Fakty o szpicach

Kochane przez wszystkich członków rodziny wesołe i towarzyskie Pomorzanki są idealnymi przyjaciółmi dla dzieci i wspaniałymi towarzyszami dla osób pełnoletnich. Pochodzące od psów pilnujących domów i stad zwierzęta te mają za sobą długą i ciekawą historię. Szpic pasł bydło, towarzyszył koronowanym głowom, był towarzyszami znanych polityków i celebrytów. Wszystkie te osiągnięcia sprawiły, że rasa jest obecnie bardzo popularna.

Miłość człowieka do szpica jest całkiem zrozumiała: uroczy wygląd, umiejętność przyswajania cech charakteru właściciela, a co najważniejsze - oddane i odważne serce, które bije w miniaturowym ciele tego psa.

Kupie, czyli torf, jak to się nazywa, ze względu na to, że wykopaliska prowadzono na torfowiskach w Szwajcarii, pies uważany jest za przodka większości współczesnych ras.

Interesujące fakty dotyczące pochodzenia rasy

Wielbiciele ozdobnych psów szpiców skłaniają się ku opinii, że psy te żyły za panowania faraonów. Na wielu obiektach z tamtych czasów znajdują się wizerunki małych psów o ostrych nosach, bardzo podobnych do współczesnych przedstawicieli tej rasy.

Jedna z najpiękniejszych legend opowiada o trzech szpicach, które towarzyszyły Mędrcom, którzy nosili prezenty Dzieciątkowi Jezus.

Większych krewnych szpiców, psów o wadze do 30 kg, można było spotkać zarówno w bogatych domach, jak i na podwórkach ubogich krajów bałtyckich. Małe psy o ostrych nosach hodowano w Danii, hobby dla Holandii, Niemiec nie zostało oszczędzone, ale nikt poważnie nie studiował rasy.

Przodkowie współczesnego szpica

Szpice są uważane za najstarszą rasę w Europie. Wśród założycieli tej rasy były groźne psy, które przypłynęły na Pomorze statkami płynącymi z północy, z Islandii czy Laponii. Na terenie tego regionu wciąż żyją „pracujące” Samoyedy - psy eskimoskie, które regularnie przewożą towary i ludzi w miejscach, w których żaden sprzęt nie jest w stanie wytrzymać.

Szpice krzyżowano z innymi rasami w celu rozmnażania psów służbowych: stróżów i strażników. Szpice są zaskakująco podobne do tych potężnych psów, tylko znacznie mniejsze.

Ubój "zwergów"

Uwagę praktycznych niemieckich rolników przyciągnęli najwięksi przedstawiciele rasy, co zrobiło przerażające wrażenie na nieproszonych gościach. Małe zabawne szczenięta były bezlitośnie wyrzucane, dopóki kobiety nie zwróciły na nie uwagi.

Kudłate małe psy były z pogardą nazywane zwergami (krasnoludami). Słowo „szpic” w tłumaczeniu z niemieckiego oznacza „ostry”. Sama nazwa rasy brzmiała jak zniewaga - zwergspitz.

Mimo obraźliwego „przydomka”, zwierzęta, które jednocześnie wyglądały jak groźne lwy i przebiegłe lisy, stopniowo zaczęły zdobywać popularność w zamożnych rodzinach, zastępując zwykłą pościel jedwabnymi poduszkami. Po bardzo krótkim czasie wśród małych szpiców rozpoczęła się selekcja, której celem było uzyskanie miniaturowych okazów.

Szpic przejmuje Anglię

Po raz pierwszy w społeczeństwie mówiono o dziwnych i zabawnych psach za czasów króla Anglii Jerzego III. Jego żona Charlotte przywiozła ze sobą z rodzinnych Niemiec kilku przedstawicieli szpiców. Królowa pochodziła z Pomorza. To tam najczęściej można było znaleźć te bardzo małe szpice o śnieżnobiałym lub pomarańczowym kolorze. Wkrótce po przybyciu królowej na dworze króla Jerzego III pojawiło się kilku Pomorzan.

Ale Pomorzanie zdobyli prawdziwą popularność dzięki wnuczce królowej - Victorii. To ona miała zostać jednym z pierwszych hodowców, którzy celowo wyhodowali kilka ras psów. Największą uwagę Wiktoria poświęciła szpicowi, dążąc do uzyskania rasy miniaturowej.

Na początku XIX wieku odbyła się pierwsza wystawa psów różnych ras, na której zaprezentowano „mini lwy” o bogatej sierści na szyi i klatce piersiowej, gęstym puszystym podszerstku, pokrytym sztywniejszą i dłuższą sierścią. Za dopuszczalne uznano nie tylko biel i czerń, ale także kolor kremowy. Waga psów nie powinna przekraczać 8 kg. Ogólnie rzecz biorąc, im mniejszy wzrost i waga, tym atrakcyjniejszy był przedstawiciel rasy.

Królowa Wiktoria w latach 70-tych XIX wieku założyła również Angielski Klub Pomorzan, w którym przepisano dwa wzorce ras: dla szpiców do 3 kg i powyżej 3 kg.

Popularyzacja szpica w innych krajach świata

W ślad za Brytyjczykami do klubu dołączyli koneserzy tej rasy w Niemczech. W XX wieku Niemcy, którzy kochali dokładność i porządek we wszystkim, zaczęli prowadzić zapisy w Księdze Stadnej poświęconej rodowodowi szpica. Tylko „spadkobiercy czystej krwi” mogli dostać się do kategorii plemiennych, których przodkowie, aż do trzeciego pokolenia, idealnie pasowali do wszystkich cech rasy.

Odkrycie przez Amerykanów szpica karłowatego

Amerykanie przyczynili się do rozwoju rasy. Zainteresował ich szpic karłowaty, od 22 cm w kłębie i poniżej. Sukces hodowców uważany jest za niepodważalny: amerykański szpic pomorski jest zbudowany bardziej harmonijnie, poza pochwałami i wełnianą okrywą. Niektórzy z „Pomorzan” w Ameryce nie osiągają nawet 22 cm w kłębie, co nie przeszkadza im być prawdziwymi wzorami do naśladowania.

Amerykański Związek Kynologiczny przez długi czas nie uznawał szpiców za niezależną rasę. Na wystawach przewidziano dla nich grupę ras mieszanych, czyli metysów. I dopiero po zarejestrowaniu Klubu Pomorskiego w Stanach, wzorem Anglii, puszyste piękności mogły wystawiać się w osobnej grupie. Aby wziąć udział w wystawach, psy musiały nie tylko mieć rasowych rodziców, ale także spełniać normy rasowe.

Ojczyzna Szpica i dalszy rozwój rasy

Praca polegająca na doborze najmniejszych przedstawicieli szpiców nie była wykonywana przez Niemców tak ciężko jak w Anglii. Hodowcy zwracali większą uwagę na eksterier, przyzwyczajenia, temperament i charakter. Udało im się zachować klasyczny wygląd szpica bez zmian, znacznie zmniejszając rozmiar.

W różnych częściach kraju hodowano zarówno dużych, wilczych przedstawicieli rasy, jak i średnie i małe szpice. Każdy gatunek miał swoją rolę. Dzięki pracy w ojczyźnie tych psów świat ma dziś wyobrażenie o wszystkich cechach rasy, jej walorach użytkowych i inteligencji.

Kleinspitz zdobywa długo oczekiwane uznanie

Małe szpice niemieckie przez kilkaset lat żyły jako psy ozdobne, zachwycając właścicieli swoją wesołością i towarzyskością. Mimo swojej wielkości psy te były odważnymi i odważnymi obrońcami człowieka. Mogli śmiało walczyć z wrogiem znacznie większym od nich. Przedstawiciele rasy odznaczali się również czujnością – dobrym słuchem i donośnym, dźwięcznym głosem.

Kleinspitz od samego początku był raczej rasą ozdobną, która w przeciwieństwie do podgatunku pomorskiego była hodowana w Niemczech. Pod koniec XIX wieku w ojczyźnie tej rasy istniał klub miłośników psów „Szpic niemiecki”. Biorąc pod uwagę specyfikę już istniejących szpiców miniaturowych angielskich, amerykańskich i francuskich, Niemcy skupiły się na zachowaniu puli genowej psów żyjących tu od wieków. Odmiany ras były śledzone i badane z prawdziwą niemiecką starannością. Staraliśmy się jak najdokładniej zachować jak najbardziej stabilne cechy przekazywane z pokoleniami.

Szpic w Rosji

Małe psy pojawiły się w Rosji w XIX wieku. Mieszkali w bogatych domach, byli stałymi towarzyszami pięknie ubranych pań na rejsach, balach i spacerach. Szczenięta sprowadzano z Anglii i Niemiec, rodzimych hodowców było rzadko. Po rewolucji październikowej szpice popadły w niełaskę wraz ze swoimi właścicielami, uznano je za relikt burżuazyjnej przeszłości, bezużyteczny i niepraktyczny.

Dopiero pod koniec ubiegłego wieku szpice ponownie zaczęły podbijać Rosję. Dziś w kraju istnieje kilkadziesiąt szkółek o doskonałej reputacji. Hodowcy są zainteresowani tą rasą, biorąc pod uwagę, że ma wielkie perspektywy.

Standardy rasy

Współczesne standardy sugerują 5 gatunków szpiców, różniących się od siebie, ale posiadających charakterystyczne cechy.

Tabela 1. Gatunki szpiców

Szpic wilczy

Przodek rasy i jej największy przedstawiciel. Używany do pilnowania, wypasu i polowańWzrost - do 60 cm, waga - do 30 kgDrugi co do wielkości przedstawiciel rasy. W niektórych regionach Niemiec i Holandii jest nadal używany do wypasuWzrost do 55 cm, waga - do 28 kgszpice średniej wielkości. W Niemczech słynęli z dźwięcznego szczekania, zapowiadającego pojawienie się nieznajomegoWzrost - do 40 cm, waga - od 10 do 14 kgCi przedstawiciele rasy pełnili funkcję ozdobną, będąc pupilami zamożnych dżentelmenówWzrost - nie więcej niż 23 cm, waga - do 6 kgNajmniejsi przedstawiciele rasy. Ich głównym zadaniem jest dostarczenie właścicielowi wizualnej przyjemności.Wzrost - od 22 do 18 cm, waga - od 1,5 do 3 kg

Pomimo różnic w wielkości, podobne standardy dotyczą wszystkich szpiców:

Tabela 2. Wzorzec rasy

Typ ciałaGęsty. Proporcjonalny stosunek długości ciała do wzrostuGłowaŚredniej wielkości, klinowaty, z szerokim czołemSzyjaProporcjonalnie do długości ciała może wyglądać nisko ze względu na puszyste futerko na kołnierzuOdnóżaProsto, sucho, równolegleOgonOsadzone wysoko, wypukłe, zakrzywione jak pierścionekWełnaPodwójny płaszcz. Miękki, gęsty podszerstek połączony z długimi i prostymi włosami ochronnymiKolorObowiązują następujące odmiany:
biały-
czarny-
Pomarańczowy-
czerwony-
czekolada-
krem-
szary wilk.

Odchylenia od standardów

Poważne wady rasy to:

• wada zgryzu;
• wiszące lub nie w pełni podniesione uszy;
• naruszenia kształtu powiek;
• rozbieżność wielkości;
• nieregularności kolorów.

Powyższe znaki prowadzą do jednoznacznej dyskwalifikacji.

Minus na wystawie podaje:

• jasne oczy;
• nieprawidłowe ustawienie nóg;
• naruszenia aktywności ruchowej;
• zaburzenia motoryczne;
• nerwowość.

Od momentu ustalenia standardów hodowcy starają się w hodowli trzymać się głównych cech. Pomimo różnicy w kolorze i wielkości, wszystkie 5 gatunków, od dużego szpica wilczego do miniaturowego pomorskiego, łączy wiele cech odziedziczonych po jednym przodku.

Pomorska osobowość

Wesoły, aktywny, wesoły - tak ich właściciele charakteryzują szpice. Pomimo cholerycznego temperamentu szpice są doskonałe w opanowaniu, jeśli to konieczne. Są sprytni, doskonale pamiętają polecenia. Właściciele zwracają uwagę na wysoką inteligencję rasy, uzupełnioną umiejętnością wyczuwania nastroju właściciela.

Wielu właścicieli nazywa swoje szpice „Napoleonami” ze względu na ich ciągłe pragnienie dominacji i niemożność zmierzenia swoich sił i siły wroga, pędząc do bitwy.

Dla kogo przeznaczony jest szpic??

Jako towarzysze szpice nadają się zarówno dla młodych ludzi, jak i osób starszych, z którymi zwierzęta zachowują się spokojnie i powściągliwie. Nie mają nic przeciwko ciągłemu głaskaniu i innym przejawom czułości.

Szpice szybko nawiązują kontakt z dziećmi, stając się uczestnikami wszelkich zabaw i łatwo ucząc się sztuczek. Dla młodych ludzi prowadzących aktywny tryb życia szpic dotrzymuje towarzystwa podczas biegania, towarzyszy im w wycieczkach, praktycznie nie powodując żadnych kłopotów. Przedstawiciele rasy przywiązują się do właściciela i pozostają mu wierni przez całe życie.

Cechy temperamentu

Szpice uwielbiają nowe doświadczenia, pozostają aktywne do późnej starości i są zorientowane społecznie na ludzi. Te zwinne psy nienawidzą samotności, dlatego nie należy zostawiać ich w mieszkaniu na długo same.

Jedną z cech wyróżniających szpica jest zaradność w próbach zwrócenia na siebie uwagi. Pies jest w stanie zapamiętać wszystkie wyuczone sztuczki, szczekać, skomleć, skakać - a wszystko po to, by się z nim bawić i spędzić kilka minut swojego czasu.

Szpic może być również bardzo zazdrosny, chroniąc swoją osobę i terytorium. Zazdrość połączona z lekkomyślnością tworzy wybuchową mieszankę, która podczas spacerów zamienia miniaturowe psy w zawziętych podżegaczy do kłótni.

Pragnienie szpiców, by być lepszymi i demonstrować swoją wyższość we wszystkim, jest powodem plotek o histerii tej rasy. Mały piesek ze swoimi maleńkimi zębami może spowodować poważne uszkodzenia zarówno ubrania, jak i samego sprawcy.

Ważny! Wychowując szpica pomorskiego należy pamiętać, że dobra pamięć zwierzaka jest w komplecie z urazą. Pieszczota, cierpliwość, wyrozumiałość i zrozumienie potrzeb tej poważnej żywej istoty zostaną na długo zapamiętane. Ale szpic nigdy nie zapomni okrucieństwa w jego kierunku. Bardzo trudno jest zdobyć jego zaufanie po zdradzie.

Średnia długość życia przedstawicieli rasy - od 12 do 15 lat.

Treść pomorska

Mimo dekoracyjności szpice to psy poważne, czasem wymagające wytrwałości i mocnej ręki. Chęć rozpieszczania zwierzaka, obejścia się bez treningu i dyscypliny często prowadzi do problemów. Aktywność i wesołość tkwiąca w tej rasie może przerodzić się w histerię i agresję w przypadku braku odpowiedniego wykształcenia. Ze szczegółami edukacja i szkolenie pomorskie znajdziesz na naszym portalu.

Zdrowie szpiców i środki zapobiegawcze

Jak każda rasa ozdobna, pomarańcza wymaga troski i uwagi. Te psy są czyste, łatwe do przyuczenia do kuwety, uwielbiają zabiegi wodne.

Głównym słabym punktem szpiców są zęby. Dlatego pies powinien mieć zabawki, dzięki którym sam pozbędzie się płytki nazębnej. Możesz kupić "kości", kulki i pierścienie w każdym specjalistycznym sklepie.

Jako środek ludowy do płukania jamy ustnej zwierzęcia dozwolone jest stosowanie słabego roztworu soli i sody. Same zęby są przetwarzane za pomocą gazy lub bandaża. Aby uniknąć chorób przyzębia i próchnicy, zabieg ten należy powtarzać co najmniej 2 razy w tygodniu

Rozpoczęcie szczotkowania zębów pupila ma sens, gdy szpic osiągnie 8 miesięcy. W tym wieku zęby mleczne zwierzęcia zostają zastąpione przez zęby trzonowe. Nawyk czyszczenia pojawia się stopniowo, bądź cierpliwy, jeśli zwierzę początkowo opiera się i jest kapryśne. Ogólna procedura wykonywania procedury została opisana poniżej.

Uszy szpica wymagają szczególnej uwagi: 3-5 razy w tygodniu należy je dokładnie czyścić bawełnianymi wacikami, uprzednio zakropionymi specjalnymi kroplami zmiękczającymi woskowinę.

Napar z nagietka i rumianku lub zwykła ciepła przegotowana woda są idealne do oczyszczenia oczu. Muszą być myte w razie potrzeby, ale w żadnym wypadku nie należy natychmiast wychodzić ze swoim zwierzakiem na zewnątrz, w przeciwnym razie nie da się uniknąć infekcji.

Wideo - Oczyszczanie oczu szpica kroplami

Opieka i prawidłowe karmienie szpica

Do opieki nad szpicem będziesz potrzebować:

• legowisko, na którym pupil będzie czuł się bezpiecznie, odpoczywając po zabawie-
  

  Przykład łóżka

• klatka na świeżym powietrzu lub teren spacerowy z dobrym ogrodzeniem, aby ciekawski Pomorzan nie uciekał na przygodę;
• kuweta, jednorazowe pieluchy toaletowe. Należy pamiętać, że szczenię do 4 miesiąca życia nie może kontrolować swoich naturalnych potrzeb;

• miękkie zabawki bez plastiku i metalu;
• nożyczki i pęsety do pielęgnacji pazurów;

• grzebienie, plastry;
• ręczniki kąpielowe;
• szampony do pielęgnacji długich włosów-
  

  Szampon Zwierzęcy dla Szpica

• miski na jedzenie i wodę, odpowiednie do wielkości dziecka;
• uprząż do chodzenia;
• nosić i kaganiec na wizyty u weterynarza i długie podróże;
• kombinezony i buty nie są niezbędnymi przedmiotami, ale w razie potrzeby Pomorzan może przyzwyczaić się do takiego stroju, aby chronić łapy i wełnę przed zanieczyszczeniem-
  

  Zwróć uwagę na kombinezony wykonane z naturalnych materiałów

• apteczka do pilnej pomocy zwierzęciu domowemu;
• specjalna bielizna na okres rui u dojrzałych suk.

„Możesz” i „Nie możesz” w komunikacji ze szpicem

Inteligentne, niezależne i towarzyskie psy są świetne w manipulowaniu swoimi właścicielami, wiele z nich jest bardzo artystycznych i zdolnych do wielu, aby uzyskać to, czego chcą. Trzeba tylko podążać za tropem, a szpic zrobi tylko to, co uzna za stosowne.

Konieczne jest raz na zawsze wytyczenie granic tego, co jest dozwolone i wyjaśnienie swojemu zwierzakowi, że nie wolno mu:

1. Nie pozwól szczeniakowi wspiąć się na łóżko, dziecko powinno spać na swoim miejscu;
2. Nie możesz dać słodyczy, o które szpic jest zawsze gotów żebrać;
3. Nie można pozwolić, aby Spitz przegryzł wszystkie rodzaje przewodów. Jeśli udało mu się dostać do kabla i go przegryźć, zwierzaka należy ukarać. Nie możesz krzyczeć, nie mówiąc już o pokonaniu szczeniaka. Wystarczy lekko podniesiony ton, aby zrozumiał swój błąd. Poważniejsze metody przestraszą, rozgniewają zwierzaka, przestaną ufać właścicielowi;
4. Nie możesz podążać za szpicem. Należy pamiętać, że szpic sam wybiera „lidera stada”, jest nieskończenie lojalny i posłuszny tylko jednej osobie, choć z przyjemnością bawi się ze wszystkimi, którym ufa.

tak poza tym! Szpic czuje do niego stosunek, czuje ludzi, więc nie należy go zmuszać do wykształcenia i uprzejmości wobec wszystkich. W przypadku, gdy szpic wyraźnie czuje się nieswojo, lepiej nie naciskać na niego, ale pocieszyć go i zapewnić spokojniejsze otoczenie. Nerwowość może powodować stres i uszkadzać psychikę szczenięcia.

Prawidłowe karmienie szpica

Od pierwszych dni życia szczeniaka w nowym domu trzeba decydować o karmieniu i przestrzegać wybranej diety i diety, aby pupil zdrowo rósł. Ważne jest, aby nie mieszać różnych rodzajów żywności, aby nie zaszkodzić trawieniu szpica:

1. Sucha karma: należy wybierać tylko producentów o dobrej reputacji, wybierając karmę przeznaczoną dla tej rasy. Należy zapewnić stały dostęp do wody;
2. Karma w puszkach: zawiera cały niezbędny kompleks witamin i minerałów dla prawidłowego wzrostu i rozwoju szczenięcia. Jednak podczas spożywania żywności w puszkach mogą pojawić się problemy z higieną: niemowlęta często plamią sierść i łapy;
3. Mokry zacier: domowe płatki zbożowe i zupy są dobre dla szpiców, ale gotowanie wymaga czasu. Przy tej metodzie żywienia trudno jest obliczyć niezbędne składniki odżywcze dla szpica, konieczne jest również zakup specjalnych kompleksów witaminowych, suplementów.

Zbilansowana dieta dla szpica koniecznie obejmuje:

• białko do wzrostu;
• węglowodany niezbędne dla bardzo aktywnego szczeniaka;
• tłuszcze, aby sierść lśniła, a mięśnie były wystarczająco odżywione;
• witaminy wzmacniające szkielet, dobry stan układu nerwowego;
• wapń i inne suplementy mineralne.

W żadnym wypadku nie należy podawać szpica:

• Ziemniak;
• mąka;
• Słodkie;
• tłuszczowy;
• wędliny i produkty marynowane.

W ograniczonych ilościach dają:

• rośliny strączkowe;
• kasza jęczmienna i kasza manna;
• kiełbaski.

Oto kilka pomocnych wskazówek, które pomogą Twojemu zwierzakowi przyzwyczaić się do jedzenia właściwego jedzenia:

1. Nigdy nie zostawiaj resztek niezjedzonego jedzenia w misce, jeśli karma jest mieszana: nawet lekko zwietrzała żywność może spowodować poważne konsekwencje;
2. Nie pozwól swojemu zwierzakowi się przejadać. Przejadanie się jest bardziej niebezpieczne dla zdrowia szpiców niż ograniczenia żywieniowe;
3. Dietę dzienną należy rozdzielić w równych częściach. Uważna obserwacja Twojego psa podpowie Ci, kiedy zmienić dietę. Jeśli jedzenie pozostaje w kubku, a dziecko biegnie do zabawy, to norma jest wysoka. Jeśli miska jest już pusta, a pies nie zamierza opuścić miejsca karmienia, porcję należy zwiększyć.

Uwaga: jeśli po jedzeniu zdrowy zwierzak zaczyna wymiotować i biegunkę, należy pokazać dziecko weterynarzowi. Najczęściej rozstrój przewodu pokarmowego wiąże się ze zmianą jedzenia lub przejadaniem się, ale tylko lekarz może postawić prawidłową diagnozę.

Najlepszy kolor dla szpica

Miłośnicy tej rasy nie są zgodni co do preferowanego koloru. Istnieje kilka najczęstszych opcji, z którymi teraz zapoznamy się:

1. Śnieżnobiałe pomarańcze wyglądają jak prawdziwa puszysta chmurka. Są urocze i bardzo urocze, ale potencjalni właściciele powinni wziąć pod uwagę, że kolor sierści wymaga szczególnej pielęgnacji-
   

   Śnieżnobiały szpic

2. Kremowe szpice w niczym nie ustępują śnieżnobiałym. Miękki i bardzo delikatny kolor sprawia, że ​​właścicielki kremowego płaszcza wyglądają jak pluszowa zabawka-
   

   szpic kremowy

3. Czarny szpic wygląda dość groźnie pomimo swoich rozmiarów. Jest wyraźnie widoczna podczas spaceru i zawsze przyciąga uwagę-
   

   Czarny szpic

4. Pomarańczowi i czerwoni przedstawiciele rasy są również popularni wśród hodowców. Szpic pomarańczowy jest bardzo poszukiwany ze względu na swój wygląd przypominający lisa.
   

   Pomarańczowy szpic

5. „Srebrny” szpic wygląda bardzo oryginalnie ze względu na kontrast ciemnego podszerstka z jasnymi włosami ochronnymi-
   

   Srebrny Szpic

6. Czekoladowy Szpic przypomina miniaturowe misie. Ten rodzaj koloru wciąż jest rzadkością, ale mimo to „brązowy” szpic ma szerokie grono wielbicieli.
   

   Szpice Czekoladowe

Dla tych, którzy zdecydują się na szpica, na początku trudno będzie zdecydować się na wybór koloru: każdy z nich jest atrakcyjny, a naturalny urok nie daje możliwości stawiania oporu i nie zakochania się w szczeniaku.

Zalety rasy

Zwartość, towarzyskość i towarzyskość to niewątpliwe zalety rasy przy trzymaniu ich zarówno w małym mieszkaniu, jak iw wiejskim domu. Ale szpice mają inne cenne cechy, które wymieniono poniżej:

1. Wieki życia w roli zabawki nie uczyniły szpica całkowicie bezradnym: psy pozostają doskonałymi stróżami, ich dźwięczny głos zawsze ostrzega przed niebezpieczeństwem lub pojawieniem się obcych;
2. W nosidełku, torebce, na smyczy lub w uprzęży szpic z przyjemnością dotrzyma towarzystwa na spacerze, nie sprawi kłopotów w sklepie czy strefie rekreacyjnej, będzie doskonałym towarzyszem każdej podróży;
3. Szpic ma zdolność adaptacji i adaptacji do każdego środowiska, aby doskonale zrozumieć właściciela. Niesamowite rozeznanie sprawia, że ​​szpic jest najlepszym przyjacielem, mile widzianym towarzyszem zarówno dla dzieci, jak i dorosłych;
4. Przy odpowiedniej opiece Pomorzanie pozostają aktywne i inteligentne do późnej starości, pozostają zabawne i życzliwe.

Jak każda rasa, szpice mają wady, które jednak z nawiązką rekompensuje radość obcowania z pełnymi pozytywności i miłości do życia „Napoleonami”.

Interesujące fakty o szpicach

1. Rasa ta istnieje w różnych odmianach od ponad 2500 lat;
2. Mimo prac selekcyjnych psy zachowały charakter i temperament swoich przodków;
3. Królowa Wiktoria była tak przywiązana do swojego Pomorza Marco, że nie rozstała się z nim aż do śmierci;
4. Podczas zrzucania włosy szpica nie opadają na podłogę i meble, ale tkwią w grubym podszerstku.