Gryf belgijski: opis rasy

Gryf belgijski, mimo swojej funkcji dekoracyjnej, zakochał się w wielu ze względu na wrodzone cechy charakteru. Małe belgijskie psy są zróżnicowane, więc różnorodność i cechy rasy, a także sposób żywienia i opieki mogą budzić wątpliwości potencjalnych właścicieli. Porozmawiamy o tym w tym artykule.

Gryf belgijski

Struktura włosa jest podobna do poprzedniego typu - z podwójną podstawą i sztywną na zewnątrz, ale ma dużą różnorodność kolorystyczną. Kolor może być czarny, czarno-czerwony i podpalany w okolicy klatki piersiowej, a także czerwony z czarnymi obszarami na kufie w postaci maski.

Typ brabancki

Zwierzę z kategorii Brabancon wyróżnia się krótką, prostą i lśniącą sierścią, zgodnie ze standardem nie ma brody. Długość włosa do 2 cm. Kolor może być czarny, czarny podpalany lub czerwony. Czerwone Brabancony mają czarną „maskę”.

Zewnętrzny

Istnieje wiele zamieszania wokół imion psów. Na ogół nazywane są Gryfonami Brukselskimi, więc nie ma sprzeczności. Wspólne standardowe cechy, które pojawiają się niezależnie od typu, można przedstawić w postaci listy:

1. Waga psa ograniczona do 5,5 kg.
2. Wysokość w kłębie nie jest przypisana do konkretnej, standardowej figury, ale w praktyce mieści się w granicach dwudziestu cm.
3. Nie ma znaczącej różnicy w wielkości między samcami a sukami gryfonami, jak ma to miejsce w przypadku dużych psów.
4. Łapy są niezupełnie proporcjonalne w długości do ciała, cienkie, długie, o mocnym kośćcu.
5. Wysoki ogon zestaw.
6. Wielkość głowy jest duża w stosunku do ciała, ma okrągły kształt, pysk nie jest długi i zagłębiony w typie brachycefalicznym. Płytkie zmarszczki są dozwolone.
7. U większości psów pozycja żuchwy jest nieprawidłowa: jest zakrzywiona w górę i wystaje poza górną.
8. Okrągłe i duże oczy są typowe dla tej rasy. Standardowo mają szeroki krój i nie powinny wystawać ponad oczodoły.

Dozwolone jest kojarzenie wszystkich trzech typów, ponieważ zwierzęta mają wspólne pochodzenie, a mieszane mioty mają korzystny wpływ na jasność koloru i strukturę linii włosów.

Historia rasy

Wszystkie powyższe typy pochodzą z Belgii. Historia ich przodków sięga wieków, a nawet tysiącleci. W ciągu ostatnich 500 lat psy były przedstawiane na płótnach artystów w różnych odmianach, zbliżonych do współczesnego wyglądu zwierzęcia. Przypuszczalnie rasa wywodzi swoją historię od małych, mobilnych psów, które mieszkały w stajniach i pełniły funkcje szczurołapów. Nazywano je gryfami stajennymi.

Belgowie znali francuskie gryfy i używali wskazanego imienia. Małe belgijskie rasy psów należą do grupy pinczerów lub sznaucerów.

Najwcześniejsze informacje o przodkach gryfonów stajennych zawierają opisy psów, które miały twardą i gładką sierść. Istnieją dwa typy, z których przetrwał tylko pinczer małpi szorstkowłosy. Odległy przodek współczesnych zwierząt został uwieczniony na obrazie poświęconym rodzinie Arnolfini. Artysta przedstawił na nim psa, który stał się przodkiem wszystkich małych ras belgijskich, w tym stajni i tych, które później rozwinęły się do współczesnego typu.

Charakterystyczną cechą stabilnych gryfów była różnorodność wyglądu zewnętrznego. Różnice w wyglądzie zostały uzupełnione krzyżowaniem z innymi rasami, o których nie zachowały się żadne wiarygodne informacje, z wyjątkiem tych, które przypisują współczesną rasę wspomnianemu pinczerowi małpi („małpi pinczer”) oraz rubinowemu cavalierowi king charles spaniel. A to tylko jedna z wersji, ponieważ w innej wersji pochodzenia gryfów przodkami pinczera były belgijskie szorstkowłose psy, do których dodano krew Yorkshire terierów, aby zmniejszyć rozmiar.

Gładkowłose gryfy brabanckie wydają się zawdzięczać swoje pochodzenie mopsom.

Małe belgijskie psy stały się tak popularne wśród przedstawicieli różnych klas, że pod koniec XIX wieku rasa uzyskała pierwsze uznanie: gryf belgijski został wpisany do księgi hodowlanej. Do tego czasu z udziałem tych mobilnych zwierząt odbywają się różne pokazy, prowadzą też aktywne życie wystawiennicze. Równolegle z rosnącą popularnością rozwijane są standardy zewnętrzne, na kontynencie europejskim otwierają się kluby dla miłośników gryfonów. Na początku XX wieku rasa została rozpoznana przez amerykańskich przewodników psów.

Wojny ubiegłego wieku prawie wytępiły psy. Brytyjczykom i Amerykanom udało się uratować ludność. Wyeksportowali szczenięta gryfa, aby przywrócić stado.

Dziś gryfy brukselskie zajmują 80. miejsce na liście 187 ras pod względem pogłowia zwierząt. Mimo naturalnych umiejętności łapania szczurów i innych małych gryzoni trzymane są na wystawy lub jako psy do towarzystwa.

Charakter gryfów belgijskich

Psy wyróżnia inteligencja, ciekawość, są wesołe, pełne energii, uważne. Gryfy są zwierzętami zrównoważonymi, są w dobrym humorze i nie przeszkadzają właścicielom głośnym szczekaniem (poza dużą ilością ruchu w domu: zwierzę może dać się ponieść funkcji strażnika i stworzyć dużo hałasu - aby temu zapobiec dzieje się, trzeba wytresować psa).

Gryfy belgijskie można trenować, uwielbiam wchodzić w interakcje z właścicielem. Ale konieczne jest przyzwyczajenie zwierzęcia do posłuszeństwa we wczesnych stadiach życia. Taktyka treningu oparta jest na wygodnych technikach z elementami zabawy, bez agresji w stosunku do psa. Zwierzę powinno być często chwalone i nagradzane za wykonanie zadań. W odpowiedzi na ciężki trening zwierzak może odczuwać strach i będzie miał trudności z przyswajaniem materiału.

Przyjęta w domu codzienna rutyna jest przez nich przyjmowana pozytywnie. Są wygodne do wspólnego życia, lubią spacery i nowe aktywności.

Kolejną pozytywną cechą tej rasy jest jej niezwykła czystość. Przynoszenie właścicielowi serwetki do wycierania twarzy i brody to typowe zachowanie psa.

Wadą rasy jest niejednoznaczne postrzeganie dzieci. Gryfy mogą warczeć w odpowiedzi na niechciane uściski i pocałunki, więc zwierzę nie nadaje się do domów z małymi dziećmi, które z racji wieku nie są w stanie kontrolować swoich reakcji.

Gryfy belgijskie są nieufne wobec nowych ludzi. Mimo niewielkich rozmiarów chronią właściciela., dlatego nie zostawiaj zwierzęcia na spacer z dużymi psami. Tchórzostwo nie jest charakterystyczne dla psa z umiejętnościami szczurołapa, więc gryfy nie muszą być namawiane do udziału w różnych zajęciach.

Pies bardzo źle znosi samotność. Zorientowane na właściciela i wrażliwe gryfy belgijskie szybko przywiązują się do swojego „lidera”.

Miłośnicy podróży powinni pamiętać, że zwierzę jest wyjątkowo źle tolerowane przez rozłąkę z właścicielem. Lepiej zabrać ze sobą zwierzaka.

Dobrą wiadomością jest to, że przedstawiciele tej rasy dogadują się ze wszystkimi przedstawicielami świata zwierząt. Mogą przewodzić w zespole z innymi zwierzakami, ale przestrzegaj hierarchii, jeśli taka jest wyraźnie przestrzegana w domu.

Rasę jako całość można scharakteryzować jako stabilną z punktu widzenia psychiki: nie charakteryzuje się nerwowością i brakiem równowagi emocjonalnej.

Gryfy (zwłaszcza typy brukselskie i belgijskie) są idealne dla osób starszych, ponieważ nie uciekają przy każdej okazji w nieznanym kierunku i trzymają się blisko właściciela, obserwując go z boku. Brabanconowie staną się towarzyszami rodzin z dziećmi, ponieważ są wobec nich bardziej lojalni i preferują hałaśliwe, aktywne zabawy.

Opieka nad gryfem belgijskim

Pies jest bezpretensjonalny jeśli chodzi o życie - może być w prywatnym domu lub mieszkaniu. Konieczne jest wyposażenie zwierzęcia w ciepłe i wygodne legowisko bez hałasu i przeciągów. Twój szczeniak gryfon pokocha kosz ze sztucznym futerkiem lub pościelą z tkaniny.

Jeśli właściciel zignoruje tę potrzebę prywatności, zwierzę znajdzie dla siebie kącik w szafie, pod miejscem do spania lub w innym chronionym miejscu. W jednym z naszych artykułów opowiemy Ci, jak to zrobić sam zrób dom dla psa.

Należy pogodzić się z nadmierną ekonomią zwierzaka, który wciąga w kąt wszystko, co nie na miejscu. Pies może znaleźć brudne skarpetki, pościel właściciela, zabawki dla dzieci i inne rzeczy.

Gryfy belgijskie są aktywne, lubią się ruszać i uprawiać aktywność fizyczną, dlatego potrzebują długich spacerów na świeżym powietrzu: wskazane jest spacerowanie przez co najmniej godzinę dwa razy dziennie (rano i wieczorem). Zimą możesz używać specjalnych kombinezonów do chodzenia. W takim przypadku ważne jest, aby nie przegrzać zwierzaka.

Musisz chodzić z gryfonami na smyczy do ruletki i w obroży lub użyć szelek. Powinny być wykonane z miękkiej skóry lub tkanego jedwabiu, aby zachować fakturę sierści.

Akcesoria powinny być tak dobrane, aby uniknąć poślizgnięcia się zwierzęcia lub przeciwnie, efektu duszącego zbyt ciasnych materiałów. Kołnierz, na przykład zapinany, powinien umożliwiać przejście dwóm palcom. Spacer powinien odbyć się przed karmieniem.

Do transportu musisz kupić specjalną torbę lub pojemnik.

Eliminacja defektów wełny odgrywa znaczącą rolę w pielęgnacji gryfa. Regularna pielęgnacja wymaga dwóch rodzajów grzebieni: jeden z rzadkimi zębami do usuwania brudu, drugi do utrzymania dobrego wyglądu podszerstka i ząbkowania. Zwykły grzebień może zranić delikatną skórę psa. Ogólne zasady są następujące:

1. Wełna Gryfa Belgijskiego jest czesana raz na trzy dni (w ostateczności raz na 7 dni). Jest to dość długi zabieg, ale zwierzę nie pozostawi sierści na otwartych powierzchniach, a sierść nie będzie się zbierać w kołtuny.
2. Okolice oczu wymagają regularnej depilacji – należy je starannie przyciąć.
3. Starą sierść usuwa się dwa lub trzy razy w roku w okresie linienia. Jest to konieczne, aby pies nie wyglądał niechlujnie. Przycinanie na ogół nie jest skomplikowaną procedurą. Ale jeśli masz wątpliwości, lepiej zwrócić się do profesjonalistów. Przycinanie zaczyna się od usunięcia ze zwierzęcia starej wełny, której końce są już rozdwojone. Najpierw usuwana jest długa warstwa wierzchnia, po miesiącu usuwany jest podszerstek.

Co do reszty, przestrzegają następujących zaleceń dotyczących pielęgnacji:

1. Czubki paznokci należy regularnie przycinać, aby utrzymać prawidłowy chód. Odbywa się to zwykle raz lub dwa razy w miesiącu.
2. Przy wrodzonej czystości Gryfa mycie brody i wąsów po jedzeniu nie będzie zbyteczne. Konieczne jest leczenie fałdów na twarzy, aby uniknąć odparzeń i stanów zapalnych.
3. Kąpiel nie powinna być częsta - wystarczy raz w miesiącu. Unikaj używania dużej ilości szamponu. Jeśli pogoda jest sucha i ciepła, najlepiej ograniczyć pranie. Produkty do kąpieli są zmywane i nie pozostawiają na ciele, po czym zwierzę można osuszyć ręcznikiem (zimą może być wymagane suszenie suszarką do włosów). Dla piękna wełny po umyciu ciało jest traktowane specjalną kompozycją olejków z butelki z rozpylaczem. Następnie pies jest czesany zgodnie z kierunkiem wzrostu sierści i przecierany zamszową lub aksamitną szmatką.
   

   Wełna wymaga stałej pielęgnacji

4. Utrzymanie uszu i zębów w czystości jest wystarczające na poziomie rutynowego badania. Raz lub dwa razy w miesiącu uszy czyści się wacikiem nasączonym specjalną mieszanką. Standardowo gryf musi mieć pełny zestaw zębów. Wady rasy to próchnica, ciemne zęby, nierozwinięte kły. Szczególnie dokładnie należy zbadać pysk zwierzęcia w okresie pojawiania się zębów stałych zamiast mlecznych i upewnić się, że elementy starych zębów nie pozostają w jamie ustnej – może to powodować problemy z zgryzem. Jeśli dziąsła są w stanie zapalnym, należy je leczyć specjalnym roztworem, który tymczasowo rozwiąże problem. Dalsze leczenie tej dolegliwości w domu jest niepraktyczne. Należy skontaktować się z przychodnią do wąskiego specjalisty (dotyczy to również próchnicy, którą można wykryć podczas badania).

Dla posiadaczy krótkowłosych Brabanconów pielęgnacja jest jeszcze mniej kłopotliwa: zamiast kąpieli wystarczy przetrzeć zwierzę wilgotną szmatką. Konieczne jest również czesanie, ale nie będzie to trudne, ponieważ do tego używają pędzla z krótkim włosiem. Ogólnie rzecz biorąc, są mniej kapryśni w opiece niż bracia szorstkowłosi. W tym samym czasie wylinka Brabanconów utrzymuje się. Aby przyspieszyć proces zmiany sierści i zachować zadbany wygląd psa, w Brabanconach można nałożyć kawałek aksamitu lub zamszu na sierść w kierunku wzrostu sierści.

Alarmy obejmują wydzielinę z oczu, niepokój w uszach, zaczerwienienie i obrzęk dziąseł. Jeśli którykolwiek z tych objawów zostanie zaobserwowany u zwierzęcia, należy go natychmiast pokazać weterynarzowi.

Żywienie szczeniaka i dorosłego psa

Gryfy belgijskie muszą otrzymywać wszystkie niezbędne substancje w postaci witamin i minerałów, aby zachować swój kształt i długowieczność. Przedstawiciele rasy na ogół mają dobry apetyt, niemniej jednak należy przestrzegać reżimu: dorosły „Belg” je dwa razy dziennie o określonych godzinach (zwykle takie przejście następuje w wieku jednego roku), dzieci do 3 miesiące jedzą małymi porcjami, ale często na 4 5 przyjęć.

Rzadkie karmienie spowalnia rozwój dziecka, dlatego jeśli nie ma możliwości normalnego odżywiania, nie należy spieszyć się z wiekiem szczeniaka, na przykład trzy razy weź półrocznego szczeniaka z potrzebą żywienia dzień. Istnieje opinia, że ​​dorosłe psy powinny być karmione dokładnie 3 razy dziennie, a nie dwa razy dziennie, aby uniknąć problemów jelitowych. Wybór w tym przypadku pozostaje w gestii właściciela, ale odżywianie frakcyjne w każdym przypadku ma pozytywny wpływ na pracę przewodu żołądkowo-jelitowego.

Bardzo ważne jest, aby nie przekarmiać zwierzęcia. Wybierając gotową karmę, nie powinieneś wybierać opcji wysokobiałkowych. Wystarczy zostawić około jednej czwartej pokarmu białkowego w diecie dorosłego Gryfa i około jednej trzeciej - u zwierzęcia w wieku szczenięcym. Przekarmianie pokarmami białkowymi prowadzi do reakcji alergicznych, problemów z włosami i skórą.

Należy również zwrócić uwagę na obecność wapnia i fosforu. Najlepsza opcja, jeśli pies otrzymuje o 20% więcej wapnia niż fosforu, ponieważ nadmiar tego ostatniego negatywnie wpływa na stan układu nerwowego. Jeśli zwierzę je pokarm, nie należy wybierać opcji na bazie ryb, ponieważ są one zbyt bogate w fosfor. Równowaga węglowodanów dzięki wystarczającej mobilności rasy.

Tanie opcje jedzenia dla gryfów nie są odpowiednie. Jeśli nadal wybierasz gotowe dania o zrównoważonym składzie, musisz kupować tylko produkty premium. Karma z linii profesjonalnych jest dostępna w aptekach weterynaryjnych lub sklepach zoologicznych. Nie warto kupować dodatkowych suplementów witaminowych. Jedynym wyjątkiem jest szczenię, kiedy wymagane są suplementy wapnia (do tego można użyć rozgniecionych skorupek jaj) oraz kompleks minerałów, który można podawać w kilku posiłkach w ciągu dnia z jedzeniem (wystarczy dwa lub trzy razy).

W pewnym momencie Griffon zjada 300-400 gramów suchej karmy.

Gryf belgijski może jeść standardową żywność ekologiczną. Jednocześnie właściciel jest zobowiązany do przestrzegania proporcji białka: gryf belgijski potrzebuje wystarczającej ilości gęstego jedzenia, w tym chudego mięsa, gotowanego mięsa drobiowego, płatków zbożowych z dodatkami roślinnymi, fermentowanych produktów mlecznych. Jednocześnie ważne jest, aby nie przesadzić ze składnikiem białkowym w diecie.

Podstawą jedzenia jest mięso. Spożywa około 250 gramów produktu dziennie. Griffon może być karmiony świeżym, z wyjątkiem wieprzowiny i drobiu. Pulpa z kurczaka powinna być ugotowana. Ogólnie rzecz biorąc, ten pierwiastek stanowi około jednej trzeciej diety.

Szczeniak może trawić mięso w wieku 1 miesiąca i starszym. Wskazane jest unikanie mięsa mielonego, które nie jest zbyt odpowiednie dla żołądka. Najlepszą opcją jest zeskrobana masa mięsna wyjęta z grubego, niskotłuszczowego kawałka. Produkty uboczne tych zwierząt nie są dozwolone do 4 miesiąca życia, nie należy zastępować mięsa alternatywnymi opcjami. W ostateczności możesz ograniczyć się do 2-3 dawek w 7 dni.

Mleko jest również kompletnym produktem białkowym, ale jednocześnie gryfonom nie należy podawać czystej kazeiny po 3 miesiącach, ponieważ może to zakłócić trawienie. Twarożek, kefir, jogurt – wszystkie tego typu produkty fermentowane należy dodawać do jadłospisu trzy razy w tygodniu. Twaróg podawany jest schłodzony i rozcieńczony (np. w serwatce). Masę twarogową można również wstępnie namoczyć w mleku. Najważniejsze jest to, że struktura produktu jest zbliżona do stanu papkowatego.

Ryby morskie zawierają niezbędne aminokwasy i dużo fosforu. Jeśli podasz go co 7 dni, skóra i sierść pupila z pewnością zachowa zdrowy wygląd. Jednak surowa ryba może być szkodliwa pod względem obecności pasożytów - w celach profilaktycznych lepiej gotować do 5 minut.

Jedna trzecia diety to składniki roślinne i zbożowe. Dobre połączenia tworzą te produkty z daniami mięsnymi i rybnymi i są dopuszczalne do spożycia w czystej postaci. Wśród ziaren dla gryfa warto wybrać ryż i płatki owsiane. Gryfy przyswajają owsiankę z kaszy manny na różne sposoby - w tym przypadku należy obserwować, jaką reakcję wywołuje u zwierzęcia. Warzywa, które z powodzeniem uzupełnią dietę - kawałki marchewki, buraki, sałatki z dyni, dania z cukinii, a także tradycyjne na stół ogólny pomidory i ogórki.

Surowe jaja są słabo tolerowane przez gryfy, a to właśnie surowe białko jest niebezpieczne i może uszkodzić skórę. Dozwolone jest łączenie surowego żółtka z mlekiem i podawanie zwierzęciu, a elementy białkowe muszą być ugotowane i posiekane przed podaniem.

Suplementy, których gryfy potrzebują do 12 miesiąca życia, to między innymi wapń i fosfor. Przy tradycyjnej diecie trzeba okresowo przyjmować multiwitaminy. Przed podaniem suplementów witaminowo-mineralnych Griffon należy skonsultować się z lekarzem weterynarii w sprawie niezbędnych leków i ich dawkowania.

Lista zakazanych produktów spożywczych:

1. Gotowane kości (ryba, kurczak): gryzie małe kości, zwierzę może uszkodzić żołądek.
2. Kiełbaski.
3. Pieczywo.
4. Tłuste jedzenie.
5. Produkty wędzone.
6. Słodycze (w tym czekolada).
7. mleko.
8. Rośliny strączkowe (szczególnie nie polecane dla szczeniąt).
9. Ziemniak.
10. Cebula.
11. Zupy.
12. Ogórki konserwowe, marynaty.
13. Ryby rzeczne.
14. Mięso wieprzowe.
15. Surowy ptak.
16. Jedzenie bogato doprawione przyprawami.
17. Grzanki i inne przekąski sklepowe.

W specjalnym artykule Szczegółowo przeanalizujemy czego nie można karmić psa, jakie produkty są surowo zabronione dla przedstawicieli jakichkolwiek ras i mogą im zaszkodzić.

Napój musi być zawsze w widocznym miejscu. Szczególnie psy powinny dostawać dużo płynów, kiedy jedzą gotowe jedzenie. Lepiej nie poddawać wody przetwarzaniu (wyjątkiem jest woda z naturalnego źródła, któremu nie należy ufać).

Latem należy ograniczyć ilość spożywanego pokarmu.

Pojemniki na karmę są umieszczone tak, aby zwierzę mogło wygodnie sięgać po naczynia: najlepiej, aby pies opuścił tam tylko pysk.

Dotyczy to zwłaszcza niemowląt, których ciało dopiero się kształtuje. Nawyk nieprawidłowego podejścia do miski może negatywnie wpłynąć na budowę ciała.

Możesz zaoferować gryfowi podwójny karmnik, w którym możesz nalać wodę i włożyć jedzenie. Najlepszą opcją są naczynia z regulatorem, który dopasowuje się do wzrostu zwierzęcia.

Gryfowi trudno będzie obrócić naczynia ceramiczne i ceramiczne. Można też kupić naczynia ze stali nierdzewnej, plastiku, emalii, ceramiki bez wiórów - najważniejsze, żeby nie uszkodzić języka w czasie jedzenia.

Kiedy szczeniak je, należy podłożyć mu pod łapy matę antypoślizgową i zmusić go do przyjęcia prawidłowej pozycji: przednie nogi są proste i równoległe do siebie, a stawy skokowe tylnych pod kątem prostym. Zaleca się trenowanie szczeniaka w tej pozycji przy każdym karmieniu.

Aby zapobiec tworzeniu się kamienia nazębnego, gryfy można raz w tygodniu obgryzać marchewką, kawałkiem jabłka, chrząstką, kością wołową. Należy to zrobić po osiągnięciu 2 miesięcy. Chrząstka cielęca jest również bogata w minerały.

Odżywianie idealne – gdy porcja jedzenia jest zjadana w całości. Jeśli pies chodzi po misce i próbuje ją wylizać, przy następnym karmieniu należy zwiększyć ilość karmy. Brak konieczności odpowiadania na prośby o dodatek. Zrujnuje to twoje nawyki żywieniowe i zakłóci twój reżim.

Zaleca się trenowanie, aby otrzymywać jedzenie na polecenie. Niedopuszczalne jest odwracanie uwagi i głaskanie zwierzęcia w tym momencie.

Zaleca się podawać szczenię pierwszy raz rano około godziny siódmej, ostatni około godziny 22. Szczenię nie powinno jeść w nocy, ale dla spokojnego snu zaleca się podawać w ostatnim posiłku produkty mięsne. Harmonogram karmienia może się zmieniać wraz ze wzrostem i spadkiem członków rodziny, ale generalnie odstępy między posiłkami powinny być takie same - jest to główny wymóg, którego należy przestrzegać.

Jeśli szczeniak chce wyciągnąć jedzenie z rąk właściciela, nie nagradzaj go. W przyszłości mogą pojawić się trudności z jedzeniem z poszczególnych potraw.

Starsze zwierzęta powinny jeść trzy razy dziennie, a porcje nie powinny być duże. Procesy metaboliczne w ciele starzejących się zwierząt ulegają spowolnieniu. Powinny być karmione po tym, jak organizm otrzyma wystarczającą aktywność fizyczną i zacznie intensywnie zużywać energię. Starsze psy potrzebują więcej węglowodanów i mają zwiększone zapotrzebowanie na wapń, sód i fosfor. Gdy zwierzę zbliża się do starości, należy dostosować dietę.

Zasady szkolenia

Gryfy są interesujące, ponieważ wyłapują przy tym najmniejsze zmiany w głosie, nastroju i mimice właściciela. Wyczuwają niezadowolenie i cieszą się z nagród w postaci smacznych smakołyków. Jednak jedną z podstawowych zasad szkolenia małych belgijskich psów jest bycie wymagającym. Od pierwszych minut ważne jest, aby zwierzę było jasne, że to, co zostało rozpoczęte, powinno zostać zakończone.

Wskazane jest, aby nie nadużywać długich treningów. Lepiej, aby były częstsze, ale nie tak długo.

Musisz szkolić zwierzę od pierwszych dni. Nawet 3-miesięczne dziecko jest w stanie nauczyć się prostych rzeczy, które ułatwią interakcję z właścicielem. Po pierwsze ważne jest nawiązanie kontaktu, przyzwyczajenie się do pseudonimu. Jednym z najważniejszych nawyków jest znajomość swojego miejsca. Po wypowiedzeniu odpowiedniej komendy należy zabrać szczeniaka na materac, położyć go na łóżeczku i zachęcić smakołykiem.

Przed pierwszym spacerem upewnij się, że szczeniak przyzwyczaił się do smyczy i obroży. W przyszłości będzie musiał nauczyć się takich poleceń głosowych jak „Fu!", Przejście w pobliżu i natychmiastowy powrót do właściciela - wszystkie są niezbędne, aby wspólne wypady na świeże powietrze pozostawiały tylko przyjemne wrażenia. W domu i podczas spaceru komendy „Połóż się!„I” Sit!". Jeżeli gryf będzie pokazywany na wystawach, powinien nauczyć się postawy wystawowej i ruchu pierścienia.

Tabela 1. Metodyka nauczania

"Dla mnie!"Tego sygnału należy się nauczyć w młodym wieku. Początkowo należy po prostu wypowiadać komendę za każdym razem, gdy szczeniak przejmuje inicjatywę i podbiega do właściciela. Od 4 miesięcy szkolenie obejmuje ukierunkowany rozwój zespołu. Optymalny schemat, który pozwala psu wyczuć łańcuch logiczny i utrwalić wynik: wołanie głosowe - lekkie szarpnięcie smyczy - podejście psa - pochwała - delikatność. Odbywa się to kilka razy z rzędu, bez zdejmowania smyczy"Blisko!"Uczą poruszania się w pobliżu w następujący sposób: ściskają smakołyk w pięść, wypowiadają komendę głosem, a następnie zachęcają do poruszania się za ręką na lewo od właściciela. Po 10-15 metrach poczęstuj psa smakołykiem w nagrodę. Dalej odległość rośnie. Użyj smyczy, aby skorygować skoki, niepotrzebny ruch i brak stałego tempa. Ruch pierścienia jest nauczany w ten sam sposób. Jedynym zastrzeżeniem jest to, że te polecenia różnią się szybkością ruchu, więc powinieneś wymyślić dla nich różne głosowe znaki wywoławcze"Siedzieć!", "Kłamać!"Komendy te uczy się według ogólnego schematu: smakołyk jest w zasięgu wzroku zwierzęcia - zwierzę słyszy wezwanie właściciela do wykonania polecenia - przy prawidłowym wykonaniu smakołyk jest podawany psu. Powtórzenia są przeprowadzane kilka razy, aby utrwalić wynik„Ugh!"To polecenie jest najtrudniejsze. Nie powinno być żadnych miłych napomnień. Zakazu należy uczyć surowo - od pierwszych dni komenda wypowiadana jest lekko warczącym głosem z całkowitym zakazem dalszych działań psa. To jedyny możliwy sposób na osiągnięcie pożądanego efektu. Za posłuszeństwo możesz poczęstować swojego zwierzaka smakołykiem

Błędy popełniane przez właściciela w procesie uczenia się można przedstawić w następujący sposób:

1. Brak regularnych szkoleń.
2. Niespójne reakcje gospodarza.
3. Zadanie nie jest ukończone do końca.
4. Właściciel kilkakrotnie powtarza polecenie, a pies powinien mieć świadomość, że jego polecenia muszą być wykonane za pierwszym razem.
5. Identyczne warunki podczas treningu – to samo miejsce, podobna pozycja, identyczne warunki wykonywania poleceń. Aby pies mógł się rozwijać, trzeba zmienić miejsce rozstawienia, urozmaicić trening. Rozkazu należy się nauczyć z definicji, bez odwoływania się do konkretnej serii zdarzeń.

Oczywistymi zaletami treningu są możliwości socjalizacji i regulacji zachowania pupila, który w niektórych przypadkach może być nadmiernie aktywny, zwłaszcza w stosunku do dużych osobników (gryfy mogą w tym przypadku wykazywać tzw. „syndrom małego psa” ).

Jeśli szkolenie odbywa się podczas spaceru, musisz najpierw dać zwierzęciu dużo biegania i zabawy z innymi psami, a dopiero potem zacząć uczyć się poleceń.

O jakich problemach należy pamiętać?

Małe belgijskie rasy to wytrzymałe zwierzęta o dobrych wskaźnikach zdrowotnych. Mogą stać się stulatkami ze średnią długością życia 15 lat lub dłużej. Wskaźniki średnie - 12-15 lat, czyli też dużo. Rasa nie jest tak popularna, więc choroby dziedziczne nie są tak powszechne wśród gryfów.

Główny problem hodowców jest związany z kształtem głowy. Stwarza trudności w porodzie, które mogą skutkować cesarskim cięciem. W porównaniu z innymi przedstawicielami psów z czaszką brachycefaliczną odsetek trudnych przypadków nie jest tak wysoki, ale nadal jest obserwowany.

Trudności w oddychaniu wynikają z kształtu głowy i zwężonych nozdrzy, które są powszechne u niektórych przedstawicieli rasy. We śnie zwierzę może chrapać i wydawać inne niezwykłe dźwięki. Drogi oddechowe są skrócone, więc gryfy mogą mieć trudności z wychłodzeniem – w upalne dni trzeba uważnie monitorować stan zwierzęcia.

„Belgowie” mogą być podatni na choroby oczu (w szczególności zaćmę i wypadanie gałki ocznej, a także wrastanie rzęs) oraz choroby wirusowe, dlatego trzeba wcześniej zadbać o niezbędne szczepienia. Również właściciele gryfów borykają się z taką dolegliwością jak wodogłowie - tłumaczy się to również niezwykłym kształtem głowy psa.

Na tle innych ras zdrowie gryfonów belgijskich jest doskonałe, więc nie należy się obawiać, że zwierzę z pewnością zacznie wykazywać powyższe negatywne cechy.

Cechy dziania

Belgijski Mały Pies musi mieć dobry rodowód. Aby uzyskać takie czy inne szczenięta, musisz śledzić, które potomstwo urodziło się wcześniej od rodziców. Jeśli krycie jest pierwsze dla przedstawicieli rasy, zaczynają się od ogólnej zgodności ze standardem.

Początkowo hodowca powinien zdecydować o celu pozyskania miotu. Jeśli wśród nich jest utrwalenie istniejących cech i przeniesienie cech charakterystycznych dla suki na potomstwo, warto wybrać psa z podobnej linii rasowej.

Kiedy krycie odbywa się w celu poprawy anatomii rasy lub wyglądu nietypowego umaszczenia, należy wybrać ugruntowanego producenta, który jest w stanie przekazać szczeniętom pozytywne cechy zewnętrzne.

Jeśli chodzi o terminy, krzyżowanie przeprowadza się, gdy samiec kończy 1 rok i 15 miesięcy - samica. Jeśli kryjesz młodszych przedstawicieli rasy, szczenięta nie będą mogły uzyskać dokumentów urodzenia. Doświadczeni hodowcy nie spieszą się z pierwszym miotem i czekają na pełne dojrzewanie organizmu, który jest gotowy do rodzenia potomstwa. Zwykle dzieje się to po rozpoczęciu trzeciej rui.

Ważne, aby oboje rodzice byli całkowicie zdrowi przed kryciem, na krótko przed wystąpieniem rui, należy podać suce środki przeciwpasożytnicze i leczyć skórę. Zwróć szczególną uwagę na żywienie, ale nie przekarmiaj zwierzęcia. Nadwaga może wpływać na prawidłowy przebieg zapłodnienia.

W czasie ciąży przyszła mama powinna otrzymywać wzmocnione odżywianie z kompletną dietą bogatą w białka, minerały i witaminy.

Po urodzeniu pies i miot są trzymane w ciepłym pomieszczeniu. Nie potrzebuje pomocy w opiece nad szczeniętami - instynkty rodzicielskie Gryfa są na tyle rozwinięte, by samodzielnie opiekować się pociechami.

Jak wybrać szczeniaka?

Gryfy belgijskie nie różnią się dużą liczbą miotów. Suka zwykle rodzi do 3 szczeniąt. Lepiej kupić zwierzę w żłobku lub u renomowanego hodowcy, nawet jeśli nie planuje się imprez wystawienniczych.

Szanowni hodowcy przekazują zwierzaka właścicielowi po drugim szczepieniu w wieku 2,5-3 miesięcy. Należy poprosić hodowcę o pisemne zaświadczenie, które zawiera wszystkie otrzymane szczepienia, a także notatkę o specjalnym traktowaniu robaków.

Takie leczenie jest przeprowadzane u wszystkich dzieci gryfów bez wyjątku, niezależnie od faktu zarażenia pasożytami.

Wybierając małego zwierzaka, zwróć uwagę na następujące cechy:

1. Kolor płaszcza.
2. Czystość małżowin usznych i ich stan.
3. Czystość w okolicach oczu, ogólne wrażenie okolicy.
4. Zdrowie jamy ustnej.
5. Elastyczność brzucha.
6. Kształt głowy - powinien być standardowy, dużego rozmiaru z płytką kufą.

Zdrowy zwierzak powinien być aktywny, wesoły i gotowy do zabawy. Chęć spróbowania wszystkiego jest również jedną z pozytywnych cech.

Przed zakupem warto udać się na wystawę, aby lepiej poznać specyfikę rasy i nawiązać kontakty z hodowcami. Warunki w żłobku muszą być dobre. Niedopuszczalne jest nabywanie szczeniaka na odległość, ponieważ pies musi być obserwowany w interakcji z innymi osobnikami. Optymalne, jeśli istnieje możliwość zobaczenia rodziców szczeniąt. W naszym kraju szkółki i hodowcy znajdują się głównie w stolicach.

Ogólne zalecenia są następujące: wybierz dziecko o najsilniejszych kościach, krępe, ze zdrowymi zębami, miękkimi włosami, jasnymi oczami, przeciętnej budowy. W ściółce nie powinny znajdować się osobniki przestraszone lub agresywne.

Jeśli chodzi o ceny, wszystko zależy od kariery wystawowej rodziców i upodobań samych szczeniąt. Gryfy belgijskie są podzielone na kategorie.

Tabela 2. Klasy zwierząt i koszt

Pet-class: nie odpowiada standardowi, dlatego nie będzie mógł brać udziału w wystawach. Jednak jako towarzysz doskonale nadawał się12-20 tys. rubleKlasa rasy: zwierzęta będą mogły uczestniczyć w imprezach na małą skalę, ale wygląd zewnętrzny nie pozwoli na zdobywanie nagród na poziomie międzynarodowymKoszt szczeniaka zaczyna się od 20 tysięcy rubliKlasa wystawowa: szczenięta tej kategorii od urodzenia udają championa i mają doskonałe cechy dziedziczne odziedziczone po matce i ojcu. Cechy charakteru i wygląd zewnętrzny pozwalają im zakwalifikować się do nagród w międzynarodowych zawodach. Wskazane jest kupowanie zwierzaka po całkowitej wymianie zębówCeny za zwierzęta - 40 tys. rubli i więcej

Wielu właścicieli jest zainteresowanych tym, jak nazwać szczeniaka. Istnieje kilka ogólnych wskazówek dotyczących imion psów:

1. Wskazane jest podanie krótkiej, dźwięcznej i niezbyt popularnej nazwy.
2. Nadawanie zwierzęciu ludzkiego imienia jest nieetyczne.
3. Pseudonim musi być taki, aby można go było używać w zachęcaniu do intonacji, bez zniekształceń i zdrobnień.

Jaki angielski pseudonim nadać psu?? Nasz artykuł ci powie!

Wideo - Gryf belgijski

Wniosek

Gryfy belgijskie nie są aż tak popularnymi zwierzakami, ale zdążyły już zakochać się w wielu właścicielach, ponieważ wyróżniają się sprytem, ​​aktywnym trybem życia i są dobrze wyszkolone. Jak każdy mały pies, gryf będzie próbował ustanowić przywództwo w domu, więc wychowanie zwierzęcia powinno odbywać się od pierwszych dni. Potrzebują dużo uwagi. Spacer z elementami zabawy i komunikacji z innymi psami jest obowiązkowy. Ważne jest, aby właściciel był wrażliwy na stan pupila i uważnie monitorował dietę. Wtedy poważne choroby są praktycznie wykluczone, a zwierzę przez długie lata będzie zachwycało członków rodziny swoją uwagą.