Megalodon (łac. Karcharodon megalodon)

Nie wszyscy wiedzą, że po zniknięciu dinozaurów superdrapieżnik Megalodon wspiął się na szczyt łańcucha pokarmowego, jednak przejął władzę nad innymi zwierzętami nie na lądzie, ale w niekończących się wodach Oceanu Światowego.

Opis megalodona

Nazwa tego gigantycznego rekina, który żył w paleogenie - neogenie (i według niektórych danych dotarł do plejstocenu) jest tłumaczona z greckiego jako „wielki ząb”. Uważa się, że megalodon przez dość długi czas utrzymywał życie morskie w ryzach, pojawiając się około 28,1 miliona lat temu i pogrążając się w zapomnieniu około 2,6 miliona lat temu.

Wygląd zewnętrzny

Dożywotni portret Megalodona (typowej ryby chrzęstnej, pozbawionej kości) został odtworzony zgodnie z jego zębami, rozrzuconymi po całym oceanie. Oprócz zębów naukowcy odkryli kręgi i całe kręgosłupy, zachowane dzięki wysokiemu stężeniu wapnia (minerał pomógł kręgom wytrzymać ciężar rekina i obciążenie powstałe podczas wysiłku mięśniowego).

To interesujące! Przed duńskim anatomem i geologiem Nielsem Stensenem zęby wymarłego rekina uważano za zwykłe kamienie, dopóki nie zidentyfikował formacji skalnych jako zębów megalodona. Stało się to w XVII wieku, po czym Stensen został nazwany pierwszym paleontologiem.

Na początek zrekonstruowano szczękę rekina (z pięcioma rzędami mocnych zębów, których łączna liczba wynosiła 276), co według paleogenetyki było równe 2 metry. Następnie zabrali ciało megalodona, nadając mu maksymalne wymiary, co było typowe dla kobiet, a także opierało się na założeniu bliskiego związku potwora z białym rekinem.

Odrestaurowany szkielet o długości 11,5 m przypomina szkielet Wielki biały rekin, dramatycznie wzrosła szerokość / długość i przeraża odwiedzających Maryland Maritime Museum (USA). Szeroka czaszka, gigantyczne ząbkowane szczęki i tępy krótki pysk – jak mówią ichtiolodzy, „na twarzy megalodona była świnia”. Ogólnie odrażający i przerażający wygląd.

Nawiasem mówiąc, dzisiejsi naukowcy odeszli już od tezy o podobieństwie megalodona i karcharodona (żarła białego) i sugerują, że zewnętrznie raczej przypominał wielokrotnie powiększony rekin piaskowy. Ponadto okazało się, że zachowanie megalodona (ze względu na jego ogromne rozmiary i specjalną niszę ekologiczną) było uderzająco odmienne od wszystkich współczesnych rekinów.

Wymiary megalodona

Wciąż toczą się debaty na temat maksymalnego rozmiaru drapieżnika wierzchołkowego i opracowano szereg metod określania jego prawdziwych rozmiarów: ktoś sugeruje, aby zacząć od liczby kręgów, inni narysowali paralelę między rozmiarem zębów a długością Ciało. Trójkątne zęby megalodona wciąż znajdują się w różnych częściach planety, co wskazuje na szerokie rozprzestrzenienie się tych rekinów w oceanach.

To interesujące! Karcharodon ma najbardziej zbliżony kształt do zębów, ale zęby jego wymarłego krewnego są masywniejsze, mocniejsze, prawie trzykrotnie większe i bardziej równomiernie ząbkowane. Megalodon (w przeciwieństwie do blisko spokrewnionych gatunków) nie ma pary bocznych ząbków, które stopniowo znikały z jego zębów.

Megalodon był uzbrojony w największe zęby (w porównaniu z innymi żywymi i wymarłymi rekinami) w całej historii Ziemi. Ich skośna wysokość, czyli długość przekątna sięgała 18-19 cm, a najmniejszy ząb psa urósł do 10 cm, natomiast ząb rekina białego (olbrzyma współczesnego świata rekinów) nie przekraczał 6 cm.

Porównanie i badanie szczątków megalodona, składających się ze skamieniałych kręgów i licznych zębów, doprowadziło do pomysłu jego kolosalnego rozmiaru. Ichtiolodzy są pewni, że dorosły megalodon może osiągnąć nawet 15-16 metrów przy masie około 47 ton. Bardziej imponujące parametry są uważane za dyskusyjne.

Charakter i styl życia

Gigantyczne ryby, do których należał megalodon, rzadko są szybkimi pływakami - do tego nie mają wystarczającej wytrzymałości i wymaganego stopnia metabolizmu. Ich metabolizm jest spowolniony, a ich ruch nie jest wystarczająco energiczny: nawiasem mówiąc, według tych wskaźników megalodon jest porównywalny nie tyle z białym, co z rekinem wielorybim. Innym wrażliwym punktem superdrapieżnika jest niska wytrzymałość chrząstki, która jest gorsza od tkanki kostnej, nawet biorąc pod uwagę ich zwiększone zwapnienie.

Megalodon po prostu nie mógł prowadzić aktywnego trybu życia ze względu na fakt, że ogromna masa tkanki mięśniowej (mięśnia) była przyczepiona nie do kości, ale do chrząstki. Dlatego potwór, wypatrując zdobyczy, wolał siedzieć w zasadzce, unikając intensywnego pościgu: megalodon był utrudniony przez niską prędkość i słabą wytrzymałość. Obecnie znane są 2 metody, za pomocą których rekin zabił swoje ofiary. Wybrała metodę, skupiając się na gabarytach obiektu gastronomicznego.

To interesujące! Pierwszą metodą był miażdżący taran, stosowany do małych waleni - megalodon atakował miejsca twardymi kośćmi (ramiona, górny kręgosłup, klatka piersiowa), aby je złamać i zranić serce lub płuca.

Po uderzeniu w ważne narządy ofiara szybko straciła zdolność poruszania się i zmarła z powodu poważnych obrażeń wewnętrznych. Druga metoda ataku została wymyślona przez Megalodona znacznie później, kiedy masywne walenie, które pojawiły się w pliocenie, weszły w obszar jego zainteresowań łowieckich. Ichtiolodzy znaleźli wiele kręgów ogonowych i kości płetw należących do dużych wielorybów plioceńskich, ze śladami ugryzień megalodona. Odkrycia te doprowadziły do ​​wniosku, że superdrapieżnik najpierw unieruchamiał dużą zdobycz, odgryzając/odrywając jej płetwy lub płetwy, a dopiero potem dobijając ją całkowicie.

Długość życia

Żywotność megalodona prawie nie przekroczyła 30-40 lat (tyle żyją przeciętne rekiny). Oczywiście wśród tych chrzęstnych ryb są też długie wątki, na przykład rekin polarny, którego przedstawiciele czasami obchodzą stulecie. Ale rekiny polarne żyją w zimnych wodach, co daje im dodatkowy margines bezpieczeństwa, a megalodon żył w ciepłych. Oczywiście drapieżnik wierzchołkowy nie miał prawie żadnych poważnych wrogów, ale (podobnie jak reszta rekinów) był bezbronny przed pasożytami i bakteriami chorobotwórczymi.

Siedlisko, siedliska

Skamieniałe szczątki megalodona powiedziały, że jego światowa populacja była liczna i zajmowała prawie całe oceany, z wyjątkiem zimnych regionów. Według ichtiologów megalodon znaleziono w wodach umiarkowanych i subtropikalnych obu półkul, gdzie temperatura wody wahała się w granicach +12+27°C.

Zęby i kręgi super rekina można znaleźć w różnych miejscach na całym świecie, takich jak:

• Ameryka północna;
• Ameryka Południowa;
• Japonia i Indie;
• Europa;
• Australia;
• Nowa Zelandia;
• Afryka.

Zęby Megalodona znaleziono daleko od głównych kontynentów - na przykład w Rowie Mariańskim na Oceanie Spokojnym. A w Wenezueli zęby superdrapieżnika znaleziono w osadach słodkowodnych, co pozwoliło stwierdzić, że megalodon jest przystosowany do życia w słodkiej wodzie (jak byk rekin).

Dieta Megalodona

Dopóki nie pojawiły się uzębione wieloryby, takie jak orki, rekin potworny, jak przystało na superdrapieżnika, siedział na szczycie piramidy żywieniowej i nie ograniczał się w wyborze pożywienia. Szeroka gama żywych stworzeń została wyjaśniona potwornym rozmiarem megalodona, jego masywnymi szczękami i ogromnymi zębami z płytką krawędzią tnącą. Ze względu na swój rozmiar megalodon poradził sobie z takimi zwierzętami, których żaden współczesny rekin nie jest w stanie pokonać.

To interesujące! Z punktu widzenia ichtiologów megalodon z krótką szczęką nie wiedział, jak (w przeciwieństwie do gigantycznego mozazaura) szczelnie schwytać i skutecznie rozczłonkować dużą zdobycz. Zwykle odrywał fragmenty skóry i powierzchowne mięśnie.

Obecnie ustalono, że podstawowym pożywieniem megalodona były mniejsze rekiny i żółwie, których muszle dobrze ulegały naciskowi potężnych mięśni szczęki i działaniu licznych zębów.

Dieta Megalodona, wraz z rekinami i żółwiami morskimi, obejmowała:

• wieloryby grenlandzkie;
• małe kaszaloty;
• wieloryby pręgowane;
• zatwierdzone bycetopy;
• cetoterium (fiszbinowce);
• morświny i syreny;
• delfiny i płetwonogie.

Megalodon nie wahał się atakować obiektów o długości od 2,5 do 7 m, na przykład prymitywnych wielorybów fiszbinowych, które nie były w stanie oprzeć się drapieżnikowi wierzchołkowemu i nie miały dużej prędkości, aby przed nim uciec. W 2008 roku zespół naukowców ze Stanów Zjednoczonych i Australii ustalił moc ugryzienia megalodona za pomocą symulacji komputerowych.

Wyniki obliczeń uznano za oszałamiające - megalodon ściskał ofiarę 9 razy mocniej niż jakikolwiek obecny rekin i 3 razy bardziej zauważalny niż krokodyl czesany (posiadacz obecnego rekordu siły ugryzienia). To prawda, że ​​pod względem absolutnej siły ugryzienia megalodon wciąż był gorszy od niektórych wymarłych gatunków, takich jak deinozuch, tyranozaur, mozazaur, sarkozuch, purusaur i daspletosaurus Goffmana.

Naturalni wrogowie

Pomimo niekwestionowanego statusu superdrapieżnika megalodon miał poważnych wrogów (są też konkurentami żywnościowymi). Ichtiolodzy zaliczają do nich zębowce, a dokładniej kaszaloty, takie jak zygofizyty i lewiatany Melville`a, a także niektóre rekiny olbrzymie, na przykład Carcharocles chubutensis z rodzaju Carcharocles. Kaszaloty, a później orki nie bały się dorosłych superrekinów i często polowały na osobniki młodociane Megalodona.

Wyginięcie megalodona

Wyginięcie gatunku z powierzchni Ziemi zbiega się w czasie z połączeniem pliocenu i plejstocenu: uważa się, że megalodon wymarł około 2,6 miliona lat temu, a być może znacznie później - 1,6 miliona lat temu.

Przyczyny wyginięcia

Paleontolodzy wciąż nie mogą dokładnie wymienić przyczyny, która stała się decydująca dla śmierci megalodona, dlatego mówią o kombinacji czynników (inne główne drapieżniki i globalna zmiana klimatu). Wiadomo, że w epoce pliocenu dno wznosiło się między Ameryką Północną i Południową, a oceany Spokojny i Atlantycki zostały przedzielone Przesmykiem Panamskim. Ciepłe prądy, zmieniając kierunki, nie były już w stanie dostarczyć wymaganej ilości ciepła do Arktyki, a północna półkula rozsądnie się ochłodziła.

To pierwszy negatywny czynnik wpływający na styl życia megalodonów przyzwyczajonych do ciepłych wód. W pliocenie małe wieloryby zostały zastąpione przez duże, które preferowały zimny północny klimat. Populacje dużych wielorybów zaczęły migrować, latem odpływając w chłodne wody, a megalodon stracił swoją zwykłą zdobycz.

Ważny! Mniej więcej w połowie pliocenu, bez całorocznego dostępu do dużej zdobyczy, megalodony zaczęły głodować, co wywołało falę kanibalizmu, w którym szczególnie dotknęły młode. Drugim powodem wyginięcia megalodona jest pojawienie się przodków współczesnych orek, wielorybów zębatych, obdarzonych bardziej rozwiniętym mózgiem i prowadzących zbiorowy tryb życia.

Ze względu na ich solidne rozmiary i zahamowany metabolizm megalodony ustępowały wielorybom zębowym pod względem szybkiego pływania i zwrotności. Megalodon był również wrażliwy na innych pozycjach - nie był w stanie chronić skrzeli, a także okresowo popadał w toniczny bezruch (jak większość rekinów). Nic dziwnego, że orki często ucztowały na młodych megalodonach (ukrywających się w wodach przybrzeżnych) i zjednoczone zabijały również dorosłych. Uważa się, że najnowsze wymarłe megalodony, które żyły na półkuli południowej.

Megalodon żyje?

Niektórzy kryptozoolodzy są pewni, że rekin potworny mógł przetrwać do dziś. W swoich wnioskach wychodzą ze znanej tezy: gatunek jest klasyfikowany jako wymarły, jeśli nie znaleziono ponad 400 tysięcy śladów jego obecności na planecie. lat. Ale jak w tym przypadku interpretować znaleziska paleontologów i ichtiologów?? „Świeże” zęby megalodonów znalezione w Morzu Bałtyckim i niedaleko Tahiti uważano za prawie „dziecinne” - wiek zębów, które nawet nie zdążyły całkowicie skamieniać, wynosi 11 tys. lat.

Kolejna stosunkowo niedawna niespodzianka, datowana na 1954 r. - 17 potwornych zębów utkwionych w kadłubie australijskiego statku „Rachelle Cohen” i znalezionych podczas czyszczenia dna pocisków. Zęby przeanalizowane i ocenione, że należą do Megalodona.

To interesujące! Sceptycy nazywają precedens Rachelle Cohen mistyfikacją. Ich przeciwnicy nie męczą się powtarzaniem, że Ocean Światowy był dotąd badany przez 5-10% i nie można całkowicie wykluczyć istnienia megalodona w jego głębinach.

Współcześni teoretycy megalodona uzbrojeni w żelazne argumenty potwierdzające skradanie plemienia rekinów. Tak więc świat dowiedział się o rekinie wielorybim dopiero w 1828 r., a dopiero w 1897 r. z głębin oceanów wyłonił się (dosłownie iw przenośni) rekin domowy, wcześniej zaliczany do nieodwołalnie wymarłego gatunku.

Dopiero w 1976 roku ludzkość zapoznała się z mieszkańcami głębinowych rekinów wielkogębowych, gdy jeden z nich utknął w łańcuchu kotwicy rzuconym przez statek badawczy w pobliżu. Oahu (Hawaje). Od tego czasu rekiny wielkogębowe były widziane nie więcej niż 30 razy (zwykle w formie opadania na wybrzeże). Nie udało się jeszcze przeprowadzić całkowitego skanu Oceanu Światowego, a nikt jeszcze nie postawił zadania na tak dużą skalę. A sam megalodon, przystosowany do głębokiej wody, nie zbliży się do wybrzeża (ze względu na ogromne rozmiary).

Odwieczni rywale superrekina, kaszaloty, przystosowali się do znacznego ciśnienia słupa wody i czują się dobrze, nurkując 3 kilometry i od czasu do czasu unosząc się w górę, by zaczerpnąć powietrza. Megalodon posiada również (lub posiada?) niezaprzeczalna zaleta fizjologiczna - posiada skrzela, które dostarczają organizmowi tlenu. Megalodon nie ma powodu, by ujawniać swoją obecność, co oznacza, że ​​istnieje nadzieja, że ​​ludzie usłyszą o nim więcej.

Wideo Megalodona