Główne objawy i cechy leczenia łojotoku u psów

Jeden z nich nazywa się pierwotnym i należy do kategorii genetycznej (czyli dziedzicznej). Następujące dość powszechne rasy psów najczęściej chorują na tę postać:

• cocker spaniele (w szczególności amerykańskie);
• buldogi tak zwanego koloru „angielskiego”;
• bassety;
• Owczarki niemieckie, jamniki i inne rasy.

Zwyczajowo ten typ choroby tłumaczy się nadmiarem naskórka w zewnętrznej skórze, któremu często towarzyszy uwalnianie dużej ilości składnika tłuszczowego.

W zdrowym organizmie procesy metaboliczne przebiegają prawidłowo – martwe cząsteczki naskórka odpadają, a w ich miejsce tworzą się nowe.

Łojotok u psów spowodowany jest brakiem równowagi między dwoma wielokierunkowymi procesami: śmiercią i powstawaniem łusek skórnych podczas wymiany w naskórku (w zewnętrznej warstwie skóry).

Inny rodzaj tej patologii nazywa się wtórną i rozwija się po przeniesieniu lub na tle tak zwanych „wewnętrznych” zmian skórnych, a mianowicie:

• z chorobami z grupy patologii alergicznych, a czasem endokrynologicznych (cukrzyca lub nadczynność kory nadnerczy);
• z brakiem specjalnych witamin i minerałów w diecie zwierząt, a także z powodu naruszenia metabolizmu organizmu (zapalenie skóry, dermatoza, a także brak równowagi pokarmowej);
• z objawami typowych chorób immunologicznych, takich jak „toczeń rumieniowaty”, zapalenie gruczołu łojowego lub pęcherzyca rumieniowata;
• po uszkodzeniu przez pasożyty skóry lub po chorobach takich jak wszy, świerzb, nużyca czy otodektoza.

Ponadto patologię wtórną można znaleźć po różnych typach chorób zakaźnych (zapalenie skóry, ropne zapalenie skóry, leiszmanioza).

Objawy choroby

W początkowej fazie łojotok u psów wyraźnie objawia się zmianą koloru sierści (jej matowością) i pojawieniem się lekkiego łuszczenia się skóry. Te nieznaczne odchylenia od normy nie są początkowo traktowane poważnie przez właściciela, ale w miarę rozwoju stają się dla niego problemem wymagającym natychmiastowego działania.

W przypadku postaci pierwotnej charakterystyczne objawy choroby są następujące:

• zmiana odcienia sierści (jej matowienie);
• pojawienie się małych łusek na skórze (w mowie potocznej - łupież);
• zapalenie z jednoczesnym zaczerwienieniem poszczególnych obszarów;
• zwiększone nieprzyjemne zapachy charakterystyczne dla psa;
• pojawienie się charakterystycznych „blaszek” na zaatakowanych obszarach, „tłusty” odcień sierści, swędzenie, a także łamliwość paznokci i powstawanie widocznych zgrubień na opuszkach łap.

Te objawy pierwotnej choroby można znaleźć na prawie każdej części skóry psa, jednak w zdecydowanej większości przypadków dotyczą uszu, głowy, pachwiny, a także obszarów międzypalcowych skóry i jej fałdów.

Przede wszystkim wyraźnie widoczne ślady tej zmiany pojawiają się na uszach zwierzaka. Dlatego to właśnie na tę część ciała troskliwy właściciel powinien przede wszystkim zwrócić uwagę.

Procedura diagnostyczna

Aby prawidłowo zdiagnozować początek choroby i zidentyfikować jej objawy, należy zaprosić lekarza weterynarii, który ma wszystko, co niezbędne do prowadzenia badań klinicznych. W toku swojej pracy zaproszony specjalista musi podjąć szereg kroków, aby wykluczyć objawy choroby pierwotnej (w wyniku której często możliwe jest zdiagnozowanie łojotoku).

W tym celu najpierw przeprowadza się badanie czysto wizualne, podczas którego skóra zwierzęcia jest badana pod kątem obecności grzybów, pasożytów lub tzw. infekcji „bakteryjnej”. I dopiero potem pobiera się od niego badania krwi, kału i moczu, w wyniku których będzie można określić obecność jakichkolwiek problemów wewnętrznych wymagających leczenia.

Czasami wykonuje się biopsję poszczególnych obszarów skóry w celu uzyskania pełnego obrazu objawów.

Jeżeli po zbadaniu i przetworzeniu uzyskanych analiz zostanie stwierdzone jakieś wewnętrzne odchylenie, lekarz na tej podstawie zaleci odpowiednią metodę leczenia. Jeśli podczas diagnozy nie wykryto chorób współistniejących, lekarz weterynarii diagnozuje jej pierwotną postać i podaje zalecenia dotyczące organizacji leczenia.

Cechy procesu leczenia

Według większości ekspertów, choroby typu „pierwotnego łojotoku” są nieuleczalne, dlatego ich rozsądna terapia może mieć na celu jedynie złagodzenie aktualnego stanu psa. W domu przede wszystkim zaleca się skrócenie psa, co zapewni lepszą penetrację związków pielęgnacyjnych w głąb dotkniętej chorobą skóry.

Ponieważ tej choroby nie da się całkowicie wyleczyć, postaraj się dołożyć wszelkich starań, aby złagodzić jej przebieg.

Przed przystąpieniem do leczenia dotkniętych obszarów psa należy dokładnie umyć. W takim przypadku ślady brudu na wełnie zmywa się zwykłym szamponem, a dopiero potem można używać specjalnych produktów należących do kategorii preparatów kosmetycznych.

Zalecane preparaty do użycia

Szampony

W przypadku wykrycia łojotokowego zapalenia skóry u psów można zastosować przeciwłojotokowy szampon w płynie („Tropiclin”). Lek ten nakłada się małymi porcjami na obszary skóry uszkodzone przez chorobę, po czym należy go pozostawić na 10-15 minut. Stosowanie tego produktu kosmetycznego sprzyja odpadaniu małych łuskowatych formacji dzięki ich zmiękczeniu.

Pod koniec zabiegu na skórę resztki i ślady szamponu dokładnie zmywa się ciepłą wodą. A po ostatecznym wysuszeniu skóry pozostałe łuski są z niej całkowicie usuwane.

Spośród dobrze znanych próbek kosmetyków przeciwłojotokowych szczególną uwagę należy zwrócić na takie niedrogie szampony, jak Tropiclin (USA) lub leki domowe, takie jak Doctor (Rosja), stosowane przy wykrywaniu tłustego łojotoku.

Aby złagodzić stan swojego zwierzaka, takie znane kosmetyki jak „Globalvet” (Dania), „Elita” (Rosja), a także szampony pod nazwą „Healing” lub „Agrovetzashita”. Ich stosowanie jest zalecane dla tych zwierząt, które mają tak zwany „suchy” łojotok.

Po zastosowaniu tego typu szamponów należy koniecznie zastosować na skórę odżywki nawilżające zawierające naturalne olejki lub lanolinę.

Specjalne maści i antybiotyki

Kategoria specjalnych maści zalecanych do stosowania po usunięciu łuskowatych formacji obejmuje:

• specjalna kompozycja o nazwie „Zodak”, która łagodzi stan zwierzęcia (łagodzi swędzenie skóry);
• krem „Diprosalik”, który pomaga usunąć silne zaczerwienienie i stopniowe gojenie się ran od drapania;
• skład maści „Kortyzon”, polecany do stosowania w diagnostyce „oleistego” łojotoku oraz poprawiający pracę odpowiednich gruczołów.

W przypadku zintegrowanego podejścia do leczenia łojotoku u psa dozwolone jest stosowanie leków przeciwdrobnoustrojowych i specjalnych leków przeciwgrzybiczych (na przykład ketokonazol lub ceftriakson).

Te antybiotyki przyczyniają się do niszczenia formacji drobnoustrojów, które rozprzestrzeniają się na tle infekcji w dotkniętych obszarach skóry. Wraz z tymi tabletkami lekarz powinien przepisać leki zapewniające zachowanie mikroflory jelitowej.

Nie należy zapominać o tak ważnym zabiegu, jakim jest fortyfikacja organizmu, wspomagana stosowaniem preparatów „A” czy witamin z zawartością cynku.

Procedura wykorzystania wszystkich tych funduszy (w szczególności ich optymalnej dawki) jest ustalana zgodnie z aktualnym stanem skóry zwierzęcia. Chorobę można skutecznie leczyć tylko wtedy, gdy stosowanie wszystkich leków jest ściśle kontrolowane przez specjalistę.

Jednocześnie każde przedawkowanie leków przepisanych do leczenia może prowadzić do pogorszenia stanu skóry Twojego pupila.

Specyfika opieki nad zwierzakiem

Codzienna pielęgnacja zwierzęcia z objawami pierwotnego łojotoku polega na zorganizowaniu jego prawidłowego żywienia. Codzienna dieta żywieniowa chorego psa powinna zawierać naturalne suplementy i witaminy stymulujące procesy metaboliczne w skórze.

Zwierzętom chorym na łojotok musi być przypisana specjalna dieta zalecana do przestrzegania przez resztę życia. Wskazane jest uzgodnienie diety z lekarzem weterynarii, który pomoże dostosować ją na podstawie otrzymanych analiz. Ponieważ każde odstępstwo od diety uzgodnionej ze specjalistą może prowadzić do zaostrzenia choroby, należy wykluczyć jej naruszenie.

Podsumowując, ponownie zauważamy, że tak zwany „genetyczny” lub pierwotny łojotok jest określany jako choroba prawie nieuleczalna. Dzięki temu właściciel psa może tylko częściowo złagodzić stan swojego pupila i zapobiec powstawaniu infekcji wtórnego pochodzenia. Dzięki terminowej i dobrze zorganizowanej opiece Twój pupil pozostanie w doskonałym zdrowiu i nie będzie wykazywał żadnych oznak niepokoju związanego z problemem.