Kundel (pies): opis, opieka, edukacja

Przedstawicieli różnych psów o figlarnej nazwie „terier podwórkowy” można znaleźć na prawie każdym rosyjskim podwórku. Zwierzęta te nie mają rodowodów i dokumentów, ich krew była wielokrotnie mieszana. W samym tylko jednym psie ulicznym można zebrać cechy do 5 różnych ras, dlatego kundelek to pies o zróżnicowanym i nietypowym charakterze i wyglądzie.

Kundle wybierają dla siebie osoby, które nie gonią za tytułami i rodowodowym pupilem, ale szukają wiernego przyjaciela i towarzysza w psie. Bezdomny pies podwórkowy, który został zabrany z ulicy do rodziny, nakarmiony i kochany, będzie wielokrotnie bardziej lojalny niż dziesiątki rasowych psów. Często ludzie traktują „yard terrierów” z pogardą. Tak, a hodowcy mówią głośno, że do rodziny powinny być wybierane tylko psy rasowe - są bardziej ugodowe i przewidywalne. Jednak te stereotypy nic nie znaczą dla miłośników zwierząt, a życie udowadnia, że ​​psy uliczne są niezawodnymi i lojalnymi zwierzakami.

Opis i charakter „yard terierów”

Po spotkaniu na ulicy „teriera podwórkowego”, zwłaszcza zadbanego i dobrze odżywionego, nie można od razu określić rasy. Niezwykle ważne jest, aby psy rasowe na zewnątrz spełniały ustalone standardy rasy, dlatego muszą się zmieniać genetycznie. Aby naprawić jakąś cechę rasy, hodowcy krzyżują ze sobą blisko spokrewnione psy, co powoduje choroby genetyczne. Dla „yard terrierów” takie ofiary nie mają znaczenia: mogą być takie, jakie są.

Zewnętrzny

Kundle zawsze wyglądają inaczej. Jednak nawet w jednym regionie zewnętrzne cechy psów ulicznych mogą się na siebie nakładać i zmieniać w czasie. Ponadto na cechy psów wpływ ma również moda na zwierzęta rasowe, która była powszechna w tym czy innym czasie. Na przykład:

• w latach 50. w Moskwie znaleziono kundle podobne do psów gończych i husky - w tamtych latach hodowcy aktywnie hodowali te rasy;
• w latach 90. w całym kraju rozprzestrzeniły się kundle podobne do pasterzy, ponieważ popularni byli owczarki niemieckie;
• obecnie kundel może wyglądać jak każda rasa, więc nie można przewidzieć, co dokładnie wyrośnie z ulicznego szczeniaka.

W wyglądzie psa mogą dominować oznaki jednej rasy lub kilku naraz. Tak więc niektórych kundli podobnych do owczarków prawie nie da się odróżnić od owczarka niemieckiego. Suka w ciąży może przywieźć kilka zupełnie innych szczeniąt: gładkowłose i puszyste, z częściowo wyprostowanymi lub odstającymi uszami, bardzo małe i duże, ponadto różniące się kolorem. Żywotność psa na podwórku wynosi od 9 do 12 lat. Niektóre osobniki w sprzyjających warunkach mogą żyć nawet 20 lat.

Wideo - Zabraliśmy psa z ulicy

Postać

Kundle wcale nie są kapryśne, szybko przyzwyczajają się do nowych warunków życia. Przystosowują się do każdych okoliczności, potrafią wytrwale dostrzegać wszelkie niedostatki. Jednak zmiana właściciela lub jego śmierć „podwórkowe teriery” przechodzą bardzo ciężko. Są bardzo przywiązani do osoby, która je karmi, zwłaszcza jeśli zabrał bezpańskiego psa z ulicy i obdarzył go miłością i troską. Te psy mają nadzieję i całym sercem wierzą, że będą mieszkać ze swoim właścicielem do końca życia. Charakter kundla można opisać następująco:

• posłuszny i lojalny, z powodu którego szczenięta są popularnie nazywane „królewskim terierem dworskim”;
• psotny, zabawny, towarzyski, idealny dla rodziny z dziećmi lub jako przyjaciel starszej osoby;
• posiadając energiczny chwyt i odwagę, w każdej chwili mogą stanąć w obronie właściciela.

Doświadczeni hodowcy psów twierdzą, że tylko owczarki wschodnioeuropejskie mogą być bardziej towarzyskie niż kundle, a w zabawie kundle wyprzedziły nawet sznaucery olbrzymie i rottweilery. Z wielką gorliwością przyniosą właścicielowi kij lub wepchną piłkę nosem.

Najlepszym miejscem do życia dla „podwórkowego teriera” byłby prywatny dom. Muszą często chodzić na zewnątrz i uprawiać aktywność fizyczną.

Ważny! Oczywiście taka postać rozwinie się u zwierzaka tylko przy odpowiednim wychowaniu. Pies, który od dawna mieszka na ulicy i często brał udział w bójkach, lub szczeniak, który nie jest odpowiednio wyszkolony przez właściciela lub go bije, wyrośnie agresywnie.

Yard Terrier zdrowie

Psy niekrewniacze mają dobrą odporność i są w stanie oprzeć się większości chorób. Spokojnie tolerują zmiany pogody i nagłe zmiany temperatury. Psy rodowodowe, w przeciwieństwie do psów ulicznych, często pochodzą ze skrzyżowania osobników spokrewnionych, przez co cierpi na tym ich zdrowie. A kundle z pokolenia na pokolenie stają się zdrowsze. Dobry stan zdrowia tłumaczy się również tym, że genetycznie każdy przedstawiciel ma cechy kilku ras jednocześnie. Ponadto na ulicach, na których dorasta większość kundli, często występuje trudna selekcja naturalna.

Psy podwórkowe mogą jednak wyłapywać choroby ras, od krzyżowania, z którymi się pojawiły. Tak więc wśród mieszańców są powszechne:

• choroba uszy, oko, gardło;
• zakaźny choroba-
• Pokonać układ mięśniowo-szkieletowy;
• choroby Przewód pokarmowy.

Z reguły osoby w okresie niemowlęcym, starsze psy i zwierzęta o słabym układzie odpornościowym są podatne na choroby. Choroby zakaźne rozwijają się szybko i mogą być śmiertelne. Nosówka jest najczęstszą chorobą wśród kundli, która dotyka głównie zaniedbane psy żyjące w niehigienicznych warunkach lub bezpańskie psy.

Wideo - 5 najniebezpieczniejszych chorób psów, w tym nosówka

Inteligencja

Psy z podwórka są bardzo bystre i potrafią zrozumieć ludzi. Możesz porozmawiać z psem, opowiedzieć mu o swoich sukcesach i porażkach - z przyjemnością wysłucha i wesprze głębokim spojrzeniem. "Yard Terrier" może godzinami obserwować człowieka, zapamiętując jego ruchy i działania. Dobra pamięć pomaga psu zapamiętać codzienną rutynę właściciela i czynności, które osoba wykonuje w danej sytuacji.

Znani przedstawiciele

Brak unikalnej rasy nie powstrzymał wielu kundli przed zostanie prawdziwymi gwiazdami. Wśród nich są pierwsi sowieccy kosmonauci Belka i Strelka, a także wielu czworonożnych pomocników, którzy bez wahania rzucali się z minami na plecy pod czołgi wroga, transportując rannych podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

W literaturze wymieniano również niekrewniacze, ale lojalne zwierzęta domowe. Kashtanka Czechowa, której los doprowadził do łez miliony ludzi na całym świecie, był także kundlem. Eduard Asadov poświęcił bardzo smutny wiersz czerwonemu kundelkowi, a Bułhakow napisał całą historię o bezpańskim psie „Serce psa”. Oczywiście brak utytułowanych rodziców nie staje się poważną wadą czworonożnego zwierzaka. Są to wyjątkowe zwierzęta, które wyróżniają się wyjątkowym zdrowiem, bezwarunkową lojalnością wobec właściciela oraz dobrą inteligencją.

Zalety i wady

Wybierając szlachetnego psa na pupila, właściciel ma wyobrażenie o tym, jaki będzie w dorosłym życiu. Tak więc pekińczyk stają się dobrymi towarzyszami wieczornych spacerów po parku, szczególnie dla osób starszych. szczeniąt "Kaukascy" świetni strażnicy dorastają. Ale przy wyborze psa mieszańca nie trzeba kierować się standardami rasy, ponieważ może on wyrosnąć albo bardzo czuły i towarzyski, albo zbyt agresywny i nieufny. Wiele osób ignoruje te czynniki, próbując skupić się na zaletach psów. Zalety i wady zwierząt niekrewniaczych przedstawiono w formie tabeli.

Tabela 1. Zalety i wady psów podwórkowych

• dobre zdrowie, doskonała odporność na choroby, długa oczekiwana długość życia-
  
• wytrzymałość i dobre cechy ochroniarza-
  
• szybka adaptacja do zmienionych warunków życia-
  
• niepowtarzalny charakter, który odróżnia psa od osobnika krwi szlacheckiej-
  
• poświęcenie i umiejętność docenienia opiekuńczej postawy osoby-
  
• charakter w większości przypadków zabawny i wesoły-
  
• nie jest wymagana droga pasza-
  
• bystry i łatwy do nauczenia

• nie da się przewidzieć, jak zmieni się wygląd i zachowanie zwierzaka w miarę jego wzrostu-
  
• nieprzewidywalne zachowanie: nie ma standardu przewidywania temperamentu dorosłego psa (wielu hodowców uważa to za plus)-
  
• kundel na pewno nie urodzi rasowych szczeniąt-
  
• nie każdy pies na podwórku wygląda prestiżowo i szlachetnie

Miłość kundla do właściciela to osobna historia. Osoba, która schroniła psa przed ulicą w swoim domu może być w 100% pewna, że ​​pupil będzie kochał właściciela nieskończenie do końca życia, będzie lojalny i wdzięczny. Te psy w większości przypadków dobrze reagują na trening. W końcu kundle to czysty arkusz, na którym można narysować wszystko. To jest ich różnica w stosunku do psów rasowych, które były hodowane od dziesięcioleci w określonym celu. Jeśli osobniki krwi szlacheckiej są zawsze szkolone według określonego scenariusza, to takie schematy nie są zapisane w genach psów podwórkowych.

Metis i kundel: jaka jest różnica?

Metysy, podobnie jak psy podwórkowe, to zwierzęta bez wyraźnej rasy. Ale dlaczego nazywają się inaczej i czym się od siebie różnią??

1. Metysów. Jest to nazwa zwierząt, które z wyglądu wyraźnie przypominają ich rodzica rodowodowego. Są to przedstawiciele będący hybrydami jednej/dwóch/trzech dokładnie odgadniętych ras.
2. Kundel. Zwierzę, którego wygląd jest trudny do określenia z rasami biorącymi udział w krzyżowaniu.

Każda hybryda psa jest oficjalnie nazywana metysem. Tak więc, nawet jeśli dziecko dokładnie kopiuje swojego szlachetnego ojca lub oboje rodziców, jego paszport nadal będzie wskazywał „Mestizo” bez określania szczegółów.

Modne metysy: jak pojawiły się rasy projektantów?

W przeciwieństwie do przypadkowych kojarzeń, które od dawna stały się powszechne, celowe kojarzenie różnych ras nazywa się teraz kojarzeniem projektantów. Takich psów nie można już nazywać kundlami, ale nadal nie mają określonej rasy. Jednak nie wszystkie metysy można uznać za projektantów: brane są pod uwagę tylko szczenięta uzyskane ze skrzyżowania osobników czystej krwi z godnymi przodkami - projektantki metysów mają wiarygodne dokumenty i uzyskują dobre oceny na wystawach.

Termin „pies projektanta” został po raz pierwszy użyty w latach 80. XX wieku. Hodowcy odgadli, że krzyżują pudla i labradora, aby wydobyć profesjonalny przewodnik dla niewidomych właścicieli. Wtedy ich sukces był po prostu szalony: szczenięta sprzedano po 2000 dolarów za sztukę. Hodowcy szybko rozwinęli własny fanklub i jak zwykle setki przeciwników takiej hodowli. W chwili obecnej na świecie „modne” kojarzenie trwa nadal. Możliwe jest określenie ras, które brały udział w wyglądzie szczeniaka nie tylko na podstawie eksterieru, ale także nazwy hybrydy. Na przykład:

Mity na temat Yard Terriera

Wokół psów mieszańców ukształtował się pewien zestaw stereotypów i cech. A niektóre cechy, które pies podwórkowy obdarzają ludzie, którzy go nie znają, to nic innego jak mity. Zostały wymienione i odrzucone przez pisarza Denisa Dudinsky`ego w swojej książce „Najsłynniejsze nieporozumienia dotyczące czworonogów”.

Mit numer 1. Niewystarczająca inteligencja

Kilku opiekunów psów wypowiada się z pogardą wobec kundli, twierdząc, że są kompletnie głupie. Jest to jednak dalekie od przypadku: psy podwórkowe są w stanie konkurować pod względem inteligencji z wieloma szlachetnymi psami. Tym samym 85% badanych wychowawców psów mieszańców potwierdziło, że ich pupile pod względem inteligencji wyprzedzają szlachetnych rodaków.

Mit numer 2. Brak uczucia

Uważa się, że psy podwórkowe wykazują mniejszą sympatię dla swojego właściciela niż ich rasowi rodacy. W rzeczywistości tak nie jest: zwierzęta wybierają dla siebie jednego właściciela i bardzo cierpią, jeśli musi rozstać się ze zwierzakiem. Ich koncentracja na ludziach jest większa niż terierów czy „kaukaskich”. Niemniej jednak doświadczenie treserów psów pokazuje, że tylko krnąbrni „kaukascy” wyprzedzają kundle pod względem niezależności zachowania. Ta niezależność zachowania wpływa na poziom lojalności: na przykład kundle wciąż nie są tak przywiązane do swojego pana jak dobermany, rottweilery, kollia, niemieccy pastrze, bokserki.

Mit numer 3. Psy uliczne mają najlepsze zdolności szkoleniowe

Kundle dobrze trenują i szybko uczą się poleceń, ale nadal nie mają najlepszych umiejętności treningowych innych ras psów. Wspomniany już powyżej Denis Dudinsky sporządził ocenę 10 najlepiej wyszkolonych psów, która wygląda tak:

Tabela 2. Top 10 najlepiej wyszkolonych psów

jeden

Owczarek wschodnioeuropejski

234567osiem910

Tak więc psy stoczniowe zajmują tylko 4 miejsce w rankingu. Można je uznać za nadające się do trenowania, ale nie można powiedzieć, że są najlepsze.

Mit numer 4. Kundel to najmilsze stworzenie na świecie

Dla wielu kundel kojarzy się z najmilszym psem, który patrzy na osobę głębokimi, oddanymi oczami i nigdy nie zostanie atak na swoim rodzaju. I rzeczywiście, większość kundli nie ma żywej agresji w stosunku do innych zwierząt bez rasy. Jednak w porównaniu z cechami innych ras okazało się, że „yard terriery” zachowują się bardziej zawzięcie w stosunku do innych zwierząt niż owczarki wschodnioeuropejskie, boksery, sznaucery olbrzymki i collie. W zależności od poziomu agresywności wobec dzieci sporządzono również ocenę. Kundle były na 5 linii, za owczarkami kaukaskimi i niemieckimi, czarnymi terierami i rottweilerami.

Mit numer 5. Psy na podwórku są złymi strażnikami

Wielu twierdzi, że nie można polegać na kundlach, które chronią dom przed wrogami. Doświadczenie pokazuje, że u kundli zdolność natychmiastowego szczekania na nieznanego obywatela nie jest dobrze rozwinięta, podobnie jak reakcja na zamieszanie przed drzwiami. Cechy niezbędne obrońcy są mniej rozwinięte u kundla niż u przedstawicieli ras służbowych. Mimo to cechy strażnika terytorium i jego właściciela są lepiej rozwinięte wśród ras niż wśród bokserów, dobermanów i „szkotów”. Według badań właścicieli psów z podwórka, 23% „terierów podwórkowych” ma doskonałe umiejętności ochroniarskie, a 47% to doskonałe daczy, mieszkania lub domy stróżujące.

Szkolenie „yard terierów”

Tak więc już można było się przekonać, że w przyswajaniu różnych technik i komend „yard terriery” zajmują dopiero 4 miejsce. Jednak te bystre szczenięta dobrze czują właściciela i rozumieją jego nastrój. Dlatego śmiało możemy powiedzieć, że konsekwencja treningu i wytrwałość właściciela potrafią zamienić kundla w zdyscyplinowanego i szlachetnego przyjaciela.

Ważny! Przed rozpoczęciem szkolenia warto dowiedzieć się, z jakich ras pochodził ten konkretny przedstawiciel „szlachetnej rodziny”. Możesz więc dowiedzieć się, jakie zdolności są już wpisane w geny psa, a które należy rozwijać.

Niuanse szkolenia i edukacji

Pies uczy się łatwo i szybko, ale tylko na dobrym przykładzie. Właściciel musi pokazać zwierzakowi, jak się zachowywać i jak jest to surowo zabronione. Algorytm szkolenia szczeniaka jest podobny do wychowywania psów rasowych i wygląda tak:

1. Zanim pies pojawi się w domu, należy przygotować osobiste miejsce, w którym zapewnione będzie wszystko dla wygody i dobrego rozwoju. Może to być wydzielona strefa z leżakiem, zabawkami i miskami, jeśli szczeniak będzie mieszkał w mieszkaniu. Jeśli planujemy natychmiastowe osiedlenie psa na ulicy, należy zapewnić wygodną budkę i mocny łańcuch, aby pies nie zerwał smyczy.
2. Przede wszystkim szczeniak musi pamiętać o swoim przezwisko, a także poznać podstawowe zasady zachowania, które ustala właściciel. Ponieważ kundle zwykle mieszkają w budce na ulicy, lista zasad zawiera najczęściej zakaz głośnego szczekania i atakowania obcych podczas chodzenia.
3. Gdy szczeniak zacznie reagować na swoje imię, musisz zacząć uczyć się najprostszych poleceń - „Dla mnie!", "To jest zabronione!", "Siedzieć!", "Kłamać!". Jeśli do szkolenia psów rasowych właściciel często musi uciekać się do usług przewodników psów, wówczas samokształcenie szczeniaka „podwórkowego teriera” jest bardzo owocne.

Ważny! Poziom inteligencji dorosłego psa jest zbliżony do poziomu rozwoju trzyletniego dziecka. Psy „szlachetnej rasy” są w stanie zrozumieć około 200 słów, wszystko inne odgaduje czyny i głos osoby.

„Yard Terrier”: korzyści dla ludzi

Specjaliści służby kynologicznej twierdzą, że kundle są gorsze od szlachetnych braci pod względem dyscypliny i ostrości węchu. Mimo to „yard terriery” mogą być bardzo korzystne dla ludzi. Na przykład:

• dobrze pokazują się jako psy usługowe-wyszukiwarki do wyszukiwania narkotyków, zaginionych rzeczy lub osoby;

• są doskonałymi lojalnymi strażnikami, gotowymi chronić swoją osobę w każdej sytuacji;
• wiele ras psów służbowych wyprzedza jako stróżów, ale wyprzedza bokserów i „Szkotów”.

Właścicielom, którzy oczekują, że ich zwierzak będzie wykonywał wąsko skoncentrowane zadania, nadal zaleca się preferowanie rasowych psów służbowych. Jednak okazy niekrewniacze z nie mniejszym powodzeniem sprawdzają się w służbie człowieka.

Kundel to prawdziwe zło?

Niektórzy uważają, że życie na ulicy musi koniecznie uczynić z mieszańca psa diabła piekielnego, rzucającego się na inne psy i przechodniów bez powodu. Aby obalić ten fakt, zoopsychologowie przeprowadzili szereg obserwacji i stwierdzili, co następuje:

• większość „yard terierów” nie wykazuje żadnej agresji w stosunku do reszty psów z podwórka;
• kundle są bardziej nieufne wobec psów o rodowodach niepodobnych do nich z wyglądu niż dobermany, owczarki szkockie i wschodnioeuropejskie, sznaucery olbrzymie;
• „Teriery Yard” mają tendencję do pokazywania agresja w stosunku do ludzi jest bardziej zauważalny niż dobermany, bokserki i collie, ale są gorsze od specjalnych psów w tej umiejętności;
• psy mieszańce praktycznie nie mają skłonności do pokazywania się nierozsądnie agresja innym psom podczas spaceru: ta umiejętność jest na tym samym poziomie, co u przyjaznych collie;
• dla dzieci kundle nie są najniebezpieczniejszymi psami: według oceny wrogości wobec dzieci są gorsze od rottweilerów, owczarków kaukaskich i „Niemców”.

Strażnicy nierasowani w liczbach

Naukowcy twierdzą, że kundle szybko reagują głośnym szczekaniem na nieznajomego lub wychodzeniem przed drzwi wejściowe. Ta ważna umiejętność jest u nich bardziej rozwinięta niż u „Szkotów”, dobermany i bokserki. Badania kynologiczne dotyczące cech ochronnych kundli ujawniły następujące liczby:

• 55% hodowców potwierdziło, że psy stoczniowe są doskonałymi stróżami;
• 47% ankietowanych twierdzi, że ich psy skutecznie strzegą prywatnych domów i domków letniskowych, co oznacza, że ​​mogą kontrolować rozległe terytoria;
• 25% właścicieli nazywa kundle doskonałymi ochroniarzami.

Wielu właścicieli psów uważa, że ​​wpuszczenie do domu kundla jest najlepszym i najbardziej opłacalnym rozwiązaniem na stworzenie dobrego strażnik. Być może są nieco gorsze w niektórych cechach do obsługi psów, ale szybko przystosowują się do zmieniających się warunków pogodowych i są bezpretensjonalne w jedzeniu.

Rasowe szczenię VS pies z ulicy: kogo wybrać?

Kwestia wyboru jest dość trudna, biorąc pod uwagę wszystkie zalety i wady obu przedstawicieli. Nie można z całą pewnością powiedzieć, który gatunek zwierzęcia należy wybrać, ponieważ może to zależeć tylko od charakteru i potrzeb właściciela. Aby dokonać właściwego wyboru, konieczne jest przeanalizowanie możliwości zarówno szczeniąt rasowych, jak i nierasowych.

Tabela 3. Porównanie psów szlachetnej krwi i psów mieszańców

Cel instytucjiJeśli właściciel śpi i widzi udział swojego pupila w wystawach i imprezach kynologicznych, zdecydowanie potrzebujesz rasowego szczeniaka. To samo dotyczy hodowliPies mieszany nadaje się jako dobry przyjaciel i bezpretensjonalny strażnikRozmiar zwierzakaKupując szczeniaka właściciel wie, jak duży będzie dorosły pies. Wielkość i charakter zależą od rasy i rodziców szczeniakaOstateczny rozmiar psa pozostaje tajemnicą do końca. Tak więc w jednym miocie od kundla może wcale nie przypominać matki szczeniąt. Oznacza to, że dorosły pies może iść do ojca i urosnąć znacznie większy niż matkaEdukacja i treningSzkolony według określonego schematu opracowanego dla przedstawiciela każdej rasyW większości przypadków są lepiej tolerowane przez szkolenie niż psy szlachetne. Jednak specyficzne umiejętności psów podwórkowych nie manifestują się tak wyraźnie, jak u osobników rasowychPostaćOsobliwości charakteru rasowego zwierzaka można poznać, studiując standardy lub spotykając się z rodzicami szczeniakaCharakter jest niemożliwy do przewidzenia. Dorosły pies może być czuły i przyjazny lub zły na całym świecieZdrowieU wielu gatunków podczas krzyżowania (chów wsobny) dochodzi do ścisłego wymieszania krwi, przez co geny ulegają defektowi i rozwijają się choroby genetyczneSą uważane za zdrowsze niż rasowe, ponieważ naturalna selekcja uliczna nawet w okresie szczenięcia eliminuje osobniki słabe i chore. Włóczęgostwo daje psu silną odporność, a brak rasy eliminuje choroby rasowe

Małe szczeniaczki są urocze, teraz wybór należy do Ciebie

Ostateczna decyzja zależy tylko od właściciela. Żadne normy ani opisy nie zobowiązują psa do ślepego ich podążania. Tak więc kupno szczenięcia rasowego z rodowodem nie będzie gwarancją sukcesu: szczeniak może nie zdawać sobie sprawy ze wszystkich zalet swoich szlachetnych przodków. A pies, który został odebrany z ulicy, ogrzany i nakarmiony, wcale nie musi być uległy i bezwarunkowo kochać właściciela.

Wideo - Pies rasowy lub kundel?

Jak wybrać odpowiedniego kundelka??

Większość hodowców nie widzi dużej różnicy w tym, gdzie szukać kundla. Kupuje się je na targu, odnajduje w Internecie, zabiera z ulicy lub od znajomych. Aby pojawienie się nowego członka rodziny nie stało się irytującym błędem, przy jego wyborze należy przestrzegać następującego algorytmu:

1. Zbadaj terytorium, na którym mieszka pies. Może to być mieszkanie lub schronienie. Jeśli siedlisko jest brudne i niehigieniczne, pies może mieć problemy zdrowotne.
2. Oceń zdrowie i wygląd szczenięcia. Pies powinien mieć czyste oczy bez ropy, wilgotny nos i spokojny brzuch bez wzdęć. Na sierści nie powinno być białych i czarnych grudek, które wskazują na obecność pchły i wszy.
3. Obserwuj temperament i charakter psa. Szczeniak, który trzęsie się, kuli w kącie lub ucieka na widok gościa, nigdy nie będzie dobrym przyjacielem. Być może w przyszłości przyzwyczai się do nowego właściciela, ale będzie wykazywał agresję wobec każdego obcego lub przedmiotu.

Tchórzliwy zwierzak w wieku dorosłym będzie bardzo niebezpieczny, ponieważ zacznie gryźć, a psy rasowe, które rzucają się na osobę, która przyjechała z wizytą i próbują złapać jego ubrania, nie mogą być w żaden sposób reedukowane. Trzeba wybrać szczeniaka, który przyjaźnie spotyka się z nieznajomym, ale jednocześnie jest ostrożny. Po kilku minutach komunikacji może podejść do osoby i dać się pogłaskać, jednocześnie machając ogonem i liżąc ręce gościa. Taki zwierzak ma odpowiednią psychikę i wyrośnie na dobrego przyjaciela.

Kundel jest wolnym wiernym przyjacielem

Kundla można zabrać z ulicy za darmo, a właściciele takich psów często oddają szczenięta za symboliczną cenę. Ta zaleta dla wielu czworonożnych miłośników staje się główną zaletą przy wyborze zwierzaka. W końcu ceny, które hodowcy psów rasowych ustalają dla swoich szczeniąt, są często 2-3 razy wyższe niż średnia płaca. Warto również uwzględnić koszty utrzymania i karmienia, które nie dotyczą kundli.

Często sami właściciele „podwórkowych terierów” są gotowi dopłacić nowemu właścicielowi za zabranie kolejnego szczeniaka. Niektórzy oddają zwierzakowi wszystkie swoje rzeczy, w tym zabawki, smycze, obroże. Dlatego nowy właściciel zawsze ma wybór: zabrać do domu szczeniaka kundelka lub nakarmić dorosłego psa z ulicy.

Co karmić kundla?

Psy rasowe nie mają dopieszczonego żołądka i nie wymagają specjalnej diety, w przeciwieństwie do psów rasowych. Kundle mogą jeść prawie wszystko. Ten pies będzie po prostu szczęśliwy, jeśli dwa razy dziennie będzie karmiony owsianką gotowaną w bulionie mięsnym z kawałkami mięsa. Pomimo wybredności zwierzaka należy zadbać o to, aby jego metabolizm nie został zakłócony. Aby to zrobić, musisz uwzględnić w diecie:

• owsianka;
• mięso;
• twarożek;
• warzywa.

Pies z przyjemnością zje również gotową suchą karmę. Wybór karmy jest ogromny i zależy tylko od grubości Twojego portfela. Gdy rodzina zasiądzie do obiadu, pies będzie nieustannie błagał o jedzenie ze stołu mistrza. Z tego nawyku zwierzę musi zostać natychmiast odstawione od piersi.

Ważny! W żadnym wypadku nie należy podawać psów czekolada lub inne słodycze. Cukier niszczy zęby, a teobromina, która jest częścią czekolady, może prowadzić do śpiączki.

Jak radzić sobie z buntowniczym usposobieniem kundla?

W naturze niektórych osób niekrewniaczych wyraźnie widać zachowania buntownicze. Na przykład Metys pochodzi od stafforda, a labrador może nie widzieć lidera w właścicielu i często atakować. Na przykładzie tego zbuntowanego szczeniaka dowiemy się, jak radzić sobie z takim zachowaniem.

Tabela 4. Przyczyny złego zachowania psa

ZamieszkiSzczeniak nie zgadza się z rolą podwładnego, spojrzy na właściciela z wyzwaniem, jakby sprawdzał, jak może odpowiedzieć. Przy takim zachowaniu musisz ściśle powtórzyć już przypisane polecenieDojrzewanie i chęć dominacjiW okresie dojrzewania pies staje się zbyt pewny siebie, próbuje przejąć rolę lidera. Może całkowicie odmówić wykonania polecenia lub zrobić to bez większego entuzjazmuKrzyki mistrzaKrzyki właściciela tylko skomplikują sytuację. Główną bronią właściciela jest silny charakter i pewność siebieZamieszki trwają?Trzeba mocno patrzeć psu prosto w oczy, aby zrozumiał, że osoba się nie boi. Kiedy emocje buntownika zaczną opuszczać twarz, polecenie trzeba powtórzyć ponownie

Jeśli buntownikowi udało się jeszcze opanować i spokojnie wykonuje rozkazy właściciela, połowa bitwy jest zakończona. Kolejnym niepotrzebnym nawykiem jest chęć ugryzienia osoby i nie ma znaczenia, z czego to wynika - chęć zabawy lub pokazania swoich cech przywódczych. Istnieje kilka sposobów na odzwyczajenie psa od gryzienia:

• mocno chwyć szczeniaka za nos i nie puszczaj, dopóki jego stan podniecenia nie minie;
• chwyć psa za dolną szczękę, gdy próbuje ugryźć, i delikatnie naciśnij kciukiem język;
• jeśli szczeniak zaczął gryźć podczas gry, natychmiast przestań i wyraź swoje niezadowolenie: metoda działa bezbłędnie;
• niektórzy właściciele kilka razy gryzą psa w ramach kary, ale ta metoda może być niebezpieczna: zwierzęta reagują natychmiast i mogą skrzywdzić człowieka;
• jeśli szczeniak nie reaguje na polecenie „Fu!", Na pierwszych lekcjach możesz dyskretnie klepnąć go po plecach gazetą, aby zrozumiał: kara następuje za niespełnionym poleceniem.

Najważniejszą rzeczą w wychowaniu szczeniaka jest okazanie cierpliwości i wytrwałości. Psa trzeba nauczyć dyscypliny i dobrych umiejętności zachowania, a także pielęgnować w nim podrzędną pozycję. Właściciel musi być przywódcą, który rozwiązuje sytuacje konfliktowe nie przez krzyk i bicie, ale przez pewną moralną wyższość.