Sfinks kanadyjski: cechy pielęgnacji i konserwacji

Jedną z najciekawszych i najbardziej niezwykłych ras kotów na świecie jest sfinks kanadyjski. Zwierzęta otrzymały swoją nazwę na cześć egipskich figurek znalezionych podczas wykopalisk w Egipcie. Dla niektórych te zwierzęta mogą wydawać się uroczymi stworzeniami, podczas gdy dla innych mogą być nieatrakcyjne i brzydkie. Prawdą jest jednak jedno, że właściciele dużych oczu, zamszowej skóry, pięknych fałd i dużych uszu nieustannie przyciągają uwagę.

Historia powstania sfinksów

Przodek wszystkich współczesnych sfinksów urodził się w mieście Ontario. Nieco ponad 50 lat temu kociak urodził się ze zwykłego kota domowego, który różnił się od swoich odpowiedników tym, że nie miał sierści. Ten zwierzak został nazwany Prun.

Następnie kot został skrzyżowany z własną matką, w wyniku czego urodziło się jeszcze kilka bezwłosych kociąt. Aby wyhodować nową rasę kotów, Prune kontynuował hodowlę ze swoimi siostrami, córkami i siostrzenicami, co przyczyniło się do narodzin zarówno normalnych, jak i bezwłosych zwierząt. Jednak w tym czasie z jakiegoś powodu nie można było uzyskać statusu nowej rasy:

• nie było nadziei na wzrost populacji, ponieważ było bardzo niewielu przedstawicieli tej rasy;
• Potomkowie Prun byli bardzo słabi;
• większość z nich zmarła natychmiast.

W związku z tym postanowiono zaprzestać dalszych prób hodowli bezwłosych przedstawicieli kotów. Jednak dziesięć lat po tych wydarzeniach w Vaden narodził się ponownie łysy kociak, któremu nadano przydomek Epidermis. Rok później zupełnie inny kot z tej samej okolicy również miał bezwłose dziecko. To właśnie te zwierzęta zostały wezwane do przywrócenia rasy sfinksów, dla których zostały umieszczone w przedszkolu, które znajdowało się w Oregonie.

Postanowiono nazwać rasę łysych kotów Sfinksami Kanadyjskimi na cześć historycznej ojczyzny pierwszego takiego kociaka. Opis i oficjalna rejestracja została dokonana w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. A potem prawie żadna wystawa nie jest kompletna bez kotów tej rasy.

Opis standardów rasy

Jeśli ciało kota nie jest pokryte sierścią, nie oznacza to, że jest on przedstawicielem sfinksów kanadyjskich. Nawet najmniejsze odstępstwo od oficjalnych standardów zamienia zwierzę w zwykłego bezwłosego kota. Cechy wyglądu sfinksów kanadyjskich są następujące:

1. Rozmiar zwierzaka jest mały. Z reguły ważą nie więcej niż 6 kg. Kobiety są nieco mniejsze od samców. Ich waga to około 4 kg.
2. Zwierzęta wyróżniają się muskularną i silną sylwetką, ale jednocześnie mają miękką i gładką sylwetkę. Urzekają swoją gracją i wdziękiem. Sfinksy mają okrągły brzuch przypominający piłkę.
3. Klatka piersiowa jest wystarczająco szeroka, dlatego łapy pupila są zawsze dobrze rozstawione. Kończyny średniej wielkości, cienkie i mocne z długimi palcami, na których można zachować rzadki puch. Tylne nogi są dłuższe niż przednie, co sprawia, że ​​chód jest bardziej wyjątkowy.
4. Średniej wielkości głowa w kształcie klina z wydatnymi kośćmi policzkowymi.
5. Grzbiet nosa szeroki, nos mały, lekko pokryty krótkimi włosami.
6. Uszy są daleko od siebie, mogą być opuszczone. Są duże, mają szeroką podstawę i zaokrąglone, bezszczotkowe końce.
7. Oczy są duże, głębokie i bardzo wyraziste, kształtem przypominające cytrynę. Kolor może się różnić. Zwykle w harmonii z kolorem zwierzęcia, ale najczęściej dominuje jasnozielony odcień.
8. Ogon jest długi, czasem z chwostem na końcu. Zwierzęta najczęściej zwijają go i dociskają do ciała.
9. Wąsów praktycznie nie ma, ale ich obecność jest dozwolona.
10. Nos, okolice za uszami i czubek ogona to jedyne miejsca, które można pokryć krótką sierścią lub puchem. Skóra Kanadyjczyków jest dość miękka i aksamitna.
11. Kolor może być absolutnie dowolny: monochromatyczny lub w różnych kombinacjach. Dozwolone są czarne, fioletowe, srebrne, białe i inne odcienie. Ze względu na podatność na pigmentację często spotykane są osobniki trójkolorowe.

Jedną z osobliwych cech sfinksów jest to, że mają ciekawe fałdy, które nie prostują się, nawet jeśli kot jest wyciągnięty do pełnej długości. Obecność fałd na czole, szyi i kończynach jest uważana za obowiązkową.