Ryś domowy i koty do niego podobne

Ludzie, bez względu na to, jak dążą do wygody i urbanizacji, zawsze pamiętają o swoich korzeniach: jednych ciągnie do wsi lub lasu, innych hoduje w domu egzotyczne kwiaty, a jeszcze inni wolą niezwykłe zwierzęta. Wielu miłośników zwierząt w domu chce mieć bezpieczne, ale nadal podobne do dzikich zwierząt. Jednym z nich jest ryś domowy - marzenie niektórych miłośników kotów. Zoolodzy i hodowcy pracowali przez dziesięciolecia, aby człowiek mógł żyć w domu mniejszą kopią pełnego wdzięku leśnego zwierzęcia i bezlitosnego zabójcy. Oczywiście trzymanie prawdziwego rysia w mieszkaniu nie zadziała, ale łatwo jest podnieść kota, który wygląda bardzo podobnie do niej. Dzisiaj porozmawiamy o niektórych przedstawicielach udomowionych kotów, które bardzo przypominają cętkowane piękno tajgi.

Profesjonalni trenerzy mają udane próby oswajania rysi, które przypadły im w maleńkim wieku z powodu śmierci matki. Ryś, karmiony przez człowieka lub zwierzęta domowe (na przykład pies dużej rasy), całkiem przyzwyczaja się do człowieka i jego społeczeństwa, ale nie można nazwać sąsiedztwa z nimi całkowicie bezpiecznym. Rysie mają ostre pazury i zęby, ponadto zwierzęta mają zwyczaj niespodziewanego atakowania z góry, co może spowodować poważne obrażenia.

Jednak hodowcy współpracujący z ogrodami zoologicznymi i leśnictwem pracowali nad hodowlą udomowionego rysia. Są to sztucznie wyhodowane koty uzyskane ze skojarzeń najmniejszych dzikich rysi oraz największych kotów domowych, które mają podobne cechy i barwę do rysi. Ryś domowy jest o połowę mniejszy od swojego dzikiego krewnego, ma bardziej przewidywalny i elastyczny charakter, ale nie można powiedzieć, że to zwierzę będzie pasować każdemu człowiekowi. Zoolodzy wciąż pracują nad poprawą charakteru rasy.

Ryś domowy zachował wszystkie cechy zewnętrzne rysia dzikiego: giętkość, silną budowę mięśniową, charakterystyczny cętkowany kolor sierści, frędzle na uszach. Rysie domowe mają piękne oczy w kształcie migdałów i ciepły orzechowy kolor, duży, dotykający nos, krótkie włosy z gęstym podszerstkiem. Dzicy krewni przenieśli na rysie domowe część samowoli - zwierzaki okazały się bardziej zbliżone charakterem do psów, co nakłada na właściciela obowiązek poważnego wychowania kota.

Ryś domowy jest nadal rasą eksperymentalną. Do jej selekcji wybrano rysia kanadyjskiego, jako najmniejszego przedstawiciela rodzaju. Hodowcy-felinolodzy uważają, że ten kierunek jest bardzo obiecujący, ponieważ wyhodowano już pierwsze kocięta, które mają przyjemny charakter i wygląd podobny do dzikiego rysia.

Wideo - Pięć powodów, aby nie zaczynać kłusa

Karakal (ryś stepowy): opis

Innym typem rysia, który został przystosowany do utrzymania w domu, jest karakal. W rzeczywistości są to również dzikie koty, które żyją na terytoriach afrykańskich, a także w rezerwatach Morza Kaspijskiego. Gatunek ten stał się rzadki, a nawet zagrożony z powodu aktywnego polowania na karakale, niszcząc z kolei zwierzęta domowe z lokalnej populacji.

„Karakal” to tureckie imię, narysowanie słowa „Karakalak”, które tłumaczy się jako „czarne uszy”. To właśnie przyciemnione uszy są głównym wyróżnikiem zwierzęcia. Uszy karakala są duże, ostre i wrażliwe, na końcach pozostają włoski w postaci szczotek.

Koty te mają krótką, gęstą sierść koloru piasku, czerwieni lub miedzi. Urocze oczy w kształcie migdałów wydają się być podsumowane na czarno. Uszy osadzone wysoko na wdzięcznej małej główce. Dorosły karakal może przybrać na wadze do dwudziestu pięciu kilogramów i osiągnąć pół metra w kłębie. Ciało zwierzęcia jest wydłużone, koty są „rozciągnięte” prawie do metra, koty są mniejsze. Ogólnie rzecz biorąc, ryś stepowy jest niezwykle piękny i przyciąga wzrok.

W ostatnich latach idea udomowienia karakali stała się bardzo popularna, a kilkanaście szkółek na całym świecie zajmuje się hodowlą tej rasy do trzymania w domu. Kilka pokoleń karakali dorastało już nie tylko w niewoli, ale także w bliskim kontakcie z ludźmi, a zwierzęta te stają się pulą genów jeszcze bardziej udomowionych kociąt.

Jednak utrzymanie rysia stepowego, choć udomowionego, nie jest w gestii każdego - są to duże, dochodzące do pięćdziesięciu centymetrów w kłębie zwierzęta, które potrzebują dużo ruchu i wolnej przestrzeni. Karakale domowe nie są trzymane w małych mieszkaniach, bardziej odpowiedni jest dla nich wiejski dom z własnym terytorium, niezawodnie ogrodzony. Niektórzy właściciele trzymają karakale w klatkach na świeżym powietrzu ze swobodnym dostępem do ulicy, ale lepiej, gdy kot stale mieszka z ludźmi i towarzysko.

Należy pamiętać, że podobnie jak dzicy bracia, domowe karakale biegają bardzo szybko, spokojnie przyjmują wysokość każdego drzewa, doskonale pływają, a długość ich skoku może sięgać czterech metrów. Wyposażając terytorium, musisz wziąć pod uwagę te cechy zwierzęcia.

Zdolność karakali do oswajania jest wysoka, dzięki czemu mogły dość łatwo przejść z kategorii dzikich myśliwych do kategorii zwierząt domowych. Nie będzie jednak możliwe wprowadzenie do domu dziko urodzonego kociaka i edukacja - zwierzę zachowa wszystkie instynkty, w tym nieufność do osoby, błyskotliwe umiejętności łowieckie, odmówi pieszczot i komunikowania się z domownikami.

Dlatego karakal można zabrać tylko z hodowli, w której kocięta się urodziły i ujrzały światło razem z ludźmi. Udomowione rysie stepowe są dość przyjazne, ciekawskie, nie wykazują agresji. Ale nie powinieneś mieć takiego zwierzaka dla osób, które mają dzieci. Ogólnie rzecz biorąc, wychowywanie małego karakala jest bardzo podobne do wychowywania szczeniaka - musisz chodzić ze zwierzakiem, uczyć poleceń, dostroić się do tego, że żyje w partnerstwie i podporządkowaniu się z osobą.

Karaket - mały karakal

Udomowione karakale, mimo ogromnego kosztu (można porównać z ceną nowego samochodu zagranicznego), cieszą się popularnością wśród ludzi. Ale nie każda osoba jest gotowa zaryzykować i sprawdzić wytrzymałość swojego układu nerwowego, wnętrza i portfela mając tak dużego kota. Dlatego zoolodzy stworzyli jeszcze bardziej domowy typ rysia stepowego - karakietkę.

W 2011 roku wypuszczono pierwsze pokolenie tych kotów, a przodkami rasy był ryś stepowy, którego hodowcy kojarzyli z trzema odmianami kotów domowych: orientalną, abisyńską i egipską Mau. Hybryda okazała się o połowę mniejsza od karakala, ma przyjemne usposobienie i stanowi mniejsze zagrożenie dla ludzi. Karakale odziedziczyły po karakale spektakularny wygląd: ten sam piaskowy odcień futra, czarne uszy z frędzlami, wdzięk i moc. Jednocześnie rasa hybrydowa ma wysoką odporność, dużo energii i wysoki poziom aktywności.

Hodowcy włożyli dużo pracy w psychikę caracetów - te koty, jak wszystkie rasy domowe, są przyjazne, czułe i sympatyczne. To właśnie połączenie egzotycznego wyglądu i wspaniałego charakteru decyduje o wysokiej cenie kociąt. Koszt zwierzęcia do kastracji lub sterylizacji (czyli bez prawa do dalszej hodowli) to około miliona rubli rosyjskich.

W Rosji istnieją cztery oficjalne żłobki caracat, a ich założyciele przyjęli za cel zachowanie rzadkich gatunków kotów, a także rozwój nowych ras hybrydowych. Caracat to po prostu kot, który w naturze w pełni odtwarza znikającego karakala, ale jednocześnie agresja zwierzęcia zostaje „wymazana”. Należy pamiętać, że karakety są tolerancyjne nawet dla małych dzieci, doskonale współgrają z innymi kotami i psami, potrafią mieszkać w mieszkaniu bez wychodzenia na zewnątrz.

Pixie Bob: Mini Lynx dla domu

Wspaniała rasa domowa, która najbardziej przypomina rysia, jeśli chodzi o oswojone i czułe koty. Ta sztucznie wyhodowana rasa, owoc udanej pracy specjalistów z USA. Pixie bob tłumaczy się jako „elf z krótkim ogonem”.

Pierwsze kocięta urodziły się w latach 80. ubiegłego wieku, od zwierzaka i dzikiego kota leśnego z krótkim ogonem. Cechy rasy, takie jak głowa w kształcie gruszki, cętkowana sierść, potężne „baki”, jak prawdziwy ryś, były utrwalane przez kilka pokoleń, a bob chochlika stał się niezwykle popularny.

Standardowe cechy rasy pixie to:

1. Głowa duża, mocna, podbródek szeroki, mocny.
2. Uszy zaokrąglone, duże, na końcach są pędzelki (są osobniki bez nich).
3. "ciężko" otwarte oczy, wydatne łuki brwiowe, opadające powieki, tworzące surowy wygląd.
4. Kocięta Pixie bob od urodzenia mają błękitne oczy, do sześciu miesięcy odcień tęczówki zmienia się na orzechowy, miodowy lub zielony.
5. Lustro dużego nosa ma brązowy odcień, sam nos jest lekko garbaty.
6. Budowa ciała jest potężna, ciężka, masa dorosłego zwierzęcia może sięgać dziesięciu kilogramów.
7. Dzicy przodkowie „oddali” kończyny pixie-bob o różnych długościach - tylne nogi są wyższe niż przednie.
8. Ogon chochlika jest nadal obecny - pożądane jest, aby miał od pięciu do siedmiu centymetrów długości i był lekko „złamany”.
9. Pixie bob ma brązowe włosy i charakterystyczne plamy, włosy są krótsze na tułowiu i dłuższe na brzuchu.

Pomimo tego, że fasola pixie jest uderzająco podobna do absolutnie dzikiego kota, jest bardzo przywiązana do ludzi, ma zrównoważony, a nawet flegmatyczny charakter i jest silnie przywiązana do swojej rodziny. To połączenie wyglądu i narzekań sprawia, że ​​wróżka jest bardzo rozpowszechnioną i popularną rasą za granicą. W Rosji miłośnicy kotów dopiero poznają wróżki.

Maine Coon: opis

Maine Coons pojawiły się w Nowym Jorku w latach 60. XVIII wieku. Rasa była wtedy mało znana, ale na przełomie XIX i XX wieku zyskała ogromną popularność. W tym czasie Maine Coony były chętnie nabywane przez rolników, ponieważ wielkie koty miały poważne talenty myśliwskie i mogły chronić małe zwierzęta.

Współczesne zwierzęta zachowały wytrzymałość i doskonałe zdrowie swoich przodków, ale ich charakter zmienił się na przestrzeni lat. Z niezależnych myśliwych zamienili się w czułe, kochające i drżące zwierzaki. Jednak zachowanie i psychika Maine Coonów jest podobna do psa, dlatego często nazywa się je „kotami-psami”.

Zewnętrznie Meny-Coons nadal przypominają dzikie koty - duże rozmiary, frędzle na uszach, aborygeńska różnorodność kolorów. Dorosły kot charakteryzuje się masywną, masywną szczęką, dużymi, uważnymi oczami, potężnymi łapami, które pokrywają połowę ludzkiej dłoni. Osoba, która chce odwiedzić w domu minikopię żbika, powinna przyjrzeć się bliżej pasiastym, cętkowanym lub marmurowym Maine Coonowi. Jeśli jednak kolory, które prawie kopiują plamy rysia.

Kot norweski leśny: opis

Kot Norweski Leśny to olbrzym o łagodnym usposobieniu. Rasa ta jest podobna do Maine Coon ze względu na bujną sierść, imponujące rozmiary i różnorodność kolorów, ale korzenie tych ras są inne. Można powiedzieć, że pierwsi przedstawiciele tej rasy pojawili się przypadkiem, w wyniku skojarzenia kota domowego „szprenu” z dzikim kotem z norweskiego lasu. Kiedy kot przyniósł potomstwo, ludzie docenili przede wszystkim dane łowieckie dorosłych kociąt.

Zaczęli więc celowo studiować rasę. Rezultatem były duże zwierzęta o powściągliwym, spokojnym charakterze, niezależne, ale przywiązane do domu i osoby. Koty te mają bardzo silną psychikę, doskonale dostosowują się do każdej sytuacji, dlatego potrafią nawet podróżować z właścicielem.

Rasę charakteryzuje najgrubsza wełna z gęstym podszerstkiem, który chroni zwierzę przed każdą niepogodą. Osoba patrząca na kota norweskiego ma wrażenie siły i dzikiej, prymitywnej siły ukrytej pod czułym i łagodnym spojrzeniem. Rzeczywiście, współcześni „Norwegowie” zachowali wszystkie cechy myśliwych, a w razie potrzeby potrafią obronić się nawet przed dużym psem.

Bobtail z USA: charakterystyka

Jest to dość stara i znana rasa kotów, która została wyhodowana w Ameryce w latach 50-tych. Amerykańskie bobtaile przypominają dzikie rysie z krótkim ogonem, przysadzistą budową ciała, plamami na sierści i ciężkim spojrzeniem spod brwi. Są to dość duże koty, zdolne do osiągnięcia masy od ośmiu do dziewięciu kilogramów.

Opis rasy zawiera następujące cechy charakterystyczne:

1. W kształcie klina, duża zaokrąglona główka.
2. Średniej wielkości trójkątne uszy zwieńczone frędzlami.
3. Duże, otwarte oczy.
4. Atletyczna, ale krępa budowa.
5. Szeroki nos.
6. Elastyczny, ale krótki ogon o długości od dwóch do siedmiu centymetrów.
7. Elastyczny luksusowy futro z gęstym podszerstkiem.

Odcienie wełny w amerykańskich bobtailach mogą być wszelkiego rodzaju: czarne, kremowe, czerwone, niebieskie. Ale przede wszystkim doceniane są dzikie kolory „marmur” i „pręgowany”, charakteryzujące się plamkami lub ciemnymi wzorami na całym futrze kota.

Charakter amerykańskiego bobtaila pozwala mu być prawdziwym ulubieńcem całej rodziny: te koty są łagodne, umiarkowanie aktywne, posłuszne i kochające. Ponadto rasa nie ma problemów zdrowotnych i należy do długowiecznych: do piętnastu lat.

Zreasumowanie

Tabela. Porównanie ras kotów podobnych do rysi

KarakalWaga do 25 kilogramów, w kłębie do pół metra.Od 600 tysięcy rubli do 1,5 milionaMoże być agresywnyKaraketWaga do 15 kilogramów, w kłębie do 40 centymetrów.Od 500 tysięcy do 1,2 miliona rubliRasa eksperymentalna, w której hodowcy starają się pozbyć agresjiMaine CoonWaga do 15 kilogramów, w kłębie do 35 centymetrów.30-70 tysięcy rubliCzuły, ale krnąbrnyBobtail usaWaga do 9 kilogramów, w kłębie do 30 centymetrów.25-50 tysięcy rubliŁagodny, posłusznyNorweski lasWaga do 10 kilogramów, w kłębie do 30 centymetrów.25-50 tysięcy rubliSamodzielny, przyjaznyWróżka BobWaga do 8-9 kilogramów, w kłębie do 25 centymetrów.50-100 tysięcy rubliFlegmatyczny, spokojny, elastyczny

Osoba, która lubi wygląd dzikiego rysia, może mieć miniaturowego zwierzaka. Istnieje kilka ras kotów, mniej więcej podobnych do rysi. Dlatego wybierz pupila, który będzie cieszył oko, ale nie obciążał portfela i codzienności.