Żbik kalimantan - z nadzieją na najlepsze

Kot kalimantanski - a jednak istnieje!

Nie tak dawno temu gatunek ten uznano za wymarły. Po raz pierwszy jej przedstawicieli opisał angielski naukowiec w 1895 r. Ale w swoim naturalnym środowisku kot kalimantanski zaczął być coraz rzadziej spotykany przez ludzi, a następnie całkowicie zniknął z ich pola widzenia, na podstawie którego uznano, że gatunek zniknął bez śladu.

Ta piękność została już sklasyfikowana jako gatunek wymarły

Przez siedem dekad, aż do 1992 roku, naukowcy dysponowali wyłącznie biomateriałami dziki kot: pół tuzina skórek i trochę kości. Wreszcie na wyspie Borneo odkryto i schwytano samicę, co potwierdziło, że gatunek nie zniknął, ale nadal istnieje w naturze. Kolejne zwierzę złapano dopiero w 2011 roku - ten kot stał się lokalną celebrytą i nadal mieszka w Pulong Tau, narodowym rezerwacie Malezji.

Od prawie siedemdziesięciu lat kota badano tylko ze zdjęć i biomateriałów

Jednak ciekawe i rzadkie zwierzę wciąż pozostaje praktycznie niezbadane ze względu na jego wyjątkową ostrożność i skryty tryb życia. Na pewno nie jest też znana rzeczywista wielkość jego populacji - według różnych źródeł waha się ona od pięćdziesięciu do dwóch i pół tysiąca dorosłych osobników. Ale w każdym razie jest to niewielka liczba przedstawicieli gatunku, który wymaga najściślejszej ochrony, aby tak naprawdę nie przestać istnieć na zawsze.

Siedlisko i rola w ekosystemie

Dziki kot nazywa się Kalimantan (Catopuma badia), ponieważ występuje na jedynej wyspie Indonezji - Kalimantanie. Ta wyspa ma również drugie imię - odpowiednio Borneo, jej wyjątkowy mieszkaniec ma drugie imię - kot z Borneo. Aborygeni nazywają również tajemnicze zwierzę „kotem zatoki”.

Kot kalimantanski odgrywał ważną rolę w ekosystemie swojej rodzimej wyspy – do czasu interwencji człowieka

Można przypuszczać, że pełnoprawna populacja tych drapieżników odegrała ważną rolę w ekosystemie, niszcząc gryzonie, zwierzęta słabe i chore. Ale eksterminacja kłusownictwa kota przez człowieka, a także jego aktywna działalność gospodarcza prawie doprowadziły do ​​nieodwracalnej tragedii - widok zachował się tylko cudem. Teraz jest pod ochroną – wymieniona w Międzynarodowej Czerwonej Księdze i Konwencji CITES. Ale naukowcy nadal biją na alarm: niebezpieczna tendencja do spadku liczby ludności trwa nadal.

Naturalne siedlisko kota Borneo jest niszczone z roku na rok

Spośród dwudziestu pięciu rezerwatów przyrody, które formalnie istnieją na Kalimantanie, tylko trzy faktycznie działają – na terenie wyspy trwa barbarzyńskie wylesianie – w ciągu trzech dekad powierzchnia tropikalnych zarośli zmniejszyła się co najmniej o połowę. Czynniki te nadal negatywnie wpływają na populacje żyjących tu rzadkich gatunków zwierząt, w tym kota kalimantanskiego.

Wideo: dziki kot z wyspy Borneo

Opis gatunku

Wielkim sukcesem fotografa zwierząt była możliwość nakręcenia materiału przedstawiającego zachowanie kota kalimantanskiego na wolności - zdarzyło się to tylko raz, w 2002 roku. Wszystkie inne informacje na temat tego gatunku mogą opierać się tylko na obserwacjach dwóch zwierząt w niewoli. Z biegiem lat epizodyczne, przypadkowe wyniki dostarczały także automatyczne fotopułapki, hojnie umieszczane na chronionych szlakach w miejscach rzekomego siedliska bestii.

Naturalny materiał z życia dzikiego kota jest naprawdę wyjątkowy

Dane zewnętrzne

Kot kalimantanski jest zaskakująco podobny do innego rzadkiego gatunku - kota Temmincka czy azjatyckiego kota złocistego (Catopuma temminckii). Nie jest to przypadkowe podobieństwo – zwierzęta są bardzo zbliżone genetycznie i należą do tego samego rodzaju Catopuma. Ale zwierzę z wyspy Borneo jest znacznie mniejsze od swojego „krewnego” i ma unikalną cechę układu dentystycznego, która odróżnia go od wszystkich innych kotów. Pierwsze górne przedtrzonowce u tego gatunku są bardzo małe i mają tylko jeden korzeń (u pozostałych kotów wszystkie trzonowce są dwukorzeniowe).

Kot kalimantanski nie jest wyższy, ale znacznie dłuższy od kota domowego

Wielkość kota Borneo jest niewielka i nie różni się od zwykłego kota domowego, ale proporcje jej ciała są zupełnie inne - wydłużone i wydłużone. Ten uroczy mały drapieżnik waży nie więcej niż 4-5 kilogramów, a jego wysokość w kłębie nie przekracza 30-35 centymetrów. Ale jest szczęśliwą posiadaczką bardzo długiego i pięknego ogona, szydełkowanego i zakończonego u dołu jasnym białym paskiem z pikantną czarną kropką na samym końcu. Ogon tej dzikiej cipki zajmuje do siedemdziesięciu procent całkowitej długości ciała i skutecznie pomaga zwierzęciu zachować równowagę podczas ruchu.

Ogon tego kota jest niesamowity

Zwierzę jest niezwykle plastyczne i pełne gracji - kot porusza się cicho wśród gęstej trawy, doskonale wspina się po drzewach, cierpliwie tropi ofiarę, a w odpowiednim momencie szybko i celnie ją atakuje.

Kot z Borneo ma bardzo wyrazistą „twarz”

Wełna - gruba, gęsta, błyszcząca - może być złoto-czerwona lub szaro-brązowa - ciemniejsze plamy samoistnie powstają wzdłuż ciała. Kolor dolnej części ciała, szyi i podbródka jest jaśniejszy niż ton główny, a zimą staje się całkowicie biały. Szyja jest znakomicie umięśniona, ale bardzo elastyczna. Głowa zaokrąglona, ​​kufa wysunięta do przodu, oczy duże i wyraziste, szarozielone. Uszy są zaokrąglone, bardzo małe - ale zaskakująco wrażliwe.

Kot kalimantan jest nie tylko czerwony, ale i szary

Wideo: rzadkie nagranie z życia kota kalimantanskiego

Styl życia

W imię swojego zbawienia dziki kot unika kontaktu z człowiekiem tak bardzo, jak to możliwe i wybiera do życia tylko najgęstsze i nieprzekraczalne zarośla tropikalnego lasu. Chętnie osiedla się na podmokłych terenach wzdłuż brzegów niewielkich zbiorników, ale w górach nie wznosi się powyżej pięciuset metrów.

Uroczy wygląd tego uroczego kota jest w rzeczywistości mylący - kot z Borneo jest w rzeczywistości niezwykle agresywny, a nawet okrutny. Próbując ją złapać, zawsze stawia zaciekły opór, ale woli unikać kontaktów i konfliktów z człowiekiem. Prowadzi samotny i skryty tryb życia, o zmierzchu wykazując główną aktywność, a w ciągu dnia odpoczywa w ustronnych miejscach - głębiej w lesie.

Anielskie spojrzenia mylą - ta cipka może być bardzo wredna

Odżywianie

Małe ssaki: głównie gryzonie i małpy - ptaki, owady, gady - kot z Borneo jest całkowicie wybredny jeśli chodzi o jedzenie, czasami nie pogardzi padliną. Ten odważny i zdeterminowany drapieżnik jest w stanie z powodzeniem polować na zdobycz, która nawet przewyższa jego rozmiary.

Tropiąc zdobycz, drapieżnik może długo siedzieć w zasadzce

Reprodukcja

Brak jest wiarygodnych informacji na temat rozmnażania tego gatunku dzikich kotów zarówno w niewoli, jak iw niewoli. Istnieją przypuszczenia, że ​​okres godowy dla nich odbywa się raz w roku – pod koniec zimy, a czas rodzenia potomstwa przez samicę jest nieco dłuższy niż u większości gatunków kotów i może sięgać 75 dni.

Koty kalimantanskie, już skryte, wykazują cuda ostrożności i przebrania, jeśli chodzi o sakrament prokreacji. Dlatego nie znamy jeszcze żadnych szczegółów na ten temat.

Życie w niewoli

Niestety ani katastrofalnie mała liczebność gatunku, ani uporczywe próby jego ochrony nie przeszkadzają kłusownikom i handlarzom żywym towarem. To, czego nie udaje się naukowcom, pozyskuje się od lokalnych „kupców”, którzy w trosce o modę na egzotyczne dzikie koty nadal łowią je w naturze barbarzyńskimi metodami – cena takiego ekskluzywnego kociaka zaczyna się od dziesięciu tysięcy dolarów.

Moda na trzymanie rzadkich kotów w niewoli wyrządza wielką szkodę zagrożonym gatunkom

Ile zwierząt ginie podczas przemytu do Europy, a potem z niewłaściwych warunków przetrzymywania – ta smutna statystyka nikomu nie jest znana.

Chciałbym mieć nadzieję, że w losach kota kalimantanskiego wreszcie nastąpi szczęśliwy obrót - odrodzi się rzadki gatunek i wszyscy staniemy się świadkami najciekawszych odkryć dotyczących wyjątkowego, jasnego zwierzęcia. W końcu dzieje się tak właśnie wtedy, gdy dana osoba jest w stanie zmienić sytuację na lepsze.