Berneński pies pasterski. Opis rasy, utrzymanie i pielęgnacja

Berneński pies pasterski - wszechstronna rasa pracująca z terenów rolniczych Szwajcarii. Została wyhodowana, aby pomóc rolnikom kontrolować stada bydła. Rasa ta jest jednym z kilku gatunków psów górskich w Szwajcarii i jedynym o sierści tej długości. Rasa powstała w kantonie Berno, stąd jej nazwa. Często ta rasa psa jest mylona ze szwajcarskim baronem.

ale? istnieją pewne różnice między berneńczykiem a dużym szwajcarskim psem pasterskim. Zdjęcia tych ras do porównania przedstawiamy poniżej. Są to duże i wytrzymałe psy o przyjaznym i spokojnym usposobieniu.

Wierzymy, że można rozwiązać problem bezdomnych zwierząt w Rosji. Fundacja Charytatywna Pomocy Zwierząt „Dobrze razem”.

Berneński pies pasterski: opis rasy, zdjęcie

Berneński pies pasterski, również pieszczotliwie nazywany Berner, jest łatwo rozpoznawalny dzięki luksusowej trójkolorowej wełnie i białym przetartym krzyżowi na piersi. Pies pasterski był pierwotnie ważną częścią rolnictwa. Rasa służyła do prowadzenia bydła, ochrony rodziny, ciągnięcia wozów załadowanych towarami, które wywożono na sprzedaż do sąsiednich wiosek. Pomimo tego, że jest to miła, pracowita rasa, na początku XX wieku prawie wyginęła. Na szczęście kilku miłośników psów górskich nadal je rozmnaża.

Oprócz uderzającej urody pies ten ma wspaniały temperament. Jest znana ze swojej lojalności, uczucie, chęć zadowolenia właściciela i umysłu. Berner - spokojny i cichy, ale bardzo rozmowny. Świetnie nadaje się dla rodzin z dziećmi w różnym wieku, ale nie jest to dobra opcja dla osób, które mieszkają w mieszkaniach lub nie mają obszernego ogrodzonego podwórka, na którym pies może się pobawić i pobawić. Wychodząc na spacer w miejscu publicznym najlepiej trzymać psa na smyczy lub kółku.

Ponieważ szwajcarska rasa została pierwotnie wyhodowana jako pies pracujący, Berner lubię się uczyć i udaje mu się z łatwością. Ponieważ jest to duża rasa psów, nauczanie i kontakty towarzyskie są wysoce zalecane w młodym wieku. Potencjalni właściciele powinni mieć świadomość, że Berner przez długi czas może zachowywać się jak szczeniak, niezależnie od jego wielkości. Ponadto niezbyt dobrze reaguje na ostre uwagi, co należy brać pod uwagę w trakcie szkolenia.

Rasa ma niewielką pulę genów, co doprowadziło do licznych problemów zdrowotnych związanych z chów wsobny. Ponieważ coraz więcej osób zdaje sobie sprawę z rasy, wiele psów z problemami zdrowotnymi jest hodowanych z niewielkim lub żadnym uwzględnieniem wpływu tego czynnika na rasę jako całość. Osoby, które uważają berneńskiego psa pasterskiego za zwierzę domowe, powinny zachować ostrożność i dyskrecję. Kupuj szczenięta tylko od dobrego hodowcy.

Berneński pies pasterski: charakterystyka rasy

Jeśli chodzi o wielkość berneńskich psów pasterskich, średnie wartości są następujące:

• Wzrost: psy - 61 - 71 cm, suki 58 - 69 cm.
• Waga: psy - 38 - 50 kg, suki - 36 - 48 kg.

Sierść tej rasy jest wspaniała, gruba, podwójna, z dłuższą warstwą wierzchnią i grubym podszerstkiem. Kolor typowy - trójkolorowy: ciało pokryte falującymi czarnymi włosami o bogatym odcieniu czerwieni i jasnych białych plamek. Biały znak najczęściej znajduje się na klatce piersiowej, wygląda jak odwrócony krzyż. Powszechna jest również biała plama między oczami i na końcu ogona.

Postać berneńskiego psa pasterskiego

Berner z natury - czuły, inteligentny i czujny pies. Jest też dość spokojna. Berner lubi spędzać czas z właścicielem. Jego duży rozmiar jest jedną z jego najbardziej godnych uwagi cech i oczywiście konieczne jest wczesne szkolenie, aby nauczyć go zachowywać się w domu i z nieznajomymi. Charakteryzuje się powolnym dojrzewaniem, osiągając duże rozmiary na długo przed osiągnięciem dojrzałości umysłowej. Berner jest w stanie chronić swoją rodzinę, chociaż zwykle nie agresywny.

Na temperament mają wpływ różne warunki, w tym geny, uczenie się i socjalizacja. Wesołe i wesoło wyglądające szczenięta o sympatycznym charakterze, ciekawskie, uwielbiają zabawy, chętnie podchodzą do nieznajomych i dość szybko reagują na polecenia.

Jak każda rasa, berneński pies pasterski potrzebuje procesu socjalizacji w młodym wieku. Aby to zrobić, musisz zaznajomić szczeniaka z nieznajomymi, wyprowadzić go w towarzystwie innych psów, nauczyć go różnych nowych dźwięków i środowisk. Wczesna socjalizacja i trening to gwarancja, że ​​szczenię wyrośnie dobrze wychowane i posłuszne.

Długość życia

Jak długo żyją berneńskie psy pasterskie?? Średnio ich długość życia wynosi 7-8 lat, 9 lat - przy braku różnych poważnych chorób.

Opieka i utrzymanie

Psy tej rasy w żadnym wypadku nie można trzymać w mieszkaniu. Najlepszym miejscem dla nich byłby dom z dużym, bezpiecznie ogrodzonym podwórkiem. Ponieważ rasa ta została wyhodowana, aby pomóc w gospodarstwie, Berneński Pies Pasterski dużó energii. Oprócz zabawy podczas chodzenia potrzebuje minimum 30 minut energicznych ćwiczeń każdego dnia.

Dzięki grubej i pięknej sierści pies tej rasy doskonale zniesie chłodne klimaty. Odwrotnie, z takim czarnym kolorem i dużym rozmiarem w gorącym klimacie jest podatny na udar cieplny. Aktywność fizyczną i gry najlepiej wykonywać wczesnym rankiem lub wieczorem, kiedy na zewnątrz jest chłodniej.

Zachowaj szczególną ostrożność podczas wychowywania szczeniaka Bernera. Podobnie jak wiele dużych psów, rosną one energicznie między czwartym a siódmym miesiącem życia, przyczyniając się do ich podatności na choroby kości i urazy. Odżywiają się na wysokiej jakości, niskokalorycznej diecie, która powstrzymuje ich przed zbyt energicznym wzrostem. Zalecane dzienne spożycie pokarmu: 3 do 6 filiżanek wysokiej jakości suchej karmy dziennie. Jedną dawkę należy podzielić na kilka posiłków. Ilość karmy dla dorosłego psa będzie zależeć od:

• rozmiar;
• wiek;
• Budynki;
• metabolizm i aktywność fizyczna.

Nie trzeba dodawać, że bardzo aktywny pies będzie potrzebował więcej jedzenia niż pies prowadzący siedzący tryb życia. Ważne jest, aby utrzymać berneńskiego psa pasterskiego w doskonałej kondycji fizycznej, uważnie monitorując jego dietę, podając karmę dozowaną kilka razy dziennie, ale w żadnym wypadku nie zostawiając go na długi czas w misce.

Piękno ma swoją cenę. Rasa ta linieje umiarkowanie przez cały rok, ale szczególnie silnie wiosną i jesienią. Szczotkowanie kilka razy w tygodniu pomaga zredukować sierść w domu i utrzymuje sierść psa w czystości. Regularne kąpanie się co trzy miesiące pozwoli zachować schludny wygląd psa.

Ważne jest, aby myć zęby palnika co najmniej dwa lub cztery razy w tygodniu, aby pozbyć się nagromadzonych w jamie ustnej bakterii. Musisz przycinać paznokcie raz w miesiącu, gdy Twój zwierzak nie nosi ich naturalnie. Uszy należy sprawdzać co tydzień pod kątem zapalenia lub nieprzyjemnego zapachu, który często jest wskaźnikiem infekcji. Sprawdzając uszy psa, przetrzyj je bawełnianym wacikiem, który został wstępnie nasączony delikatnym produktem o zrównoważonym pH, aby uniknąć infekcji.

Zdrowie

Berneńskie psy pasterskie, podobnie jak inne rasy, są podatne na niektóre choroby.

Rak. Różne formy raka dotykają dużą liczbę berneńskich psów górskich i mogą powodować wczesną śmierć. Objawy obejmują nietypowy obrzęk, owrzodzenia, krwawienie, trudności w oddychaniu. Leczenie raka obejmuje chemioterapię i operację.

Dysplazja stawu biodrowego. Jest to choroba dziedziczna charakteryzująca się nieprawidłową pozycją kości udowej. W tym przypadku nie przylega ciasno do stawu biodrowego. Niektóre psy rozwijają kulawizny na jednej lub obu tylnych łapach, podczas gdy inne nie wykazują oznak dyskomfortu. (przesiewowe badanie rentgenowskie jest najpewniejszym sposobem zdiagnozowania problemu).

Dysplazja stawu łokciowego. Podobnie jak w powyższym zjawisku, jest to podobna choroba zwyrodnieniowa powszechna u dużych psów. Uważa się, że jest to spowodowane nieprawidłowym wzrostem i rozwojem, co powoduje osłabienie stawu. Choroba ma różne nasilenie. Metody leczenia - chirurgia, kontrola wagi, leki przeciwzapalne.

Postępujący zanik siatkówki (PRA). Jest to grupa chorób oczu związanych ze stopniowym pogarszaniem się stanu siatkówki. W miarę postępu choroby psy stają się ślepe. W miarę postępu choroby mogą czasami tracić wzrok na kilka dni. Wiele dotkniętych chorobą psów dobrze przystosuje się do ograniczonego lub całkowicie utraconego wzroku, o ile ich środowisko pozostanie takie samo.

Bocznik portosystemowy (PSS). Jest to wrodzona anomalia, w której naczynia krwionośne pozwalają krwi ominąć wątrobę. W rezultacie krew nie jest oczyszczana przez wątrobę, jak to ma miejsce w zdrowym ciele. Objawy, które zwykle pojawiają się przed ukończeniem drugiego roku życia mogą obejmować (między innymi) nieprawidłowości neurobehawioralne, brak apetytu, hipoglikemię (niski poziom cukru we krwi), nawracające zaburzenia żołądkowo-jelitowe, problemy z układem moczowym, nietolerancję leków i opóźnienie wzrostu. Chirurgia jest na ogół najlepszą opcją leczenia.