Alaskan malamute to pies zaprzęgowy o ciekawej historii

Malamuty służą do pracy w uprzęży

Opis rasy

W klasyfikacji ICF (norma nr 243) malamuty otrzymują miejsce w V grupie „Szpice i rasy prymitywne”, I sekcji „Północne psy zaprzęgowe”. Celem rasy są sanki.

Standard wyglądu

Pojawienie się alaskańskich malamutów w oficjalnym dokumencie opisano dość wyraźnie:

• głowa szeroka, proporcjonalna do wielkości ciała, o miękkim, dobrodusznym wyrazie;
• czaszka również szeroka, lekko zaokrąglona w przestrzeni między uszami;
• kufa duża, obszerna, lekko zwężająca się w kierunku nosa;
• nos we wszystkich kolorach (oprócz rudego) powinien mieć czarną pigmentację (w przypadku włosów rudych może być brązowy), dopuszczalne jest zjawisko „śnieżenia” (gdy kolor blednie zimą pojawiają się jasne smugi);
• szczęki są szerokie, zęby zgryz nożycowy;
• oczy lekko skośne, migdałowate, średniej wielkości;
• uszy średniej wielkości, stosunkowo małe w stosunku do głowy, trójkątne, rozmieszczone szeroko w jednej linii z zewnętrznym kącikiem oka;
• ciało zwarte, ale nie krótkie, o prostym grzbiecie i mocnym lędźwiach;
• ogon dobrze owłosiony, w stanie spokoju, uniesiony nad grzbiet, nie dotykając czubka grzbietu;
• kończyny mocne i dobrze umięśnione.

Pod względem wielkości Alaskan Malamuty to duże psy, pożądana wysokość dla samców to 63,5 cm przy wadze 38 kg, a dla suk - 58,5 cm i 34 kg. Proporcje i rozmiary pozwalają psu poruszać się spokojnie i pewnie mocnymi krokami. Podczas biegu w kłusie łapy kładzie się w linii prostej przechodzącej pod środkową osią tułowia.

Malamuty to duże psy, ich waga waha się od 34-48 kg

Sierść malamute składa się ze sztywnych krótkich włosów i gęstego krótkiego podszerstka. Po bokach długość płaszcza jest średnia i stopniowo zwiększa się w kierunku szyi, kręgosłupa, bioder i ogona. Dopuszczalne opcje kolorystyczne:

• od jasnoszarego do czarnego poprzez odcienie pośrednie;
• wszystkie odcienie od sobolowego do czerwonego;
• jedynym jednolitym kolorem jest biały.

Barwa malamutów może być w odcieniach czerni lub w odcieniach brązu

We wszystkich kolorach (poza czystą bielą) biel powinna dominować w dolnej części ciała, częściowo na kończynach i głowie.

Odmiany rasy

Podczas II wojny światowej rasa praktycznie zniknęła, a gdy w 1947 r. rozpoczęto prace nad odrodzeniem przedstawicieli, powstały 3 linie malamutów:

• Linia Kotzebue - psy wyhodowane w USA na wyprawy antarktyczne. U źródła, oprócz Alaskan Malamute, są psy labrador husky, grenlandzki i eskimoski. Rasowi przedstawiciele linii są niscy, mają tylko wilczo-szary kolor i wyróżniają się asertywnym, a czasem agresywnym charakterem. Zostały uznane w 1935 roku przez American Kennel Club za odrębną rasę.
• Linia M-Lut - większe psy, często bardziej dobroduszne. W ich tworzeniu brały udział psy z Minnesoty, Montany, Kanady i Alaski, co zaowocowało różnorodnością przedstawicieli i dużą listą kolorów. W czystej postaci są wysokie, mają wąską klatkę piersiową i spiczastą kufę. Twórca linii Paul Volcker aktywnie sprzedawał szczenięta, ale nie zarejestrował kierunku rasy, więc zrobili to właściciele szczeniąt.
• Linia Hinman-Irwin. Nie istniała długo, ponieważ było tylko kilka psów (rodzina), które nie należały ani do Kotzebue, ani do M-Lootów. W efekcie reprezentanci skrzyżowali się z linią M-Lut i dziś nie wyróżniają się w osobnej kategorii.

Oryginalny wzorzec psa został napisany z linii Kotzebue, więc odnosił się do malamutów jako największych psów zaprzęgowych. W wyniku licznych rewizji wprowadzono zmiany do normy, a teraz wagi i wymiary są zalecane z tolerancją, ale nie rygorystyczną.

Do tej pory nie ma czystych przedstawicieli określonej linii, krew jest mieszana, a standard dla nich jest powszechny.

Obecnie powszechnie uważa się, że malamuty mają odmiany według cech terytorialnych, a wielu mówi o istnieniu linii psów syberyjskich, aleuckich, jakuckich, kaukaskich, japońskich, alpejskich i innych. Jest to błędne przekonanie, a w rzeczywistości standard opisuje wyłącznie malamuty z Alaski, które powstały w wyniku zmieszania linii M-Lut i Kotzebue. A zamieszanie powstaje wyłącznie z powodu starożytnej historii rasy - przez lata jej istnienia przedstawiciele uczestniczyli w rozwoju wielu innych ras, które obecnie są mylone z terytorialnymi odmianami Malamutów. Tak więc japońska linia jest często nazywana rasą Akita Inu, Yakut - Yakut Laika, Alaskan - Alaskan Kli-Kai psy.

Natura i psychika rasy

Norma mówi, że Malamuty muszą być czułe i przyjazne, lojalne i lojalne. Są dość zabawne, gdy są zajęte, ale zwykle zachowują się z godnością i spokojem. Takie psy są bardzo wesołe i pełne energii, mimo swoich rozmiarów poruszają się zręcznie i nie mają nic przeciwko ponownej aktywności. Alaskan malamuty są doskonałymi zwierzętami domowymi, dobrze traktują dzieci i chętnie się z nimi bawią. Ale życzliwość często wykracza poza rodzinę – duże psy okazują lojalność wobec obcych, co czyni je niezbyt dobrymi stróżami.

Malamuty dobrze dogadują się z dziećmi

Malamuty zwykle dobrze dogadują się z psami, ponieważ są wezwane do pracy w zespole, ale małe gryzonie mogą stać się dla nich łupem. Przy dobrej socjalizacji koty mogą mieszkać obok tak dużego psa. Główny problem w wychowaniu wiąże się z uporem, zwłaszcza u mężczyzn. Z tego powodu właściciel musi dołożyć wielu starań, aby ustanowić swoją dominację nad zwierzakiem, a jeśli to się uda, pies będzie posłuszny.

Dyski i wady

Każde odstępstwo od normy jest już minusem dla konkretnego psa, ale im są one wyraźniejsze, tym poważniej są uważane. Znakami dyskwalifikującymi są:

• Niebieskie oczy;
• niewłaściwy kolor nosa (dowolny, z wyjątkiem czarnego i brązowego w połączeniu z rudymi włosami);
• zaburzenia zachowania (lękliwość lub jasna, nieuzasadniona agresywność).

Wybór szczeniaka

Wybór szczeniaka powinien być dokonywany wyłącznie z oficjalnych hodowli, w których hoduje się tę rasę. Mały malamute powinien wyglądać jak niedźwiadek - duży, o mocnych kończynach i powalonej, gęstej sierści o dozwolonym kolorze. Tylko oficjalny rodowód potwierdzi przynależność dziecka do Malamutów - dokument, który ustala pochodzenie zwierzęcia. Szczeniak nie powinien być nieśmiały, alaskańskie psy zaprzęgowe są ciekawskie i przyjazne od najmłodszych lat. Jeśli chodzi o koszt, to zaczyna się od 25-30 tysięcy rubli i nie jest niczym ograniczony.

Szczeniak malamuta będzie kosztował nowego właściciela od 25 tysięcy rubli

Opieka nad malamutem na Alasce

Alaskan Malamute szczerze nie jest psem domowym. Duże rozmiary to połowa problemu, główna trudność tkwi w gęstej wełnianej okrywie - zimą w mieszkaniach z centralnym ogrzewaniem zwierzęta często się przegrzewają, co powoduje ciągłe zrzucanie i choroby skóry. Najlepszym rozwiązaniem jest dom prywatny z własnym terytorium, ważne jest, aby pies mógł spędzać dużo czasu na dworze, a temperatura w lokalu była dobrze regulowana. Przedstawiciele rasy potrzebują aktywnych i długich spacerów (co najmniej 2 godziny dziennie z grami), regularnej aktywności fizycznej.

Wypuszczając malamuta na podwórko pamiętaj – przedstawiciele rasy to zagorzali kopacze. W naturze takie psy zdobywały sobie pożywienie, wykopując gryzonie ze śniegu lub ziemi, więc w ciągu kilku minut duży pies może wykopać dość dużą dziurę.

Opieka nad malamutem powinna być prowadzona w następujących obszarach:

• Odżywianie. Dla psa tej wielkości najczęściej wybierana jest gotowa karma przemysłowa przeznaczona dla dużych zwierząt. Odpowiednie są diety super premium i holistyczne, takie jak OptiMeal dla psów dużych ras, Pro Plan Adult Large Robust, Carnilove Salmon & Indyk duża rasa. Naturalna karma również powinna być wysokiej jakości, ale warto pamiętać, że dorosły pies będzie potrzebował średnio 1,5 kg karmy dziennie, z czego 60-70% to mięso. W diecie powinno być świeże mięso, nabiał, warzywa, niesłodzone zboża, zioła i zdrowe zboża (gryka, ryż).
• Pielęgnacja włosów. Malamuty są eksponowane w swojej naturalnej postaci, ich wełniana osłona nie powinna być strzyżona ani przycinana. Jedynymi wyjątkami są łapki, które muszą być zgrabne i można je regulować. Czesanie powinno odbywać się 3-4 razy w tygodniu, a podczas linienia codziennie, a czasem kilka razy dziennie. Zaleca się stosowanie slickera, grzebienia z długimi, szeroko rozstawionymi zębami oraz furminatora (specjalny grzebień z ostrzami, który pomaga lepiej usuwać podszerstek).
  

  Malamuty mają dużo wełny, zwłaszcza podczas linienia

• Kąpielowy. Procedury wodne są przeprowadzane w razie potrzeby, zwykle nie więcej niż 2-3 razy w roku.
• Trening. Pracowitość u malamutów jest wrodzona genetycznie, ale nie jest łatwo je wyszkolić (zwłaszcza samce). Dlatego lepiej jest przestudiować podstawowy kurs posłuszeństwa u specjalisty znającego cechy rasy. Nie możesz też obejść się bez kursu wczesnej socjalizacji - w przeciwnym razie pies będzie wykazywał agresję wobec bliskich i innych zwierząt.

Choroby Alaskan Malamute

Średnia długość życia malamuta to 12-15 lat. Zasadniczo są to silne, odporne i zdrowe zwierzęta, ale istnieje szereg schorzeń dziedzicznych, które są częstsze niż inne:

• Chondrodysplazja to zaburzenie w procesie tworzenia tkanek, które najczęściej rozwija się z powodu wrodzonych problemów metabolicznych. Zwierzę z takim problemem rozwija kulawiznę, odmawia ćwiczeń z powodu bólu, a waga i rozmiar w większości przypadków są mniejsze niż normalnie. Lekarz może postawić diagnozę na podstawie wyników badania, prześwietlenia i analizy moczu. Całkowite wyleczenie jest niemożliwe, ale prowadzi się leczenie zachowawcze, eliminując ból i zapobiegając niszczeniu tkanki stawowej, zaleca się fizjoterapię i umiarkowaną aktywność fizyczną. Operacja polega na wymianie chorych stawów, ale jest to niezwykle kosztowne. Psom z problemem zaleca się kastrację.
• Skręt żołądka jest problemem u ras z szeroką klatką piersiową. Narząd skręca się, powodując wzdęcia, silny ból i odmowę jedzenia. Problem wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej, w przeciwnym razie zwierzę umrze. Zapobieganie wzdęciom to karmienie w umiarkowanych porcjach i niepodejmowanie znacznej aktywności fizycznej bezpośrednio po posiłku.

Recenzje właścicieli rasy

Moja koleżanka ma Malamuta, bardzo spokojnego flegmatycznego psa, bardzo przyjacielskiego, podchodzi do dzieci i czeka na pogłaskanie, nie chodzą z nią dużo, około 40 minut dziennie, ale już nie potrzebuje , jest z nią taka wolna, wiecznie splata się gdzieś z tyłu. pies jest wykształcony, rozmawia z nią jak z człowiekiem, wszystko rozumie i spełnia. Jedynym minusem jest to, że w domu jest dużo wełny, jak na ogromnego, którego codziennie zbierają.

To trudna rasa psa. Malamuty mają własne zdanie i nie będą bezwarunkowo wykonywać żadnych poleceń właściciela, jak np. owczarek niemiecki. Z tymi psami musisz znaleźć wspólny język i je zrozumieć. A także wychowuj i nie dawaj odpustów. Przy odpowiednim wychowaniu jest to pies absolutnie towarzyski, który nie stanowi zagrożenia dla właścicieli i nieznajomych. Malamute jest psem rodzinnym, nie jest psem jednego mężczyzny. Rozpoznaje i jest posłuszny ludzkiemu przywódcy, ale kocha i jest kontrolowany przez wszystkich członków rodziny. Muszę od razu powiedzieć: jest dużo wełny! Zwłaszcza w okresie pierzenia. Cały pakiet koszulek rozszyfrujemy w 15 minut. Może być alergia na wełnę (moje nacięcia wykazały, że istnieje alergia na sierść zwierząt, ale konkretnie na wełnę malamuta, nie). Zaletą malamutów jest to, że ich futro nie śmierdzi. Cóż, z tej rasy nie ma zapachu psa!

Alaskan Malamutes to duże psy o przyjaznym usposobieniu i upartym charakterze. Trudno jest trzymać je w mieszkaniach, ale w prywatnych domach z własnym terytorium takie zwierzęta są bardzo wygodne. Główną trudnością w pielęgnacji jest duża ilość wełny, zwłaszcza podczas zrzucania.