Nagi pies meksykański lub meksykański bezwłosy pies

Nagi pies meksykański lub meksykański bezwłosy pies (ang. Mexican Hairless Dog lub Xoloitzcuintli) to jedna z najstarszych ras psów bez sierści. Występują w standardowym, miniaturowym i takim rozmiarze. W języku rosyjskim utknęła skrócona nazwa - xolo lub sholo.

Streszczenia

• Meksykańskie bezwłose psy są dostępne w trzech rozmiarach, dzięki czemu można je dopasować do każdego domu lub mieszkania.

• Mieszkali w Mezoameryce na długo przed przybyciem Europejczyków.

• W miocie znajdują się zarówno nagie szczenięta, jak i wełna. To normalna cecha genetyki.

• Są psami do towarzystwa, ale dobrze sobie radzą z funkcjami stróżującymi.

• Ze względu na brak włosów skóra Xolo jest gorętsza niż u innych psów. Ale ich temperatura jest taka sama.

• Na świecie jest około 30 000 Xolos, a 11 000 z nich mieszka w USA. W Rosji i krajach WNP są dość dobrze reprezentowani i mają wielu amatorów.

• Nie jest to rasa hipoalergiczna, chociaż brak sierści znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia alergii.

Historia rasy

Okresowo, u prawie każdego gatunku ssaków, osobniki rodzą się z takim lub innym odchyleniem w sierści. To jedna z najczęstszych mutacji na świecie. Takie mutacje rzadko są utrwalane, ale u nagietka Xoloitz najwyraźniej ustabilizowały się nie bez pomocy człowieka.

Bezwłose psy są bardziej przystosowane do gorących klimatów i mniej cierpią na pchły, kleszcze i pasożyty, ale w przypadku Xolo dużą rolę odegrała wiara starożytnych Indian. Przed przybyciem Europejczyków rozkwitał w Mezoameryce: Meksyku, Ameryce Środkowej i północnym wybrzeżu Ameryki Południowej.

Indianie wierzyli, że te psy są przewodnikami w życiu pozagrobowym dla ich właścicieli. Dlatego byli zabijani i chowani razem z nimi lub chowali figurki wykonane z gliny, praktyka ta pojawiła się co najmniej 3700 lat temu, a cmentarzyska ze szkieletami psów znajdują się w dziewięciu regionach Ameryki.

Nazwa Xoloitzcuintli (lub Sholoitzcuintli) pochodzi z połączenia dwóch azteckich słów: od imienia boga Xolotla „Sholotl” i słowa itzcuīntli, „pies lub szczeniak”.

Aztekowie wierzyli, że pies jest ucieleśnieniem Boga, który prowadzi duszę zmarłego przez świat zmarłych. Aby pomyślnie przejść tę ścieżkę, potrzebujesz pomocy Xolo.

Zazwyczaj figurki psa chowano razem ze zwłokami, ale czasami pies chowany był wraz z jego właścicielem. Wypchane gliną i ceramiką psy znaleziono w pochówkach Tolteków, Azteków, cywilizacji Zapoteków - niektóre z tych grobowców mają ponad 3000 lat.

Wierzyli również, że nagi Xoloitz ma nadprzyrodzone moce i może leczyć choroby. Wierzono, że mogą leczyć reumatyzm, jeśli pies śpi w nocy na bolącym stawie, to choroba na niego przejdzie. Wynika to prawdopodobnie z gorącej skóry, która rozgrzała bolące miejsce i zmniejszyła ból.

Co więcej, ta chwała jest nadal żywa, zwłaszcza na odległych obszarach wiejskich, gdzie miejscowi są pewni, że Xolo jest w stanie leczyć reumatyzm, astmę, ból zęba i chronić dom przed złymi duchami.

Mieszkańcy Mezoameryki trzymali bezwłose psy jako zwierzęta rytualne, lecznicze i stróżujące, ale też uważali je za smaczne. Między 2000 pne.e i 1519 n.e Plemiona mezoamerykańskie (do których zaliczali się Majowie, Aztekowie, Toltekowie, Misztekowie, Totonaki i inni), uważali psy za główne źródło białka.

Służyły albo jako poduszki grzewcze, albo jako obiad... Według zeznań hiszpańskich konkwistadorów Aztekowie używali żywicy terpentynowej do usuwania sierści świnek morskich - niektóre psy wcierano ją też tak, że wypadała im sierść. Ale ulubionym jedzeniem był genetycznie nagi Xolo.

Indianie uważali to mięso za przysmak i używali go w rytuałach. Jedzenie psiego mięsa pomogło pozbyć się cierpienia, złych snów i wpływu sił zła. Ponadto wierzyli, że wzmacnia potencję.

Hernán Cortez, przywódca hiszpańskich konkwistadorów, opisał proces zakupu na targu i smak psiego mięsa. To właśnie Europejczycy, ze swoim nienasyconym apetytem na mięso i umiejętnością marynowania go do przyszłej konsumpcji, praktycznie wytępili nagiego Scholoitza do końca 1500 roku.

Ponadto sprzedawali je na całym świecie i krzyżowali z psami europejskimi. Pomimo tego ludobójstwa kilku Xolosom udało się przeżyć w odległych górskich wioskach Meksyku.

Europejczycy skolonizowali Mezoamerykę, narzucając swoje wierzenia i kulturę mieszkańcom. Odeszły kulty bogów i używanie psów do jedzenia, wytępiono pogańskie symbole. Zainteresowanie rasą wzrosło po rewolucji z 1930 r., kiedy przez kraj przetoczyła się fala nacjonalizmu, ale pozostała ona niezwykle rzadka.

Norman Pelem Wright, przyrodnik i autor książki „Zagadka Xolo” pisze, że po raz pierwszy psy pojawiły się na wystawach po 1940 r., uznano je za rasę starożytną, ale nie wzbudziły zainteresowania, ponieważ brakowało standardowych i wiarygodnych informacji.

Tymczasem w Stanach Zjednoczonych, pod nazwą Mexican Hairless Dog, Xolo zostały zarejestrowane w AKC w 1887 roku. Jednak rasa pozostała tak rzadka i nieznana, że ​​w kwietniu 1959 została wykluczona z ksiąg hodowlanych. Po raz kolejny grozi im wyginięcie.

Tylko dzięki staraniom niewielkiej grupy amatorów nie zniknął całkowicie. Zespół ten przeszukał odległe górskie wioski w regionie Rio Balsas i południowym Guerrero, gdzie w latach 1954-1956 znaleziono dużą liczbę psów.

Pomogła też moda, pojawienie się zdjęć psów w popularnych magazynach, w ramionach gwiazd. Najsłynniejsi meksykańscy artyści, Frida Kahlo i Diego Rivera, hodowali Scholoitzcuintli i przedstawiani na ich obrazach.

Opis rasy

Nagi Xoloitz może mieć trzy rozmiary: zabawkowy, miniaturowy, standardowy. W Meksyku dzielą się na miniaturowe, średnie, standardowe.

• Rozmiar standardowy: 46 do 55 cm. Waga 11-18 kg.
• Średni rozmiar: 36 do 45 cm. Waga 6.8-14 kg.
• Rozmiar miniatury: od 25 do 35 cm. Waga 2.3-6.8 kg.

Według płaszcza dzielą się na dwie opcje: nagie i wełniane. W rzeczywistości niektóre bezwłose mają również włosy, niewielką ilość krótkich włosów na czubku głowy, nogach i ogonie. Ich skóra jest elastyczna, gładka, delikatna.

Zmarszczki na twarzy dozwolone, ale nie na ciele. Xolo ma wełnę, wygląda jak wełna doberman: krótki, gładki i czysty. Niedozwolone są długie, kręcone lub falowane włosy. Bezwłose psy mają jednolity, jednolity kolor skóry, ciemne kolory. Dopuszczalne są białe plamki i oznaczenia.

Dominujący gen odpowiedzialny za brak włosów ujawnił się tysiące lat temu. Gen recesywny jest nieodłączny od dominującego, a szczenięta z wełną rodzą się w miotach. Są pokryte krótką, gęstą sierścią i reprezentują oryginalnego psa, zanim nastąpi spontaniczna mutacja bezwłosości.

Gen odpowiedzialny za brak sierści wpływa również na budowę zębów psa. Jak z chiński grzywacz, Xolo bez włosów ma znacznie gorsze zęby niż te z wełną.

Mogą nie mieć części przedtrzonowców, preferowany jest pełny zestaw siekaczy, ale nie jest to wymagane. Nagi pies meksykański musi mieć w sierści pełny zestaw zębów.

Czaszka szeroka, kufa dłuższa od czaszki, szczęki mocne. Nos czarny lub w kolorze skóry. Kiedy pies jest wzburzony, jego uszy podnoszą się, a na pysku pojawiają się zmarszczki, nadając mu zamyślony wyraz.

Oczy w kształcie migdałów, preferowane ciemne kolory, ale dopuszczalne jasne kolory. Uszy są duże, stojące, o drobnej, delikatnej strukturze i zaokrąglonym czubku. Przycinanie uszu jest zabronione.

Postać

Scholoitzcuintle jest psem do towarzystwa i taki był od samego początku swojej historii. Są również wykorzystywane w terapii, ponieważ są spokojne, uważne, ciche.

Mit, że chronią dom przed złymi duchami i ludźmi, jest dobrze ugruntowany.

Przynajmniej w części o ludziach. Xolo to dobrzy wartownicy, ostrzegający właścicieli o pojawieniu się nieznajomego. I robią to w oryginalny sposób, bez głośnego szczekania czy aktywnego zachowania.

Przywiązani do rodziny i dzieci dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, ale z natury są nieufni wobec obcych. Aby Xolo dorosła towarzyska, wszyscy członkowie rodziny muszą uczestniczyć w jej wychowaniu. Jeśli zaopiekuje się nią jedna lub dwie osoby, będzie do nich bardziej przywiązana.

Są bardzo przywiązani do właściciela, wszędzie starają się mu towarzyszyć, cieszą się, gdy są blisko.

To pragnienie bycia zawsze blisko właściciela i uczestniczenia w każdym aspekcie jego życia sprawia, że ​​są trochę nachalni. Staraj się zabrać je ze sobą, kiedy tylko jest to możliwe, będą z tego zadowoleni.

Zdecydowaliśmy się kupić nagi Xoloitz? Spodziewaj się, że Twój szczeniak będzie centralnym elementem Twojego domu. Potrzebują dużo komunikacji, szkoleń i edukacji.

Jednak łatwo się uczą, w tym szybko przyzwyczajają się do toalety. Ale potrzebuję mocnej ręki. Traktowanie szczeniaka jak człowieka może później prowadzić do problemów behawioralnych.

Szczenięta potrzebują dużo uwagi i zabawy, aby były szczęśliwe. Jeśli w pierwszym roku życia nie będziesz miał czasu na komunikowanie się z nimi, to lepiej mieć w domu dwa psy.

Xolo jest rasą aktywną i najlepiej nadaje się dla takich rodzin. Dotyczy to zwłaszcza szczeniąt, ponieważ dorosłe psy stają się spokojniejsze, cichsze, ale nadal potrzebują aktywności. Nie można ich porównać do terierów czy psów pasterskich, ale codzienny spacer to konieczność. Przy sprzyjającej pogodzie (nie za gorąco, ale nie za zimno), niech wygrzewają się na słońcu.

Nie trzeba dodawać, że nie nadają się do trzymania w wolierze lub na łańcuchu. A ponieważ nie mogą żyć bez ludzi i nie znoszą wahań pogody.

Opieka

Obie odmiany rasy wymagają minimalnej konserwacji. Podobnie jak inne psy, wełna Xolo wymaga regularnego szczotkowania i mycia. Jeśli szczotkujesz go dwa razy w tygodniu, w domu prawie nie będzie wełny. Obie odmiany wymagają cotygodniowego szczotkowania i strzyżenia.

Osoby nagie potrzebują pielęgnacji skóry, ale większość problemów skórnych jest wynikiem złej selekcji, pielęgnacji lub zbyt częstego mycia, które pozbawia skórę ochronnej warstwy oleju.

Bez względu na kolor skóry potrzebują ochrony przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, tak jak ludzie.

Łatwo ulegają poparzeniom słonecznym, szczególnie te z białymi plamami. Przed wyjściem na spacer lepiej nałożyć na skórę krem ​​ochronny.

Nie zapominaj, że zbyt częste mycie zmyje ze skóry naturalną warstwę ochronną i zacznie cierpieć. Jeśli chcesz, po prostu przetrzyj psa myjką i ciepłą wodą.

Zdrowie

Xolos pojawił się przypadkowo i został ulepszony przez dobór naturalny na przestrzeni tysięcy lat. Są znacznie mniej podatne na choroby genetyczne niż rasy urodzone dzięki ludzkiemu wysiłkowi.

Oczywiście ograniczenie rasy według stref klimatycznych, ponieważ ich ojczyzna wyróżnia się wysoką temperaturą i wilgotnością. W chłodne dni potrzebne są ciepłe ubrania, w mroźne dni lepiej nie wyprowadzać psa na zewnątrz.