Szybkość strusia i jego zwyczaje

struś afrykański (łac. Struthio camelus) - nielotny ptak bezgrzebieniowy, jedyny przedstawiciel rodziny strusi (Struthinodae).

Naukowa nazwa ptaka w tłumaczeniu z języka greckiego oznacza „wielbłąd-wróbel”.

Dziś struś jest jedynym ptakiem, który ma pęcherz.

informacje ogólne

Struś afrykański jest największym żyjącym obecnie ptakiem, może osiągnąć 270 cm wysokości i do 175 kg wagi. Ten ptak ma raczej solidna konstrukcja, ma długą szyję i małą spłaszczoną głowę. Dziób tych ptaków jest płaski, prosty, raczej miękki i z zrogowaciałym „pazurem” na górnym dziobie. Oczy strusia uważane są za największe wśród zwierząt lądowych, w górnej powiece struś ma rząd gęstych rzęs.

Strusie to nielotne ptaki. Ich mięśnie piersiowe są słabo rozwinięte, szkielet nie jest pneumatyczny, z wyjątkiem kości udowych. Skrzydła strusie są słabo rozwinięte: mają 2 palce zakończone pazurami. Nogi są mocne i długie, mają tylko 2 palce, z których jeden zakończony jest rodzajem rogu (struś opiera się na nim podczas biegu).

Ten ptak ma kędzierzawe i luźne upierzenie, tylko głowa, biodra i szyja nie są opierzone. Na piersi strusia też jest obszar nagiej skóry, struś wygodnie się o niego oprzeć, gdy przyjmuje pozycję leżącą. Nawiasem mówiąc, samica jest mniejsza od samca i ma monotonny szarobrązowy kolor, a pióra ogona i skrzydeł są białawe.

Podgatunki strusia

Istnieją 2 główne rodzaje strusi afrykańskich:

• strusie żyjące w Afryce Wschodniej z czerwonymi szyjami i nogami;
• dwa podgatunki o niebiesko-szarych nogach i szyjach. Struś S. C. molibdofan, pochodzący z Etiopii, Somalii i północnej Kenii, czasami określany jako odrębny gatunek zwany strusiem somalijskim. Podgatunek strusi z szarą szyją (S. C. australis) mieszka w południowo-zachodniej Afryce. Istnieje inny podgatunek żyjący w Afryce Północnej - S. C. kamelus.

Odżywianie i styl życia

Strusie żyją na półpustyniach i otwartych sawannach, na południe i północ od strefy lasów równikowych. Rodzina strusi składa się z samca, 4-5 samic i piskląt. Często można zaobserwować pasące się strusie z zebrami i antylopami, mogą nawet wspólnie migrować przez równiny. Dzięki doskonałemu wzrokowi i wyraźnemu wzrostowi strusie zawsze jako pierwsze zauważają niebezpieczeństwo. W tym przypadku oni odlatują i jednocześnie rozwijają prędkość do 60-70 km/h, a ich stopnie osiągają szerokość 3,5-4 m. W razie potrzeby są w stanie gwałtownie zmienić kierunek biegu bez zwalniania.

Następujące rośliny stały się stałym pokarmem dla strusi:

• pędy;
• posiew;
• kwiaty;
• owoc.

Jeśli jednak jest taka możliwość, to oni nie przejmuj się jedzeniem owadów i małe zwierzęta. Oni wolą:

• Gady;
• szarańcza;
• resztki z posiłków drapieżników;
• gryzonie.

Strusie nie mają zębów, dlatego aby zmielić pokarm w żołądku, muszą połykać małe kamienie, kawałki plastiku, drewna, żelaza, a czasem paznokcie. Te ptaki są łatwe może obejść się bez wody przez długi czas. Wyciągają wilgoć ze zjedzonych roślin, ale jeśli jest okazja do picia, chętnie to zrobią. Uwielbiają też pływać.

Jeśli samica pozostawi jaja bez opieki, istnieje duże prawdopodobieństwo, że staną się ofiarami drapieżników (hien i szakali), a także ptaków żywiących się padliną. Na przykład sępy, biorąc kamień w dziób, rzucają go na jajko, rób to, aż jajko pęknie. Na pisklęta czasami polują lwy. Ale dorosłe strusie nie są tak nieszkodliwe, oni są niebezpieczni nawet dla dużych drapieżników. Jeden cios mocną nogą z twardym pazurem wystarczy, aby zabić lub poważnie zranić lwa. Historia zna przypadki, kiedy samce strusie atakowały ludzi, broniąc własnego terytorium.

Słynna cecha strusia chowania głowy w piasek to tylko legenda. Najprawdopodobniej wynikało to z faktu, że samica wysiadując jaja w gnieździe, w razie niebezpieczeństwa obniża szyję i głowę do ziemi. Dlatego ma tendencję do bycia mniej zauważalną na tle otoczenia. Strusie robią to samo, gdy widzą drapieżniki. Jeśli w tym momencie zbliża się do nich drapieżnik, natychmiast podskakują i uciekają.

Struś na farmie

Piękne pióra ogona i lotki strusich piór od dawna cieszą się dużą popularnością. Robili wachlarze, wachlarze i dekorowali nimi kapelusze. Z mocnej skorupy strusich jaj plemiona afrykańskie robiły miski na wodę, a Europejczycy piękne filiżanki.

W XVIII - początku XIX wieku struś pióra były aktywnie wykorzystywane do ozdabiania damskich czapek, dlatego strusie zostały prawie wytępione. Być może do tej pory nie byłoby w ogóle strusi, gdyby nie hodowano ich na farmach w połowie XIX wieku. Dziś ptaki te hoduje się w ponad pięćdziesięciu krajach na całym świecie (w tym w krajach o zimnym klimacie, takich jak Szwecja), ale większość ferm strusi nadal znajduje się w Afryce Południowej.

Obecnie hodowane są w gospodarstwach głównie na mięso i drogie skóry. Do smaku mięso strusia przypomina chude mięso wołowe, zawiera mało cholesterolu i dlatego ma niską zawartość tłuszczu. Cenne są również pióra i jajka.

Reprodukcja

Struś jest ptakiem poligamicznym. Często można je spotkać żyjące w grupach 3-5 ptaków, z których 1 to samiec, reszta to samice. Ptaki te gromadzą się w stadach tylko w okresie poza okresem lęgowym. Stada liczą do 20-30 ptaków, a niedojrzałe strusie w południowej Afryce gromadzą się w stadach liczących do 50-100 skrzydlatych. W okresie godowym samce strusi zajmują powierzchnię od 2 do 15 km2, chroniąc ją przed konkurentami.

W okresie lęgowym samce w szczególny sposób przyciągają samice. Samiec kuca na kolanach, rytmicznie bije skrzydłami i odrzucając głowę do tyłu ociera głowę o plecy. W tym okresie nogi i szyja samca mają jasny kolor. Chociaż bieganie jest jego cechą charakterystyczną i wyróżniającą, podczas zabaw godowych pokazują samicy swoje inne zalety.

Na przykład rywalizujące samce wydają głośne dźwięki, aby zademonstrować swoją wyższość. Mogą syczeć lub trąbić, nabierając pełne wole powietrza i wypychając je przez przełyk, podczas gdy słychać dźwięk podobny do głuchego ryku. Wygrywa samiec strusia, którego dźwięk jest głośniejszy, zdobywa podbitą samicę, a przegrany przeciwnik musi odejść z niczym.

Dominujący samiec jest w stanie pokryć wszystkie samice w haremie. Jednak tylko z dominującą samicą tworzy parę. Nawiasem mówiąc, wysiaduje pisklęta z samicą. Wszystko samice składają jaja we wspólnej jamie, którą samiec drapie w piasek lub w ziemię. Głębokość wykopu waha się od 30 do 60 cm . W ptasim świecie jaja strusie uważane są za największe. Jednak w stosunku do wielkości samicy nie są bardzo duże.

Jaja osiągają długość 15-21 cm i ważą 1,5-2 kg (to około 25-36 jaj kurzych). Jak już wspomnieliśmy, muszle strusia są bardzo gęste, około 0,6 cm, zwykle koloru słomkowożółtego, rzadko białego lub ciemniejszego. Na terenie Afryki Północnej całkowite sprzęgło wynosi zwykle 15-20 sztuk, na wschodzie do 50-60, a na południu - 30.

W ciągu dnia samice wysiadują jaja, jest to spowodowane ich protekcjonalnym ubarwieniem, które łączy się z krajobrazem. A w nocy tę rolę odgrywa samiec. Często zdarza się, że w ciągu dnia jajka są pozostawione bez opieki, w którym to przypadku są ogrzewane przez słońce. Okres inkubacji trwa 35-45 dni. Mimo to jaja często umierają z powodu niewystarczającej inkubacji. Pisklę musi przez około godzinę rozbić gęstą skorupę strusiego jaja. Wielkość strusiego jaja jest 24 razy większa niż kurzego jaja.

Świeżo wyklute pisklę waży około 1,2 kg. W ciągu czterech miesięcy przybiera na wadze do 18-19 kg. Już drugiego dnia życia pisklęta opuszczają gniazdo i wraz z ojcem wyruszają na poszukiwanie pokarmu. Przez pierwsze dwa miesiące pisklęta pokryte są sztywnym włosiem, potem zmieniają strój na kolor zbliżony do samicy. Prawdziwe upierzenie staje się zauważalne w drugim miesiącu, a ciemne u samców dopiero w drugim roku życia. Strusie już w wieku 2-4 lat mogą się rozmnażać i żyją 30-40 lat.

Niesamowity biegacz

Jak wspomnieliśmy wcześniej, strusie nie potrafią latać, jednak z nawiązką rekompensują tę funkcję możliwością szybkiego biegania. W razie niebezpieczeństwa rozwijają prędkość do 70 km/h. Ptaki te, zupełnie nie męcząc się, są w stanie pokonywać ogromne odległości. Strusie wykorzystują swoją szybkość i zwrotność do wykańczania drapieżników. Uważa się, że prędkość strusia przewyższa prędkość wszystkich innych zwierząt na świecie. Nie wiemy, czy tak jest, ale przynajmniej koń nie może go dogonić. Co prawda czasami w biegu struś robi pętle i widząc to jeździec rzuca się, by go przeciąć, jednak nawet Arab na rozbrykanym koniu nie nadąży za nim w linii prostej. Niestrudzenie i duża prędkość to cechy charakterystyczne tych skrzydlatych.

Potrafią biec równym tempem przez długie godziny z rzędu, ponieważ jego mocne i długie nogi z mocnymi mięśniami idealnie się do tego nadają. Podczas biegu można go porównać do konia: też puka nogami i odrzuca kamienie. Gdy biegacz osiąga maksymalną prędkość, rozkłada skrzydła i rozkłada je na plecach. Należy uczciwie zauważyć, że robi to tylko w celu utrzymania równowagi, ponieważ nie może przelecieć nawet metra. Niektórzy naukowcy twierdzą również, że struś może osiągnąć prędkość do 97 km/h. Zwykle niektóre podgatunki strusi chodzą ze zwykłą prędkością 4-7 km / h, pokonując 10-25 km dziennie.

Pisklęta strusie również biegają bardzo szybko. Miesiąc po wykluciu pisklęta rozwijają prędkość do 50 kilometrów na godzinę.