Aidi lub atlas owczarek

Aidi lub Atlas Owczarek (ang. Aidi, berberyjska. ⴰⵢⴷⵉ, „pies”) to północnoafrykańska rasa podwójnego zastosowania wykorzystywana jako strażnik stada zwierząt gospodarskich, czujnie strzegący zarówno owiec, jak i kóz – oraz jako pies myśliwski. Brak szybkości, ale silny węch, często łączy się z aidi o wiele szybszym saluki, który będzie ścigał zdobycz, którą Aidi wykrył przez zapach.

Historia rasy

Podobnie jak wiele starożytnych ras psów, prawdziwa historia rasy jest owiana tajemnicą. Wielu wierzy, że Fenicjanie, starożytna cywilizacja skupiona w regionach przybrzeżnych dzisiejszego Libanu, Syrii i północnego Izraela, byli odpowiedzialni za stworzenie Aidi. O Fenicjanach wiadomo, że między 1550 a 300 rokiem p.n.e. ech. byli największymi handlarzami swoich czasów.

Fenicjanie używali statków żaglowych z przewodnikiem, znanych jako galery, aby stać się główną potęgą morską i handlową regionu przez wieki po 1200 roku p.n.e. Fenicjanie również hodowali i rozwijali psy.

Rasy takie jak basenji, podenko ibitsenko, ogar faraona, Cirneco del Etna, Cretan Hound, Canarian Hound i Portugalskie Podengo zostały opracowane przez nich do handlu w innych miejscach, głównie z Egiptem.

Inni uważają, że Aidi, znany również jako pies Atlas, został opracowany w górach Atlas. Jest to pasmo górskie rozciągające się na 1500 mil przez Maroko, Algierię i Tunezję. Następnie psy migrowały wraz z koczowniczymi ludami lub armiami tamtych czasów do Pirenejów - jest to naturalna granica między Francją a Hiszpanią. Uważa się, że są prekursorami nowoczesności pirenejski pies pasterski.

Aidi jest również nazywany psem berberyjskim i wiadomo, że koegzystował z koczowniczymi plemionami Berberów - rdzennymi ludami Afryki Północnej na zachód od Doliny Nilu, które rozprzestrzeniły się od Atlantyku po oazę Siwa w Egipcie i Morze Śródziemne do rzeki Niger, w tym obszar obecnego Maroka. Wiemy, że Berberowie używali Aidi jako ochronnego psa stróżującego dla rodziny. Jej praca polegała na opiece nad żywym inwentarzem i mieniem, aby chronić je przed drapieżnikami i obcymi. Rola Aidi jako psa stróżującego dla zwierząt gospodarskich, głównie owiec, fałszywie prowadzi do założenia, że ​​jest to typ psa pasterskiego, chociaż nigdy nie pracowała z owcami w sensie pasterskim.

Rdzenni mieszkańcy regionu opisują rolę aidi w następujący sposób:

W Atlasie nie ma pasterzy. Pies żyjący w naszych górach nigdy nie pilnował stada, jak to ma w zwyczaju w Europie. Jest to pies górski, przeznaczony do ochrony namiotu i mienia swoich właścicieli, a także do ochrony zwierząt gospodarskich przed dzikimi zwierzętami, które mogą wyrządzić szkody."

Praca z owcami zawsze miała na celu ochronę ich przed szakalami i innymi drapieżnikami, wykorzystując ich silną zdolność węszenia jako system wczesnego ostrzegania, aby wykryć zbliżające się drapieżniki, zanim zdążą zaatakować stado. Jest to jednak jedna z wolniejszych ras i często tym drapieżnikom dano możliwość ucieczki, by później wrócić na nową próbę ataku na stado. Jest to główny powód, dla którego nowoczesne aparaty są często łączone z szybkimi ruchami i zwinnością saluki, stworzyć śmiertelną kombinację myśliwską.

Dla tych, którzy nadal prowadzą prosty, tradycyjny styl życia, nowoczesny Aidi nadal spełnia swoją rolę jako pies pracujący, strzegący stad w odległych górach Afryki Północnej. Dobrze przystosował się do używania jako marokański pies policyjny, chociaż coraz częściej jest postrzegany jako zwierzę domowe.

Opis

Jest to duży, muskularny, dobrze zbudowany pies, który zachowuje się z autorytetem. Mierzący do 62 cm w kłębie, ważący do 30 kg i wielowiekowe doświadczenie w ochronie stada, aidi jest groźnym przeciwnikiem dla każdego inwentarza polującego na drapieżniki.

Gruba podwójna sierść ma dwojaki cel, ponieważ zapewnia ochronę nie tylko przed upałem i zimnem panującym w rodzimym górzystym regionie, ale także przed zębami wilków i innych drapieżników.

Sierść ma 7 mm długości i zakrywa każdą część ciała z wyjątkiem kufy i uszu, które mają krótsze, cieńsze włosy. Długa sierść na ogonie, nadająca psu puszysty wygląd. Puszystość ogona jest interpretowana jako znak, że pies jest rasowy.

Włosy pokrywające szyję, kłęb i klatkę piersiową są dłuższe niż na tułowiu, co nadaje aparatowi wyrazistą grzywę – cecha ta występuje częściej u samców niż u samic. Maść jest w większości biała, chociaż czasami kolor sierści może wahać się od czarnego, płowego, jasnoczerwonego, czarno-białego, podpalanego lub pręgowanego.

Głowa niedźwiedzia jest proporcjonalna do masywnego, umięśnionego i dobrze wyważonego ciała. Czaszka duża i stożkowa ze zwężającą się kufą, która prowadzi do dobrze ukształtowanych dużych nozdrzy, kolor nosa jest zwykle czarny lub brązowy i pasuje do koloru sierści.

Uszy są szeroko osadzone w górnej części czaszki, z lekko zaokrąglonymi końcówkami, które mają tendencję do zaginania się lub przechylania do przodu, gdy pies jest czujny, i leżą do tyłu, gdy pies jest bardziej zrelaksowany. Szczęki są mocne z cienkimi, mocno ściśniętymi ustami, które również pasują do koloru sierści.

Ciemne oczy średniej wielkości z dobrze napigmentowanymi powiekami mają żywy, czujny i uważny wyraz.

Długi, puszysty ogon jest zwykle noszony nisko i zakrzywiony, gdy pies odpoczywa. Gdy jest czujny lub w ruchu, ogon jest noszony wyżej nad ziemią, ale nigdy nie powinien zwijać się na grzbiecie psa.

Postać

Jest to rasa z natury opiekuńcza i czujna, która od wieków czuwa nad swoim właścicielem, jego majątkiem i stadem. Aidi są znane jako energiczne psy, które potrzebują pracy, aby być szczęśliwym.Niezwykle czujna natura oznacza, że ​​ma tendencję do szczekania, podnosząc alarm nawet przy najmniejszym zakłóceniu. Aidis, którzy są nieufni i nieufni wobec obcych, mogą zachowywać się agresywnie wobec intruzów.

Ochronny i terytorialny charakter może czasami prowadzić do bójek z innymi psami, jeśli zapuszczą się na jej terytorium. To pies, który potrzebuje solidnego, miłego treningu i silnego ludzkiego przywódcy, aby utrzymać go w ryzach.

Najważniejszym aspektem szkolenia jest utrzymanie pozytywnego treningu przy jednoczesnym ostrożnym unikaniu nieostrożnego obchodzenia się z psem, ponieważ jest to zazwyczaj wrażliwa rasa, która szybko stanie się nieufna wobec apodyktycznego właściciela.

Bardzo lojalne i kochające psy, okazały się doskonałymi zwierzętami domowymi, które są czułe w stosunku do dzieci - zwłaszcza jeśli są dobrze zsocjalizowane w młodym wieku.

W domu są raczej nieaktywne i spokojne, jednak są inteligentną rasą pracującą, która wymaga stymulacji umysłowej, aby zapobiec nudzie.

Znudzony lub zapomniany pies może szybko zmienić się w niszczyciela. W domu mieszkają w górzystych przestrzeniach, więc potrzebują dużo miejsca i będą kiepskim wyborem na mieszkanie lub mały dom. Gospodarstwo z dużym obszarem uprawnym i możliwością swobodnego poruszania się byłoby najlepszym siedliskiem dla pomocy.

Opieka

Ma naturalną, odporną na warunki atmosferyczne podwójną warstwę, składającą się z grubego, gęstego, miękkiego podszerstka i grubej, dłuższej okrywy wierzchniej. Niektóre sprzątanie będzie wymagane, jeśli planujesz je wpuścić.

Regularne szczotkowanie sierści pomoże rozprowadzić naturalne olejki, poprawiając ochronę przed warunkami atmosferycznymi i utrzymując zdrową sierść. Podszerstek wypada co roku, podczas gdy u samic może się to zdarzyć dwa razy w roku.

W przypadku psów żyjących w cieplejszym klimacie istnieje tendencja do linienia przez cały rok. Pielęgnacja będzie wymagała tolerowania dużej ilości sierści psa na meblach i dywanie podczas sesji zrzucania, które mogą trwać trzy tygodnie lub dłużej. Możesz zmniejszyć ilość, regularnie szczotkując i pielęgnując w tym czasie.

Należy kąpać psa tylko dwa lub trzy razy w roku, aby nie zmyć płaszcza chroniącego przed warunkami atmosferycznymi.

Zdrowie

Jedna z najzdrowszych ras psów na świecie, obecnie nie ma żadnych znanych wrodzonych problemów zdrowotnych związanych z tą rasą.