Ryba flądra

Flądra, czyli stornia prawostronna (Pleuronectidae) - przedstawiciele rodziny z klasy ryb promieniopłetwych należących do rzędu storni. W skład tej rodziny wchodzi sześćdziesiąt gatunków ryb o charakterystycznym wyglądzie.

Opis flądry

Cechą przedstawicieli rodziny Flądra jest umiejscowienie oczu po prawej stronie głowy, dzięki czemu takie ryby nazywane są storniami prawostronnymi. Czasami jednak występują tzw. odwracalne lub lewostronne formy flądry. Płetwy brzuszne są symetryczne i mają wąską podstawę.

Ogólna charakterystyka wszystkich gatunków rodziny:

• płaski korpus;
• wydłużone płetwy grzbietowa i odbytowa z licznymi promieniami;
• asymetryczna głowa;
• wyłupiaste i blisko rozmieszczone oczy, które działają niezależnie od siebie;
• obecność bocznej linii między oczami;
• skośne usta i ostre zęby;
• skrócona szypułka ogonowa;
• niewidoma jasna strona pokryta szorstką i twardą skórą.

Jaja flądry charakteryzują się brakiem kropli tłuszczu, pływają, a cały proces rozwoju odbywa się w toni wodnej lub jej górnych warstwach. Wszystkie pięć gatunków storni składa jaja typu dennego.

To interesujące! Dzięki mimice przedstawiciele rodziny Kambałow są w stanie umiejętnie ukrywać się na każdym złożonym tle, nie ulegając nawet tej umiejętności kameleon.

Wygląd zewnętrzny

Niezależnie od taksonu wszystkie stornie preferują bentosowy tryb życia, żyją w głębinach i charakteryzują się spłaszczonym, cienkim, owalnym lub romboidalnym ciałem.

Flądra rzeczna (Plaichthys flesus) obejmuje stornię rozgwiazdy, kałkan czarnomorski i stornię arktyczną:

• Flądra gwiaździsta (Platichthys stellatus) - gatunek o odwracalnym lewostronnym ułożeniu oczu, ciemnozielonkawym lub brązowym kolorze, szerokich czarnych prążkach na płetwach i kolczastych blaszkach gwiaździstych po stronie oka. Średnia długość ciała wynosi 50-60 cm przy masie ciała 3-4 kg;
• Kalkan nad Morzem Czarnym (Scophthalmidae) - gatunek charakteryzujący się lewą pozycją oka, okrągłym kształtem ciała i wieloma guzowatymi kolcami, które są rozsiane po powierzchni widzącej strony brązowo-oliwkowej. Długość dorosłej ryby przekracza metr przy średniej wadze 20 kg;
• Flądra polarna (Liopsetta glacialis) - gatunek odporny na zimno o wydłużonym owalnym ciele o monochromatycznym ciemnobrązowym kolorze z ceglastymi płetwami.

Flądra morska czuje się dobrze w słonych wodach. Gatunki te charakteryzują się bardzo dużą zmiennością wielkości, kształtu ciała, koloru płetw, umiejscowienia strony niewidomej i widzącej:

• Flądra morska (Pleuronectes platesa) jest podstawowym taksonem o brązowo-zielonej barwie podstawowej i czerwonawych lub pomarańczowych plamkach. Przedstawiciele gatunku dorastają do 6-7 kg przy maksymalnym rozmiarze w metrach. Gatunek jest właścicielem rozwiniętej mimikry;
• Białobrzuchy południowy oraz flądra północna należą do ryb dennych, często dorastających do 50 cm. Cechą wyglądu jest obecność łukowatej, rozcieńczonej linii bocznej, mleczny kolor ślepej strony, część oka w kolorze brązowym lub pszenno-brązowym;
• Flądra żółtopłetwa (Limanda aspera) to gatunek zimnolubny, charakteryzujący się obecnością łusek z kolcami i zaokrąglonym brązowym ciałem, otoczonym żółto-złotymi płetwami. Maksymalny rozmiar dorosłej ryby to około 45-50 cm przy średniej wadze 0,9-1,0 kg;
• halibuty są reprezentowane przez pięć gatunków, z których największe dorastają do 4,5 metra przy średniej wadze 330-350 kg, a najmniejszym przedstawicielem jest halibut o zębach strzałkowych, który bardzo rzadko przybiera na wadze powyżej 8 kg przy długości ciała 70-80 cm.

Flądra dalekowschodnia to nazwa zbiorowa, która łączy w sobie kilkanaście taksonów, tzw. Gatunek ten obejmuje formy żółtopłetwe, gwiaździste i białobrzuchy, a także dwurzędowe, trąbkowate, długonose, halibuta, żółtobrzucha, brodawkowate i inne.

Charakter i styl życia

Flądra jest głównie samotnikiem i bentosem. Członkowie rodziny bardzo umiejętnie maskują się jako otaczający krajobraz (mimikra). Takie ryby spędzają znaczną część czasu leżąc na powierzchni dna lub zagrzebując się po oczy w różnych osadach dennych. Dzięki temu bardzo racjonalnemu, naturalnemu kamuflażowi stornia nie tylko potrafi złapać zdobycz z pewnego rodzaju zasadzki, ale także ukryć się przed większymi wodnymi drapieżnikami.

Nawet pomimo pewnej powolności i pozornej ociężałości, flądra jest po prostu przyzwyczajona do powolnego poruszania się po ziemi, co jest spowodowane falującymi ruchami. Jednak w razie potrzeby flądra staje się po prostu świetnym pływakiem. Taka ryba startuje niemal natychmiast, a na stosunkowo krótkich dystansach jest w stanie z łatwością rozwinąć dość dużą prędkość.

W sytuacjach wymuszonych stornia dosłownie „strzela” całym swoim płaskim ciałem kilka metrów na raz w wymaganym kierunku, wypuszczając bardzo silny strumień wody na dno za pomocą osłony skrzelowej znajdującej się po ślepej stronie głowy. Podczas gdy gęsta zawiesina piasku i mułu osiada, energiczna ryba ma czas na złapanie zdobyczy lub szybkie ukrycie się przed drapieżnikiem.

Jak długo żyje flądra

Średnia długość życia flądry w najkorzystniejszych warunkach zewnętrznych wynosi około trzech dekad. Ale w rzeczywistości rzadcy członkowie rodziny mogą dożyć tak czcigodnego wieku i najczęściej masowo giną w rybackich sieciach przemysłowych.

Dymorfizm płciowy

Samce storni różnią się od samic mniejszym rozmiarem, znaczną odległością między oczami, a także dłuższymi pierwszymi promieniami płetw piersiowych i grzbietowych.

Rodzaje flądry

Sześćdziesiąt obecnie znanych gatunków storni łączy się w główne dwadzieścia trzy rodzaje:

• Gładzica kłująca (Acanthopsetta), w tym flądra kłująca (Acanthopsetta nadeshnyi) lub stornia gruba;
• halibuty strzałkowate (Atheresthes), w tym halibut azjatycki (Atheresthes evermanni) i halibut amerykański (Atheresthes stomias);
• Cleisthenes, w tym Cleisthenes herzensteini i Cleisthenes pinetorum;
• stornia brodawkowata (Clidoderma), w tym stornia brodawkowata (Clidoderma asperrimum);
• Eopsetta, w tym Eopsetta grigorjewi lub flądra dalekowschodnia i Eopsetta jordani lub kalifornijska eopsetta;
• Flądra długa ( Glyptocephalus ), w tym stornia czerwona ( Glyptocephalus cynoglossus ), flądra długa z Dalekiego Wschodu ( Glyptocephalus stelleri ) lub mała flądra Stellera ;
• Flądra halibutowa (Hippoglossoides), w tym flądra halibutowa japońska (Hippoglossoides dubius) lub stornia japońska, stornia północna (Hippoglossoides elassodon) i flądra flądrowa (Hippoglossoides a także platesoides)
• Halibuty (Hippoglossus) lub halibuty białe, w tym halibut atlantycki (Hippoglossus hippoglossus) i halibut pacyficzny (Hippoglossus stenolepis);
• stornia dwukolorowa (Kareius) i stornia dwubarwna (Lepidopsetta), które obejmują stornię białobrzuchy (Lepidopsetta mochigarei) i stornię północną (Lepidopsetta polyxystra);
• Limanda, w tym Limanda aspera, Limanda ferruginea i Limanda limanda, Limanda punctatissima i Limanda sakhalinensis;
• flądry arktyczne (Liopsetta), w tym stornia zaskórników (Liopsetta putnami);
• flądra oregońska (Lyopsetta);
• Mała flądra (Microstomus), w tym Microstomus achne, Mała flądra (Microstomus kitt), flądra pacyficzna i Microstomus shuntovi;
• Flądra rzeczna (Platichthys), w tym stornia gwiaździsta (Platichthys stellatus);
• Flądra (Pleuronectes), w tym flądra żółta (Pleuronectes quadrituberculatus);
• stornia twardogłowa (Pleuronichthys), w tym Pleuronichthys coenosus, stornia rogata (Pleuronichthys cornutus);
• Flądry cętkowane (Psettichthys);
• Flądra zimowa (Pseudopleuronectes), w tym stornia żółta (Pseudopleuronectes herzensteini), stornia pospolita (Pseudopleuronectes schrenki) i stornia japońska (Pseudopleuronectes yokohamae).

Wyróżnia się także rodzaje Dexistes i Embassichthys, reprezentowane przez Embassichthys bathybius, rodzaje Hypsopsetta i Isopsetta (Isopsetta), Verasper i Tanakius (Tanakius), Psammodiscus, Psamriella oraz halibuty czarne (Reinhardtius).

To interesujące! Halibut jest przedstawicielem największej wielkości flądry i zamieszkuje głębiny Pacyfiku i Oceanu Atlantyckiego, a żywotność takiej drapieżnej ryby może sięgać pół wieku.

Siedlisko, siedliska

Platichthys stellatus jest typowym mieszkańcem północnych wód Oceanu Spokojnego, w tym mórz Japońskiego i Beringa, Ochockiego i Czukockiego. Formy słodkowodne zamieszkują laguny, dolne rzeki i zatoki. Przedstawiciele gatunku Scophtalmidae występują na Północnym Atlantyku, a także w wodach Morza Czarnego, Bałtyckiego i Śródziemnego. Oprócz środowiska morskiego stornia tego gatunku świetnie czuje się w dolnym biegu południowego Bugu, Dniepru i Dniestru.

Wzrost zasolenia wód Morza Azowskiego i spłycenie wpadających do niego rzek pozwoliło kałkanowi flądry z Morza Czarnego rozprzestrzenić się do ujścia rzeki Don. Przedstawiciele bardzo odpornych na zimno gatunków arktycznych zamieszkują wody mórz Kara, Barentsa, Białego, Beringa i Ochockiego, a także są wszechobecne w Jeniseju, Ob, Kara i Tugur, gdzie takie ryby preferują miękkie, muliste gleby.

Podstawowy takson morski żyje w słabo i mocno zasolonych wodach, preferując głębokości w granicach 30-200 m. Przedstawiciele gatunku są ważnymi obiektami rybołówstwa komercyjnego, a także zamieszkują wody wschodniego Atlantyku, Morza Śródziemnego i Morza Barentsa, Białego i Bałtyckiego oraz niektórych innych mórz. Południowa stornia białobrzuchy zamieszkuje strefę przybrzeżną Primorye i występuje w Morzu Japońskim, podczas gdy dorosłe osobniki z północnych podgatunków wolą wody Morza Ochockiego, Kamczatki i Beringa.

To interesujące! Ze względu na bogatą różnorodność gatunkową i niesamowitą elastyczność biologiczną, wszystkie płastugi z dużym powodzeniem zaaklimatyzowały się na obszarach wzdłuż całego wybrzeża euroazjatyckiego oraz w wodach mórz śródlądowych.

Flądra żółtopłetwa jest obecnie szeroko rozpowszechniona w Morzu Japońskim, Ochockim i Beringa. Takie ryby są dość liczne na Sachalinie i zachodnim wybrzeżu Kamczatki, gdzie wolą osiedlać się na głębokości 15-80 metrów i przylegać do piaszczystej gleby. Halibuci żyją na Atlantyku, zasiedlając skrajne wody Oceanu Arktycznego i Pacyfiku, w tym Morza Barentsa, Beringa, Ochockiego i Japonii.

Dieta flądrowa

W zależności od cech gatunkowych taksonu, szczyt aktywności żerowania może przypadać o zmierzchu, porze nocnej lub dziennej. Dieta storni jest reprezentowana przez żywność pochodzenia zwierzęcego. Młode stornie żywią się bentosem, robakami, obunogami, a także larwami, skorupiakami i jajami. Starsze stornie wolą żywić się wężami i robakami, wieloma innymi szkarłupniami, a także małymi rybami, niektórymi bezkręgowcami i skorupiakami. Przedstawiciele rodziny szczególnie lubią krewetki i niezbyt dużego gromadnika.

Ze względu na boczne ułożenie głowy stornia dość szybko wygryza z gleby średniej wielkości mięczaki żyjące w grubości dna morskiego lub rzecznego. Siła szczęk flądry jest tak duża, że ​​taka ryba łatwo i szybko prostuje grubościenne muszle rdzeni, a także muszle krabów. O wysokiej wartości przedstawicieli rodziny w dużej mierze decyduje właśnie równowaga żywienia z pokarmami wysokobiałkowymi.

Reprodukcja i potomstwo

Czas tarła dla każdego taksonu jest bardzo indywidualny i zależy bezpośrednio od regionu zamieszkania, czasu rozpoczęcia okresu wiosennego, tempa nagrzewania się wody do najbardziej komfortowych wskaźników. Wspólny okres lęgowy większości gatunków trwa od pierwszej dekady lutego do maja. Zdarzają się wyjątki, do których zaliczają się np. turbot czy Big Diamond.

Przedstawiciele tego gatunku odbywają tarło w wodach Morza Bałtyckiego i Północnego od kwietnia do sierpnia, podczas gdy flądra polarna preferuje tarło w pokrytych lodem wodach Morza Karskiego i Morza Barentsa od grudnia do stycznia.

Przedstawiciele rodziny z reguły dojrzewają w trzecim lub siódmym roku życia. Samice większości gatunków charakteryzują się wysokim wskaźnikiem płodności, dlatego w jednym lęgu może z powodzeniem znajdować się około 0,5-2 mln jaj pelagicznych. Najczęściej okres inkubacji trwa nie dłużej niż dwa tygodnie. Na tarliska storni wybierane są odpowiednio głębokie obszary przybrzeżne z piaszczystym dnem.

To interesujące! Narybek flądry pływającej ma klasyczny pionowy kształt ciała z symetrycznie rozwiniętymi dwoma bokami, a mały bentos i duża ilość zooplanktonu służą jako baza pokarmowa dla osobników młodocianych.

Niektóre gatunki z powodzeniem mogą rozmnażać się nawet na głębokości pięćdziesięciu metrów, co wynika z wyjątkowo dużej wyporności lęgowej i braku konieczności przyczepiania jaj do jakiegokolwiek stałego podłoża.

Naturalni wrogowie

Flądra może szybko i łatwo zmienić kolor górnej płaszczyzny swojego ciała, co pomaga takiej rybie ukryć się pod każdym rodzajem dna i chroni przed wdzieraniem się wielu wodnych drapieżników. Niemniej jednak za najbardziej niebezpieczne dla członków tej rodziny w warunkach naturalnych uważa się węgorza i halibuta oraz człowieka. Dzięki pysznemu i bardzo smacznemu, zdrowemu białemu mięsu, stornia jest aktywnie poławiana przez rybaków niemal we wszystkich zakątkach globu.

Populacja i status gatunku

Zagadnienia przełowienia gatunków łatwo dostępnych i najrzadszych w warunkach połowów snurrevodów są szczególnymi przypadkami ogólniejszego problemu, który wykształcił się w warunkach połowów wielogatunkowych i obecnie nie ma skutecznego rozwiązania. Identyfikując najbardziej podstawowe czynniki przyrodnicze, które mają największe znaczenie w kształtowaniu się ogólnej liczebności storni, badacze często wskazują na możliwą cykliczność spadku i wzrostu liczebności populacji.

Między innymi niektóre populacje storni są stale pod negatywnym wpływem działalności człowieka lub znajdują się pod stałą, wysoką presją połowową. Na przykład gatunek Arnoglos Mediterranean, czy flądra Kesslera jest obecnie zagrożony całkowitym wyginięciem, a łączna populacja takiej ryby drapieżnej jest niezwykle mała.

Wartość handlowa

Flądra jest cenną rybą handlową, poławianą głównie w wodach Morza Czarnego i Bałtyckiego. Flądra kałkan i turbot są tradycyjnie poławiane w Morzu Śródziemnym. Świeża ryba ma lekko zielonkawy kolor i białe mięso. Prawie wszystkie potrawy z flądry są bardzo dobrze przyswajalne przez organizm człowieka, przyczyniają się do przyspieszenia procesów metabolicznych i są często wykorzystywane w żywieniu dietetycznym.

Film o flądrze