Australian cattle dog: charakterystyka rasy

Australijski pies pasterski łączy w sobie krew zbuntowanego, agresywnego dingo i spokojnego, miarowego blue merle. Dzięki genom dzikiego Australijczyka uzdrowiciele łatwo i szybko zaadaptowali się do trudnego australijskiego krajobrazu, a dzięki genetycznemu dziedzictwu Anglika odnaleźli uległość i stali się przedmiotem treningu.

Psy pracujące, które znajdowały się w tym czasie w kolonii, były słabo przystosowane do warunków klimatycznych i lokalnej flory, w związku z czym nie mogły ubiegać się o miejsce pasterzy. Ciężkie i otyłe Smithfieldy mogły być używane tylko na krótkich dystansach, pozostawiając otwartą „wolę” lidera.

Długo oczekiwany potencjał został dostrzeżony w dobrze zbudowanym australijskim dingo. Pojawiło się kolejne pytanie: z kim przekroczyć australijskiego „dzikusa”? Po serii pośrednich prób wybór Thomasa Halla padł na krótkowłosego kelly, które przywiózł ze Szkocji.

Powstała hybryda, australijski uzdrowiciel, w wyniku kilku prób eksperymentalnych, została „opatentowana” przez Halla i nie rozprzestrzeniła się poza jego farmę. Ta decyzja nie dziwi, bo w obliczu zaciętej konkurencji krótkowzroczną decyzją byłoby rozproszenie najcenniejszych genów.

Australijskie psy pasterskie stały się dostępne dopiero po śmierci Halla, kiedy jego imperium upadło, a farmy i towarzyszące im nieruchomości zostały wystawione na licytację. Od tego momentu uzdrowiciele Halla stali się domeną publiczną. W tym czasie nazywano je po prostu i krótko - „psy pasterskie”.

Nowi właściciele silnych i odpornych psów pasterskich kontynuują eksperymenty genetyczne rozpoczęte przez Hall. Hodowcy z Sydney woleli hodować uzdrowicieli z dalmatyńczykami, po których pierwsi odziedziczyli rozpoznawalne „spotting”. Uzdrowiciele i krew Kelly`ego zostały zaszczepione w celu zwiększenia wydajności.

Podbój Europy

Poza Australią szansa dla uzdrowicieli. Amerykańscy żołnierze służący na kontynencie podczas II wojny światowej tak bardzo przywiązali się do tych psów, że zabrali je ze sobą do domu. Jednak przez wiele dziesięcioleci rasa ta pozostawała wielką rzadkością w Europie.

Anglia widziała te psy w latach 80., Rosja dopiero na początku XXI wieku. Wiele krajów jest zainteresowanych hodowlą tej rasy ze względu na jej nieodłączną praktyczność i wytrzymałość. Dziś owczarek australijski zakorzenił się w Czechach, Polsce, Finlandii.

tak poza tym! Australijski uzdrowiciel odcisnął swoje piętno na amerykańskim kinie. To on był czworonożnym towarzyszem Mad Maxa w drugiej części serialu.

Pomimo tego, że wraz z udomowieniem owczarka australijskiego zmniejszyła się agresja, podejrzliwość pozostała cechą charakterystyczną tej rasy. Ta cecha jest przekazywana z pokolenia na pokolenie: to zwiększona uwaga skierowana na nieznajomego i gotowość do konfrontacji, która była tak cytowana podczas prowadzenia bydła.

W dzisiejszych czasach, gdy wypasanie bydła nie jest pilną potrzebą, ludzie pozyskują australijskich uzdrowicieli z różnych powodów, czasami zapominając o pierwotnym przeznaczeniu psa.

Należy pamiętać, że po urodzeniu się psem pracującym owczarek australijski pozostaje. Istnieje kilka aspektów związanych z utrzymaniem, szkoleniem i karmieniem, którymi może się zająć osoba, która miała już do czynienia z psami rasowymi. W tym artykule skupimy się na tych aspektach.

tak poza tym! Długotrwała poprawa uzdrowicieli doprowadziła do podziału tej rasy na dwie gałęzie: owczarka australijskiego i owczarka australijskiego krótkoogoniastego. Jak można się domyślić, kryterium była długość ogona.

Opis rasy

Klimat australijski nie wymagał zwierząt, które były za duże lub za małe, za chude lub za umięśnione. Właściciele nie mieli też ochoty ani czasu na dopracowanie szczegółów wyglądu. Dlatego, jeśli spróbujesz jednym słowem opisać australijskiego uzdrowiciela, najlepszą opcją będzie „umiar”.

Zasada złotego środka odnosi się do wszystkich cech psa - fizycznych i psychicznych. Umiarkowanie wysoki, umiarkowanie umięśniony, umiarkowanie podejrzliwy, umiarkowanie przyjazny. Pies pasterski to idealna równowaga między celem a środkami australijskich rolników. Ma dokładnie te cechy, których wymagały od niej trudne warunki australijskich farm.

Zewnątrz owczarka australijskiego

Wysokość w kłębie australijskiego uzdrowiciela wynosi średnio pół metra, a najczęstsza waga waha się od 18-22 kg. Wełna, choć niezbyt piękna, jest niezwykle praktyczna ze względu na swoją wodoodporność.

Istnieją dwie odmiany australijskiego uzdrowiciela - krótkonoga i długonoga. Każda odmiana ma swoje plusy i minusy, które właściciel bierze pod uwagę. Osoby o krótkich nogach są bardziej zwinne i odporne, ale brakuje im szybkości. Osoby długonogie, rozwiązujące problem szybkości, są gorsze od krótkonożnych w zwinności, będąc mniej zwinne.

tak poza tym! W USA niektórzy hodowcy celowo hodują miniaturowe wersje australijskich uzdrowicieli - "mini uzdrowicieli", 30 cm długości. Wielu ekspertów jest zaniepokojonych pojawieniem się tego podgatunku, który niesie potencjalną szkodę dla rasy.

Tabela 1. Wygląd australijskiego uzdrowiciela

Głowa WiosłowaćMocny, proporcjonalny do wszystkich proporcji ciała. Między uszami jest małe wybrzuszenie OczyMałe, owalne, zwykle brązowe NosNos ma ciemny kolor, najczęściej czarny SzczękiSilny, dobrze rozwinięty UstaSzczelnie zamknięte, suche UszyRozstawione szeroko, małe, lekko spiczaste. Zawsze w pozycji pionowejOdnóża ŁapyMuskularny, okrągły, z owalnymi opuszkami i mocno zakrzywionymi, ostrymi pazurami OgonMa niski krój, posiada rozwinięty „pędzel”. Wisząc do kolan

Niewielkie odchylenia u samców lub samic od proponowanych kryteriów najprawdopodobniej wskazują na możliwe zanieczyszczenia w rasie.

tak poza tym! Oczy australijskiego psa pasterskiego, mimo niewielkich rozmiarów, doskonale oddają emocje zwierzęcia. Zdaniem właścicieli, w oczach uzdrowiciela można odczytać zarówno nieufność do nieznajomego, jak i radość na widok właściciela.

Odchylenia od normy

1. Skłonność do nadwagi lub szczupłości.
2. Niebieski kolor oczu.
3. staw skokowy skierowany na zewnątrz.
4. Niewystarczająca głębokość opuszków łap.
5. Prosta pozycja łopatek.
6. Wyprostowane kolano.
7. Osłabione łokcie, łapy.
8. Cechy temperamentu nieodpowiednie dla psa pracującego: agresywność, niekontrolowalność.

Jakość wełny

Jak każda rasa wychowana w trudnych warunkach, australijscy uzdrowiciele są obdarzeni podwójnym podszerstkiem. Gruby podszerstek sprawia, że ​​są mniej wrażliwe na zmiany temperatury. Przeciągające się ulewne deszcze absolutnie nie dbają o te psy.

Wrażenie cętkowania wynika z faktu, że każdy włos australijskiego uzdrowiciela jest zabarwiony na swój sposób, w różnych odcieniach. W związku z taką różnorodnością początkującemu, który pierwszy raz zobaczył przedstawiciela rasy, trudno będzie w jakiś sposób określić kolor osobnika, który nie pasuje do palet kolorów.

Lirzenie

Australijscy uzdrowiciele zwykle linieją raz w roku przed latem. Kobiety linieją częściej niż mężczyźni. Czas wylinki wynosi średnio dwa tygodnie. Owczarek australijski wyróżnia się korzystnie od innych ras z grubą wełną dzięki temu, że jego wełna w ogóle nie wspina się w okresach między wylinkami.

Kolor

Istnieją dwa rodzaje australijskiego koloru uzdrowiciela:

1. Niebieski (zwany również kolorem szronu). Na całej głowie są niebieskie, czarne lub płowe plamy. Pożądane jest ich równomierne rozmieszczenie. Przednie łapy pokryte białawymi łatami kończącymi się pod gardłem. Podobne plamy rozciągają się od wewnętrznej strony ud do kolan. Płowy podszerstek jest dozwolony na całym ciele, jeśli nie prześwituje przez gęsty włos ochronny. Ciemne plamy na ciele są niepożądane.
   

   Ten kolor naprawdę przypomina szron zamrożony w fantazyjny wzór

2. Czerwonobrązowy lub ceglasty: całe ciało, w tym podszerstek, pokryte czerwonawymi plamkami, plamka na głowie ciemnieje (jej obecność jest opcjonalna). Mogą być nawet ślady na całej głowie.
   

   Odcień cegły jest nieco mniej powszechny niż niebieski

Dziobowaty kolor jest prawdziwą wskazówką, że przodek australijskiego uzdrowiciela był rzeczywiście dzikim dingo. Od niego uzdrowiciel odziedziczył ciemnożółte ślady na głowie.

tak poza tym! Szczenięta nie nabierają od razu zwykłego koloru dla uzdrowiciela. Po urodzeniu można je nazwać Królewną Śnieżką, mają takie jasne włosy. Dopiero po kilku tygodniach pigment zaczyna się stopniowo pojawiać.

Australijskie zdrowie uzdrowiciela

Australijski uzdrowiciel to silny, wytrzymały pies, przyzwyczajony do życia w trudnych warunkach. Jednak jak każda inna rasa ma genetyczne predyspozycje do niektórych chorób, które wymieniono poniżej.

tak poza tym! Nie wszyscy nosiciele wad genetycznych wykazują pewne wady. Czasami gen znajduje się tylko u potomstwa lub nawet po kilku pokoleniach. Dlatego wszyscy hodowcy zalecają zapoznanie się z rodowodem zwierzaka przed zakupem. Ponadto szczenię musi przejść szereg badań lekarskich, aby uniknąć dalszego rozprzestrzeniania się wad genetycznych.

Najczęstsze choroby

Słabości australijskich uzdrowicieli można podzielić na trzy grupy w zależności od najbardziej wrażliwej części ciała:

• uszy

Najczęstszą dolegliwością wśród australijskich uzdrowicieli jest wrodzona głuchota, wpływająca na niektóre bluesy. Są też opcje mniej radykalne – częściowa głuchota. Według statystyk co czternasty uzdrowiciel słyszy tylko jednym uchem.

W Australii wszyscy uzdrowiciele w wieku półtora miesiąca przechodzą badanie aparatem słuchowym. Badanie to pomaga ograniczyć liczbę psów z głuchotą. Stopniowo inne kraje również dochodzą do tej metody;

• ugryzienie

Kolejną genetyczną „luką” australijskiego uzdrowiciela jest ugryzienie. Wielu przedstawicieli rasy, pomimo dobrze rozwiniętej szczęki, nie ma zębów. Zwykle osoba powinna mieć zestaw 42 zębów, co nie jest tak powszechne.

W przypadku, gdy psu brakuje więcej niż 3 sztuki, odchylenie oznaczane jest jako wadliwe. Kupując szczenięta, zaleca się zapoznanie ze szczękami rodziców, ponieważ brak zębów jest dziedziczony i postępuje z pokolenia na pokolenie;

• stawy

Prawdziwą piętą achillesową australijskiego uzdrowiciela są stawy. W Australii hodowcom udaje się szybko wyeliminować z hodowli osobniki z dysplazją stawów, podczas gdy w Europie wada ta nie jest tak ściśle monitorowana i dlatego jest aktywnie przenoszona na potomstwo.

Sytuacja wciąż się pogarsza – w Finlandii prawie połowa zarejestrowanych uzdrowicieli jest naznaczona tą dolegliwością. Zwykle dysplazja dotyka psów z nadwagą, ale z dziedziczną predyspozycją może przenosić się również na psy średniej wielkości;

tak poza tym! Wśród wielu hodowców i hobbystów panuje błędne przekonanie, że kojarzenie uzdrowicieli niebieskich z czerwonymi daje najzdrowsze potomstwo. Zdrowie jednostki zależy wyłącznie od zestawu genów, w których kolor nie jest bezpośrednio zaangażowany.

• oczy

Powszechne wśród australijskich uzdrowicieli i predyspozycje do postępującej ślepoty. Powodem tego dość powszechnego defektu jest to, że w wyniku licznych opcji kojarzenia rasa ta ma utrwalony gen odpowiedzialny za atrofię siatkówki.

Z reguły pierwsze oznaki ślepoty pojawiają się u osoby między 1 a 5 rokiem życia. Objawy na początku wydają się raczej łagodne - australijski uzdrowiciel zaczyna mieć trudności z poruszaniem się w ciemności i zmierzchu. Pojawia się lekka niezdarność, wcześniej niezwykła dla psa.

Stopniowa atrofia siatkówki może być problemem dla wielu użytkowników. Jeśli chcesz, możesz przeprowadzić test genetyczny, który określi skłonność danej osoby do choroby. Zwichnięcie soczewki oka, zaćma i inne choroby oczu są znacznie rzadsze.

Średnia długość życia australijskiego uzdrowiciela

Przeciętnie australijskie psy żyją do 15 lat. Są też znakomici stulatkowie dobiegający dwudziestego roku życia.

Postać

Dekady spędzone na opracowywaniu idealnej „formuły” dla owczarka australijskiego nie poszły na marne. Oprócz cech zewnętrznych, które najlepiej pasują do psa pracującego, uzdrowiciel wyróżnia się również zrównoważonym, spokojnym charakterem.

Należy od razu zrobić zastrzeżenie – osoby, które nie spotkały się z tą rasą mogą przypisywać jej nadmierną agresywność i surowość, ale ten opis nie jest do końca poprawny. Pies pasterski, któremu powierzono stado, wymaga pewnej dozy agresji. Poczucie odpowiedzialności przeważa nad życzliwością i przejawia się w takiej mobilizacji psiej siły.

Nawet na wystawach australijscy uzdrowiciele przez długi czas nie mogli przyzwyczaić się do sędziów i innych zwierząt, traktując to hałaśliwe, tętniące życiem środowisko z wrogością. Nawet u ekspertów te psy wyglądały wyjątkowo podejrzanie.

Przywiązanie i życzliwość u australijskiego psa to kwestia przyzwyczajenia. Właściciele nie powinni czekać na otwartość przedstawicieli rasy na gości lub po prostu ludzi na ulicy, pamiętając o pewnej podejrzliwości swojego pupila.

W przeciwnym razie, po umiejętnym wyszkoleniu psa i zostaniu jego przyjacielem, możesz być pewien, że w zamian otrzymasz jednocześnie psa pracującego i rodzinnego. Australijscy uzdrowiciele dobrze dogadują się z dziećmi, pod warunkiem, że są z nimi znane i przyzwyczajone od dawna.

Co więcej, australijscy hodowcy są pewni: jeśli uzdrowiciel jest wrogo nastawiony do dziecka, to wcale nie jest uzdrowicielem. Takie osobniki nie są dopuszczone do dalszej hodowli, aby nie kultywować antyludzkich nastrojów.

Należy pamiętać, że australijski uzdrowiciel buduje relacje oparte na zaufaniu z tymi, którzy stale zwracają na niego uwagę. Dlatego pozostawienie psa samego z nieznanymi mu osobami, a ponadto dziećmi jest niepożądane, ponieważ instynkty opiekuna i stróża mogą nagle się w nim obudzić.

Nie myśl, że australijski uzdrowiciel jest tak bezpośredni i naiwny, jak mogłoby się początkowo wydawać. Pies może oszukiwać, być uparty i wygłupiać się. Ale jeśli od najmłodszych lat był przyzwyczajony do tego, że liderem pary jest właściciel, to uzdrowiciel dostosuje się do twoich nawyków i cech charakteru bez wchodzenia w konflikt.

Wideo — Australijski uzdrowiciel: pies ratujący

Umiejętności pasterskie

Na pierwszy rzut oka sposób zarządzania stadem przez tego psa pasterskiego może wydawać się osobliwy. Aby pokierować pasącymi się zwierzętami, uzdrowiciel gryzie je w nos lub częściej w pięty, ponieważ ta część ciała jest najmniej wrażliwa.

Ważne jest, aby wiedzieć, że pies nie jest gotowy do gryzienia zwierząt kopytnych. Wręcz przeciwnie, natychmiast wycofuje się, gdy tylko zobaczy, że krowa obróciła się we właściwym kierunku i jego przesłanie zostało zrozumiane. Uzdrowiciel, odpowiednio podniesiony, jest prawą ręką swojego właściciela.

Prawo do gryzienia pasących się zwierząt wskazuje na zdolność psa do przewodzenia, kierowania stada tam, gdzie ma przybyć. Umiejętność „ugryzienia naprowadzającego”, a także umiejętność konsolidacji stada są instynktownie zakorzenione w australijskim uzdrowicielu i przejawiają się już w okresie szczenięcia.

W niektórych przypadkach psy, prawie bez pomocy przewodnika, uczą się prowadzić stada we właściwym kierunku. Wydaje się, że robili to przez całe życie. W innych przypadkach umiejętność ta jest szybko rozwijana dzięki podpowiedziom właściciela. Ponieważ uzdrowicieli łatwo jest wyszkolić, nie stanowi to problemu.

Temperament australijskiego psa pasterskiego

Pomimo tego, że temperament australijskiego uzdrowiciela dziedziczy po przodkach, właściciel i otoczenie odgrywają dużą rolę w budowaniu stabilności emocjonalnej. To, czy potencjał szczenięcia zostanie ujawniony, to pytanie, które kierujemy przede wszystkim do właściciela.

Bez względu na temperament australijski uzdrowiciel jest zawsze zmotywowany do pracy, nie potrzebuje dodatkowego bujania się z boku. Sam temperament wpływa na to, jak dokładnie wykonuje swoje obowiązki.

Spokojniejsze psy mierzą ilość energii, którą chcą wydać na doprowadzenie stada do formy. Przez resztę czasu są spokojni i zrelaksowani, ponieważ widzą, że praca jest skończona.

Są przedstawiciele rasy, którzy nie wiedzą, jak racjonalnie wykorzystać swoje siły. Nawet po wykonaniu wszystkich niezbędnych manipulacji w celu zebrania stada psy te nadal biegają wokół niego, jakby szukając możliwych kłopotów. I znaleźć je na głowie.

Zwykle australijski uzdrowiciel jest bardziej flegmatyczny. Przez większość czasu jego ogon jest opuszczony i rozluźniony. W ekscytujących lub radosnych chwilach ogon może unieść się, ale nie zdarza się to tak często. U tej rasy zahamowanie wyraźnie przeważa nad podnieceniem.

Ciągłe ruchy ciała, częste merdanie ogonem wskazują na niezrównoważony temperament. Takie psy często nie śpią dobrze i często szczekają bez wyraźnego powodu, co może odstraszyć powierzone im stado.

Treść australijskiego uzdrowiciela

Pomimo tego, że australijscy uzdrowiciele częściej spędzają czas na ulicy, mogą mieszkać zarówno w psiarni, jak i w domu z resztą rodziny. Należy jednak pamiętać, że uzdrowiciel to krzykliwy pies, który w jasny i zrozumiały sposób powiadomi Cię o obecności nieznajomego w pobliżu (na przykład w sąsiednim mieszkaniu).

Dla psów przyzwyczajonych do nieustannej dobrej kondycji, normą jest ciągła aktywność fizyczna. W towarzystwie stada lub sam, australijski uzdrowiciel musi uwolnić swoją energię, aby mięśnie nie stawały się starcze i miękkie. Dlatego zdecydowanie potrzebuje aktywnego właściciela, gotowego poświęcić lwią część swojego czasu zwierzęciu.

W przeciwnym razie treść uzdrowiciela nie ma żadnych konkretnych szczegółów. W przypadku, gdy uzdrowiciel ma dostęp do zbiorników wodnych, może sam zadbać o higienę. Niektórzy właściciele zauważają, że uzdrowicielowi wystarczy pływać w rzece i biegać po trawie, bo jego sierść staje się czysta, jak po drogich szamponach.

Odżywianie

Karmienie australijskiego psa pasterskiego suchą karmą jest dopuszczalne, ale niezbyt zalecane. Hodowcy australijscy, którzy znają wszystkie szczegóły składu tej rasy, jednoznacznie preferują żywienie naturalne. Suchej karmie, nawet klasy premium, nieuchronnie brakuje pewnych witamin, które zwierzę prędzej czy później odczuje.

Hodowcy twierdzą, że w ostatnich latach wzrosła liczba alergików, którzy nie tolerują suchej karmy. Zamknięty łańcuch „jedzenie – alergia – weterynarz” ewidentnie nie jest sytuacją, w której właściciel chciałby być.

Niektóre z najbardziej odżywczych produktów zalecanych przez australijskiego uzdrowiciela to:

• produkty mleczne - twarożek, kefir, serwatka;
• mięso - głównie wołowina i różne podroby (szczególną uwagę należy zwrócić na serce i flaki). Jako przysmak zwierzę może od czasu do czasu podawać wątrobę wołową. Możesz również podać surowe szyjki i grzbiety kurczaka;
• ryby - podawane do trzech razy w tygodniu. Preferowany jest czerwony;
• płatki zbożowe - podawane pupilowi ​​w postaci owsianki. Wystarczy raz w tygodniu;
• warzywa - buraki, kapusta, marchew, ogórki, cukinia, dynia, zielenina. Dusić przez kilka minut przed użyciem. Pożądane gospodarstwa.

Ważny! Podczas rui zdecydowanie odradza się podawanie kefiru sukom, ponieważ produkty mleczne mogą nasilać objawy fałszywej ciąży.

Istnieje również lista pokarmów, których żołądek australijskiego uzdrowiciela odmawia strawienia. Zaleca się wykluczenie z diety psa:

1. Mięso wieprzowe.
2. Surowe jajka (czasami dopuszczalna opcja w postaci omletu lub jajecznicy).
3. Pieczywo.
4. Czosnek.
5. Grzyby.
6. Owoce (z wyjątkiem jabłek).

Trening

Wychowywanie młodych pasterzy od bardzo młodego wieku. Ponieważ australijski uzdrowiciel jest rasą dominującą, psy wymagają twardej, ale uczciwej ręki. Właściciel musi raz na zawsze wytyczyć „granice” w komunikacji z uzdrowicielem, poza które pies nie powinien wychodzić. Ponieważ uzdrowiciele są bardzo inteligentnymi zwierzętami, nie wymagają żmudnych kosztów szkolenia.

Jeśli właściciel jest doświadczony i pewny swoich umiejętności, może zająć się wpajaniem psu elementarną etykietą. Jeśli masz wątpliwości co do Twoich kompetencji, warto wysłać psa na kursy posłuszeństwa, gdzie profesjonaliści pomogą uporać się z buntowniczym usposobieniem uzdrowiciela.

Ogólnie można powiedzieć, że proces treningu z uzdrowicielem jest taki sam, jak w przypadku silnych, dominujących ras. Psy te nie akceptują tyrańskiego stosunku do siebie, dlatego przyzwyczajanie ich do czegoś siłą jest stratą czasu i wysiłku. „Australijczycy” dobrze reagują na pochwały, cenią cierpliwość i uczciwość u właściciela.

tak poza tym! Właścicielkę może zaskoczyć uporczywe pragnienie australijskiego szczeniaka-uzdrowiciela, by stale gryźć sobie nogę. Dzięki tej akcji szczeniak odkrywa krew psów pasterskich i próbuje „wypasać” swojego właściciela. Zachowują się podobnie w stosunku do matki.

Pochwała jest ważnym narzędziem w wychowaniu szczeniąt - im szybciej poczują Twój pozytywny stosunek do nich, tym szybciej otworzą się na Ciebie. Miękkie i spokojne wyjaśnienia zastąpią setki głośnych uwag i wyrzutów.

Tabela 2. Kluczowe okresy w formacji szczeniąt

Pierwszy tydzieńStymulacja i równowaga mechanizmów pobudzenia-hamowaniaTrzeci tydzieńPrzygotowanie do przyjęcia ludzi, początkowy etap socjalizacji. Ważne jest, aby szczenię zanurzyć w środowisku wypełnionym bodźcami węchowymi, słuchowymi i dotykowymiPiąty tydzieńStopniowe zapoznawanie szczeniaka z poruszającymi się przedmiotami, odgłosami ulicy i innymi zwierzętami. Jednym słowem, musisz zapoznać uzdrowiciela z przedmiotami, które w przyszłości staną się częścią jego zwykłego środowiska. Trening samokontroli i posłuszeństwa. Przygotowanie do nowego miejscaÓsmy tydzieńNiepożądane jest przesycanie psychiki szczenięcia nowymi doświadczeniami i nowymi wydarzeniami w dużych ilościach. Nadmiar wrażeń może odstraszyć szczeniaka i doprowadzić do rozwoju fobiidziewiąty tydzieńWprowadzenie gier w piłkę. Od tego wieku możesz zacząć sprawdzać instynkty pasterza i pozwolić szczeniakowi chronić ptaki domowe, kontrolując jego działaniaTrzeci miesiącNauczanie różnych poleceń. Trzymiesięcznego szczeniaka można spokojnie zabrać na spacer. Każda lekcja powinna być przejrzysta i krótka, w przeciwnym razie szczeniak będzie się przemęczał. Najlepszy moment na trening to moment, w którym szczenię jest w dobrym humorze i wykazuje zainteresowanieCzwarty miesiącTrening na smyczy krok po krokuPiąty miesiącKontynuacja znaku szczenięcia z otaczającym go światem, w którym musi się aktywnie rozwijać i żyćSzósty miesiącWzmocnienie wyuczonych poleceń. Staraj się znaleźć miarę i nie przesadzaj w nauczaniu. Napływ nowych informacji i szkolenie zespołów muszą być przede wszystkim zrównoważoneÓsmy miesiącPo ukończeniu ośmiu miesięcy szczeniak uważany jest za gotowy do pracy na równi z dorosłymi

Ośmiomiesięczny szczeniak jest czasem nie do odróżnienia od dorosłego

Nadszedł czas, aby bardziej szczegółowo zastanowić się nad treścią treningu aktywnych i niespokojnych szczeniąt. Pamiętaj, że nauka to nie tylko poważny i długi proces, ale także przyjemna rozrywka. Poniżej znajdują się główne punkty, których przestrzeganie znacznie uprości szkolenie.

Kupowanie australijskiego szczeniaka uzdrowiciela

Obecnie na terenie Rosji pojawia się coraz więcej sprawdzonych hodowli, w których można zapoznać się z rodowodem i zobaczyć rodziców szczeniąt. Jak już wspomniano w rozdziale dotyczącym zdrowia, ze względu na pewne predyspozycje dziedziczne wskazane jest jak najdokładniejsze zbadanie drzewa genealogicznego zwierzaka przed zakupem.

Podobnie jak w przypadku innych rasowych psów nie zaleca się zabierania szczeniaka od nieznanego sprzedawcy, który nie udziela wyczerpujących informacji o rodowodach.

Najpopularniejsze hodowle to „DingoStar” i „DingoBells”, o których informacje można znaleźć na ich własnych stronach. Oczywiście najlepszą opcją byłaby osobista wizyta w Australii i umowa z hodowcą na przewóz zwierzaka, ale takie koszty czasowe i finansowe nie są dostępne dla wszystkich.

Podłoga

Jeśli zastanawiasz się, którą płeć preferować, tutaj nie można podać jednoznacznej rekomendacji. Zarówno samiec, jak i suka nie różnią się od siebie funkcjonalnie – niezależnie od płci te psy są doskonałymi pasterzami.

Utrzymanie suki komplikują dwie cechy: 1) dziewczęta rzucają dwa razy częściej niż chłopcy, 2) ruja występuje jednocześnie z linieniem. Jeśli nie przeszkadza ci wysokie prawdopodobieństwo poplamionej sofy lub dywanu, nie możesz w ogóle myśleć o podłodze. Nie ma innych różnic między mężczyzną a kobietą.

Cena £

Średnio cena australijskiego uzdrowiciela od oficjalnych hodowców sięga 40-50 tysięcy rubli. Oczywiście są tańsze, ale mniej bezpieczne opcje, w których cena spada do 10 tys. Co wolisz - zaufanie do zdrowia i dobrego samopoczucia zwierzaka lub taniość - pytanie, na które każdy właściciel sam odpowiada.