Lin rybny

Lin to ryba słodkowodna należąca do rodziny karpiowatych. Żyje w spokojnych rzekach, a także w innych zbiornikach słodkowodnych o spokojnym przepływie i jest dość dobrze znana rybakom. Ta ryba, której mięso uważane jest za dość smaczne i dietetyczne, jest również hodowana w sztucznych zbiornikach. Co więcej, ze względu na swoją bezpretensjonalność lin może żyć nawet w stawach, które nie nadają się do hodowli i hodowli karpia.

Opis lina

Po wyglądzie tej ryby nie można nawet powiedzieć, że lin jest bliskim krewnym karpia: zbytnio się od niego różni na zewnątrz. Jej małe, żółtawe łuski pokryte są grubą warstwą śluzu, który szybko wysycha na powietrzu, a następnie odchodzi warstwami i opada. Ten szlam nie tylko ułatwia lina poruszanie się pod wodą, ale także chroni go przed drapieżnikami.

Wygląd zewnętrzny

Pokryte warstwą śluzu, krótkie, wysokie i dość gęste ciało lina, pokryte bardzo małymi łuskami, tworzącymi od 90 do 120 łusek wzdłuż linii bocznej.

Kolor ciała wydaje się zielonkawy lub oliwkowy, ale jeśli usuniesz śluz z ryby lub pozwolisz mu wyschnąć i opaść naturalnie, zauważysz, że w rzeczywistości kolor łusek lina jest żółtawy w różnych odcieniach. Wygląda na zielono z powodu śluzu, który maskuje naturalny kolor łusek. W zależności od zbiornika, w którym żyje ten lub inny okaz, odcień jego łusek może wahać się od jasnego, żółtawo-piaszczystego z odcieniem zielonkawym do prawie czarnego.

W zbiornikach o glebie mulistej lub torfowej kolor łusek będzie ciemniejszy, natomiast w tych rzekach lub jeziorach, których dno pokryte jest glebą piaszczystą lub półpiaszczystą, będzie znacznie jaśniejszy.

To interesujące! Uważa się, że nazwa tej ryby wynika z faktu, że w powietrzu śluz, pokrywający ciało dość grubą warstwą, wysycha i odpada, tak że wydaje się, że ryba się linieje.

Jednak siedzący tryb życia przyczynił się do tego, że pojawiła się inna wersja pochodzenia nazwy – od słowa „lenistwo”, które z czasem zaczęło brzmieć jak „lin”.

Inne cechy zewnętrzne

• Wymiary: przeciętnie długość ciała może wynosić od 20 do 40 cm, choć zdarzają się też okazy, których długość może wynosić około 70 cm i ważyć do 7,5 kg.
• Płetwy skrócone, sprawiają wrażenie lekko gęstych i jak całe ciało ryby pokryte śluzem. Będąc tego samego koloru z łuskami przy podstawie, płetwy wyraźnie ciemnieją w kierunku końców, w niektórych liniach mogą być prawie czarne. Płetwa ogonowa nie tworzy nacięcia, przez co wygląda prawie prosto.
• Usta liny mają gęsty, mięsisty, znacznie jaśniejszy odcień niż łuski.
• W kącikach ust rośnie mały tłuszcz anteny - cecha podkreślająca pokrewieństwo lina z karpiem.
• Oczy małe i dość głęboko osadzone, mają kolor czerwono-pomarańczowy.
• Dymorfizm płciowy dość wyraźne: płetwy brzuszne samców tego gatunku są grubsze i większe niż u samic. Jednocześnie samce są zauważalnie mniejsze niż ich dziewczyny, ponieważ rosną szybciej od nich.

To interesujące! W sztucznie hodowanych podgatunkach tych ryb, złotym linu, łuski mają wyraźny złoty odcień, a oczy są ciemniejsze niż u innych linów.

Zachowanie i styl życia

W przeciwieństwie do większości innych szybkich i zwinnych przedstawicieli rodziny karpiowatych, lin jest powolny i niespieszny. Ta ryba jest ostrożna i nieśmiała, dlatego jej złapanie może być trudne. Jeśli jednak lin mimo to wpada w przynętę, to wyciągany z wody dosłownie się zmienia: staje się mobilny i raczej agresywny, rozpaczliwie stawia opór i często, zwłaszcza jeśli złowiono duży okaz, udaje mu się zejść z haczyka i wróć do swojej rodzimej wody.

Dorosłe linie próbują prowadzić samotny tryb życia, ale młode ryby często tworzą stada liczące 5-15 osobników. Lin żeruje głównie o zmierzchu. A generalnie nie lubi jasnego światła, stara się przebywać na wystarczającej głębokości i w miejscach zacienionych przez rośliny.

To interesujące! Pomimo tego, że lin jest rybą osiadłą i powolną, jest całkiem zdolny do codziennych wędrówek, przemieszczając się z wybrzeża na głębokość iz powrotem. Również w okresie tarła może przemieszczać się w poszukiwaniu najdogodniejszego miejsca do prokreacji.

Późną jesienią ryba ta schodzi na dno i zakopana w mule przechodzi w stan głębokiej hibernacji. Wiosną, po podgrzaniu się wody w zbiorniku do +4 stopni, liny budzą się i opuszczając swoje zimowiska udają się na tereny przybrzeżne, gęsto zarośnięte roślinnością wodną. Trasy żerowania lina biegną blisko granic trzcin lub trawy. W upalne dni popada w letarg i stara się trzymać bliżej dna zbiornika. Ale wraz z nadejściem jesieni, kiedy woda ostygnie, jej aktywność wyraźnie wzrasta.

Jak długo żyje lin?

Ryby te mogą żyć nawet 12-16 lat, a ich wzrost trwa na ogół do 6-7 lat.

Siedlisko, siedliska

Siedlisko lina obejmuje kraje europejskie i część krajów azjatyckich, gdzie panuje klimat umiarkowany. Osiedla się w ciepłych, stojących zbiornikach - stawach, jeziorach, stawach, zbiornikach lub w rzekach o powolnym przepływie. Ze względu na bezpretensjonalne nasycenie wody tlenem, a także jej kwasowość i zasolenie, ryby te świetnie czują się na bagnach, ujściach rzek i bagnach o słonawej wodzie.

W miejscach o kamienistym dnie, a także w zbiornikach z zimną wodą i prądami praktycznie nie osiadają. Bardzo rzadki w górskich jeziorach i rzekach.

Ważny! Do wygodnego życia bezwzględnie potrzebują obecności w zbiorniku glonów i roślin wysokodennych, takich jak trzciny czy trzciny, w których zaroślach liny szukają zdobyczy i chowają się przed drapieżnikami.

W zależności od siedliska lina gatunek ten dzieli się na cztery odmiany ekologiczne. Ich przedstawiciele różnią się nieco cechami budowy i nieco mniej kolorem łusek.

• lin nad jeziorem. Mieszka w dużych zbiornikach i jeziorach.
• Pondova. Zamieszkuje małe zbiorniki wodne pochodzenia naturalnego i sztucznego. Nieco szczuplejsze i cieńsze niż jezioro. Ale jeśli osadzisz linę stawową w jeziorze, bardzo szybko odbierze brakujące tomy i stanie się nie do odróżnienia od swoich krewnych, którzy mieszkali w jeziorze przez całe życie.
• rzeka. Osiedla się w rozlewiskach lub zatokach rzecznych, a także w gałęziach lub kanałach o wolnym nurcie. Gatunek ten jest znacznie cieńszy niż żyłki jeziorne i stawowe. Również u przedstawicieli gatunku rzecznego usta mogą być lekko wygięte w górę.
• Lin karłowaty. Ze względu na to, że żyje w miejscach przesiedlanych przez ryby, przedstawiciele tego gatunku gwałtownie spowalniają wzrost, w wyniku czego lin nie osiąga więcej niż 12 cm długości. Gatunek ten występuje częściej niż wszystkie inne i zamieszkuje prawie każdy zbiornik słodkowodny.

Dieta liniowa

Podstawą diety tych ryb jest pokarm zwierzęcy, choć czasami mogą również spożywać pokarm roślinny. Bezkręgowce żyjące w wodzie i w pobliżu zbiorników wodnych mogą stać się przedmiotem polowań: owady z ich larwami, a także mięczaki, skorupiaki i robaki. Wiosną chętnie zjadają też glony i zielone pędy roślin takich jak turzyca, urut, trzcina, ożypałka, oczko wodne.

To interesujące! Ryby te nie mają preferencji sezonowych, na ogół są bezpretensjonalne w jedzeniu i jedzą wszystko, co jadalne, jakie mogą znaleźć.

Głównie żyłki żerują na obszarach dna z torfem lub glebą pylastą, a także w zaroślach roślin podwodnych. Jednocześnie, w celu zdobycia pokarmu, ryby te kopią dno, dlatego małe pęcherzyki powietrza przechodzą przez słup wody na powierzchnię zbiornika, podając położenie lina.

Jesienią ryby te zaczynają żerować mniej niż w ciepłych porach dnia, a podczas zimowania linki w ogóle nie żerują.

Ale gdy tylko nadejście wiosny zrobi się wystarczająco cieplejsze, ryby te budzą się ze snu zimowego i podpływają bliżej brzegu w poszukiwaniu pożywnego pokarmu pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego. Jednocześnie linie ze szczególną przyjemnością zjadają larwy komarów.

Reprodukcja i potomstwo

Lin jest rybą ciepłolubną, dlatego tarło późną wiosną, a nawet początkiem lata. Jako tarlisko wybiera się zazwyczaj płytkie wody o wolnym nurcie, osłonięte od wiatru i obficie porośnięte roślinnością wodną. Układanie odbywa się na głębokości 30-80 cm i często jest przyczepiane do gałęzi drzew lub krzewów rosnących przy samym brzegu, opuszczanych do wody.

To interesujące! Tarło odbywa się w kilku etapach w odstępie 10-14 dni. W rozmnażaniu biorą udział osobniki, które osiągnęły już 3-4 lata i ważą co najmniej 200-400 g. W sumie ilość jaj składanych przez samicę w jednym sezonie może sięgać od 20 do 500 tysięcy sztuk, przy czym dojrzewają one bardzo szybko - w około 70-75 godzin.

Narybek pozostawiony przez jaja, którego wielkość nie przekracza 3,5 mm, przyczepia się do podłoża, a następnie przez kolejne 3-4 dni pozostają w tym samym miejscu, w którym się urodziły. Przez cały ten czas larwa rośnie energicznie, żywiąc się pozostałymi zapasami woreczka żółtkowego.

Po tym, jak narybek zacznie samodzielnie pływać, zbiera się w stada i ukrywając się w gęstej podwodnej roślinności żywi się planktonem zwierzęcym i jednokomórkowymi glonami. A później, osiągając już rozmiar około 1,5 cm, młode osobniki schodzą na dno, gdzie przechodzą na bardziej pożywną żywność, składającą się głównie z organizmów bentosowych.

Naturalni wrogowie

U dorosłych w przyrodzie praktycznie nie ma naturalnych wrogów. Faktem jest, że śluz pokrywający ich ciało jest nieprzyjemny dla innych ryb drapieżnych lub innych drapieżników, zwykle jedzących ryby, dlatego nie polują na nie. Jednocześnie szczupaki i okonie mogą atakować narybek lina.

Populacja i status gatunku

W Europie lin jest bardzo rozpowszechniony, ale w niektórych regionach Rosji, położonych głównie na wschód od Uralu, ryba ta bardzo cierpi z powodu kłusownictwa i zanieczyszczenia jej naturalnego środowiska. Ogólnie rzecz biorąc, czynnik antropogeniczny może mieć bardzo negatywny wpływ na liczebność ryb, w tym lina, w przyrodzie.

Co więcej, dzieje się tak nawet wtedy, gdy ludzie nie szkodzą świadomie środowisku, ale ich działania mogą szkodzić wielu żywym istotom, w tym rybom słodkowodnym. Na przykład gwałtowny spadek poziomu wody w zbiornikach zimą często prowadzi do śmierci linii zimujących na dnie zbiornika. W tym przypadku często okazuje się, że ryba jest zamrożona w lodzie lub warstwa wody pod nią okazuje się niewystarczająca, aby linki normalnie zimowały, zakopując się w mulistym dnie zbiornika.

Ważny! W Niemczech, w obwodach irkuckim i jarosławskim, a także w Buriacji, linie są wprowadzane w czerwona książka.

Ale mimo to, jeśli mówimy o ogólnym stanie tego gatunku, to główna populacja linii jest poza zagrożeniem i nadano im status ochronny „sprawiający najmniejszą troskę”.

Wartość handlowa

Lin nie należy do cennych ryb komercyjnych łowionych w swoim naturalnym środowisku, dlatego w naturalnych akwenach łowi go głównie rybacy-amatorzy. Jednak ta ryba jest hodowana w znacznych ilościach w stawach rybnych. Przede wszystkim wynika to z bezpretensjonalności linii względem warunków ich utrzymania oraz z tego, że mogą żyć nawet w stawach nieprzydatnych do hodowli i hodowli karpi.

Lin jest rybą wolnodenną, która żyje w zbiornikach wodnych o wolnym nurcie i żywi się głównie małymi bezkręgowcami. Ryba ta ma wyjątkową zdolność: nienaturalnie szybkie dojrzewanie jaj, dzięki czemu młode osobniki wykluwają się w ciągu 70-75 godzin po złożeniu jaj przez samicę. Inną, nie mniej zaskakującą cechą tych ryb jest śluz pokrywający ich ciało.

Zawiera naturalne antybiotyki, dzięki czemu linie chorują znacznie rzadziej niż większość innych ryb. Ponadto śluz pełni również funkcję ochronną: odstrasza drapieżniki. Ludzie od dawna doceniają smak mięsa lina, z którego przyrządza się wiele pysznych dań, dlatego ryba ta jest uważana przez wędkarzy za dobry połów, tym bardziej, że jej waga może sięgać 7 kg i więcej.

Film z lina