Cukrzyca u psów

Cukrzyca u psów może brzmieć jak śmiertelna diagnoza dla wielu właścicieli, którzy wcześniej nie zetknęli się z tą „przerażającą” chorobą. Ale pomimo tego, że cukrzyca jest chorobą przewlekłą, przy odpowiednim podejściu nie przyćmi znacząco życia zwierzaka. Cukrzyca polega na stałym monitorowaniu poziomu glukozy we krwi zwierzęcia przez właściciela i wymaga dobrych umiejętności wykonywania iniekcji. Jednak wszystkie te trudności można przezwyciężyć, ponieważ przy odpowiedniej opiece pies może przejść w stan remisji. O tym, jak diagnoza cukrzycy występuje u zwierzęcia i jak kontrolować jej stan w przyszłości, porozmawiamy dalej.

Aby komórki „widziały” glukozę, trzustka wydziela specjalny hormon zwany insuliną, którego stężenie stopniowo spada w miarę wchłaniania przez komórki pozostałej glukozy.

Rozwój cukrzycy

Cukrzyca implikuje dwie główne pułapki w tym algorytmie:

• z pewnych powodów żelazo przestaje wytwarzać insulinę;
• insulina nadal jest produkowana, ale komórki nadal nie odbierają glukozy i nie wchodzą z nią w żaden sposób.

W rezultacie ilość glukozy wzrasta wraz z upływem czasu, a jej przemiana w rezerwy energii jest opóźniona. Ponadto komórki ulegają stopniowemu wyczerpaniu, gdy przestają otrzymywać pokarm. Ten patologiczny proces ostatecznie prowadzi do wielkich zmian w procesach metabolicznych organizmu i stanowi bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia zwierzęcia.

Co to jest moczówka prosta?

Oprócz cukrzycy istnieje również typ niecukrowy, o którym większość ludzi nie zdaje sobie sprawy. Istotą moczówki prostej jest to, że organizm zwierzęcia przestaje dostrzegać hormon antydiuretyczny, który odgrywa ważną rolę w regulacji równowagi wodno-solnej. W wyniku zachodzących zaburzeń organizm gromadzi nadmierne zapasy soli, co prowadzi do pojawienia się objawów podobnych do objawów cukrzycy.

W przypadku moczówki prostej, psy jedzące suchą karmę zaczynają z niej rezygnować ze względu na to, że zawiera ona dużą ilość soli i bardzo mały procent płynów, co dodatkowo pogłębia odwodnienie.

Przyczyny cukrzycy

Fizjologiczne przesłanki rozwoju cukrzycy pozostają w dużej mierze niejasne dla współczesnej medycyny. Jedną z przyczyn tej niepewności jest brak zadowalających informacji statystycznych na ten temat. Ponadto nie wszystkie psy z cukrzycą trafiają po prostu do lekarzy, ponieważ ich diagnoza może być dla właściciela tajemnicą ze względu na łagodne objawy.

W związku z tym eksperci identyfikują dość niewielką liczbę powodów, dla których psy mogą rozwinąć cukrzycę:

• otyłość;
• konsekwencje braku równowagi hormonalnej u kobiety, która objawia się w trakcie lub wkrótce po rui. Najczęściej cukrzycę występuje u kobiet, które doświadczyły zaburzeń hormonalnych z powodu fałszywej ciąży;
• konsekwencje zaburzeń hormonalnych, które powstały w wyniku reakcji na niepiśmienną terapię lekową lub szereg innych okoliczności;
• zapalenie trzustki i inne patologie trzustki-
  

  Zwierzęta, które wcześniej miały problemy z trzustką, częściej zachorują na cukrzycę

• dziedziczna predyspozycja. Psy, których rodzice wykazują objawy cukrzycy, są bardziej podatne na rozwój choroby wraz z wiekiem;
• Płeć. Trudno nazwać ten czynnik przyczyną, jednak fakt, że kobiety są bardziej podatne na cukrzycę, w przeciwieństwie do mężczyzn, nie budzi wątpliwości. Cecha ta tłumaczy się większą wrażliwością układu hormonalnego u suk. Grupa ryzyka obejmuje przede wszystkim samice niesterylizowane, które nie wydały potomstwa;
• przynależność rasowa. Uważa się, że rasy takie jak Doberman, Pudel, Pomeranian, Labrador Retriever i Beagle są najbardziej podatne na cukrzycę. Do tego powodu należy jednak podchodzić z ostrożnością ze względu na niedokładne statystyki.
  

  Lekarze weterynarii nie ustalili jeszcze wyraźnego związku między niektórymi rasami a ich skłonnością do rozwoju cukrzycy

Objawy cukrzycy

Niestety, we wczesnych stadiach cukrzyca może przebiegać zupełnie niezauważalnie zarówno dla właściciela, jak i zwierzaka, który nie odczuje silnego dyskomfortu. Nasilenie objawów będzie objawiać się stopniowo, w tym taki zestaw objawów, jak:

• zwiększone oddawanie moczu. Jeśli wcześniej Twój pupil miał dość dwóch spacerów rano i wieczorem, aby opróżnić pęcherz, teraz znacznie częściej zaczyna prosić o wyjście na zewnątrz. Jednocześnie sam mocz traci nasycenie, nabierając jasnożółtego odcienia. „Wybielanie” moczu następuje dzięki temu, że jest on impregnowany nieprzetworzoną glukozą-
  

  Pies z cukrzycą często zaczyna oddawać mocz w domu, bo po prostu nie ma czasu na znoszenie ulicy

• ciągłe uczucie pragnienia. To całkiem naturalne, że częsta potrzeba skorzystania z toalety prowadzi do konieczności uzupełnienia brakującego płynu. Jednak bez względu na to, ile wody wypił zwierzę, jego błona śluzowa jamy ustnej pozostaje nienaturalnie sucha. Dzieje się tak, ponieważ glukoza dosłownie przyciąga cały płyn w organizmie i „zabiera” go wraz z moczem;
• na tle patologii związanych ze złym stanem trzustki pies może doświadczać napadów wymiotów i biegunki, niezwiązanych z zatruciem lub innymi zaburzeniami w przewodzie pokarmowym;
• zwiększony apetyt, któremu nie towarzyszy przyrost masy ciała. Ze względu na odporność komórek na cukier w sensie fizjologicznym organizm chorego psa jest zawsze w strajku głodowym, niezależnie od tego, jak często zwierzę je. Jego ciało dosłownie nie potrafi rozpoznać jedzenia w jedzeniu i użyć go do nasycenia-
  

  W przypadku cukrzycy organizm zwierzęcia nie otrzymuje wystarczających zasobów odżywczych i nieustannie stara się je uzupełniać

• spowolnienie procesów regeneracji skóry. Z powodu głodu komórkowego organizm psa zajmie znacznie więcej czasu, aby wyleczyć zwykłe otarcia lub głębszą ranę;
• pojawienie się nieprzyjemnego, gnijącego zapachu z ust. W miarę postępu choroby zgniliznę można zastąpić charakterystycznym zapachem acetonu, objawiającym się zatruciem wątroby i nerek, a także poważnymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej;
• w wyniku zaburzeń metabolicznych pogarsza się stan organizmu jako całości. Pies zaczyna tracić sierść w dużych ilościach, zęby stają się bardziej chwiejne, a skóra wysycha i zaczyna się łuszczyć. Wszystko to wskazuje na poważny brak składników odżywczych w organizmie.
  

  Pojawienie się łysin i dużej ilości łupieżu jest wynikiem długotrwałych zaburzeń w organizmie

Należy zauważyć, że utrata masy ciała nie jest jedyną możliwą reakcją organizmu na wzrost poziomu cukru we krwi, chociaż to właśnie ta zewnętrzna manifestacja jest najczęstsza. Zdarza się również, że psy z cukrzycą rozwijają otyłość na tle nierównowagi hormonalnej i innych „błędów” w funkcjonowaniu organizmu.

Objawy towarzyszące

Oprócz objawów, które są oczywistymi towarzyszami cukrzycy, u psów często występują objawy pośrednie:

• zmniejszona aktywność seksualna lub nawet dysfunkcja seksualna;
• zmętnienie soczewki oka i towarzyszące pogorszenie widzenia;
• zapalenie pęcherza i inne choroby o charakterze bakteryjnym;
• ogólna depresja – pies dużo czasu spędza w pozycji leżącej i nie odczuwa tego samego entuzjazmu przed chodzeniem;
• drętwienie kończyn, które w miarę postępu choroby może przerodzić się w drgawki;
• chwiejny chwiejny chód.

Choroby o podobnych objawach

Ze względu na to, że cukrzyca we wczesnym stadium ma niejasne objawy, bywa mylona z innymi chorobami i odwrotnie. Wśród patologii, które mają system objawów, które są częściowo podobne do cukrzycy, są:

• niewydolność nerek i wynikająca z niej stała potrzeba wody;
• inwazje pasożytnicze, które również często łączą wyniszczenie zwierzaka na tle jego rosnącego apetytu;
• patologie ośrodkowego układu nerwowego, w wyniku których pies może wykazywać zarówno drgawki, jak i drętwienie kończyn;
• choroby bakteryjne układu moczowo-płciowego u psów prowadzące do zwiększonej potrzeby oddawania moczu.

Pomimo faktu, że choroby te dotyczą różnych układów narządów i mają niewiele wspólnego z cukrzycą, bardzo trudno jest je odróżnić na podstawie objawów zewnętrznych. Dlatego przed rozpoznaniem cukrzycy weterynarz zleca imponującą liczbę badań. Ponadto zdarza się również, że cukrzyca rozwija się na tle powyższych schorzeń, co dodatkowo komplikuje proces diagnostyczny.

Diagnostyka

Jeśli pies jest podejrzany o cukrzycę, przypisuje się mu szereg badań, w tym następujące opcje:

• ogólna i biochemiczna analiza krwi i moczu;
• analizy, które pozwalają śledzić wahania poziomu glukozy we krwi zwierzęcia;
• analiza zawartości acetonu we krwi;
• testy hormonalne;
• elektrokardiografia;
• prześwietlenie;
• badanie ultrasonograficzne trzustki i innych narządów, jeśli jest to wskazane.

Leczenie

Podobnie jak ludzie, cukrzyca jest chorobą przewlekłą u psów, której nie można zwalczyć, ale można ją stale kontrolować. Leczenie cukrzycy polega na monitorowaniu poziomu insuliny w organizmie zwierzęcia i jego terminowej korekcji poprzez wstrzyknięcie.

Oczywiście w praktyce wszystko okazuje się nie takie proste – weterynarz musi jeszcze dobrać odpowiedni lek dla konkretnego zwierzęcia i jego dawkowanie, inaczej pies może doświadczyć poważnych komplikacji. Planowanie terapii lekowej zależy od trzech głównych czynników:

• stadium cukrzycy;
• specyfika obrazu klinicznego (obecność chorób współistniejących);
• cechy fizjologiczne psa.

Oprócz zastrzyków, istotną częścią leczenia jest odpowiednia dieta zapobiegająca odwodnieniu zwierzęcia. Dlatego w diecie szczególnie ważna jest kwestia prawidłowego spożycia wody. Dotyczy to szczególnie tych zwierząt, które jedzą suchą karmę, która wymaga dużej ilości płynów do normalnego trawienia.

Wideo - Leczenie i zapobieganie cukrzycy u zwierząt domowych

Insulinoterapia

Insulinoterapia ma dwa główne cele:

• normalizacja poziomu cukru we krwi psa;
• utrzymanie stabilnego stanu zwierzęcia.

Istnieją dwa rodzaje insuliny, przeznaczone do różnych zadań i mające różny czas działania na organizm, o czym będziemy mówić dalej.

Insulina krótkoterminowa

Jak można się domyślić, ten rodzaj leku ma szybkie, ale przemijające działanie, które może być bardzo przydatne w nagłych sytuacjach, gdy pies pilnie potrzebuje tego hormonu. Wstrzyknięcie insuliny krótkoterminowej zaczyna działać już pół godziny po jej wprowadzeniu, a szczyt skuteczności przypada na drugą lub trzecią godzinę. Średni czas ekspozycji na taki lek wynosi od sześciu do ośmiu godzin, po czym jest całkowicie wydalany z organizmu.

Krótkoterminowe preparaty insuliny obejmują następujące nazwy:

• Actrapid;
• Insuman Rapid;
• Humulin regularny.

Insulina długoterminowa

Długotrwałe preparaty insuliny stanowią podstawę dożywotniej terapii psa z cukrzycą. Większość leków należących do tej grupy wiąże się z ich dwukrotnym zażyciem w ciągu dnia. Insulina długoterminowa zaczyna działać później niż insulina krótkoterminowa – zaledwie godzinę po podaniu. Swoją skuteczność zachowuje jednak przez osiemnaście godzin, ostatecznie wydalany z organizmu dopiero po dobie.

Krótkoterminowe preparaty insuliny obejmują następujące nazwy:

• Humulin NPH;
• Protafan;
• Insuman Bazal.

Wybór leków

W celu dobrania leku, który jak najdokładniej odpowiadałby indywidualnym potrzebom psa, lekarz przeprowadza kilka ważnych obserwacji psa:

• mierzy zawartość glukozy w moczu zwierzęcia raz dziennie przez kilka dni;
• mierzy poziom glukozy we krwi trzy razy dziennie;
• mierzy stężenie glukozy we krwi co trzy do czterech godzin w ciągu dnia.

Wszystkie te pomiary odbywają się przy użyciu określonych leków, których skuteczność oblicza lekarz. Stąd możemy wnioskować, że właściwą terapię lekową można wybrać tylko eksperymentalnie. Najwygodniej jest przeprowadzać takie eksperymenty w warunkach szpitalnych, dlatego w większości przypadków weterynarze sugerują właścicielom pozostawienie zwierząt w klinice weterynaryjnej na kilka dni.

Stosowanie insuliny

Stosowanie insuliny w praktyce jest bardzo trudnym zadaniem i wymaga stałej analizy stanu zwierzęcia. Nie ma sztywnego schematu podawania leków, którego można by się nauczyć raz na zawsze bez martwienia się o sytuacje „nagłe”. Dynamika samopoczucia cukrzyka jest bardzo nieprzewidywalna i często wymaga naruszenia zasad, na przykład z ostrym pogorszeniem, gdy pies nagle potrzebuje krótkotrwałej insuliny.

O granicach, w jakich dawki podawane zwierzęciu mogą się wahać i od jakich wskaźników zależy dawka, opisujemy w tabeli.

Tabela 1. Obliczanie dawki insuliny na cukrzycę u psów

Oznaki hipoglikemiiWstrzyknięcie insuliny zabronionePoziom glukozy spada do 4 mmol/L i poniżejZmniejszenie dawki insuliny o połowę (z dziennego zapotrzebowania)Poziomy glukozy wahają się od 4 do 10 mmol/LDawka insuliny nie zmienia sięPoziom glukozy mieści się w zakresie od 10 do 15 mmol/LDawkę insuliny zwiększa się o 0,1 jednostki na kilogram masy ciałaPoziom glukozy powyżej 15 mmol/LDawkę insuliny zwiększa się o jedną piątą dziennego zapotrzebowania

Pierwsza pomoc w hipoglikemii

Innym niebezpiecznym stanem zwierzęcia jest hipoglikemia, która polega na gwałtownym spadku poziomu glukozy we krwi. Warunek ten nakłada zakaz stosowania zastrzyków z insuliny, ponieważ istnieje ryzyko zapadnięcia psa w śpiączkę i późniejszej śmierci. Hipoglikemię rozpoznaje się po następujących objawach:

• stan depresyjny;
• niespójny ruch różnych grup mięśni;
• drgawki;
• śpiączka.

Częstymi przyczynami hipoglikemii są nadmierne podawanie insuliny lub nadmierny wysiłek fizyczny, prowadzący do przepracowania już osłabionego zwierzęcia. Jedynym sposobem na wpłynięcie na ten stan jest podanie glukozy dożylnie lub doustnie.

Dieta

Dieta cukrzycowa ma na celu zniechęcenie psa do przybierania na wadze. Im większa masa zwierzęcia, tym trudniej komórkom jego ciała poradzić sobie z „trawieniem” insuliny. Dlatego, jeśli taką diagnozę postawiono u psa z nadwagą lub otyłością, właściciel musi przede wszystkim upewnić się, że jego pupil traci nadwagę. Jednocześnie dieta nie powinna być wyczerpująca i prowadzić do strajków głodowych, które tylko silniej uderzą w zły stan zdrowia zwierzęcia.

Przy wyborze produktów ważne jest, aby właściciel psa zwracał uwagę na karmę wzbogaconą w białko i praktycznie pozbawioną cukru w ​​swoim składzie. Oczywiście nie da się całkowicie wyeliminować cukru, ale zminimalizowanie go jest wykonalnym zadaniem.

Suche jedzenie

Jeśli zwierzę je suchą karmę, musisz znaleźć tych producentów, którzy oferują linie zaprojektowane specjalnie dla psów z tą chorobą. W szczególności należy zwrócić uwagę na te pasze, które mają wysoką zawartość błonnika. Konwencjonalna żywność (nawet jeśli jest to segment super premium) tylko szkodzi organizmowi zwierzęcia, ponieważ zawiera niedopuszczalne ilości węglowodanów, białek i tłuszczów dla diabetyka.

O różnicy między dietą psów chorych na cukrzycę a dietą psów zdrowych i przysmakami dozwolonymi dla diabetyków przeczytasz poniżej.

Zabroniona żywność

Szczególnie ostrożni powinni być właściciele psa jedzącego naturalną karmę, ponieważ są bardziej narażeni na różne błędy w przygotowaniu diety. Należy jednak zauważyć, że lista zakazanych pokarmów dla psów chorych na cukrzycę ma wiele wspólnego z podobną listą dla psów zdrowych i sugeruje następujące pozycje:

• winogrono;
• kukurydza;
• żywność w puszkach;
• smażone, wędzone, tłuste;
• słodycze;
• pieczywo;
• czosnek;
• rodzynki;
• Biały ryż;
• sztuczne słodziki;
• psie smakołyki.

Wideo - Dieta dla psów z cukrzycą

Życie psa z cukrzycą

Pomimo tego, że cukrzycy nie da się całkowicie wyleczyć, zwierzę z tą diagnozą może żyć długo i dostatnie życie. Oczywiście cukrzyca nałoży szereg ograniczeń na życie pupila, a także na życie jego właściciela, który od tej pory będzie musiał stale oceniać stan psa. Jednak z biegiem czasu człowiek nieuchronnie przyzwyczaja się do tego porządku i zaczyna lepiej „czuć” swojego psa i jego samopoczucie, wyłapując najmniejsze zmiany.

Oczywiście właściciel zwierzęcia z cukrzycą musi się wiele nauczyć. W przyszłości będzie potrzebował następującej wiedzy:

• umiejętności przechowywania otwartego opakowania insuliny;
• ilość insuliny, która ma być przechowywana jako „zapas bezpieczeństwa”;
• prawidłowy zestaw leków w strzykawce i prawidłowe wstrzyknięcie;
• oznaczanie poziomu glukozy we krwi psa za pomocą specjalnego paska testowego lub glukometru;
• możliwość samodzielnego dostosowania wymaganej dawki leku, w zależności od otrzymanych informacji o poziomie glukozy;
• okresowe i nieplanowane wizyty u lekarza weterynarii w przypadku nagłych zmian samopoczucia;
• stały monitoring wagi zwierzęcia i jego okresowe ważenie.

Pomimo tego, że wszystkie te punkty wydają się niedoświadczonej osobie niezwykle trudne i mylące, z czasem stają się wyuczoną rutyną, z którą poradzi sobie każdy opiekuńczy właściciel. Opieka i kompetentne postępowanie w sytuacjach kryzysowych pozwoli zapewnić swojemu pupilowi ​​jasne i urozmaicone życie.