźwięk z dużej odległości. Gdy tylko zwierzę uzupełni swoją naturalną potrzebę, opadnie z powrotem na dno i dalej niszczy glony.

Siedlisko

Po ustaleniu, do której podklasy ryb należy horntooth, możesz zacząć bardziej szczegółowo badać jej cykl życia, dietę i siedlisko. Ryby spędzają znaczną część swojego życia w dolnych warstwach wody, znajdujących się na brzuchu lub płetwach przypominających płetwy. Aby znaleźć źródło pożywienia, stworzenie zaczyna powoli czołgać się. Nawiasem mówiąc, prędkość ruchu jest bardzo niska, chociaż jeśli ryba spłoszy się, może zacząć agresywnie machać ogonem, próbując przyspieszyć i uniknąć niebezpieczeństwa.

Kiedy nadchodzi pora sucha, a poziom wody w rzekach spada do minimum, przedstawiciele ryb dwudysznych zaczynają urządzać schronienia w dołach z resztkami wody. Jeśli temperatura wody jest zbyt wysoka, a penetracja tlenu jest wstrzymana, większość ryb zaczyna masowo ginąć, a w miejscach, w których pozostają ich szczątki, pojawia się nieznośny zapach. W takim środowisku mogą przetrwać tylko najbardziej odporne osobniki, w tym horntooth australijski, który potrafi oddychać płucami. Jeśli jednak woda całkowicie wyparuje, nawet te stworzenia ulegną śmierci.

https: // youtube.com / zegarek?v = eS3ofi5Vvp0

Okres tarła przypada na pierwsze dni pory deszczowej, kiedy rzeki są wypełnione świeżą wodą i wszelkiego rodzaju pożywieniem. Przedstawiciele gatunku zaczynają składać duże jaja na glonach, a po dwóch tygodniach pojawią się z nich pierwsze larwy. Przed rozpoczęciem resorpcji woreczka żółtkowego pozostają na dnie, czasami pokonując pewne odległości. Naukowcy uważają, że już w 14. dniu życia u narybku pojawia się płuco i zaczyna ono funkcjonować.

Jeśli chodzi o wartość handlową ryb, to ze względu na najsmaczniejsze i najdelikatniejsze mięso o minimalnej zawartości tłuszczu. Dzięki temu zaczęto masowo łapać zalety horntoothów, a to doprowadziło do znacznego spadku ich liczebności. Dziś ryby są niezawodnie chronione przez służby specjalne. Podejmowane są również próby przeniesienia osobników do innych akwenów w Australii.

Charakterystyka Protoptera

Oprócz australijskich ryb dwudysznych w przyrodzie występują również gatunki afrykańskie. Należą do nich protoptery, które mają nitkowate płetwy i są reprezentowane przez cztery odmiany. Największy to duży protopter, którego długość często dochodzi do 1,5 metra. Co więcej, średni rozmiar to 30 cm. W momencie pływania ryby zachowują się jak węgorze, wijąc się w ciele. Ale poruszając się po dnie, osobniki zaczynają używać nitkowatych płetw. Nawiasem mówiąc, skóra tych ostatnich pokryta jest wieloma receptorami, które pozwalają rybom szybciej znaleźć pożywienie.

Od czasu do czasu protopter wypływa na powierzchnię, uzupełniając zapasy zużytego powietrza. W naturze ryby znaleziono w bagnistych rzekach i jeziorach w Afryce, gdzie poziom wody podnosi się do wysokiego poziomu w porze deszczowej, a następnie spada podczas suszy. Kiedy osiągnie 5-10 centymetrów, protoptery zaczynają przebijać się przez różne dziury.

Swoimi potężnymi ustami przedstawiciele starożytnych gatunków pożerają ziemię, miażdżąc ją i wyrzucając za pomocą skrzeli. Powstałe otwory przypominają małe pionowe komory. W takich schronach osobniki zginają się na pół i tylko wystawiają głowy.

Dopóki woda nie wyschnie, ryby czasami pojawiają się na powierzchni w poszukiwaniu wzbogaconego tlenu. Jednak wkrótce płynny muł wypełni przejście i zablokuje wyjście, w wyniku czego protopter zostanie uwięziony i nie będzie mógł już uciec. W takich warunkach ryba zaczyna wsadzać pysk do korka mułu, lekko go unosząc. Pozwala to na przebicie małego otworu, przez który będzie dostarczany tlen, co pozwoli rybom przeżyć do najbliższego opadu.

Z biegiem czasu woda w jeziorze lub rzece nabiera lepkiej konsystencji, co tłumaczy się wydzielaniem śluzu z ciała protoptera. Wtedy gleba wysycha jeszcze bardziej, a poziom wody spada. Ostatecznie przejście pionowe wypełnia się świeżym powietrzem, a ryba wygina się na pół i osłania kokonem śluzu. W podobnym stanie udaje jej się przeżyć kolejne 6-9 miesięcy przed rozpoczęciem kolejnej pory deszczowej.

Przetrwanie suszy

Zachowanie ryb oddychających płucami w porze suchej zawsze zadziwiało naukowców i ichtiologów. Dzięki długim badaniom i eksperymentom laboratoryjnym udało się ustalić, że protoptery są w stanie hibernować przez około cztery lata, po czym swobodnie się budzą i wracają do normalnego trybu życia. Zachowanie podczas suszy jest następujące:

1. Podczas suszy naturalne procesy metaboliczne w ciele stworzeń zostają wstrzymane. W ciągu sześciu miesięcy dorosły osobnik traci około 20 procent swojej masy, a rozpad tkanki mięśniowej staje się źródłem energii. Jednak w wyniku podobnego procesu do organizmu ryby dostaje się amoniak, który nie wydostaje się, jak w aktywnym cyklu życiowym, lecz zamienia się w toksyczny mocznik o kolosalnym stężeniu. Nie prowadzi to jednak do zatrucia organizmu, na co nie ma jeszcze naukowego wyjaśnienia.
2. Wraz z nadejściem deszczowej pogody gleba stopniowo staje się mokra, a woda wraca z powrotem do dziury. W rezultacie protopter zaczyna rozrywać oślizgły kokon i co jakiś czas pojawia się na powierzchni. Po napełnieniu kanału wodą protopter w końcu wydostaje się ze swojego schronienia i zaczyna się rozmnażać. W tym czasie samiec wykopuje dużą dziurę wśród zarośli wodnych, a następnie zaczyna tam przyciągać samicę.

Ten ostatni jest w stanie wyhodować do 5 tysięcy jaj, które w ciągu tygodnia zamienią się w larwy, a za miesiąc nowonarodzony narybek sam będzie w stanie znaleźć pożywienie i na ogół opuści norę. Przez jakiś czas nadal pływają wokół norki, ukrywając się tam w każdej potencjalnie niebezpiecznej sytuacji. Jednocześnie dorosłe samce wciąż trzymają się blisko schroniska, chroniąc młode zwierzęta przed wrogami.

Ciemne okazy

Badając styl życia i biologiczny opis ryb dwudysznych, należy zwrócić uwagę na jeden wyjątkowy gatunek – mroczny protopter. Występuje w dorzeczach dużych afrykańskich rzek Kongo i Ogova, wśród podmokłych obszarów, które utrzymują poziom wód podziemnych nawet podczas silnej suszy.

Gdy tylko poziom zbiorników zaczyna spadać do poziomu minimalnego, ryby zakopują się w mule dennym, aż dotrą do dna wody. To właśnie w tym naturalnym zbiorniku protopter wytrzymuje okres suszy bez uciekania się do tworzenia kokonu. Od czasu do czasu wypływa na powierzchnię, próbując zaczerpnąć świeżej porcji powietrza.

Jeśli chodzi o norkę tej ryby, to jest to mały skośny kurs z aparatem na końcu. Rybacy twierdzą, że takie schronisko może służyć jednemu właścicielowi przez 5-10 lat. To w norze odbywa się sezonowe tarło, do którego samce przygotowują się znacznie wcześniej. Przed rozpoczęciem tarła budują wokół nory błotniste wzgórze o wysokości do jednego metra.

Przedstawiciele superklasy ryb dwudysznych zawsze zadziwiali naukowców swoimi wyjątkowymi właściwościami, niezwykłym zachowaniem i wyglądem. Ponadto zainteresowały się nimi twórcy tabletek nasennych, którzy dołożyli wszelkich starań, aby z organizmu ryby wydobyć te substancje, które pozwalają bez większych trudności przetrwać długą hibernację.

W wyniku długich badań biochemikom udało się wydobyć ekstrakt z mózgu ryby, a następnie wstrzyknąć go do krwi laboratoryjnego szczura, co doprowadziło do gwałtownego spadku jego temperatury ciała. Przejście w stan snu nastąpiło niemal natychmiast, a czas snu osiągnął 18 godzin. Potem szczury obudziły się spokojnie i nie było żadnych konsekwencji sztucznego snu.

Naukowcy byli zachwyceni tak niesamowitymi wynikami, dlatego zaczęli szczegółowo badać cykl życiowy ryby i opracowywać tworzenie leków na bazie substancji z jej organizmu. Jednak ze względu na szybki spadek liczebności gatunku eksperymenty musiały zostać zawieszone, a unikatowe ryby zostały objęte ochroną organów ochrony środowiska i organizacji światowych.