Rosomak

Uważa się, że na planecie żyje obecnie około 30 tysięcy rosomaków. Nic dziwnego, że te drapieżniki rzadko spotykają się z własnym gatunkiem, woląc radzić sobie samotnie na obszarach od jednego do dwóch tysięcy kilometrów kwadratowych.

Opis, wygląd rosomaka

Zarówno rodzina, jak i podrodzina, do której należy drapieżnik, nazywane są tak samo - „kunya”. Tylko wydra morska jest większa od rosomaka (wśród jej bliskich krewnych). Rozmiarem rosomak przypomina dużego psa, z wyglądu - borsuka lub niedźwiedzia z puszystym, umiarkowanie długim (18-23 cm) ogonem. Dorosłe zwierzę dorasta do 70-85 cm przy wadze 10-14 kg (samica) i 13-17 kg (samce). Największe okazy mogą ciągnąć do 20 kg.

Na dużej głowie widoczne zgrabne zaokrąglone uszy, pysk przypomina niedźwiedzia. Oczy, podobnie jak nos, są czarne. Przysadziste, gęste ciało osadzone na krótkich, grubych kończynach, a przednie są krótsze od tylnych, wizualnie unosząc tył ciała, przez co wydaje się lekko zgarbiony.

Rosomaka wyróżniają ogromne pięciopalczaste, prawie kwadratowe stopy (10 cm długości, 9 cm szerokości): taka „podeszwa”, wzmocniona haczykowatymi pazurami, ułatwia zwierzęciu pokonywanie głębokich zaśnieżonych terenów. Podczas ruchu drapieżnik roślinogradny wyraźnie końsko-szpotawy, ponieważ kładzie łapę, opierając się na całej stopie.

Letnie futerko jest za krótkie, by dodać uroku rosomakowi, skrywając jego nieproporcjonalnie dużą czaszkę i nogi: o tej porze roku wygląda szczególnie śmiesznie. Rosomak ładniej rośnie w kierunku mrozu, tworząc grubą sierść o ciemnobrązowym/czarnym kolorze, rozrzedzoną szerokim, jaśniejszym paskiem po bokach.

To interesujące! Kudłaty płaszcz skrywa mocną kość. Jest jeszcze jedna cecha, która sprawia, że ​​jest podobna do Niedźwiedź: tak jak on, rosomak tylko wydaje się niezdarny. Z łatwością kontroluje swoje silne ciało, demonstrując błyskawiczną reakcję na wroga.

Siedlisko

Zwierzę zamieszkuje rozległe obszary subpolarnych i umiarkowanych stref Ameryki Północnej i Eurazji, osiedlając się w odległej północnej tajdze, wyspach arktycznych, leśnej tundrze i tundrze (gdzie występuje wiele dzikich zwierząt).

Zwierzę uznawane jest za oficjalny symbol stanu Michigan, który często nazywany jest „stanem rosomaka”. W Europie rosomak wybrał północną część Półwyspu Skandynawskiego, a także Finlandię, Polskę, Łotwę, Estonię, Litwę, Białoruś i Rosję.

W naszym kraju drapieżnika można spotkać na Syberii, na Półwyspie Kolskim, na Terytorium Permu, Karelii, Republice Komi, na Dalekim Wschodzie i na Kamczatce. Południowe granice osady przechodzą przez regiony Kirowa, Tweru, Leningradu, Pskowa, Wołogdy i Nowogrodu.

Gromady rosomaków na wolności są niezwykle rzadkie. Jeden z przyrodników ze zdziwieniem opisał przeludnienie zwierzęcia w górach Sikhote-Alin zauważone przez niego i jego towarzyszy: 100 kilometrów kwadratowych na osobę. Tak rekordowe jak na drapieżnik zagęszczenie tłumaczy się dużą liczbą łosi, które przybyły w te miejsca. Wiadomo, że na rozszerzonym terytorium Terytorium Ussuryjskiego żyje około czterystu rosomaków, a na bezkresie Jakucji - nie więcej niż dwa tysiące rosomaków.

Naturalni wrogowie rosomaka

Jak wszyscy przedstawiciele łasicowatych, rosomak ma gruczoły przedanalne, których wydzieliny są wykorzystywane w trzech przypadkach:

• przyciągnąć osoby płci przeciwnej;
• wyznaczenie „swojego” terytorium;
• odstraszyć wroga.

Cuchnący sekret nie tylko chroni rosomaka przed atakami drapieżników, ale dodaje mu odwagi, w upale bezwstydnie zabiera zdobycz wilkowi i rysiowi. Brak oporu można po prostu wytłumaczyć: ryś, niczym skrupulatnie czyste zwierzę, stara się jak najszybciej uciec od śmierdzącego rabusia.

Plotka głosi, że duży rosomak może zaatakować samego wilka, licząc na jego siłę i mocne zęby: jeśli nie pomogą, używana jest ostatnia śmiercionośna broń - obrzydliwy zapach. Wolverine nie ma gniewu, dlatego unika jej nawet niedźwiedź. Osoba nie jest atakowana, chyba że jest to absolutnie konieczne: tylko wtedy, gdy wpędza ją w kąt. Szczeka jak lis w niebezpieczeństwie.

To interesujące! Doktor nauk biologicznych Jurij Porfiriewicz Jazan, autor ciekawych książek o ssakach łownych, wysoko ocenił niestrudzenie, siłę i nieustraszoność rosomaka. Yazan napisała, że ​​nie podda się niedźwiedziowi, a nawet tygrysowi, ale nie będzie przelewała krwi na próżno.

Wśród myśliwych krążyły opowieści, że rosomak regularnie zajmował się rabunkami, kradnąc żywność (w tym mięso) z szopy magazynowej oraz zwierzęta z pułapki. Za te sztuczki, a także za to, że rosomak niszczy pułapki zainstalowane na szlakach łowieckich, nadano jej niepochlebny przydomek „brudny drapieżnik” i zaczęła zabijać bez żadnych środków. W niektórych miejscach wypisali nawet premię za zniszczenie rosomaka.

Nie tak dawno przestali ścigać bestię, lepiej poznali zwyczaje i docenili jej wkład w zdrowie fauny leśnej. Jak się okazało, magazyny w tajdze częściej niszczą niedźwiedzie brunatne i rosomaki, choć wędrują obok szop magazynowych i szlaków łowieckich, unikają ludzi i nie kradną jedzenia.

Styl życia

U rosomaka jest koczownikiem, w przeciwieństwie do swoich krewnych w rodzinie, osiedlając się w jednym miejscu: niestrudzenie grasuje po swoim rozległym terenie, tropiąc (zwykle o zmierzchu) odpowiednią zdobycz.

Po drodze rosomak nie zapomina zajrzeć, gdzie mogą się ukryć małe zwierzęta - w dziuplach, gniazdach, norach, martwym drewnie i korzeniach. Bez trudu wspina się po drzewach dzięki wytrwałym pazurom i mocnym łapom.

Wolverine nie lubi, gdy na jego terytorium wkraczają osobniki tej samej płci i zaciekle broni swojej autonomii. Zagłębienia pod odwróconymi korzeniami, skalne szczeliny i zagłębienia stają się tymczasowymi schronieniami bestii. Jeśli w pobliżu nie ma schronienia, może spędzić noc na skałach lub w śniegu.

To interesujące! Wolverine jest uprawnionym pływakiem. Ma też doskonały wzrok, dobry słuch, ale niezbyt wyostrzony węch.

Nieustraszoność rosomaka dopełnia jej ostrożność: obie cechy pozwalają jej niezauważenie chodzić po ścieżkach ludzi i dużych drapieżników w nadziei na podniesienie czegoś jadalnego. Wolverine może chodzić po dowolnym szlaku, torze i torze dla skuterów śnieżnych.

Szybkość nie jest jej mocną stroną (narciarz czy pies może bez trudu prześcignąć rosomaka), ale wymaga wytrzymałości, biegając średnio do 30 km dziennie. Biega lekko na boki i skacze. Zdarzają się przypadki, kiedy rosomaki ustanawiają rekordy na czas trwania ruchów: jeden przejechał 70 km bez zatrzymywania się, drugi przebiegł 85 km w dzień, trzeci w ciągu 2 tygodni machał 250 km.

Zoolodzy uważają, że rosomak nie kieruje się porą dnia po drodze, odpoczywa, jeśli czuje się zmęczony.

Jedzenie dla rosomaków

Wachlarz jej zainteresowań gastronomicznych jest niezwykle szeroki, ale wszystkożerność nie jest poparta wystarczającymi umiejętnościami łowieckimi: rosomak nie zawsze ma dość zręczności, by złapać małe zwierzę, a siły, by przytłoczyć duże. To prawda, że ​​czasami zdarza się to: rosomak może prowadzić całkowicie zdrowego łosia lub jelenia tonącego w głębokim śniegu lub tkwiącego w lodowej skorupie. Co możemy powiedzieć o rannym lub chorym zwierzęciu: rosomak nie przegapi swojej szansy. Nie waha się zbierać resztek po uczcie niedźwiedzi, rysiów czy wilków. Krzyki kruków i kruków „kierują” ją do padliny.

Wolverine jest jednym z leśnych sanitariuszy, uwalniając populacje piżmowcowate, jelenie, owce górskie, łosie i sarny od słabych kongenerów. Statystyki są następujące: zbiera 7 z 10 kopytnych po dużych drapieżnikach, a sama poluje na trzy z nich.

To interesujące! Powodem rzadkiego skojarzenia dorosłych rosomaków jest zbiorowe polowanie. Dzieje się tak zwykle na obszarach Syberii Wschodniej i Dalekiego Wschodu, gdzie jest dużo jeleni piżmowych, wychodzących z pogoni w kółko. Znając tę ​​cechę, rosomaki dzielą się rolami: jeden pędzi jelenia piżmowego, inni czekają, aż krąg się zamknie.

Wolverine spokojnie znosi tydzień głodu, ale zawsze zjada w zapasie, szybko przybiera na wadze. Duża ofiara gryzie na kilka dużych fragmentów i chowa się w różnych miejscach, stopniowo jedząc. Zjada jelenie piżmowe w 3-4 dni.

Zwierzęta kopytne i padlina zwykle stanowią zimową dietę rosomaka. Latem i wiosną jedzenie staje się bardziej zróżnicowane, a podróże w poszukiwaniu jedzenia stają się rzadkością.

W letnim menu drapieżników znajdują się:

• nowonarodzone szczenięta, cielęta i jagnięta;
• ptaki (cietrzew, cietrzew) i ptasie jaja;
• ryby (żywe i senne);
• myszy, jaszczurki, żaby i węże;
• jagody, miód i orzechy;
• larwy os.

Posiadając niską prędkość, ale zwiększoną wytrzymałość, jest w stanie zabić swoją ofiarę długim pościgiem.

Reprodukcja

Samiec i samica zaczynają traktować się przychylnie w maju - sierpniu, w okresie godowym, tworząc tymczasowy (na kilka tygodni) związek. Wolverine rodzi co 2 lata, a ciąża ma długą fazę utajoną (7-8 miesięcy), po której rozpoczyna się normalny rozwój zarodka. Po 30 - 40 dniach samica w końcu rodzi.

W oczekiwaniu na poród przyszła mama wyposaża legowisko, do którego prowadzi jedna lub dwie długie (do 40 metrów) nory. Rosomak nie dba o wygodę i niedbale kładzie legowisko, od pierwszych dni sugerując potomstwo trudów koczowniczego życia. Gniazdo nie zawsze znajduje się w bezpiecznym miejscu (w jaskini, między kamieniami, w korzeniach drzewa): czasami jest to po prostu zagłębienie w śniegu.

Szczenięta (2-4) rodzą się w lutym/marcu. Dzieci są niewidome i brzydkie, waga każdego nie przekracza 70-100 gram. Po miesiącu przybierają na wadze do 0,5 kg i otwierają oczy, a po kilku miesiącach stają się jak ich matka, jednocześnie tracąc dla niej wagę.

Mleko matki zostaje zastąpione na wpół strawionym pokarmem, a szczenięta zyskują względną niezależność, wychodzą z legowiska z mamą już w środku lata. Wolverine przygotowuje je do długich okresów przejściowych, na które będą dopuszczone na początku pełnej dojrzałości w wieku 2 lat.

Rosomak i człowiek

Łowcy tajgi zauważają, że łapane przez nich rosomaki charakteryzują się zwiększoną otłuszczeniem, ale to zwierzę rzadko uzupełnia liczbę trofeów myśliwskich.

Brakuje skóry rosomaka. Jej szczególne zapotrzebowanie wśród północnych aborygenów wynika z trwałego i długiego włosia, które nie mrozi podczas silnych mrozów. Futro służy do szycia odzieży wierzchniej, a także do wyrobu muf, kołnierzy i czapek.
Za skórę rosomaka proszą o więcej niż za sobola - od 70 do 100 dolarów.

To interesujące! Bardzo cenione są również żywe rosomaki. Ogrody zoologiczne są skłonne zapłacić 250 dolarów za każdego drapieżnika. Wolverine jest niezwykle rzadki w niewoli, ponieważ jego populacja na wolności jest ograniczona.

Nawiasem mówiąc, młode rosomaki, które spadły na osobę, bardzo szybko przywiązują się i stają się oswojone. Zwierzę domowe dba o siebie, jest bezpretensjonalne, słucha właściciela i jest bardzo zabawne.