Wydra morska lub wydra morska (łac. Enhydra lutris)

W Rosji drapieżnik był nazywany bobrem morskim lub bobrem kamczackim, co znalazło odzwierciedlenie w dawnej nazwie Morza Beringa, na którego wybrzeżu wydra morska założyła swoje bazary - Morze Bobrów.

Opis wydry morskiej

Enhydra lutris (wydra morska) ma parę niewypowiedzianych tytułów - największy wśród łasicowatych i najmniejszy z ssaków morskich. W pochodzeniu słowa „kalan” pojawia się korzeń Koryak „kalaga”, tłumaczony jako „bestia”. Pomimo starego rosyjskiego przydomka (bóbr morski) wydra morska jest daleko od bóbr rzeczny, ale blisko wydra rzeczna, dlatego ma swoje drugie imię „wydra morska”. Do krewnych wydry morskiej zaliczają się również kuna, norki, sobole oraz fretka.

Wygląd, wymiary

O uroku wydry morskiej decyduje jej zabawny wygląd, pomnożony przez jej niewyczerpaną życzliwość. Ma wydłużone cylindryczne ciało z ogonem w 1/3 ciała, krótką grubą szyję i zaokrągloną głowę z ciemnymi błyszczącymi oczami.

Te ostatnie wyglądają nie tyle do przodu (jak u fok czy wydr), ale na boki, jak u większości lądowych drapieżników. Biolodzy tłumaczą to sposobem, w jaki poluje wydra morska, mniej skupiona na rybach, a bardziej na bezkręgowcach, które odnajduje za pomocą gęstych, wystających wibrysów przy wyczuwaniu dna.

Na zgrabnej głowie małe uszy ze szczelinami w kanałach słuchowych są prawie niewidoczne, które (jak szczelinowe nozdrza) zamykają się, gdy zwierzę jest zanurzone w wodzie.

Skrócone kończyny przednie przystosowane są do chwytania jeżowców, ulubionego dania wydry morskiej: grubą łapę łączy gęsty worek skórny, poza który lekko wystają palce z mocnymi pazurami. Kończyny tylne są ułożone, a powiększone stopy (gdzie szczególnie wystaje zewnętrzny palec) przypominają płetwy, w których palce do ostatnich paliczków są okryte wełnianą membraną pływacką.

Ważny. Wydra morska, w przeciwieństwie do innych łasicowatych, nie ma gruczołów odbytu, ponieważ nie wyznacza granic obszaru osobistego. Wydra morska nie posiada grubej warstwy tłuszczu podskórnego, którego funkcje (ochronę przed zimnem) przejęło gęste futro.

Sierść (zarówno stróżująca, jak i puszysta) nie jest szczególnie wysoka, około 2-3 cm na całym ciele, ale rośnie tak gęsto, że w ogóle nie przepuszcza wody. Struktura wełny przypomina upierzenie ptaka, dzięki czemu dobrze trzyma powietrze, którego bąbelki stają się zauważalne podczas nurkowania - unoszą się w górę, oświetlając wydrę srebrzystym światłem.

Najmniejsze zanieczyszczenie prowadzi do zmoczenia sierści, a następnie do wychłodzenia i śmierci drapieżnika. Nic dziwnego, że szczotkuje i szczotkuje włosy za każdym razem, gdy jest wolny od polowania / spania. Ogólny odcień sierści jest zwykle ciemnobrązowy, jaśniejszy na głowie i klatce piersiowej. Im starsza wydra morska, tym bardziej ma szary kolor – charakterystyczny srebrzysty nalot.

Styl życia, zachowanie

Wydry morskie łatwo dogadują się nie tylko ze sobą, ale także z innymi zwierzętami (foki i lwy morskie), przylegające do nich na skalistych wybrzeżach. Wydry morskie łączą się w małe (10-15 osobników) grupy, rzadziej gromadzą się w duże (do 300 osobników) społeczności, w których nie ma wyraźnej hierarchii. Takie stada często się rozpadają, w przeciwieństwie do grup składających się tylko z pojedynczych samców lub samic z cielętami.

Żywotne interesy wydr morskich koncentrują się w pasie przybrzeżnym o długości 2–5 km, gdzie morze nie jest szczególnie głębokie (do 50 m), w przeciwnym razie ofiara denna będzie nieosiągalna. Wydra morska nie ma osobistej fabuły, a także potrzeby jej obrony. Wydry morskie (w przeciwieństwie do lwów morskich i uchatek) nie migrują - latem żerują i nocują w gąszczach wodorostów, trzymając się za łapy lub owijając się wodorostami, by nie unieść się do oceanu.

Od późnej jesieni do wiosny, kiedy wiatr rozwiewa zarośla, wydry morskie w dzień przebywają w płytkiej wodzie, nocą wychodzą na ląd. Zimą odpoczywają o 5-10 od wody, osadzając się w szczelinach między kamieniami chronionymi przed burzą. Wydra morska pływa jak foka, odciągając tylne kończyny i wprawiając je w drgania w górę i w dół wraz z dolną częścią pleców. Podczas żerowania drapieżnik wchodzi pod wodę na 1–2 minuty, pozostając tam do 5 minut w przypadku nagłego zagrożenia.

Ciekawy. Przez większość dnia wydra morska jak spławik kołysze się na falach z podniesionym brzuchem. W tej pozycji śpi, czyści sierść i je, a samica również karmi młode.

Wydry rzadko schodzą na brzeg: na krótki odpoczynek lub poród. Chód nie wyróżnia się wdziękiem - drapieżnik prawie ciągnie swoje nadwagę po ziemi, ale wykazuje dobrą zwinność w razie niebezpieczeństwa. W takim momencie wygina plecy w łuk i przyspiesza do truchtu, aby szybko dostać się do oszczędzającej wody.

Wydra morska schodząc z ziemi zimą sunie po śniegu na brzuchu, nie pozostawiając śladów po łapach. Wydra morska czyści swoje cenne futro godzinami, niezależnie od pory roku. Rytuał polega na metodycznym czesaniu sierści w pozycji leżącej - bujając się na falach, zwierzę przechodzi po niej masującymi ruchami, chwytając głowę tyłem głowy, klatką piersiową, brzuchem i tylnymi nogami.

Po obiedzie wydra morska również czyści sierść, zmywając z niej śluz i resztki jedzenia: zwykle kręci się w wodzie, zwinięta w kółko i zaciskając ogon przednimi łapami. Wydra morska ma obrzydliwy węch, przeciętny wzrok i słaby słuch, który reaguje tylko na istotne dźwięki, takie jak pluskanie fal. Zmysł dotyku jest najlepiej rozwinięty - czułe wibrysy pomagają szybko znaleźć mięczaki i jeżowce na boisku pod wodą.

Ile żyje wydr morskich?

Na wolności wydra morska ma nie więcej niż 8-11 lat. Średnia długość życia podwaja się, gdy wydra morska trafia do niewoli, gdzie niektóre osobniki często świętują swoje 20. urodziny.

Dymorfizm płciowy

W kolorze futra nie można było zidentyfikować różnic płci. Różnicę między płciami obserwuje się w wielkości: samice wydr morskich są krótsze (o 10%) i lżejsze (o 35%) od samców. Przy średniej długości zwierzęcia 1-1,3 m samice rzadko ważą więcej niż 35 kg, podczas gdy samce przybierają do 45 kg.

Podgatunki wydry morskiej

Współczesna klasyfikacja dzieli wydry morskie na 3 podgatunki:

• Enhydra lutris lutris (wydra morska lub azjatycka) - osiadła na wschodnim wybrzeżu Kamczatki, a także na Komandorze i Wyspach Kurylskich;
• Enhydra lutris nereis (wydra morska kalifornijska lub południowa wydra morska) - znaleziona u wybrzeży środkowej Kalifornii;
• Enhydra lutris kenyoni (Północna wydra morska) - zamieszkuje południową Alaskę i Wyspy Aleuckie.

Podejmowane przez zoologów próby odróżnienia wydry zwyczajnej zamieszkującej Wyspy Komandorskie od „kamczackiej wydry morskiej” zamieszkującej Wyspy Kurylskie i Kamczatkę nie powiodły się. Nie pomogły nawet 2 warianty nazwy zaproponowane dla nowego podgatunku i lista jego cech wyróżniających. Wydra kamczacka pozostała pod swoją zwyczajową nazwą Enhydra lutris lutris.

Siedlisko, siedliska

Wydry morskie żyły kiedyś na północnym Pacyfiku, tworząc ciągły łuk wzdłuż wybrzeża. Teraz zasięg gatunku wyraźnie się zawęził i zajmuje grzbiety wysp, a także brzegi samego lądu (częściowo), obmyte ciepłymi i zimnymi prądami.

Wąski łuk współczesnego zasięgu zaczyna się od Hokkaido, dalej obejmuje Grzbiet Kurylski, Aleuty / Wyspy Komandorskie i rozciąga się wzdłuż całego wybrzeża Pacyfiku w Ameryce Północnej, kończąc na Kalifornii. W Rosji największe stado wydr morskich zaobserwowano około. Medny, jedna z Wysp Komandorskich.

Wydra morska zwykle osiedla się w takich miejscach jak:

• rafy koralowe;
• strome skaliste brzegi;
• kamienie (powierzchniowe/podwodne) z zaroślami wodorostów i alarii.

Wydry morskie uwielbiają wylegiwać się na pelerynach i rożnach z kamienistymi placerami, a także na wąskich krawędziach półwyspów, skąd w czasie burzy można szybko przenieść się w spokojniejsze miejsce. Z tego samego powodu unikają płaskich plaż (piaszczystych i żwirowych) – nie sposób się tu ukryć przed ludźmi i odgrywanymi tu żywiołami.

Dieta wydry morskiej

Drapieżniki żerują głównie w ciągu dnia, ale czasami polują w nocy, jeśli w ciągu dnia na morzu szalała burza. Menu wydry morskiej, składające się z morskich stworzeń, jest nieco monotonne i wygląda mniej więcej tak:

• jeżowce (podstawa diety);
• małże / ślimaki (II miejsce);
• ryby średniej wielkości (kapelan, czerwony łosoś i myszoskoczka);
• kraby;
• ośmiornice (okazjonalnie).

Dzięki zgrubieniom na przednich łapach i ruchomym palcom wydra podnosi jeżowce, mięczaki i kraby z dna, z łatwością rozłupując ich muszle i muszle za pomocą improwizowanych narzędzi (najczęściej kamieni). Wznosząca się wydra morska trzyma na piersi kamień i puka w niego swoim trofeum.

W ogrodach zoologicznych, gdzie zwierzęta pływają w szklanych akwariach, nie podaje się im przedmiotów, którymi mogą stłuc szkło. Nawiasem mówiąc, wydra morska, która wpada w niewolę, staje się bardziej krwiożercza - chętnie zjada mięso wołowe i lwa morskiego, a preferuje ryby z mniejszych zwierząt. Ptaki sadzone w wolierze pozostają bez opieki, ponieważ wydra morska nie wie, jak je złapać.

Wydra morska ma doskonały apetyt - w ciągu dnia zjada objętość równą 20% swojej wagi (w ten sposób drapieżnik czerpie energię do ogrzewania). Gdyby osoba ważąca 70 kg jadła jak wydra morska, zjadałaby co najmniej 14 kg jedzenia dziennie.

Wydra morska pasie się zwykle w strefie pływów, pływając w pobliżu skał lub kamieni wystających z wody: w tym czasie przeprowadza inspekcje glonów, szukając w nich życia morskiego. Po znalezieniu kiści małży wydra morska wyrywa ją z zarośli, energicznie uderzając w nią łapami i natychmiast otwiera drzwi, by ucztować na ich zawartości.

Jeśli polowanie odbywa się na dnie, wydra bada je za pomocą wibrysów i metodycznie nurkuje co 1,5–2 minuty w przypadku znalezienia jeżowców. Podnosi je w 5-6 kawałkach, unosi się, kładzie na plecach i zjada jeden po drugim, rozkładając się na brzuchu.

Wydra morska łapie kraby i rozgwiazdy na dnie jeden po drugim, chwytając małe zwierzęta zębami i dużymi łapami (w tym ważkie ryby). Drapieżnik połyka w całości małe ryby, duże – kawałek po kawałku, siedząc w wodzie „kolumna”. W warunkach naturalnych wydra morska nie odczuwa pragnienia i nie pije, czerpiąc wystarczającą ilość wilgoci z owoców morza.

Reprodukcja i potomstwo

Wydry morskie są poligamiczne i nie żyją w rodzinach - samiec obejmuje wszystkie dojrzałe płciowo samice wędrujące na jego warunkowe terytorium. Ponadto hodowla wydr morskich nie ogranicza się do określonej pory roku, jednak poród częściej następuje wiosną niż w czasie surowych, sztormowych miesięcy.

Ciąża, jak wiele łasic, ma pewne opóźnienie. Potomstwo pojawia się raz w roku. Samica rodzi na lądzie, przynosząc jedno, rzadziej (2 urodzenia na 100) parę młodych. Los drugiego jest nie do pozazdroszczenia: umiera, ponieważ matka jest w stanie wychować jedyne dziecko.

Fakt. Noworodek waży około 1,5 kg i rodzi się nie tylko widzący, ale z pełnym zestawem zębów mlecznych. Medvedka - tak nazywają się jego rybacy na grube brązowawe futro, które pokrywa ciało małej wydry morskiej.

Pierwsze godziny i dni spędza z matką, leżąc na brzegu lub na brzuchu, gdy ta wchodzi do morza. Niedźwiedź zaczyna samodzielne pływanie (najpierw na grzbiecie) po 2 tygodniach, a już w 4 tygodniu próbuje przewrócić się i płynąć obok samicy. Niedźwiadek, na krótko pozostawiony przez matkę, grozi panika i przeraźliwie piszczy, ale nie potrafi schować się pod wodą - wypycha go jak korek (jego ciało jest tak nieważkie, a futro przesiąknięte powietrzem).

Samice opiekują się nie tylko swoim potomstwem, ale także obcymi, gdy tylko podpłyną i odepchną ją na bok. Przez większość dnia pływa z niedźwiedziem na brzuchu, okresowo liżąc jego futro. Nabierając prędkości, naciska młode łapą lub trzyma kark zębami, nurkując z nim w razie niepokoju.

Dorosła wydra morska, zwana już koslakiem, choć przestaje pić mleko z piersi, wciąż trzyma się blisko matki, łapiąc żyjące na dnie stworzenia lub zabierając jej pokarm. W pełni samodzielne życie rozpoczyna się późną jesienią, kiedy do stada dorosłych wydr morskich dołączają młode zwierzęta.

Naturalni wrogowie

Lista naturalnych wrogów wydry morskiej, według niektórych zoologów, jest na czele: orka, wieloryb olbrzymi z rodziny delfinów. Tę wersję obala fakt, że orki prawie nie wchodzą w zarośla wodorostów, preferując głębsze warstwy, a do siedlisk wydr morskich wpływają tylko latem, kiedy ryby idą na tarło.

Na liście wrogów znalazł się również rekin polarny, który jest bliższy prawdy, mimo że przylgnął do głębokiej wody. Pojawiając się u wybrzeży rekin atakuje wydry morskie, które (ze względu na niezwykle delikatną skórę) giną od drobnych zadrapań, w których szybko przenoszone są infekcje.

Największe niebezpieczeństwo stanowią zahartowane samce lwów morskich, w których żołądkach stale znajdują się niestrawione wydry morskie.

Foka dalekowschodnia uważana jest za konkurenta pokarmowego wydry morskiej, która nie tylko wdziera się na swoją ulubioną zdobycz (bezkręgowce bentosowe), ale także wypiera wydrę morską z jej zwyczajowych bazarów. Wśród wrogów wydry morskiej jest człowiek, który bezlitośnie ją wytępił ze względu na niesamowite futro, które ma niezrównaną urodę i trwałość.

Populacja i status gatunku

Przed masowym zniszczeniem wydry morskiej na planecie było (według różnych szacunków) od setek tysięcy do 1 miliona. Zwierząt. Na początku XX wieku światowy pogłowie spadł do 2 tys. osoby fizyczne. Polowanie na wydry morskie było tak okrutne, że łowisko to wykopało sobie dołek (nie było komu go zdobyć), ale zakazane było też przez prawo amerykańskie (1911 r.).) i ZSRR (1924.)

Ostatnie oficjalne liczenia, przeprowadzone w latach 2000-2005, pozwoliły na wpisanie gatunku na listę IUCN ze znakiem „zagrożony”. Według tych badań największa liczba wydr morskich (ok. 75 tys.) mieszka na Alasce i Wyspach Aleuckich, a 70 tys. z nich mieszka na Alasce. W naszym kraju mieszka około 20 tysięcy osób. wydry morskiej, w Kanadzie – niecałe 3 tys., w Kalifornii – ok. 2,5 tys., w Waszyngtonie - około 500 zwierząt.

Ważny. Pomimo wszystkich zakazów populacja wydr morskich powoli spada, również z winy człowieka. Wydry morskie cierpią przede wszystkim z powodu wycieków ropy naftowej i jej pochodnych, które zanieczyszczają ich futro, skazując zwierzęta na śmierć z powodu hipotermii.

Główne przyczyny utraty wydr morskich:

• infekcje - 40% wszystkich zgonów;
• kontuzje - od rekin, rany postrzałowe i spotkania z sądami (23%);
• brak paszy - 11%;
• inne przyczyny - nowotwory, śmiertelność niemowląt, choroby wewnętrzne (poniżej 10%).

Wysoką śmiertelność z powodu infekcji tłumaczy się nie tylko zanieczyszczeniem oceanów, ale także osłabieniem odporności wydr morskich na skutek braku różnorodności genetycznej w obrębie gatunku.

Wideo: wydra morska lub wydra morska