Poznaj przyjazną rodzinę sznaucerów

„Wąsy” - tak nazywa się po rosyjsku sznaucery - przedstawiciele wszystkich trzech gatunków tej rasy psów. Nazwa jest niemiecka, a zatem miejsce narodzin sznaucera Niemcy - Bawaria i ziemia Wirtembergii. Rasa była uważana za pasterza, ale niektórzy opiekunowie psów twierdzą, że geny łowieckie nie były pozbawione. Jak pies pojawił się na ziemi krzyżackiej, którą widzicie w trzech różnych wersjach prezentowanych rozmiarów?

Pochodzenie rodziny sznaucerów

A wszystko jest bardzo proste. Około 500 lat temu niemieccy rolnicy mieli doskonałego psa - burzę kretów i szczurów, poganiacza bydła i średniego stróża zwanego sznaucerem. Rasa wywodzi się od pinczera, który występował w dwóch odmianach - szorstkowłosym i gładkowłosym.

Pies okazał się tak wszechstronny i poszukiwany, że opiekunowie psów poszerzyli zakres jego cech usługowych. Selekcja została dokonana w kierunku powiększenia rasy.

Tak pojawił się duży pies - sznaucer olbrzym (sznaucer olbrzymi na zdjęciu powyżej). Miał on na celu nie tylko ochronę gospodarstwa, ale także ochronę właściciela przed absolutnie wszystkimi rodzajami niebezpiecznych zwierząt i atakami rabusiów.

Po przekształceniu sznaucera w duże zwierzę, nadające się nawet do noszenia lekkiego bagażu, nie można było nie zrobić małego - do towarzystwa domowego. Wielkość określała jego nazwę - sznaucer miniaturowy (sznaucer karłowaty - zdjęcie poniżej).

Cechy

Po tym, jak rasa rozrosła się do trzech niezależnych gatunków, konieczne było określenie nazwy sznaucer mittel (sznaucer środkowy na dolnym zdjęciu) i protoplasta rozmiaru standardowego.

Porównując wygląd zewnętrzny psów, dane wymiarowe wyglądają tak:

• Sznaucer olbrzym - 60-70 cm, 35-47 kg;
• sznaucer mittel - 45-50 cm, 14-20 kg;
• sznaucer miniaturowy - 30-35 cm, 4-8 kg.

Dopuszczalny kolor czarny lub jasny - "pieprz i sól" (1956). Sierść jest szorstka z grubym podszerstkiem. Tułów kwadratowy, głowa duża z wąsami, brodą i owłosionymi brwiami. Kufa zwęża się w kierunku siekaczy. Uszy osadzone wysoko, kopiowane jak ogon. Przy odpowiedniej pielęgnacji pies nie linieje.

W drugiej połowie XX wieku wzorzec rasy stopniowo odchodzi od niezbędnego dokowania, pozwalając małym zwierzętom na opcje srebrno-czarnego (1976) i białego (90s).

Cechy charakteru

Sznaucery to pies spokojny z silnym układem nerwowym, który nie przeszkadza w poruszaniu się. Wierny, odważny w ochronie rodziny przed wszelkimi możliwymi nieszczęściami i nieskończenie lojalny wobec właściciela. Pies jest bardzo bezpretensjonalny i wytrzymały w otwartej naturze. Lider, w wyniku czego wymaga od właściciela wpasowania się w rolę „lidera”.

Nie uwodzij osoby postronnej delikatną ulotką i nie odwracaj jej uwagi od ochrony domu lub wypasanego inwentarza. Posiada wszystkie cechy psa usługowego. Sznaucery nie pozostają daleko w swojej pracy od uniwersalnego owczarka niemieckiego, który sprawdził się w wielu aspektach niezbędnych człowiekowi. Jednak w przeciwieństwie do wielu ras wyróżnia się zauważalną długowiecznością.

Ze względu na doskonałe zdrowie pies rzadko jest podatny na choroby, zwłaszcza przeziębienia. Nawet dysplazja kończyn tylnych występuje znacznie rzadziej niż choroby oczu. Zawsze ma doskonały apetyt, dlatego jest podatny na otyłość.

Mobilność sznaucera wymaga wysiłku, w przeciwnym razie znajdzie „szkodliwe” zajęcie. Ta rasa naprawdę musi być dobrze zajęta, w przeciwnym razie może wszystko wywrócić do góry nogami. Na filmie zobaczysz oficjalną pracę Sznaucera Olbrzyma (autorem wideo jest życie Neskuchnaya).

Zdjęcie 1. Sznaucer olbrzym na trawniku

Zdjęcie 2. Mittelschnauzer nie jest zadokowany

Zdjęcie 3. Sznaucer miniaturowy na spacerze