Zebry (łac. Irrottigris)

Zebra (łac. irrotigris) - zwierzęta z podrodzaju Zebra i rodzaju Konie. Zebry Burchella (Еquus quagga), zebry Grevy`ego (Еquus grevyi) i zebry górskie (Еquus zebra). Obecnie spotykane formy hybrydowe zebry i konia domowego nazywane są zebroidami, a zebry i osły to zebrule.

Opis zebry

Według naukowców około 4,5 miliona lat temu powstała linia Equus, która stała się protoplastą takich współczesnych zwierząt jak konie, zebry i osły. Dorosłe zebry wyróżniają się szczególnym wdziękiem i urzekającym pięknem.

Wygląd, kolor

Zebry należą do zwierząt o średniej wielkości ciele o długości dwóch metrów. Średnia waga dorosłej zebry to około 310-350 kg. Ogon średniej długości, w granicach 48-52 cm. Samce zebry są większe od samic, więc wysokość takiego zwierzęcia w kłębie często wynosi półtora metra. Ssak nierównokopytny ma dość gęstą i krępą budowę, a także stosunkowo krótkie kończyny, które kończą się mocnymi i rozwiniętymi kopytami. Samce mają specjalne kły, które pomagają zwierzęciu w walce o bezpieczeństwo całego stada.

To interesujące! Członkowie rodziny Equidae mają krótką i sztywną grzywę. Środkowy rząd włosia charakteryzuje się przejściem w okolicy grzbietu „szczotką”, która biegnie od głowy do ogona.

Szyja zebry jest dość muskularna, ale u samców jest grubsza. Dorosła zebra nie jest zbyt szybka w porównaniu z końmi, ale w razie potrzeby takie zwierzę jest w stanie osiągnąć prędkość do 70-80 km na godzinę. Zebry uciekają swoim prześladowcom osobliwymi zygzakami, więc takie parzystokopytne są praktycznie nieosiągalną zdobyczą dla wielu gatunków drapieżnych zwierząt.

Zebry wyróżniają się stosunkowo słabym wzrokiem, ale dobrze rozwiniętym węchem, co pozwala im wyczuć potencjalne niebezpieczeństwo nawet z dość dużej odległości, a także w porę ostrzec o zagrożeniu stada. Dźwięki wydawane przez zwierzęta parzystokopytne mogą być bardzo różnorodne: podobne do szczekania psa, przypominające rżenie konia lub płacz osła.

Paski na skórze zwierzęcia w okolicy szyi i głowy ułożone są pionowo, a ciało zebry ozdobione jest prążkami pod kątem. Na nogach parzystokopytnych znajdują się poziome paski. Z punktu widzenia ewolucji, paski na skórze zebry są najprawdopodobniej środkiem do skutecznego kamuflażu zwierzęcia przed muchami tse-tse i gzami. Zgodnie z inną, nie mniej powszechną hipotezą, paski są bardzo dobrym przebraniem przed licznymi zwierzętami drapieżnymi.

To interesujące! Paski zebry są reprezentowane przez wzór unikalny dla każdego osobnika, a młode takiego ssaka parzystokopytnego rozpoznają swoją matkę wyłącznie dzięki jej bardzo indywidualnemu kolorowi.

Charakter i styl życia

Zebry to niezwykle ciekawe ssaki parzystokopytne, dlatego często cierpią i padają ofiarą drapieżników. Zwierzęta łączą się w stada, które składają się z kilku osobników. Na każdego samca przypada pięć lub sześć klaczy i kilka młodych, których głowa takiej rodziny zaciekle strzeże. Najczęściej w jednym stadzie występuje nie więcej niż pięćdziesiąt osobników, ale są też stada liczniejsze.

W rodzinie zebr panuje ścisła hierarchia, więc podczas odpoczynku kilka osobników działa jako wartownicy, podczas gdy reszta zwierząt czuje się całkowicie bezpieczna.

Ile zebr żyje

Sprzyjający splot okoliczności pozwala zebrze żyć na wolności przez ćwierć wieku, a w niewoli średnia długość życia takiego zwierzęcia sięga czterdziestu lat, ale może trochę więcej.

Gatunki zebr

Podrodzaj Zebry obejmuje tylko trzy gatunki ssaków parzystokopytnych:

• Zebra Burchell lub sawanna (łac. quus quagg lub mi.burchelli) - to najpospolitszy gatunek, nazwany na cześć słynnego angielskiego botanika Burchella. Cechą wzoru na skórze gatunku jest zdolność do zmiany w zależności od siedliska, dlatego istnieje sześć głównych podgatunków. Podgatunki północne charakteryzują się obecnością bardziej wyraźnego wzoru, a podgatunki południowe wyróżniają się rozmytym wzorem pasków na dolnej części ciała i obecnością beżowych pasków na białej skórze. Wielkość dorosłego osobnika wynosi 2,0-2,4 m, przy średniej długości ogona w przedziale 47-57 cm i wysokości zwierzęcia w kłębie do 1,4 m. Średnia waga zebry waha się od 290 do 340 kg;
• Zebra Grevy lub opustoszały (łac. mi.grevyi), nazwany na cześć Prezydenta Francji, należy do kategorii największych zwierząt z rodziny Equidae. Średnia długość ciała zebry Grevy`ego sięga trzech metrów i waży ponad 390-400 kg. Ogon zebry pustynnej ma około pół metra długości. Charakterystyczną cechą charakterystyczną jest przewaga koloru białego lub białawo-żółtego oraz obecność szerokiego ciemnego paska biegnącego pośrodku obszaru grzbietowego. Paski na skórze są cieńsze i dość blisko siebie;
• Zebra górska (łac. mi.zebra) charakteryzuje się ciemniejszym kolorem z przewagą czarno-białych cienkich pasków sięgających od kończyn do okolicy kopyt. Waga dorosłej zebry górskiej może wynosić 265-370 kg, przy długości ciała do 2,2 mi wysokości nie większej niż półtora metra.

To interesujące! Wymarły gatunek obejmuje podgatunek zebry Burchella - Quagga (łac. mi.quagga quagga), który zamieszkiwał RPA i wyróżniał się pasiastym kolorem, uzupełnionym umaszczeniem gniadego konia.

Nieco rzadziej spotykane są mieszańce uzyskane ze skrzyżowania zebry z koniem domowym lub osłem. Hybrydyzacja najczęściej wiąże się z wykorzystaniem samca zebry i samic z innych rodzin. Zebroidy przypominają wyglądem konia, ale mają częściowo pasiasty kolor. Hybrydy są zazwyczaj dość agresywne, ale podatne na trening, dzięki czemu wykorzystywane są jako wierzchowce i zwierzęta juczne.

Siedlisko, siedliska

Główne siedlisko zebry Burchella lub Savannah jest reprezentowane przez południowo-wschodnią część kontynentu afrykańskiego. Według obserwacji ekspertów siedliskiem podgatunku nizinnego są sawanny Afryki Wschodniej, a także południowa część kontynentu, Sudan i Etiopia. Gatunki Grevy`ego stały się dość rozpowszechnione w pasie podrównikowym we wschodniej Afryce, w tym w Kenii, Ugandzie, Etiopii i Somalii, a także w Meru. Zebry górskie zamieszkują wyżyny Afryki Południowej i Namibii na wysokości nie większej niż dwa tysiące metrów.

To interesujące! Dorosłe zebry i młode zwierzęta takich parzystokopytnych zwierząt bardzo lubią tarzać się w zwykłym kurzu.

Ten rodzaj kąpieli pozwala członkom rodziny Equine na łatwe i szybkie pozbycie się wielu ektopasożytów.

Między innymi „pasiaste konie” dobrze dogadują się z małym ptakiem zwanym bykiem dzięciołem. Ptaki siedzą na zebrze i za pomocą dzioba wybierają ze skóry różne szkodliwe owady. Parzystokopytne potrafią spokojnie paść się w towarzystwie wielu innych nieszkodliwych roślinożerców, reprezentowanych przez bawoły, antylopy, gazele i żyrafy, a także strusie.

Dieta zebry

Zebry to zwierzęta roślinożerne, które żywią się głównie różnymi roślinami zielnymi, a także korą i krzewami. Dorosłe zwierzę parzystokopytne woli żywić się krótką i zieloną trawą, która rośnie blisko ziemi. Istnieją pewne różnice w diecie różnych gatunków i podgatunków zebry. Zebry pustynne najczęściej żywią się raczej grubą roślinnością zielną, która praktycznie nie jest trawiona przez wiele innych zwierząt należących do rodziny Equidae. Ponadto gatunki te charakteryzują się spożywaniem traw włóknistych o sztywnej strukturze, w tym Eleusis.

Zebry pustynne, masowo zamieszkujące regiony suche, aktywnie jedzą korę i liście, co jest spowodowane brakiem warunków sprzyjających wzrostowi pokrywy zielnej. Dieta zebry górskiej opiera się w dużej mierze na trawach, w tym na Themeda triandra i wielu innych pospolitych gatunkach. Niektóre ssaki parzystokopytne mogą jeść pąki i pędy, owoce i łodygi kukurydzy, a także korzenie wielu roślin.

Zebry potrzebują codziennie wystarczającej ilości wody do pełnego życia. Wszyscy przedstawiciele rodziny Equine spędzają znaczną część dnia na naturalnym wypasie.

Reprodukcja i potomstwo

Okres rui u samic zebr rozpoczyna się wraz z nadejściem ostatniej dekady wiosny lub na samym początku lata. W tym czasie samice zaczynają bardzo charakterystycznie układać tylne kończyny, a także odchylać ogon, co wskazuje na gotowość zwierzęcia parzystokopytnego do rozmnażania. Okres ciąży u takiego ssaka trwa około roku, a proces porodu może zbiegać się z okresem poczęcia. Jak pokazują obserwacje, po urodzeniu potomstwa samica zebry może ponownie zajść w ciążę po około tygodniu, ale młode rodzą się tylko raz w roku.

Dorosłe dojrzałe płciowo samice zebry rodzą jedno młode, którego wzrost z reguły nie przekracza 80 cm, a waga wynosi około 30-31 kg. Około pół godziny lub godzinę po urodzeniu źrebię staje na własnych nogach, a po kilku tygodniach młode zaczyna uzupełniać dietę niewielką ilością trawy.

To interesujące! Samiec zebry dowolnego gatunku i podgatunku osiąga dojrzałość płciową z reguły w wieku trzech lat, a samica około dwóch lat, ale zdolność do rodzenia potomstwa utrzymuje się u takich parzystokopytnych ssaków tylko do osiemnastu lat.

Młode karmione są mlekiem przez około rok. Należy zauważyć, że samice i młode potomstwo w tym okresie łączy się w osobne stado.

Mleko samicy zebry ma bardzo nietypowy i specyficzny kremowo-różowy kolor, zawiera wystarczającą ilość składników odżywczych, minerałów i witamin dla aktywnego wzrostu i prawidłowego rozwoju źrebaka. Dzięki specjalnemu składowi takie odżywianie pozwala młodym parzystokopytnym zachować optymalną równowagę w układzie pokarmowym, a także bardzo dobrze wzmacnia układ odpornościowy.

Dzieci zebr do trzeciego roku życia wolą trzymać się ściśle jednej grupy, co nie pozwala im stać się łatwym łupem dla różnych zwierząt drapieżnych. Młode samce w wieku od jednego do trzech lat są wyrzucane ze wspólnego stada, dzięki czemu takie parzystokopytne mogą tworzyć własną rodzinę. W pierwszych tygodniach samica bardzo troszczy się o swoje dziecko i aktywnie go chroni. Zebra, która wyczuwa zagrożenie dla swojego źrebaka, stara się ukryć je w głębi stada i skorzystać z czynnej pomocy wszystkich dorosłych krewnych.

Naturalni wrogowie

Głównym wrogiem zebry jest Lew, a także inne mięsożerne zwierzęta afrykańskie, w tym gepardy, lamparty i tygrysy. W warunkach wodopoju życie parzystokopytnych jest zagrożone aligatory, a młode zebry mogą być ofiarą hieny. Wśród niedojrzałych niemowląt występuje bardzo wysoki odsetek śmiertelności z powodu drapieżników lub chorób, dlatego z reguły tylko połowa źrebiąt dożywa jednego roku.

Naturalną ochronę zebry reprezentuje nie tylko jej osobliwy kolor, ale także stosunkowo ostry wzrok i dobrze rozwinięty słuch, dlatego takie zwierzę jest bardzo ostrożne i bojaźliwe. Uciekając przed pogonią za drapieżnikami, przedstawiciele rodziny Equidae mogą korzystać z krętego biegu, co sprawia, że ​​szybkie i uważne zwierzę jest mało zagrożone.

To interesujące! Chroniąc swoje źrebięta, dorosła zebra staje dęba, mocno gryzie i kopie, aktywnie walcząc z dorosłymi i dużymi drapieżnikami.

Populacja i status gatunku

Początkowo zebry były dość rozpowszechnione na prawie wszystkich terytoriach kontynentu afrykańskiego, ale dziś całkowita liczba takiej populacji znacznie się zmniejszyła. Na przykład populacja zebry górskiej Hartmanna (łac. mi.zebra hartmannae), zmniejszyła się ośmiokrotnie i wynosi około piętnastu tysięcy osobników, a zebra górska jest chroniona na poziomie państwowym.

Wideo zebry