Dlaczego pies potrzebuje ogona?

Pytanie, dlaczego ogon psa wydaje się bezczynny, a nawet zabawny. Jednak studiowanie tego tematu pozwala na głębsze zrozumienie ciała psa i jego funkcjonowania. Ogon dla psa jest zarówno sposobem komunikacji ze światem zewnętrznym, jak i sposobem na utrzymanie równowagi oraz sposobem na kontrolowanie gruczołów wydzielniczych. Co więcej, każda rasa przybiera własny kształt ogona - opuszczony, zwinięty lub zwinięty do tyłu. O tym, jak ogon pomaga psu w życiu i jak niebezpieczne jest jego dokowanie, powiemy dalej.

Ogon jest również niezawodnym pomocnikiem psa podczas pływania. Już gołym okiem widać, że rasy „syren”, które wiązały się z częstym kontaktem z wodą, mają długi i wyrazisty ogon. Pozwala zdjąć z łap pewien ładunek i odpowiednio go rozłożyć, pozwolić psu na pływanie na dłuższych dystansach. Następujące rasy psów są klasyfikowane jako „wodne”:

• Wetterhauna;
• Nowa Fundlandia;
• irlandzki spaniel wodny;
• amerykański spaniel wodny;
• portugalski pies wodny;
• Hiszpański pies dowodny
• Lagotto romagno.

tak poza tym! Oprócz potężnego ogona osobniki wodne wyróżniają się puszystą, kędzierzawą wełną, najczęściej o imponującej długości, w której jej właściciele dosłownie toną.

Ogon jako bloker zapachów

Aby głębiej zagłębić się w zrozumienie tej ważnej funkcji, należy najpierw wyjaśnić tak fizjologiczny szczegół, jak gruczoły przyodbytowe. Wielu właścicieli nawet nie ma pojęcia o tych gruczołach, ponieważ osobie niedoświadczonej w zoologii bardzo trudno jest rozpoznać ich wpływ na życie psa.

Zewnętrznie gruczoły przyodbytowe przypominają małe worki, które znajdują się przy wyjściu z odbytu zwierzęcia. Z biegiem czasu torby wypełnia się specyficzną tajemnicą, która jest w stanie wydzielać swój indywidualny zapach. Ten zapach jest elementem złożonego systemu interakcji między psami.

Funkcje gruczołów paraanalnych

Gruczoły paraanalne nabierają największego znaczenia w okresie gotowości seksualnej, ponieważ pełnią dwie ważne funkcje:

• powiadomić hipotetycznego partnera seksualnego o gotowości osobnika do krycia;
• poinformować rywali zwierzęcia o jego planach co do partnera i gotowości do walki.

Zapach emanujący z sekretu może zarówno aktywnie się rozprzestrzeniać, jak i zagłuszać – wszystko zależy od intencji i nastroju psa. Aktywnie machając ogonem zwierzę wykorzystuje go jako wachlarz, dzięki czemu zapach wydzieliny szybciej się rozprasza, tym samym rozprzestrzeniając informację o obecności psa. Jeśli pies nie chce być rozpoznawany i uczestniczyć w jakiejkolwiek komunikacji z bliskimi, celowo naciska ogon, aby ukryć swoją obecność.

Z reguły znajomość gruczołów paraanalnych pojawia się, gdy u psa ulegają zapaleniu i wymagają leczenia. Jak uniknąć tego bolesnego zjawiska dla psa i nauczyć się przepłukiwać te gruczoły, można przeczytać poniżej.

Ogon jako wskaźnik nastroju

Wszyscy miłośnicy psów, tak czy inaczej, słyszeli, że ułożenie ogona u psa może dostarczyć cennych informacji o jego stanie emocjonalnym w danym momencie. W tej chwili ludzie mają do dyspozycji całe alfabety pozycji ogona, które pozwalają właścicielowi zwierzęcia lepiej zrozumieć intencje i pragnienia swojego psa.

Oczywiście zakres artykułu nie pozwala nam zinterpretować każdej fali ogona ze wszystkimi szczegółami (a na ten temat napisano całe książki), dlatego ograniczymy się do krótkiego przeglądu podstawowych postaw zwierzę:

• aktywne machanie ogonem, którego ruchy przypominają pracę śmigła, mówi o przyjaznym i radosnym nastroju zwierzęcia. W tym stanie pupil często spotyka długo oczekiwanego właściciela z pracy lub po długiej podróży-
  

  Zachwycony pies wykonuje nieregularne ruchy ogona

• machanie ogonem z boku na bok również wskazuje na dobry nastrój zwierzęcia, jednak wyrażony w łagodniejszej formie w porównaniu z poprzednią wersją;
• machanie wysoko uniesionym ogonem (tylko czubek się porusza) jest często mylone z życzliwością, gdy postawa psa sugeruje inaczej. Ta poza informuje otaczające psy o agresywnym nastroju zwierzęcia, a także o gotowości do ataku i walki. Można odróżnić agresję od radości, jeśli przeanalizujemy stan całego ciała jako całości - radujący się pies aktywnie się porusza, podskakuje, a zły pies jest w napięciu-
  

  Wysoki napięty ogon wskazuje na możliwy nieuchronny atak zwierzęcia

• „Zrelaksowana-zrelaksowana” pozycja ogona mówi o spokoju i pełnym zadowoleniu właściciela. Oczywiście sama pozycja zależy od kształtu tego ogona i rasy jego właściciela - są ogony zwijające się w kółko, są ogony opadające i są ogony zwijające się do tyłu. W niektórych przypadkach zwisający ogon może być również przejawem posłuszeństwa wobec władzy;
• napięty, wysoki ogon wskazuje na czujność psa, który wychwycił niejednoznaczny sygnał ze środowiska zewnętrznego. Może to być nieznany wcześniej dźwięk (na przykład dla psów, które jako pierwsze znajdą się w środowisku miejskim, będzie to dźwięk samochodów) lub zbliżanie się wroga-
  

  Unoszący się ogon może wskazywać na niepokój i napięcie u psa

• ogon, przyciśnięty do brzucha, jest również oznaką czujności psa i jego nieprzygotowania na dostrzeżone zagrożenie. Mówiąc najprościej, taka pozycja ogona wskazuje, że pies się boi. Oprócz strachu przypięty ogon może być również symbolem podporządkowania zwierzęcia wyższej „rangą” osobnika, jeśli mówimy o stadzie;
• ogon unoszący się ponad poziom ciała psa niosącego przedmiot w zębach sugeruje, że zwierzę jest dość złapaną „ofiarą” i nie zamierza się nią z nikim dzielić (z wyjątkiem hipotetycznego właściciela).
  

  U psów z obciętymi ogonami określenie nastroju jest trudniejsze

niuanse behawioralne

Jak widać z opcji ustawienia ogona, czasami nastrój psa można dość łatwo pomylić, ponieważ niektóre gesty mogą wskazywać zarówno na radość, jak i agresję. W takich przypadkach pomaga obserwacja kontekstu - ogólnego stanu psa. Wściekłego psa pokazuje nie tylko manipulacja ogonem, ale także ogólna pozycja ciała, a także wykonywane ruchy. Agresywne zwierzę przygotowuje się do ataku i dlatego nie marnuje swojej siły. Taki pies ma następujące przejawy:

• uszy są mocno przyciśnięte do czaszki;
• nieruchomy wzrok koncentruje się na domniemanym celu ataku;
• usta są rozciągnięte, zęby stopniowo odsłaniają;
• zwierzę wydaje niski pomruk.

Z kolei przyjazne zwierzę jest zrelaksowane i próbuje nawiązać kontakt z ludźmi lub innymi psami. Potrafi wygłupiać się, skakać, zaplątać się w nogi i w inny sposób demonstrować dobry nastrój.

Między innymi zęby psa mogą być wskaźnikiem nastroju psa. Oczywiście psy ze względu na rysy twarzy nie potrafią się uśmiechać, ale mogą używać żuchwy w inny sposób. Na przykład zwierzęta w pewnych okolicznościach mogą pokazywać tak zwany „uległy uśmiech”. Łatwo się domyślić, że taki uśmiech daje psu możliwość uniknięcia agresywnych ataków ze strony dominującego członka watahy. Taki uśmiech ma miejsce w kontekście następujących zewnętrznych przejawów:

• ogon jest schowany;
• oczy zwęziły się;
• głową w dół – pies unika kontaktu wzrokowego z silniejszym osobnikiem.

Zwierzę może zademonstrować to zachowanie nie tylko w stosunku do kongenerów, ale także w stosunku do człowieka, jeśli zajął miejsce przywódcy watahy. Poddając się swojemu właścicielowi, pies daje mu do zrozumienia, że ​​nie chce wchodzić w konflikt i jest gotów zaakceptować jego warunki. Człowiek może spotkać się z takimi objawami podczas treningu lub wychowania zwierzęcia, dlatego ważne jest, aby je poprawnie rozpoznać i nie mylić z agresją.

Wideo - Rytuał uległości u psów

Dlaczego pies biegnie za swoim ogonem?

Niekiedy właściciele zwierząt stają się świadkami tak zabawnego, a zarazem tajemniczego zjawiska, jak próby dogonienia psa i złapania własnego ogona. Przyczyny tego działania mogą leżeć zarówno w sferze behawioralnej, jak i patologicznej, dlatego ważny jest kontekst, w którym pies zaczyna zachowywać się w podobny sposób.

Wśród najczęstszych powodów, dla których zwierzęta zaczynają gonić za ogonem, skupimy się na głównych:

• okazywanie zainteresowania swoim ciałem;
• potrzeba uwagi właściciela;
• zaburzenie psychiczne;
• atak paniki;
• dysfunkcja aparatu przedsionkowego;
• nieudane dokowanie ogona.

Okazywanie zainteresowania swoim ciałem

Zainteresowanie to najczęściej występuje u szczeniąt, które generalnie wyróżniają się ciekawością. Warto jednak zauważyć, że zwykle to zachowanie ma swoje własne ramy czasowe. Dzieciak dość szybko uświadamia sobie, że ogon jest integralną częścią swojego ciała i przestaje na niego zwracać uwagę.

Potrzebujesz uwagi

Poprzez tak nietypowe zachowanie zwierzę czasami stawia sobie za cel przyciągnięcie uwagi właściciela (nawet niezależnie od tego, czy końcowa reakcja będzie pozytywna czy negatywna). Poza stereotypowym bieganiem po ogonie, pies, któremu nie poświęca się uwagi właściciela, może wykazywać inne cechy behawioralne:

• ukrywanie rzeczy mistrza;
• opróżnienie jelita lub pęcherza w niewłaściwym miejscu;
• długie i nierozsądne szczekanie.

Zaburzenie psychiczne

Niestabilny psychicznie pies może postrzegać otaczający go świat i swoje ciało w zniekształcony sposób, rozpoznając ogon jako wrogie żywe stworzenie. W przeciwieństwie do zainteresowania szczeniąt, temu zachowaniu towarzyszy wyraźna agresja - pies chce nie tylko nadrobić zaległości, ale także ugryźć i skrzywdzić swojego „nieszczęśnika”. Jeśli ten objaw zostanie znaleziony, konieczne jest pokazanie zwierzęcia lekarzowi.

Atak paniki

W przeciwieństwie do zaburzeń psychicznych ataki paniki mogą nie mieć nic wspólnego z zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego lub innymi poważnymi problemami. Bieganie za ogonem w takich sytuacjach staje się sposobem na rozładowanie stresu i nadmiernego napięcia, które mogą być spowodowane przez nieprzyjemne dla psa zdarzenia.

Następujące objawy pomagają rozpoznać atak paniki:

• marudzenie;
• zwiększone wydzielanie śliny;
• chaotyczny ruch w domu;
• próby ukrycia się lub ucieczki z domu;
• zwiększony oddech.

Wideo - Atak paniki psa

Zespół przedsionkowy

Ruchy okrężne, które zwykle powodują zawroty głowy, są wymuszane u psów, które mają poważne zmiany w funkcjonowaniu aparatu przedsionkowego. Jedną z możliwych przyczyn takich zmian jest urazowe uszkodzenie mózgu. Poza urazami, zaburzenia koordynacji mogą być również spowodowane glikemią (co jest szczególnie typowe dla psów z cukrzycą), a także niektórymi patologiami w wątrobie.

Nieudane dokowanie ogona

Niestety nie wszystkie tego typu operacje kończą się powodzeniem iw niektórych przypadkach psy zmuszone są przyzwyczajać się do odciętych fragmentów kręgów, które powodują dyskomfort dla zwierzęcia. Oprócz odłamków chirurg może po prostu pozostawić niewystarczającą ilość tkanki łącznej, co również doprowadzi do urazów i prób wylizania rany przez psa.

Dokowanie ogona

Procedura dokowania polega na chirurgicznym usunięciu części ogona psa. Z reguły operację tę wykonuje się na szczeniętach, ponieważ są one najłatwiejsze do tolerowania. Im starszy pies, tym trudniej jest mu poradzić sobie z brakiem ogona i przyzwyczaić się do nowego stylu życia. Wpływ na to ma również fizjologiczna strona problemu – rana po zabiegu u dorosłych goi się dłużej niż u młodych.

Wycieczka historyczna

Obcinanie psom ogonów to bardzo starożytna praktyka, o której pierwsza wzmianka pochodzi z czasów starożytnego Rzymu. W tamtych czasach dokowanie było uważane za środek zapobiegawczy chroniący psy przed wścieklizną (jak uważano w tamtych czasach). Inne powody usunięcia ogona u psów były następujące:

• bezpieczeństwo psów myśliwskich podczas pogoni za dzikimi zwierzętami. Logiczne jest, że długi ogon psa jest łatwy do uchwycenia, co znacznie zmniejsza jego szanse na przeżycie. Brak ogona oznacza brak problemu-
  

  Ogony psów myśliwskich zostały usunięte, aby zachować życie zwierzęcia

• zwolnienie z podatku. Wieki temu właściciele psów w Anglii płacili podatek od swoich psów. Tylko psy myśliwskie i służbowe (czyli psy z ogonem obciętym) nie podlegają tej regule. Jednak można było również uciec od podatku za pomocą małego triku - odebrania osobnikowi ogona, który nie ma nic wspólnego z polowaniem;
• praktyka stopniowo przekształciła się w nawyk, aż stała się „kanonem” dla wielu ras objętych standardem i wymaganym od psów biorących udział w wystawach.
  

  U niektórych ras psów obcinanie ogonów jest warunkiem wstępnym do wystawiania

Nasze dni

W tej chwili dokowanie jest zabronione w wielu krajach europejskich. Wyjątkiem są psy, które są zaangażowane w następujące organizacje:

• państwowe organy ścigania;
• placówka wojskowa;
• usługi ratownicze;
• służby odpowiedzialne za hodowlę szczurów i innych gryzoni.

Oznacza to, że usunięcie ogona jest dozwolone tylko w tych przypadkach, gdy jest to spowodowane głównym zajęciem zwierzęcia i służy zachowaniu jego zdrowia. Jednak nawet takie osoby muszą przejść procedurę dokowania według ścisłych zasad:

• interwencję chirurgiczną może wykonać wyłącznie wykwalifikowany lekarz weterynarii;
• dokowanie powinno nastąpić w pierwszych pięciu dniach życia cielęcia.

Ograniczenia wiekowe

Pomimo istnienia ustawy o zwierzętach, na której punkcie zatrzymaliśmy się powyżej, jej wymagania nie są spełnione we wszystkich krajach. W związku z tym dokowanie jest nadal praktykowane zarówno w pierwszych dniach po urodzeniu, jak i po osiągnięciu przez psa dojrzałości. O tym, jak odbywa się obcinanie ogona u szczeniąt w różnym wieku, można przeczytać w tabeli.

Tabela 1. Obcinanie ogonów u szczeniąt w różnym wieku

Od trzech do dziesięciu dniTen wiek jest optymalny do operacji, ponieważ u nowo narodzonych szczeniąt rany goją się wystarczająco szybko i są najmniej bolesne. Ze względu na to, że kręgi ogona nie miały czasu na skostnienie, usunięciu ogona nie towarzyszą szwy. Obniżony próg bólu eliminuje również potrzebę znieczulenia. Podczas gojenia się szczeniąt nie wolno zbliżać się do matki, ponieważ istnieje możliwość, że zacznie lizać ranę, wydłużając w ten sposób czas zaciskania i zwiększając ryzyko infekcjiDziesięć do dwudziestu dniOd dziesiątego dnia życia u szczeniąt podnosi się próg wrażliwości, co prowadzi do konieczności zastosowania znieczulenia, które uderza w ciało maluszka. W przeciwnym razie operacja przebiega w podobny sposób - ogon szczeniaka jest odcinany bez zakładania opasek uciskowych, ponieważ kręg jest nadal dość miękki i szybko się goiOd dwudziestu dni do miesiącaW przypadku szczeniąt jednomiesięcznych ogon jest usuwany w znieczuleniu ogólnym, a operacja wykonywana jest z obowiązkowym założeniem opaski uciskowej na podstawę ogona. Dorastające szczenięta doświadczają najtrudniejszego obcinania ogonów, dlatego weterynarze zdecydowanie odradzają opóźnianie tej procedury

Wady dokowania ogona

Pytanie, dlaczego obrońcy praw zwierząt są tak aktywni na rzecz zakazu obcinania ogonów u psów, jest całkiem naturalne. Faktem jest, że dla zapewnienia bezpieczeństwa zwierzęcia w wielu przypadkach usunięcie ogona jest nadal poważną ingerencją w fizjologię psa, prowadzącą do pojawienia się szeregu powikłań u osobnika. Te komplikacje obejmują następujące opcje:

• osłabienie zdolności motorycznych;
• patologia funkcji moczowych;
• pojawienie się przepuklin międzykręgowych;
• deformacja palców kończyn tylnych;
• problemy w nawiązywaniu relacji z innymi bliskimi;
• zaburzenia zachowania (podwyższony poziom agresji).

Oczywiście jeden pies nie ma całej listy możliwych naruszeń podanych powyżej. Zdarza się również, że osobniki z ogonami obcinanymi żyją długo i dostatnie życie zdrowego psa. Jednak taki scenariusz nie zawsze jest realizowany, ponieważ obcinanie ogonów może mieć negatywny wpływ zarówno na poziom fizjologiczny, jak i psychologiczny.

Aspekt psychologiczny

Jak wspomniano wcześniej, ogon jest jednym z podstawowych środków komunikacji psa. Dlatego pies z brakującym ogonem jest w pewnej izolacji od otaczających go krewnych. Inne psy obawiają się „obcego”, ponieważ nie potrafią określić jego nastroju i przybliżonych planów.

Jako zwierzęta towarzyskie, psy ogoniaste mają trudności z przejściem przez swoją pozycję wyrzutka. W dużej mierze z tego powodu zatrzymanie jest przyczyną wzrostu agresji zwierząt. Dlatego pies z usuniętym ogonem potrzebuje troskliwego i wyrozumiałego właściciela, który zrekompensuje brak pełnej interakcji z innymi psami.