Rodzaje egzemy u kotów i leczenie

• z natury przebiegu procesu zapalnego;
• z natury wysypki;
• przez czynniki wywołujące chorobę.

Ze względu na przebieg procesu zapalnego

Ze względu na charakter procesu zapalnego wyprysk ma trzy formy przebiegu: ostrą, podostrą i przewlekłą (bardzo trudną do wyleczenia). Choroba najczęściej ma ostry początek. Ten etap trwa około miesiąca. Ma wyraźne objawy, ale jest też lepiej leczony. Dlatego bardzo ważne jest, aby rozpocząć terapię jak najwcześniej, zanim proces będzie przewlekły.

Przewlekły wyprysk to powolny proces, który może trwać latami. Leczenie często nie działa zgodnie z oczekiwaniami.

Z natury wysypki

Ze względu na charakter wysypki rozróżnia się wyprysk suchy i łzawiący:

1. Suchy wyprysk jest najczęściej procesem przewlekłym z ciągłymi nawrotami i uporczywym przebiegiem. Skóra ulega zapaleniu, tworząc łuskowatą, łuszczącą się powierzchnię. Suche powietrze często staje się czynnikiem prowokującym tę postać choroby.
2. Wyprysk wilgotny u większości kotów jest zwykle ostry lub podostry. Jest to ciężka, często nawracająca postać, której może towarzyszyć odurzenie i gorączka. Wysypka przybiera postać pęcherzyków wypełnionych płynem surowiczym lub wysiękiem ropnym. Przeczesując dotknięty obszar, kot przenosi infekcję na sąsiednie obszary skóry. Naskórek stopniowo staje się kruchy, owrzodzenia, infekcja wnika głębiej.

Prowokując czynniki

Rodzaje tej choroby mogą się różnić w zależności od obecności czynników wywołujących początek choroby.

Choroba jest spowodowana wieloma przyczynami, z których główne to:

• obciążona dziedziczność (jedno z rodziców ma historię tej choroby);
• alergiczny nastrój organizmu;
• obecność czynników endogennych (zaburzenia wewnętrzne);
• obecność czynników egzogennych (bodźców zewnętrznych).

Obecność czynników endogennych i egzogennych może służyć jako bodziec do wystąpienia choroby tylko wtedy, gdy organizm zwierzęcia ma już niską odporność i jest uczulony (ma zwiększoną podatność na działanie substancji obcych).

Spośród czynników endogennych największe ryzyko egzemy stwarzają:

• choroby przewodu pokarmowego;
• zaburzenia pracy układu moczowego;
• infekcja patogennymi mikroorganizmami i robakami;
• naprężenie.

Spośród czynników egzogenicznych najbardziej niebezpieczne są:

• słaba pielęgnacja sierści;
• zbyt ciasny kołnierz;
• hipotermia lub przegrzanie zwierzęcia;
• stosowanie niskiej jakości detergentów wywołujących alergie;
• ukąszenia owadów wysysających krew.

W zależności od obecności pewnych czynników prowokujących, wyprysk u dorosłych kotów może mieć kilka rodzajów:

1. Wyprysk urazowy lub okołoranowy – często płacz i pojawia się w wyniku uszkodzenia skóry lub jej zewnętrznego podrażnienia. Może to być ocieranie szyi zwierzęcia ciasnym kołnierzem, ukąszenia owadów wysysających krew, silne drapanie. Po dezynfekcji, wygojeniu rany i usunięciu źródła podrażnienia bolesny proces stopniowo ustępuje.
2. Wyprysk neuropatyczny to wegetatywne zaburzenie układu nerwowego. Osobliwością zmian jest ich symetryczny charakter. Objawy towarzyszące to depresja lub pobudzenie, paraliż i niedowład kończyn.
3. Wyprysk odruchowy jest konsekwencją zwiększonej podatności organizmu. Jest to reakcja wtórna i może być wywołana alergiami domowymi lub problemami narządów wewnętrznych (choroba nerek, przewodu pokarmowego, zaburzenia endokrynologiczne). Cecha zmian: ogniska wtórne mogą występować daleko od źródła zapalenia. Częstość nawrotów zależy od liczby zaostrzeń choroby pierwotnej.

Mechanizm rozwoju egzemy

Ponieważ skóra jest połączona z narządami wewnętrznymi, ich stan jest również współzależny.

Zmiany skórne wypryskowe pojawiają się najczęściej na tle zaburzeń metabolicznych. Zaburzone procesy wymiany ciepła, pocenie się i reakcje naczyniowe zwiększają wrażliwość skóry pod wpływem różnego rodzaju alergenów. Prowadzi to do rozwoju różnych typów wyprysku u zwierzęcia.

Toksyczne produkty przemiany materii dostające się do krwi (w przypadku uszkodzenia przewodu pokarmowego lub układu wydalniczego) nie mogą być całkowicie zneutralizowane w wątrobie i są częściowo wydalane przez skórę. Prowadzi to również do pojawienia się wtórnych ognisk zapalnych. W swoim rozwoju zmiana wypryskowa przechodzi kilka etapów:

1. W fazie rumienia na powierzchni skóry pojawia się swędzące zaczerwienienie, które po drapaniu rozprzestrzenia się i może powodować powikłania infekcyjne.
2. Stadium grudkowe zastępuje stadium rumieniowe i charakteryzuje się pojawieniem się fok, czyli tzw. guzków (grudek), wznoszących się ponad powierzchnię skóry w miejscach zmian.
3. Do stadium pęcherzykowego dochodzi, gdy grudki zamieniają się w pęcherzyki - pęcherzyki wypełnione surowiczą zawartością.
4. W przyszłości, jeśli choroba przeszła ścieżką rozwoju suchego wyprysku, bąbelki stopniowo się rozpuszczają. W ich miejsce znajduje się sucha, łuszcząca się i warstwowa powierzchnia.
5. Jeśli rozwinie się mokry wyprysk, zawartość pęcherzyków zostanie zastąpiona naciekiem leukocytów. Pęcherzyki zastępują krosty (ropnie). Otwierając się, tworzą ciągłą, owrzodzoną powierzchnię z ropą. Ta forma choroby jest najbardziej niebezpieczna i obarczona powikłaniami.

Objawy choroby

Uważny właściciel może rozpoznać początek choroby u kota. Charakteryzuje się szczególnymi cechami. Powinien to być sygnał do pilnego pokazania zwierzęcia weterynarzowi.

1. Choroba często debiutuje u młodych zwierząt, których wiek nie przekracza 1-2 lat.
2. Swędzenie zlokalizowane na szyi, wzdłuż kręgosłupa lub na pysku sprawia, że ​​zwierzę raz po raz drapie te miejsca, liże je.
3. Skóra w dotkniętym obszarze jest napięta i zaogniona. Dotykając go można odczuć lokalny wzrost temperatury.
4. W tym miejscu sierść przerzedza się, przez co można zauważyć pojawienie się wysypki.
5. W zaawansowanych przypadkach wysypka wypryskowa przybiera postać owrzodzenia lub ropni.
6. Pojawienie się strupów wysuszonego wysięku wskazuje na początek etapu gojenia.

Leczenie choroby

Po zidentyfikowaniu głównych czynników wywołujących chorobę lekarz weterynarii ustala sposób leczenia zwierzęcia i dokonuje niezbędnych wizyt.

Ogólna taktyka, zgodnie z którą prowadzi się leczenie egzemy u kotów, jest złożoną terapią lekową. Obejmuje to leki o działaniu zarówno ogólnym, jak i lokalnym:

1. Przede wszystkim zajmują się zapobieganiem zakażeniom zwierzęcia przez owady wysysające krew oraz jego odrobaczeniu.
2. Wyeliminuj zagrożenie mechanicznym uszkodzeniem skóry (zdejmij obrożę, przepisz zwierzęciu środki przeciwświądowe).
3. Normalizuj metabolizm i wzmacniaj odporność za pomocą immunomodulatorów i leków stymulujących układ odpornościowy.
4. Bardzo ważne jest, aby wyeliminować niebezpieczeństwo reakcji alergicznych, a tym samym usunąć podatność skóry. W tym celu przepisany jest kompleks leków przeciwhistaminowych.
5. Środki uspokajające i uspokajające są przepisywane w celu uwolnienia zwierzęcia od skutków stresu, zaburzeń nerwicowych i silnego swędzenia.
6. Zakraplacze z preparatami chlorku sodu i tiosiarczanu sodu są przepisywane w celu detoksykacji organizmu i pełnej terapii przeciwalergicznej.
7. W celu złagodzenia stanów zapalnych skóry stosuje się miejscowe preparaty hormonalne (maść hydrokortyzonowa).
8. Terapia witaminowa (witaminy B, C, D), a także kwas nikotynowy i foliowy ma na celu przywrócenie odporności i wzmocnienie układu nerwowego.

Aby zapobiec nawrotom wyprysku, leczenie powinno obejmować terapię chorób współistniejących. Bez tego nie można osiągnąć trwałego efektu:

• w przypadku infekcji bakteryjnej konieczna jest antybiotykoterapia;
• leki przeciwgrzybicze są stosowane w leczeniu infekcji grzybiczych;
• pracę przewodu pokarmowego regulują preparaty probiotyczne i enzymatyczne.

etnonauka

Choroba dobrze reaguje na leczenie tradycyjną medycyną. Ale przed ich użyciem musisz skonsultować się z lekarzem i uzyskać jego zalecenia.

1. Do dezynfekcji skóry stosuje się przecieranie naparami z rumianku aptecznego, liści łopianu, pyłu siana.
2. Efekt ściągający występuje w wywarach z kory dębu lub malwy.
3. Olejek z dziurawca pomaga w suchych wypryskach, ponieważ aktywnie wspomaga regenerację komórek skóry.
4. Zastosowanie soku z aloesu i glistnika leczy powierzchnię rany i pobudza miejscową odporność.

Bardzo ważne jest zoptymalizowanie diety poprzez wyeliminowanie pokarmów, które mogą powodować alergie u kota.

Środki zapobiegawcze

Zapobieganie egzemie u kota to zestaw środków, które zmniejszają ryzyko czynników prowokujących. Obejmuje kilka obszarów:

• higiena skóry;
• zwalczaj pasożyty skóry i terminowe odrobaczanie;
• zbilansowana pożywna żywność;
• zapobieganie reakcjom alergicznym;
• terminowa wymiana obroży, uprzęży i ​​innych akcesoriów, które nie są odpowiednie dla zwierzęcia i ocierają się o skórę;
• zapobieganie silnemu stresowi;
• ważne jest, aby nie dopuścić do silnego przegrzania lub hipotermii organizmu.

Po usunięciu głównych objawów i zakończeniu leczenia zwierzęcia nie wolno osłabiać kontroli stanu zdrowia. W przeciwnym razie choroba może powrócić. Jeśli masz najmniejsze oznaki, natychmiast skonsultuj się z lekarzem.

Dużą wagę przywiązuje się do diagnostyki ogólnej i różnicowej, której nie można przeprowadzić w domu. Tylko prawidłowa diagnoza i kompetentna terapia dają pewność, że choroba zostanie pokonana.