Objawy i leczenie dysplazji u psów

Dysplazja stawów biodrowych u psów - co to jest? Czy tę chorobę można leczyć?? Jakie środki można podjąć, aby Twoje zwierzę było bezpieczne?? Te pytania dotyczą wielu właścicieli dużych psów. Spróbujmy to rozgryźć.

Przyczyny wystąpienia

Dysplazja stawów biodrowych to prawdziwa plaga psów dużych ras. W przypadku dysplazji staw jest uformowany nieprawidłowo i dlatego źle funkcjonuje, powodując dyskomfort u zwierzęcia. I chociaż większe psy są bardziej podatne na tę chorobę, występuje ona również u mniejszych ras. Główną wadą tej choroby jest to, że nie jest w pełni wyleczona.

Na zdjęciu możesz porównać zdjęcia rentgenowskie zdrowego i chorego stawu biodrowego.

Główną przyczyną dysplazji u psów jest genetyka. Jeśli przynajmniej jeden z rodziców miotu miał tę chorobę, prawdopodobieństwo przeniesienia choroby na szczenięta wynosi 50%. Jeśli u psa zdiagnozowano dysplazję stawów biodrowych (bez względu na stopień), nie zostanie dopuszczony do hodowli. Suki o wysokiej wartości mogą kontynuować rodowód, jeśli mają łagodną chorobę. Możesz dowiedzieć się, czy przynajmniej jedno z rodziców szczenięcia cierpi na tę dolegliwość, wykonując test na dysplazję.
Często szczenięta, których rodzice mieli nierównowagę rozmiarów, cierpią na dysplazję stawów biodrowych.

Wiele zależy od rasy. Duże rasy są podatne na dysplazję, takie jak: psy pasterskie różnych typów, chow chow, labradory, bernardyny itp.

Mniej istotnym czynnikiem wpływającym na rozwój dysplazji u psa, ale nadal mającym miejsce, jest niewłaściwa aktywność fizyczna. Przy nadmiernym stresie we wczesnym dzieciństwie staw biodrowy (HJ) ulega deformacji. Dlatego niezwykle ważne jest uważne monitorowanie szczeniąt, zwłaszcza ras dużych. Między innymi nie pozwalaj im samodzielnie schodzić po schodach, to bardzo mocno obciąża staw biodrowy.

Brak aktywności fizycznej może również prowadzić do dysplazji stawu biodrowego. Nieaktywny tryb życia psa, zwłaszcza dorastającego szczeniaka, może prowadzić do tego, że stawy kolanowe i łokciowe, a także stawy biodrowe będą słabo rozwinięte i zwierzę będzie wymagało leczenia aż do operacji.

Nadwaga Twojego zwierzaka to kolejny czynnik ryzyka. Dodatkowe kilogramy to duże obciążenie, szczególnie w przypadku nieuformowanych stawów. Niezrównoważone odżywianie, w tym brak lub nadmiar wapnia, fosforu i innych witamin i minerałów, niekorzystnie wpłynie na zdrowie kończyn Twojego zwierzaka.

I oczywiście różne urazy stawów prowadzą do dysplazji. Nawet taka drobnostka jak ostre szarpnięcie smyczy, gdy szczeniak zachowuje się nieposłusznie i ciągnie właściciela, prowadzi do zmian w aparacie więzadłowym i może zaburzyć równowagę stawów.

Należy zauważyć, że dysplazja nie jest chorobą wrodzoną. Staw biodrowy (lub łokciowy) ulega deformacji do około 6 miesiąca życia. Dzieje się tak, ponieważ kości rosną znacznie szybciej niż więzadła i mięśnie. To właśnie w tym ryzykownym okresie wiele szczeniąt wygląda śmiesznie z powodu nieproporcjonalnie długich tylnych nóg. Zachowaj czujność, uważnie monitoruj objawy dysplazji.

Główne objawy

Pierwszy niepokojący objaw - szczeniak zaczyna kuleć po spacerze lub aktywnej zabawie. Musisz skonsultować się z weterynarzem. Jednak nie panikuj, często diagnoza dysplazji nie jest potwierdzona. Możemy z całą pewnością stwierdzić, czy stawy biodrowe uformowały się prawidłowo dopiero po roku (czasami o półtora).

Zmiany w stawie łokciowym lub biodrowym można zobaczyć na zdjęciu rentgenowskim podczas wykonywania testu na chorobę. Szczególnie wyraźne przypadki dysplazji można rozpoznać po wąskich i słabych tylnych kończynach psa lub po bardzo niepewnym, chwiejnym chodzie szczenięcia.

Zwierzęta z dysplazją stawów biodrowych mają trudności ze wstawaniem po długim śnie. Trudności w pokonywaniu schodów to jeden z objawów. Pies boli przy dotknięciu tylnych kończyn – skomle, wzdryga się lub trzaśnie. Jeśli Twój pies cierpi, jest to objaw, że pilnie potrzebuje leczenia!

Powinieneś być ostrzeżony, jeśli szczeniak często kładzie się z rozłożonymi tylnymi nogami. Zwróć uwagę, jeśli pies zbyt szybko się męczy podczas chodzenia. Kolejnym objawem dysplazji stawu biodrowego jest bieganie królika, czyli odpychanie się psa obydwoma tylnymi łapami jednocześnie podczas biegu.

Rodzaje

Najczęstszym typem tej choroby jest dysplazja stawu biodrowego. Najczęściej spotykany u szczeniąt dużych psów. Można to rozpoznać po złym ułożeniu tylnych nóg, kulawiznie podczas wysiłku, letargu szczenięcia, utrudnionych skokach i niestabilności chodu.

Przy dysplazji stawów biodrowych u psów obserwuje się asymetrię ciała: nieproporcjonalnie wąski tył, słabo rozwinięte łapy i masywną, szeroką klatkę piersiową.

Dysplazja stawu łokciowego - wada rozwojowa kończyn przednich. Wada może występować zarówno na dwóch, jak i na jednej łapie. To zaburzenie genetyczne można bezpiecznie leczyć chirurgicznie. Jednak nawet wyleczony osobnik nie może się rozmnażać. W zaawansowanych przypadkach słychać trzaski i chrupanie stawu łokciowego.

Na zdjęciu zdjęcie rentgenowskie bolącego stawu łokciowego.

Najcięższym stadium dysplazji stawu biodrowego jest dysplazja wielofazowa. To jest wada dziedziczna. Najczęściej pies jest dotknięty najwcześniejszym dzieciństwem. Wzrost szczeniąt nagle się zatrzymuje z powodu zwapnienia szyszynki. Stawy chorego zwierzęcia wydają się opuchnięte, chód bardzo chwiejny, kołyszący.

Leczenie

Niestety nie da się całkowicie wyleczyć choroby takiej jak dysplazja stawu biodrowego. Ale całkiem skutecznie można zatrzymać jego rozwój i sprawić, by życie psa było pełne, długie i bezbolesne. Można to zrobić medycznie lub chirurgicznie.

Test wykrywania chorób

Istnieje tak zwany test, który pomaga zidentyfikować dysplazję. Wyniki badań uzyskuje się na podstawie badania weterynaryjnego (obejmuje badanie dotykowe kończyn) oraz zdjęcia rentgenowskiego. Koniecznie zainteresuj się wynikami testów rodziców swojego przyszłego szczeniaka - nie zapominaj, że najczęściej dysplazja jest dziedziczna.

Dysplazja może być zdiagnozowana nie tylko na zdjęciu rentgenowskim. Istnieje również tzw. test Ortolaniego. To szczególny sposób badania palpacyjnego. Co więcej, test ten stosuje się nie tylko do psów, ale także do noworodków. Według tego testu stopień dysplazji u różnych psów może się znacznie różnić:

• Klasa A. Brak dysplazji.
• Klasa B. Małe odchylenia od normy.
• Stopień C. Łagodna dysplazja.
• Klasa D. Średnia dysplazja.
• Stopień E. Ciężka dysplazja.

Ta metoda nie wykrywa dysplazji stawu łokciowego.

Zdjęcie 1. Owczarek na wózku inwalidzkim bawiący się kijem

Zdjęcie 2. Labrador ze sparaliżowanymi tylnymi nogami

Zdjęcie 3. Owczarek na zimowy spacer na wózku inwalidzkim

Zdjęcie 4. Koła zamiast tylnych nóg