Zaparcia u kotów

Zaparcia u kota uważa się za trudne wydalanie kału podczas opróżniania jelit. Ciało każdego mruczenia jest indywidualne, ale jeśli zwierzę nie robi kupy dłużej niż 3 dni, to możemy założyć, że jest to zaparcie. Przez większość czasu koty opróżniają jelita codziennie, ale niektóre mogą to robić co dwa, a nawet trzy dni. Właściciel musi być nie tylko w pogotowiu, kiedy żwirek oczyścić z odchodów, ale także zwrócić uwagę na ich konsystencję – zbyt suche, wydalające się z odbytu odchody kota mogą wskazywać na występowanie zaparć.

Często koty mają okresowe problemy z wydalaniem kału, to znaczy, że czynność defekacji nie zachodzi w pełni, jakaś jej część pozostaje w jelicie (zaparcia). Często zdarzają się przypadki, gdy kał nie może opuścić ciała zwierzęcia przez długi czas, jelita są zatkane stwardniałym kałem (zaparcia), często ten stan wymaga leczenia farmakologicznego. Jeśli mówimy o całkowitym zablokowaniu i zatrzymaniu jelita (koprostazie jelitowej), gdy zwierzę w żadnym wypadku nie może sobie ulżyć, konieczne będzie leczenie ambulatoryjne i nadzór lekarski, wyznaczenie lewatyw, środków przeczyszczających, wprowadzenie soli fizjologicznej. W niektórych przypadkach, np. w obecności ciała obcego w ciele kota lub dużej ilości stwardniałej kuli włosowej, zaparcia wymagają interwencji chirurgicznej. Jednym słowem, zaparcia powinny zawsze ostrzegać właściciela kota, szczególnie w przypadkach, gdy są częste i towarzyszą im inne nieprzyjemne objawy:

• Wymiociny;
• Ciepło;
• Stan depresyjny;
• Bolesne odczucia u kota podczas dotykania żołądka;
• Jędrny brzuch
• Odmowa jedzenia i woda.

Przyczyny zaparć u kotów

Zaparcie samo w sobie z reguły nie jest uważane za niezależną chorobę, częściej jest konsekwencją zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu. Istnieje wiele powodów, dla których zwierzę nie jest w stanie normalnie chodzić w wielkim stylu:

• Obecność obcego obiektu połkniętego przez kota, który zakłóca normalne funkcjonowanie trawienia;
• Źle dopasowane karmić (niska zawartość błonnika, białka w pożywieniu, witaminy), niewystarczająca ilość zużytego płynu;
• Obecność kamieni bezoarowych, składających się z wełny połkniętej przez kota;
• Guzy przewodu pokarmowego, zrosty jelitowe, polipy, przepukliny;
• Stan zwierzęcia po znieczuleniu, związany z zakłóceniem pracy perystaltyki żołądka i jelit (często po operacjach na sterylizacja, inne interwencje wymagające wprowadzenia znieczulenia);
• Skutki uboczne niektórych leków;
• Dostępność robaki w ciele kota;
• wady rozwojowe, dysfunkcja i powiększenie okrężnicy (megakolon);
• Naruszenie ruchliwości jelita cienkiego (niedrożność jelit);
• Czynniki psychologiczne (cuchnąca kuweta, stresujące doświadczenia itp.).D.);
• Zaburzenia układu hormonalnego (cukrzyca, nadczynność tarczycy itp.);
• Zapalenie gruczołów paraanalnych u kota;
• Mała mobilność zwierzęcia, zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego, które utrudniają procesy trawienia i defekacji;
• Ciąża u kota;
• Choroba nerek.

Jak widać, jest naprawdę zbyt wiele powodów, dla których kot może cierpieć na zaparcia, dlatego należy zwracać uwagę nie tylko na brak lub trudności w wydalaniu stolca, ale także na inne objawy. Czasami niewłaściwe samoleczenie lub brak działania na zaparcia może kosztować kota życie (na przykład, jeśli jelito jest pęknięte, gdy obecny jest obcy, często ostry przedmiot). Szczególną ostrożność należy zachować w przypadkach, gdy zwierzę często nie jest w stanie samodzielnie robić swoich rzeczy na tacy (dłużej niż 3 dni), miauczy żałośnie, nie je.

Diagnoza choroby

Aby ustalić przyczynę zaparcia, lekarz sporządza historię na podstawie historii właściciela kota (należy jak najdokładniej opisać wszystkie objawy, częstotliwość, konsystencję stolca, objawy związane z zaparciami, czyli wszystko, co właściciel wie). Lekarz może przepisać krew (badania biochemiczne, kliniczne) i mocz (analiza ogólna) kota. Badania skatologiczne mogą potwierdzić (lub wykluczyć) ten lub inny powód, dla którego zwierzę ma zaparcia. Ultradźwięki i prześwietlenia pomagają dokładnie zdiagnozować i przepisać leczenie zwierzęcia.

Leczenie zaparć u kotów

Nie powinieneś próbować rozwiązać problemu środkami przeczyszczającymi przeznaczonymi dla ludzi. Jeśli zaparciom nie towarzyszą żadne inne objawy, a zwierzę jest aktywne, możesz spróbować podać kotu łyżkę wazeliny, która pomoże mu opróżnić jelita poprzez zmiękczenie stolca. Laktuloza ma dobre działanie przeczyszczające i stymuluje perystaltykę jelit, ale przed zażyciem tego leku należy skonsultować się z weterynarzem.

W przypadkach, gdy zaparcia są przewlekłe i spowodowane poważnymi problemami zdrowotnymi, lekarz weterynarii przepisuje lewatywy na bazie olejów mineralnych i leków normalizujących mikroflorę jelitową (probiotyki). Aby uniknąć odwodnienia i zatrucia organizmu, oprócz lewatyw zaleca się terapię infuzyjną. Jeśli przyczyną zaparcia jest guz lub obcy przedmiot, nie można obejść się bez operacji.

Zapobieganie zaparciom u kotów

W przypadku kotów, których organizm ma skłonność do zaparć, należy przemyśleć kilka prostych niuansów, aby zapobiec temu nieprzyjemnemu problemowi, a nie go leczyć. Dieta kota może obejmować mleko, świeże produkty mleczne, warzywa (cukinia, dynia, buraki), surową wątrobę wołową. W trakcie leczenia wskazane jest, przynajmniej na chwilę, przejście kota na karmę płynną (płatki zbożowe, puree ziemniaczane) i zastąpienie gotowej karmy suchej karmą mokrą. Jeśli więc kot cierpi na zaparcia, musisz:

• Kupuj żywność bogatą w błonnik, białko, witaminy i minerały;
• Zapewnij kotu swobodny dostęp do wody;
• Regularnie szczotkuj lub wyciąć kota (zwłaszcza podczas linienia, a także futrzanych zwierząt). Nie jest źle pozyskiwać fitomin jako profilaktykę, które przyczyniają się do eliminacji połkniętej wełny;
• Terminowa profilaktyka (lub leczenie) pasożytów;
• Zapewnij zwierzęciu aktywną rozrywkę i pozostań w powietrzu.