Gnu

Ci mieszkańcy afrykańskiej sawanny wyróżniają się nie tylko liczebnością, ale także dość nietypowym wyglądem. Wydaje się, że natura nie przeszkadzała im zbytnio i „oślepiała” ich przed tym, co było pod ręką: głową i rogami byka, grzywą konia, tułowiem krowy, brodą kozła górskiego i ogonem osioł. W rzeczywistości jest to antylopa. GNU to najsłynniejszy gatunek antylop żyjących na Ziemi.

Miejscowa ludność afrykańska nazywała gnu „dzikimi zwierzętami”. A samo słowo „gnu” przyszło do nas od Hotentotów, jako imitacja dźwięku podobnego do tego, który wydają te zwierzęta.

Opis gnu

GNU to roślinożerny przeżuwacz, oddział parzystokopytnych, rodzina byków. Ma bliskich krewnych, na zewnątrz zupełnie innych od nich - antylopy bagienne i kongonie. Istnieją 2 rodzaje gnu, w zależności od rodzaju umaszczenia - niebieska / pasiasta i białoogoniasta. Rzadsze gatunki bielika. Można go znaleźć tylko w rezerwatach przyrody.

Wygląd zewnętrzny

Gnu nie można nazwać dzieckiem – 250 kg masy netto przy prawie półtorametrowym wzroście. Ciało jest potężne, osadzone na smukłych, cienkich nogach. Ta symbioza stwarza dziwne wrażenie absurdu w wyglądzie zewnętrznym zwierzęcia. Do tego duża głowa byka, zwieńczona ostrymi, zagiętymi ku górze rogami i kozią bródką – staje się to kompletnie śmieszne, wręcz śmieszne. Zwłaszcza, gdy gnu daje głos - ryczenie nosowe na afrykańskiej sawannie. To nie przypadek, że GNU dzieli się na specjalną podrodzinę - antylopy krowie.

To interesujące! Rogi Gnu noszą nie tylko mężczyźni, ale także kobiety. Rogi samców są grubsze i cięższe.

Ciało gnu pokryte jest wełną. Gnu niebieskie mają poprzeczne czarne pasy po bokach ciała na ciemnoszarym lub srebrnoniebieskim tle głównym. Gnu bielik, same czarne lub brązowe, wyróżniają się jedynie śnieżnobiałym chwostem ogonowym i czarno-białą grzywą. Zewnętrznie wyglądają bardziej jak rogaty koń niż antylopa.

Styl życia i zachowanie

Charakter gnu dopasowany do jego wyglądu - pełen oryginalności i sprzeczności. Gnu mogą poruszać się z prędkością do 70 km na godzinę.

• Nieprzewidywalność - przed chwilą spokojnie skubała trawę, machając ogonem z dala od irytujących owadów. A teraz, wytrzeszczając oczy, wyskakuje ze swojego miejsca i pędzi na oślep, nie rozróżniając ścieżek i dróg. A przyczyną tak nagłej „wybuchu” nie zawsze jest czający się drapieżnik. Gnu charakteryzuje się nagłą paniką i szalonym wyścigiem – to wszystkie powody.
  Również nastrój tego zwierzęcia zmienia się dramatycznie. Albo uosabia roślinożerną niewinność i spokój, potem staje się niespodziewanie niebezpieczna - zaczyna atakować innych roślinożerców znajdujących się w pobliżu, kopie, podskakuje i uderza. Co więcej, robi to bez wyraźnego powodu.
  Charakterystyczny dla Gnu jest atak nieuzasadnionej agresji – to wszystkie powody. Nie bez powodu w ogrodach zoologicznych pracownicy są zachęcani do zachowania szczególnej czujności i środków ostrożności w stosunku do gnu, a nie na przykład bawoła.
• Stado - Antylopy gnu trzymane są w licznych stadach, liczących jednorazowo do 500 sztuk. Ułatwia przetrwanie w środowisku pełnym drapieżników. Jeśli jedna osoba zauważyła niebezpieczeństwo, natychmiast ostrzega drugą sygnałem dźwiękowym, a wtedy całe stado pędzi w rozsypce.
  To właśnie ta taktyka, a nie wbijanie się w grupę, pozwala Gnu zdezorientować wroga i kupić czas. Jeśli ta antylopa jest przypięta do ściany, zaczyna się zaciekle bronić - kopać i uderzać. Nawet lwy nie ryzykują zaatakowania zdrowego, silnego osobnika, wybierając do swoich celów osłabione, chore zwierzęta lub młode.
• Terytorialność - każde stado gnu ma swoją działkę, oznaczoną i strzeżoną przez lidera. Jeśli nieznajomy naruszy granice wyznaczonego terytorium, wówczas Gnu na początek wyrazi swoje niezadowolenie potężnym węszeniem, muczeniem i biciem ziemi rogami. Jeśli te zastraszające środki nie przyniosą efektu, Gnu będzie „w pogotowiu” - pochyli głowę do ziemi i przygotuje się do ataku. Rozmiar rogów sprawia, że ​​ta antylopa jest bardzo przekonująca w sporze terytorialnym.
• Niepokój - Antylopy gnu nie pozostają długo w jednym miejscu. Ich ciągłą migrację sprzyja poszukiwanie pożywienia - soczysta młoda trawa, która rośnie w miejscach, gdzie jest woda, a pora deszczowa mija.

Aktywna migracja tych zwierząt następuje od maja do listopada, zawsze w tym samym kierunku - z południa na północ i odwrotnie, przekraczając te same rzeki, pokonując te same przeszkody.

Ta droga staje się prawdziwą drogą życia. Po drodze trwa bezwzględna ochrona przed słabymi i chorymi. Tylko najsilniejsi, najzdrowsi i… szczęśliwcy docierają do punktu końcowego. Często antylopy gnu giną nie od zębów drapieżników, ale pod stopami swoich krewnych, pędząc w gęstym stadzie w szaleńczym galopie lub podczas przepraw przez rzekę, gdy na brzegu jest ścisk. Nie wszystkie gnu mają skłonność do wędrówek. Jeśli stado ma wystarczającą ilość świeżej trawy, prowadzi siedzący tryb życia.

Miłość do wody. Gnu - miłośnicy wody. Potrzebują dużo wody do picia, dlatego chętnie wybierają brzegi zbiorników na pastwiska, pod warunkiem, że nie ma tam krwiożerczych krokodyli. Świeża woda, chłodne kąpiele błotne i soczysta trawa to marzenie każdego gnu.

Ciekawość. Ta cecha jest widoczna dla GNU. Jeśli ta antylopa jest czymś bardzo zainteresowana, może zbliżyć się do obiektu. Ciekawość zwycięży naturalny strach.

Ile gnu żyje

Na wolności gnu jest wypuszczane od 20 lat, nie więcej. Zbyt wiele niebezpieczeństw w jej życiu. Ale w niewoli ma wszelkie szanse na wydłużenie życia nawet o ćwierć wieku.

Siedlisko, siedliska

GNU - mieszkańcy kontynentu afrykańskiego, jego południowej i wschodniej części. Większość ludności - 70% osiedliło się w Kenii. Pozostałe 30% osiedliło się w Namibii i innych krajach afrykańskich, preferując trawiaste równiny, lasy i miejsca wzdłuż zbiorników wodnych, unikając suchych obszarów sawanny.

Dieta Gnu

Gnu - roślinożerne. Oznacza to, że podstawą jej diety jest pokarm roślinny - soczysta młoda trawa, do 10 cm wysokości. Bardzo wysokie zarośla Gnu nie przypadną Ci do gustu, dlatego woli wypasać się na pastwiskach po zebrach, gdy niszczą wysoki wzrost, który blokuje dostęp do małej trawy.

To interesujące! Przez 1 godzinę dnia Gnu zjada 4-5 kg ​​trawy, spędzając na tego typu zajęciach do 16 godzin dziennie.

Z powodu braku ulubionego pokarmu gnu może zejść do sukulentów, liści krzewów i drzew. Ale to ostatnia deska ratunku, dopóki stado nie trafi na swoje ulubione pastwisko.

Naturalni wrogowie

Osobliwości miasta, hieny, krokodyle, lamparty i gepardy - główni wrogowie Gnu. Wszystko, co pozostaje po ich uczcie, jest chętnie odbierane przez sępy.

Reprodukcja i potomstwo

Wyścig gnu rozpoczyna się w kwietniu i trwa 3 miesiące, do końca czerwca. To czas, kiedy samce organizują zabawy godowe i bitwy o posiadanie haremu. Nigdy nie dochodzi do morderstwa i rozlewu krwi. Samce gnu ograniczają się do bicia się, klękając naprzeciw siebie. Ten, kto wygra, otrzymuje 10-15 kobiet w prawowite posiadanie. Ten, który przegrał, jest zmuszony ograniczyć się do jednego lub dwóch.

To interesujące! Ciekawa kompozycja migrujących i niemigrujących stad gnu. W grupach migrujących występują osobniki obu płci i w każdym wieku. A w stadach prowadzących siedzący tryb życia samice z cielętami do roku pasą się osobno. A samce tworzą swoje grupy kawalerów, pozostawiając je w okresie dojrzewania i próbując zdobyć własne terytorium.

Ciąża Gnu trwa nieco ponad 8 miesięcy, a zatem potomstwo rodzi się dopiero zimą - w styczniu lub lutym, właśnie wtedy, gdy zaczyna się pora deszczowa, a pożywienia nie brakuje.

Świeża trawa rośnie skokowo, podobnie jak nowonarodzone cielęta. Już 20-30 minut po urodzeniu młode gnu stoją na nogach, a po godzinie biegają żwawo.

Z reguły jedna antylopa rodzi jedno cielę, rzadziej - dwa. Karmi mleko do 8 miesiąca życia, chociaż niemowlęta odpowiednio wcześnie zaczynają skubać trawę. Młode pozostaje pod opieką mamy jeszcze przez 9 miesięcy po tym, jak zabraknie jej mleka i dopiero wtedy zaczyna żyć samodzielnie. Dojrzałość płciową osiąga w wieku 4 lat.

To interesujące! Z 3 nowonarodzonych cieląt gnu tylko 1 żyje do roku. Inni padają ofiarą drapieżników.

Populacja i status gatunku

W XIX wieku na gnu polowali zarówno miejscowa ludność, jak i kolonizatorzy burscy, którzy mięsem tych zwierząt karmili swoich robotników. Masowe zniszczenia trwały ponad sto lat. Opamiętali się dopiero w 1870 roku, kiedy w całej Afryce żyło nie więcej niż 600 gnu.

Druga fala ćwiczeń kolonialnych dotyczyła ratowania zagrożonych gatunków antylop. Stworzyli bezpieczne tereny dla szczątków ocalałych stad gnu. Stopniowo przywrócono liczbę antylop niebieskich, ale dziś gatunek bielika można znaleźć tylko na terenie rezerwatów.

Film o gnu