Dywan rombowy pyton

... Nagle spojrzenie łapie przelotne, jak ruch ślizgowy: albo wiatr poruszył liście, albo zwierzę ukryło się za gałęziami i wszystko znów zamarło. Tylko słońce igra z blaskiem na korze drzew, jasnozielone liście, mieniące się złotem. Wielu nie udaje się zobaczyć, co uchwyciło ich widzenie peryferyjne, ponieważ ostry rzut giętkiego ciała ze wzorem tak podobnym do gry światła słonecznego w szmaragdowej zieleni i małej głowy z uroczymi oczami z ogromnymi ustami w ostatnich sekundach życie widzą tylko ofiary.

Idealne przebranie, siła z jaką myśliwy owija się wokół i dusi ofiarę, zęby wbijające się w ciało sprawiają, że pyton dywanowy, jeden z najmniejszych pytonów, jest niezwykle niebezpieczny. I to właśnie tego pytona preferują miłośnicy egzotycznych zwierząt, decydując, kto zamieszka w domu jako zwierzak.

Opis pytona dywanowego

Mały wąż wśród pytonów wygląda prawie jak karzeł, ale jest pełen wdzięku i bardzo piękny, zwykle waży od 1 do 3 kg, wzór na jego ciele przypomina jasne orientalne dywany, co było powodem niezwykłej nazwy. W kręgach naukowych używa się nieco innej nazwy - Morelia Spilota, a te pytony nazywane są również rombami.

To interesujące! Pierwsze słowo łacińskiej nazwy oznacza zarówno powolny, jak i głupi, prostak, podobno ze względu na osobliwą budowę głowy, dzięki której pysk wygląda głupio - zdziwiony.

Długość pytonów dywanowych sięga 2 metrów. Węże można pomalować na kolory ciemny, jasnobrązowy, karmelowy, ale wszystkie osobniki tego gatunku mają na ciele wyraźny kontrastujący wzór w postaci plamek lub pasków. Odcienie i intensywność koloru kojarzą się z siedliskiem, ponieważ dzięki transfuzji łusek pytony stają się zupełnie niewidoczne, rozpuszczając się wśród kamieni czy drzew.

Rodzaje pytona dywanowego

Wąż zamieszkujący południowo-zachodnią Australię nazywa się kaflowym ze względu na cechy strukturalne łusek, bardzo podobne do tego materiału budowlanego. Nazywane są również imbrykami. Lekko żółte, brązowe plamy z wyraźnymi "żałobnymi" ramkami - tak te pytony kamuflują się w krzakach rosnących na skalistych brzegach, niewymiarowa roślinność. Rzadko waga przekracza 1 kg, maksymalna długość to 190 cm.

W zależności od koloru, wielkości, siedliska węży dywanowych dzieli się je na sześć podgatunków:

1. Jednym z najpiękniejszych pytonów miniaturowych jest pyton diamentowy, opalizujący na wszystkie kolory. Te piękności często można znaleźć w terrariach, ale w naturze są bardzo rzadkie na ograniczonym obszarze. Wśród diamentowych piękności znajdują się okazy o długości 280 cm, rekordowy - 310 cm.
2. Python McDowell wyróżnia się pastelowymi kolorami i prawie całkowitym brakiem ciemnego koloru we wzorze. Te węże dywanowe są duże, mogą osiągnąć 2,5 m.
3. Pyton dywanowy Medclough dorasta do 190 cm, preferowany przez stany Wiktoria, Terytorium Północne, Południowa Walia w Australii.
4. Cheney to najczęstszy rodzaj pytonów trzymanych w niewoli. Są kochane za cudowny żółty kolor, na którym rozrzucone są czarne plamy, tworząc wzór. Cheney dorasta nie więcej niż 2 m, są po prostu oswojone i wyglądają spektakularnie. Na głowie tych pytonów widać wzór przypominający czaszkę.
5. Pstry pyton, który jest również nazywany opalizującym, nosi nazwę variegat i jest kochany przez wiele terrariów. Są dość duże, mogą dorastać do 2,5 m. Jasne z ciemnymi plamami, które zmieniają kolor z czerwieni na ciemnobrązowe odcienie. Kontrastowe plamy wydają się zanikać z wiekiem, kolor staje się miękki, nieagresywny.
6. Wąż dywanowy z Nowej Gwinei występuje zarówno w lasach Gwinei, jak i w Australii, lubi osiedlać się w pobliżu wody. Urodzone czerwono-brązowe pytony nabierają z wiekiem oszałamiającego czarno-żółtego zabarwienia. Są pytony w odcieniach banana, karmelu, czerwieni, plamki mogą być małe i duże, fuzja przypomina chińskie znaki.

Gatunki te są głównymi w klasyfikacji pytonów dywanowych, które z natury są twardymi i inteligentnymi drapieżnikami, aw terrariach są egzotycznymi, choć trochę niebezpiecznymi zwierzętami, które wyróżniają się szczególnym urokiem i są dość łatwe w utrzymaniu.

Styl życia, zachowanie

Węże dywanowe prowadzą dość skryty tryb życia, wybierając miejsca do polowań na terenach leśnych, na terenach podmokłych, w pobliżu zbiorników wodnych. Na pustyniach prawie nigdy nie są znajdowane, ale doskonale pełzają między drzewami, chociaż są zwinne na ziemi. Uwielbiają łapać zdobycz z zasadzki, a rozwidlony język pomaga im wyłapać zapach ofiary. Wyskakując z ukrycia z prędkością błyskawicy, pyton owija się wokół ofiary, z którą jest w stanie sobie poradzić, silne ciało kurczy się, dusza ofiary łamie jej kości. Ostre zęby pomagają również w utrzymaniu i zabijaniu pytonów.

Ważny! Pytony mogą gryźć, ale nie są trujące.

Po zabiciu i połknięciu zdobyczy wąż trawi ją do 8 dni, a przy niskiej temperaturze otoczenia przez 20-25 dni. Temperatury stają się niskie dla gadów poniżej 25 stopni. Nawet wtedy wąż zaczyna się rozgrzewać, napinając mięśnie. Chwytny ogon pomaga nie tylko w poruszaniu się, ale także w zawieszeniu się na drzewach przez długi czas, spleciony w półpierścienie i odpoczywający.

Pytony są doskonałymi pływakami, bardzo często można je zobaczyć w rzekach Australii i Nowej Gwinei, ponieważ populacja węży dywanowych jest rozłożona na dużym terytorium. Rzadko atakują ludzi, ale z łatwością mogą wejść do ich ciepłych domów, aby polować na myszy i szczury.

Długość życia

Pytony dywanowe żyją dość długo. W naturze termin osiąga 15-17 lat, a w niewoli przy dobrej opiece 25-27 lat.

Siedlisko, siedliska

Pytony dywanowe - węże Australii i Nowej Gwinei. Podgatunki tych węży zamieszkują kontynent i wyspy. Charakterystyczne jest, że różne rodzaje węży dywanowych prawie nigdy nie osiadają razem, wybierając miejsca o określonych warunkach środowiskowych, temperaturze i wilgotności. Wolą prowadzić na wpół zdrewniały tryb życia, nie można ich znaleźć w nagich skałach i piaskach. Szczeliny, puste pnie drzew, nory małych zwierząt stają się schronieniem dla węży.

Dieta, produkcja

Pytony to mięsożerne węże, nie zadowala ich pokarm roślinny. Ofiarą tych węży padają jaszczurki, gryzonie, króliki, ptaki, a także żaby i ryby. Często ofiara jest znacznie większa niż głowa węża, ale specjalnie ułożone szczęki pozwalają na otwarcie ust znacznie szerzej niż oczekiwano, dosłownie ciągnąc pożywienie i wpychając je do wnętrza ciała.

Proces trawienia, podczas którego pyton prawie się nie porusza, trwa długo – od 7 do 30 dni.

Naturalni wrogowie

Niewiele stworzeń jest w stanie zmierzyć się z gigantycznym i bardzo silnym wężem, ale ptaki drapieżne, dzikie koty, krokodyle i inne duże zwierzęta często atakują młode osobniki. Nie tylko ptaki, ale także jaszczurki i gryzonie mogą zniszczyć gniazdo z jajami.

Ataki z góry są szczególnie niebezpieczne dla węży, które rzadko udaje im się odeprzeć. Bociany, orły, latawce, widząc małego węża poruszającego się na otwartej przestrzeni, spadają jak kamień, rozkładając pazury, chwytają węża i unoszą go wysoko w niebo. A potem po prostu puszczają - wąż pęka, drapieżnik spokojnie zjada zdobycz.

Reprodukcja i potomstwo

Pytony nazywane są fałszywymi stopami ze względu na zaczątek - procesy w miejscu tylnych nóg. Pocierając je o samicę podczas zalotów, pyton drapie się i zapładnia ją ostrogami odbytu.

Samica składa jaja tylko wtedy, gdy jest pełna sił, a pożywienia jest pod dostatkiem. Liczba jaj w lęgu zależy również od sprzyjających warunków. Po złożeniu jaj samica owija się wokół nich i przez minutę nie opuszcza lęgu. Podnosząc temperaturę własnego ciała poprzez poruszanie mięśniami, matka pytona utrzymuje temperaturę wewnątrz pierścieni o 15-20 stopni wyższą w chłodne dni.

Przez dwa miesiące inkubacji wąż nic nie je, a potem pomaga rodzić się dzieciom. Długość tych „dzieci” może dochodzić do 50 cm. Są w pełni ukształtowane i potrafią o siebie zadbać, żywiąc się małymi jaszczurkami i żabami, ptakami. Potrafią niszczyć gniazda jedząc jajka i pisklęta, dostosowując się do otoczenia i są agresywne.

Węże dywanowe osiągają dojrzałość płciową w wieku 3-5 lat, w wieku 5 samice są gotowe do składania jaj.

Trzymanie pytona dywanowego w domu

Jest wielu miłośników węży dywanowych, którzy wolą je podziwiać nie w ogrodach zoologicznych, żłobkach i na wolności, ale w domu.

Pytony są bezpretensjonalne, w terrariach konieczne jest utrzymanie temperatury i wilgotności charakterystycznej dla dżungli, karmienie żywą lub mrożoną żywnością. Pytony są łatwe do oswojenia, rozpoznają właścicieli, niektórzy mają skłonność do „komunikowania się”, ale charakteryzują się też zamkniętym charakterem. Warto dobrze przestudiować swojego zwierzaka, aby go podnieść bez ryzyka.

Mężczyzna jest bardzo dużą zdobyczą dla przystojnych mężczyzn z dywanów, więc jest mało prawdopodobne, aby zaatakowali. Ale ugryzienie, odczucie zagrożenia lub zapachu jedzenia (jeśli osoba, która zabrała węża wcześniej trzymała w rękach mysz) może być bardzo bolesne. Lepiej jest dowiedzieć się o cechach opieki od specjalistów lub poprzednich właścicieli, ponieważ zmiana diety, wahania temperatury, cechy linienia mogą zniszczyć zarówno młodego pytona, jak i osobę w czcigodnym wieku.

Nigdy nie zapominaj, że słodki zwierzak to drapieżnik, który wymaga szczególnej uwagi. A wtedy komunikacja z nim będzie bardzo przyjemna.

Film z pytona dywanowego