Objawy i leczenie adenowirusa u psów

Wirus może zostać przeniesiony z osoby dotkniętej chorobą na zdrową lub poprzez artykuły pielęgnacyjne w schorzeniach stawów. Często psy zarażają się adenowirusem w miejscach o dużym stężeniu zwierząt: w przychodniach weterynaryjnych, sklepach zoologicznych, budach i strefach spacerowych. Wirus może być przenoszony nie tylko przez osoby z wyraźnym obrazem klinicznym, ale także przez nosicieli infekcji, którzy nie wykazują objawów choroby.

Warianty przedostania się wirusa do organizmu:

• przez błony śluzowe;
• przez układ oddechowy;
• przez rany na skórze;
• zanieczyszczona woda lub żywność.

Najczęściej chorują młode osoby z osłabioną odpornością, które nie zostały zaszczepione adenowirusem.

Objawy zakażenia adenowirusem typu 1

Objawy choroby mogą się różnić w zależności od rodzaju wirusa, który spowodował rozwój infekcji, a także w zależności od stopnia uszkodzenia narządu i stanu odporności zwierzęcia. Pierwszy typ adenowirusa powoduje rozwój zakaźnego zapalenia wątroby.

Pies zarażony wirusem typu 1 będzie wykazywał następujące objawy:

• letarg;
• odmowa jedzenia;
• wzrost temperatury ciała powyżej 40^OZ;
• zwiększone pragnienie;
• wymiociny;
• biegunka;
• ciemnienie koloru moczu;
• zmętnienie rogówki i światłowstręt.

Istnieje kilka postaci zakaźnego zapalenia wątroby u psów:

1. Super ostry - dotyczy to naczyń krwionośnych i ośrodkowego układu nerwowego, podczas gdy dochodzi do naruszenia krzepnięcia i stanu gorączkowego. Wraz z rozwojem tej postaci zapalenia wątroby u młodego osobnika śmierć może nastąpić w ciągu kilku godzin po zakażeniu.
2. Ostra - objawiająca się gorączką, brakiem apetytu, wymiotami i biegunką. Może wystąpić wzrost węzłów chłonnych, wątroby, rozwój wodobrzusza. Istnieje ryzyko zapalenia wyściółki mózgu i śmierci.
3. W stanie ostrym - często występują zaostrzenia i remisje;
4. Przewlekła - krótkotrwała utrata apetytu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, gorączka, w połączeniu z chorobami oczu.

Zakażenie adenowirusem pierwszego typu może przebiegać w łagodniejszej postaci, bez uszkodzenia wątroby, gdy organizm sam zwalcza infekcję. Z reguły obserwuje się problemy ze wzrokiem, a zwierzę jest również nosicielem choroby i może zarażać inne osobniki. Ponadto istnieje ryzyko wystąpienia poważnych powikłań związanych z widzeniem, takich jak pojawienie się owrzodzeń rogówki lub jaskry.

Adenowirus jest niebezpieczny dla ciężarnych psów, ponieważ choroba ta często prowadzi do poronień. Po stwierdzeniu tych objawów u zwierzaka nie należy spodziewać się poprawy, ponieważ zapalenie wątroby często kończy się śmiercią psa. Zaleca się natychmiastowy kontakt z lekarzem weterynarii, który zaleci właściwe leczenie.

Objawy zakażenia adenowirusem typu 2

Adenowirus typu 2 atakuje płuca i drogi oddechowe. Głównym objawem obserwowanym w tym przypadku jest silny suchy kaszel. Ten stan nazywa się zakaźnym zapaleniem tchawicy i oskrzeli, kaszlem psim lub adenowirusem oddechowym.

Pies zarażony wirusem typu 2 ma następujące objawy:

• na tle kaszlu mogą pojawić się wymioty;
• zwiększony kaszel podczas wysiłku fizycznego;
• senność, letarg;
• obrzęk węzłów chłonnych na szyi;
• surowicze wydzieliny z nosa i oczu;
• świszczący oddech, trudności w oddychaniu.

Choroba dotyczy wszystkich osobników, niezależnie od rasy, częściej jednak występuje u szczeniąt poniżej 1,5 miesiąca życia. Okres inkubacji zapalenia tchawicy i oskrzeli wynosi od dwóch do 30 dni. Obecność wrodzonych anomalii układu oddechowego u szczenięcia znacznie zwiększa ryzyko rozwoju tej dolegliwości. Brak leczenia adenowirusa dróg oddechowych może w przyszłości niekorzystnie wpłynąć na stan zwierzęcia w postaci rozwoju zapalenia płuc.

Diagnostyka

Trudność w zdiagnozowaniu adenowirusa polega na podobieństwie jego objawów do innych chorób bakteryjnych i pasożytniczych, infekcji górnych dróg oddechowych i zatruć. Dlatego tylko specjalista może z dużym prawdopodobieństwem określić dolegliwość.

Główną cechą wyróżniającą uszkodzenie wątroby przez adenowirusa jest wzrost temperatury ciała w połączeniu z zapaleniem rogówki. Badanie krwi określa obecność przeciwciał wytwarzanych przez organizm podczas infekcji adenowirusem.

Metody diagnostyczne:

• analiza popłuczyn z nosa i gardła psa;
• Rentgen klatki piersiowej;
• ogólne i biochemiczne badanie krwi;
• pobieranie próbek kału i moczu.

Lekarz na pewno przeprowadzi zewnętrzne badanie zwierzęcia i zbierze informacje o występowaniu objawów i możliwych przyczynach choroby.

Leczenie

Zakażenie adenowirusem powinno być leczone przez lekarza weterynarii. Przy pierwszych objawach choroby konieczne jest umieszczenie zwierzęcia w ciepłym pomieszczeniu i zapewnienie stałego dostępu do świeżej wody. Ponieważ nie ma specjalnych leków przeciwko adenowirusowi, prowadzi się terapię mającą na celu wyeliminowanie objawów choroby.

Metody leczenia:

• Stosowanie mukolityków i środków wykrztuśnych;
• Wdychanie ułatwiające oddychanie;
• Zastosowanie immunomodulatorów;
• Zakraplacze z glukozą w celu wyeliminowania zatrucia i poprawy pracy serca;
• Stosowanie antybiotyków w celu zapobiegania powikłaniom bakteryjnym.

Po rozpoczęciu leczenia na czas rokowanie dla zwierzęcia jest korzystne. W efekcie pies rozwija odporność na adenowirusa, ale jednocześnie przez kolejne 2 lata jest nosicielem choroby. Należy zauważyć, że wirus ten nie stanowi żadnego zagrożenia dla organizmu ludzkiego.

Środki zapobiegawcze

Istnieje duże prawdopodobieństwo przeniesienia wirusa na zwierzę z psami, zwłaszcza bezpańskich. Dlatego konieczne jest zabezpieczenie zwierzaka przed kontaktem z innymi zwierzętami. Przede wszystkim dotyczy to małych szczeniąt, które bardzo trudno tolerują infekcję.

Coroczne szczepienie przeciwko adenowirusom typu 1 i 2 pomoże uniknąć choroby. Niestety szczepienia nie mogą w 100% ochronić przed chorobami. Po nich istnieje ryzyko infekcji, ale z reguły choroba przenosi się znacznie łatwiej.

Pomimo złożoności choroby u psów, objawy adenowirusa można zauważyć we wczesnych stadiach. Uwaga i troska w stosunku do Twojego pupila pomoże uniknąć zakażenia zakaźnym zapaleniem wątroby i adenowirusem dróg oddechowych lub wyeliminować te dolegliwości, zapobiegając pojawieniu się poważnych powikłań.