Korolki (łac. Królewiątko)

Kinglet - mały i zwinny ptak z rzędu wróblowych (rodzina kinglets). Jego wielkość jest porównywalna z kolibrem, który jest tylko nieznacznie mniejszy. Nawet zwykły wróbel obok króla wydaje się być dość dużym opierzonym.

Opis króla

Ptaki te rzadko widuje się same. Wolą żyć w stadach i są bardzo towarzyskimi ptakami. Inną charakterystyczną cechą króla jest jego talent do śpiewania. Jednak objawia się tylko u mężczyzn, którzy ukończyli dwa lata.

To interesujące! Te ptaki śpiewające używają swoich głosów do przyciągania samic, ostrzegania przed zagrożeniami, oznaczania terytorium i komunikowania się.

Samce intensywnie ćwiczą śpiew w okresie godowym, który trwa od kwietnia do sierpnia. Przez resztę czasu głos służy im jedynie do wyrażania emocji. W sosnowych zagajnikach często słychać śpiew króliczek, jednak ze względu na ich niewielkie rozmiary, wiele osób nie jest w stanie określić, czyje tryle słyszą. Co zaskakujące, najwyższe dźwięki śpiewu korolkov czasami nie są słyszane przez osoby starsze. Można również zauważyć, że ptak ten jest narodowym ptakiem Luksemburga.

Wygląd zewnętrzny

Istnieje 7 podgatunków tej rodziny, które występują w Eurazji i Ameryce Północnej. Najpopularniejszym typem jest chrząszcz żółtogłowy, który ma specjalną żółtawą „czapkę”. Główną różnicą między tymi gatunkami jest upierzenie. Jednak wszystkie mają zielonkawo-oliwkowe pióra i szarawy brzuch (samice mają wyblakły kolor).

Kinglet ma bardzo niezapomniany wygląd. Wymiary chrząszcza są bardzo skromne. Długość ledwie sięga 10 centymetrów, a waga - 12 gram. Jego sylwetka jest kulista, jego głowa jest duża, a ogon i szyja są skrócone. Dziób jest ostry i cienki jak szydło. W okolicach oczu rosną małe śnieżnobiałe piórka, a na skrzydłach dwa białe paski.

„Kapelusz” jest obramowany czarnymi paskami. U suk jest żółty, au ich partnerów pomarańczowy. W chwilach zagrożenia lub alarmu to jasne upierzenie unosi się i tworzy mały grzebień przypominający koronę. Być może to dzięki niemu ptak otrzymał swoją nazwę. Młode chrząszcze wyróżniają się brakiem jasnych piór na głowach.

Styl życia i zachowanie

Królowie są aktywnymi, przyjaznymi i bardzo towarzyskimi przedstawicielami ptaków. Spotkanie ich osobno jest prawie niemożliwe, ponieważ wolą żyć w paczkach. Przez cały dzień ptaki te nieustannie się poruszają, eksplorują okolicę lub bawią się z krewnymi. Przelatują z jednej gałęzi na drugą, czasami przybierając dość skomplikowane pozy. Często można je zobaczyć, jak zwisają ze spuszczoną głową. Jednak trudno jest dostrzec te ptaki z ziemi, ponieważ chowają się w koronach drzew.

W pobliżu siedlisk ludzkich (ogrodów lub skwerów) króliczki mogą upodobać sobie najwyższy świerk, nawet jeśli znajduje się on w dość hałaśliwym miejscu. Gniazdo tradycyjnie wije się na dużych gałęziach i na znacznej wysokości nad ziemią (około 10 metrów). Należy zauważyć, że ptaki te dość łatwo znoszą obecność człowieka i szybko przyzwyczajają się do zmieniającego się środowiska.

To interesujące! Z reguły króliczki preferują najwyższe świerki do gniazdowania. Rzadziej osiedlają się w lasach sosnowych, a spotkanie tego przedstawiciela rodziny wróblowatych w lasach liściastych jest prawie niemożliwe.

Wolą prowadzić raczej siedzący tryb życia i wykonywać przymusowe loty tylko zimą. Jednak w regionach północnych charakterystyczne są migracje na południe. Takie migracje występują corocznie. Czasami stają się masywne, a czasami zdarzają się prawie niezauważalnie. Korolki zwykle wracają do swoich rodzinnych miejsc pod koniec wiosny.

Zimą mogą tworzyć stada razem z innymi członkami rodziny wróblowatych, z którymi odbywają długie loty i prowadzą podobny tryb życia. Jednak w czasie gniazdowania czerwone chrząszcze wolą odchodzić od innych ptaków. Jak wiele małych ptaków, małe ptaki wspólnie próbują radzić sobie z silnymi mrozami. Wybierają spokojne i dość chronione miejsce, w którym mogą się przytulić i ogrzać. To dzięki tej metodzie ogrzewania udaje im się przetrwać.

Jednak w bardzo mroźne i przedłużające się zimy wiele chrząszczy ginie. Wynika to z głodu i silnych mrozów. Ale wysoka płodność tych przedstawicieli ptaków pozwala im uniknąć wyginięcia. Królowie mogą żyć w niewoli. Jednak tylko doświadczeni hodowcy ptaków, którzy są w stanie zapewnić im odpowiednią opiekę, ponieważ są to ptaki bardzo płochliwe, mogą je zatrzymać.

Jak długo żyją korlety?

Królowie na wolności żyją tylko kilka lat. Zdarzały się jednak przypadki, kiedy w niewoli ptaki te dożywały nawet siedmiu lat.

Siedlisko, siedliska

Królowie wybierają do zamieszkania lasy iglaste, szczególnie lubią gniazdować w lasach świerkowych. Istnieją stada osiadłe i koczownicze. Występują głównie w Rosji i krajach europejskich (Francja, Niemcy, Włochy, Hiszpania, Grecja).

Ostatnio obserwuje się tendencję do powiększania się lasów iglastych (mają lepszą izolację akustyczną, lepiej oczyszczają powietrze i nie zrzucają dużej ilości liści), co przyczynia się do wzrostu liczebności króliczków. Gęste zarośla jodły nie są zbyt odpowiednie dla ptaków, jednak ci przedstawiciele rzędu wróblowych są doskonale przystosowani do życia w takich warunkach. W miejscach, gdzie populacja ptaków silnie wzrosła, króliczki są zmuszone przenieść się do lasów mieszanych. Wśród nich starają się wybierać te, w których występuje wiele dębów.

Dieta króla

Chociaż króliczek jest ptakiem dość zabawnym i towarzyskim, większość czasu musi spędzać w poszukiwaniu pożywienia. Aby szukać pożywienia, chrząszcze mogą łączyć się w stada z innymi małymi ptakami i stale szukać pożywienia. Poruszają się po gałęziach drzew, badając wszelkie nierówności w korze, a także opadają na ziemię w poszukiwaniu drobnych owadów.

Królowie mogą przez chwilę wisieć w powietrzu, po czym niespodziewanie rzucają się na zdobycz i chwytają ją swoim cienkim dziobem. Ten ptak potrzebuje wystarczającej ilości białka, aby zachować witalność. Królik jest w stanie zjeść dziennie do 6 gramów jedzenia, czyli prawie tyle, ile wynosi jego waga.

To interesujące! Pewną trudnością jest również fakt, że dziób dzioba nie jest w stanie rozbić pokarmu stałego. Dlatego zmuszony jest zadowolić się tylko małym jedzeniem, które zwykle po prostu połyka.

Podstawą jego letniej diety są małe owady i larwy, a także średniej wielkości jagody. Zimą można jeść nasiona świerka. Silne mrozy i opady śniegu mogą zmusić małe małpy do szukania pożywienia w pobliżu ludzkich siedzib. Jeśli zimą króliczek zostanie przez godzinę bez jedzenia, umrze z głodu. Nawet 10-12 minut głodu może zmniejszyć jego wagę o jedną trzecią. Należy zauważyć, że mimo niewielkich rozmiarów ptaki te są w stanie zniszczyć około kilku milionów szkodników rocznie.

Naturalni wrogowie

Jednym z najbardziej znanych naturalnych wrogów tych ptaków jest krogulec, którego dieta składa się prawie w całości z małych ptaków. Czasami sowy mogą zaatakować króla. Można zjeść jajka i pisklęta króla białka, wielkie dzięcioły lub sójki.

Również mrówkę argentyńską, nieumyślnie sprowadzoną przez ludzi na europejskie wybrzeże Morza Śródziemnego, można przypisać pośrednim naturalnym wrogom króla. Owad ten aktywnie zastępuje inne gatunki mrówek, co znacznie ogranicza ilość pokarmu dla chrząszczy i innych mieszkańców wyższych kondygnacji lasu, zmuszając ich do spędzania znacznie więcej czasu na poszukiwaniu pożywienia.

Istnieją pewne informacje o pasożytach, które zarażają nie tylko chrząszcze, ani inne blisko z nimi spokrewnione gatunki ptaków. Wspólne dla nich są inwazyjne pchły (pochodzące z Ameryki Południowej). Można również zauważyć kilka rodzajów roztoczy, których pokarmem jest grzyb na ciele ptaka.

Reprodukcja i potomstwo

Igrzyska godowe w tych przedstawicielach wróblowych rozpoczynają się w połowie kwietnia. Zjednoczone stada rozpadają się, tworząc pary. Gniazdowanie następuje pod koniec maja lub na początku czerwca. Gniazdo chrząszcza jest zaokrąglone, nieco spłaszczone na brzegach. Jest mały i prawie niewidoczny wśród rozłożystych gałęzi drzew iglastych. Zwykle znajduje się na wysokości 4-12 metrów, więc raczej trudno go zobaczyć z ziemi, a ptaki w tym czasie zwykle się nie pokazują.

To interesujące! Za budowę gniazda odpowiada samiec, który jako budulec wykorzystuje mchy, porosty, suchą trawę, gałązki wierzby i sosny.

Koralik „skleja” całą tę strukturę razem z pajęczyną. Od wewnątrz gniazdo wyłożone jest puchem, piórami i znalezioną wełną. Silne tłoczenie zmusza wyklute pisklęta do mocnego przytulania się do siebie, a czasem siadania na głowach braci i sióstr. Samica składa rocznie od 7 do 10 jaj, które wysiaduje samodzielnie. Jajka są maleńkie, białawo-żółte, z małymi brązowymi plamami. Pisklęta wykluwają się zwykle czternastego dnia. Tylko wyklute chrząszcze są całkowicie pozbawione piór, tylko na głowie jest lekki puch.

Przez następny tydzień matka stale przebywa w gnieździe, ogrzewając pisklęta. W tym okresie samiec zajmuje się poszukiwaniem pożywienia. Wtedy matka przyłącza się również do karmienia już wyrośniętych piskląt. Pod koniec miesiąca młode zwierzęta zaczynają już łączyć się w stada i przemierzać las w poszukiwaniu pożywienia. W lipcu samica może ponownie złożyć jaja, ale będzie ich mniej (od 6 do 8). We wrześniu-październiku młode chrząszcze rozpoczynają okres linienia, po którym nabierają koloru charakterystycznego dla dorosłych.

Populacja i status gatunku

W ciągu ostatnich stu lat populacja Kingleta w Europie znacznie wzrosła. Na początku XX wieku zaczął gniazdować we Francji, do trzydziestego roku osiedlił się w Holandii, następnie odnotowano przypadki jego pojawienia się w Danii. Nie tak dawno odnotowano fakt gniazdowania tych ptaków w Maroku. Pod koniec XIX wieku w Anglii kinglet został zakwalifikowany jako niezwykle rzadki ptak wędrowny, ale dziś jest dość powszechny na jego południowym wybrzeżu.

To interesujące! Rozwojowi populacji sprzyjają łagodne zimy, które pozwalają królowi odmówić długich i trudnych lotów.

Jednak dalsze rozprzestrzenianie się chrząszczy utrudnia brak odpowiednich siedlisk, a także surowy klimat. Niekorzystną rolę odgrywa również ciągłe wylesianie, które znacznie zmniejsza obszar gniazdowania ptaków.

Innym ważnym czynnikiem ograniczającym rozprzestrzenianie się populacji jest zanieczyszczenie środowiska. Towarzyszy temu nagromadzenie dużej ilości metali ciężkich, które gromadzą się w glebie i ją zatruwają. Ma całkowitą populację ponad 30 milionów ptaków, co czyni go obszarem chronionym najmniejszej troski.

Film o królu